Monday, November 29, 2004

by the bog of cats

'Οταν την είχα πρωτοδεί εδώ, είχα μείνει άναυδη. Η ταινία αυτή ήταν η αγαπημένη μου για χρόνια. Το soundtrack το είχα λιώσει(αν και σε cd). Για κάποιον λόγο η ταινία αυτή με έχει σημαδέψει. Μετά την είδα και εδώ ...Αλλαγμένη. Ωραία. Δεν κάνει μόνο ένα πράγμα. Και ότι κάνει, το κάνει με την ψυχή της. Πολύ ωραία.

Πήγα χτες να κλείσω εισητήριο για καμμιά παράσταση και είδα στο απέναντι θέατρο μια αφίσα. Απόψε θα πάω να τη δω από κοντά και νιώθω μια περίεργη αγωνία.

|

φτου!

Το καλύτερο video του προηγούμενου post(πότε ξέρεις...) είχε λάθος link!!!!! To άλλαξα τώρα.

|

Saturday, November 27, 2004

90 seconds

σχέσεις

στάδιο 1: σε ελκύει

στάδιο 2: έχεις παραισθήσεις

στάδιο 3: δεν περιγράφω,είναι μάταιο

στάδιο 4:χμμμ...
επιλογή a#πότε ξέρεις (στα σίγουρα)ότι μια σχέση έχει τελειώσει...για αναποφάσιστους

επιλογή b# αν όμως δεν έχει τελειώσει, και έχεις προλάβει να κάνεις το μεγάλο βήμα ποτέ δεν είναι αργά ,

μη φοβού...

μπορεί να σε ισοπεδώσει, σίγουρα... αλλά μπορεί και να ξαναγεννηθείς

loop?


φήμη

καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα


δουλειά

clever kid but dead... τα κακά της overdose πληροφόρησης


παραφερνάλια/ποιός είμαι εγώ και που πάω

by the way στο κινέζικο ωροσκόπιο είμαι άλογο...



όλα από το Brief Encounters Short Films Festival , Bristol
(Υ.Γ. Οι αναλύσεις εδώ είναι οι χαμηλότερες διαθέσιμες. Οι έχοντες broadband/dsl έχουν και άλλες επιλογές. Check κάτω από τα videακια)

|

Friday, November 26, 2004

Tom boy

Thanks Tom for mentioning my weblog! Prolific...Erhhm Have I ever given you that impression? ;)

P.S. Your comment here is such fun!!!!!!!!!!!!!!!!

|

Thursday, November 25, 2004

spinning around

Από το Notting Hill το πρωί, UCL μια βόλτα μετά, ένας καφές στη Neal St, πέρασμα στο Royal Opera House/Royal Ballet και το φωτισμένο carousel δίπλα στην αγορά στο Covent Garden αφού έχει πέσει ο ήλιος, στην Oxford Street, που ανάψανε τα φώτα τη Δευτέρα. Φωτογραφική ανά χείρας. Μπορεί να τα ανεβάσω στο blog στην Αθήνα. Μια σερνάμενη μικρή βαλίτσα που με ακολουθεί σε όλη τη διαδρομή, μου κερδίζει βλέμματα συμπάθειας σε όλη τη βόλτα, αναγνώρισης(και φθόνου ίσως?.. μπά λάθος θα κάνω) ότι είμαι "on the road" και οίκτου που τη σέρνω παντού. Φυσικά δεν μασάω(:Ρ). Μου φαίνεται περίεργο όμως... εδώ το σερνάμενο βαλιτσάκι είναι στο φυσικό του περιβάλλον. Γρήγορο update στα μαγαζιά.Κλείνουν σε λίγο. Προλαβαίνω να δω στην βιτρίνα του H&M τη νέα σειρά που σχεδίασε ο Karl Lagerfeld(της Chanel και όχι μόνο) για την εταιρεία. Είχα διαβάσει και κείμενο στην εφημερίδα. Γρήγορα μέσα να πιάσω τα ρούχα. όπως το φαντάστηκα. Άθλιο ύφασμα, κοινότοπα σχέδια, μεγάλη υπογραφή. Ο Karl εμπνέεται από το υλικό του, τι να κάνουμε τώρα; Camden Town για φαγητό. Μου μαγειρεύουν. Έχω πάρει κρασί. Χαλάρωση. Blog. Ώπα!!!! Tα comments στο προηγούμενο post όχι μόνο είναι πολλά... είναι και από νέο κόσμο. Καλή φάση. Με περιμένουνε πολλά στην Αθήνα μόλις γυρίσω...

|

Tuesday, November 23, 2004

η πιο μεγάλη ώρα

Κοίτα κατάσταση... να είμαι στο Λονδίνο σήμερα... Να γίνεται της παλαβής σε όλη την παρέα των bloggers... το comment μου στον Αρκούδο το παραθέτω εδώ για να μην ξαναγράφω... σε ξένο σπίτι είμαι, το παράκανα με το internet.. ας βγώ και καμμιά βόλτα. έχω και δουλειές να κάνω ;)

Αγαπητοί συν-bloggers:
α: ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις και βου: σας γράφω από το Λονδίνο. Έφτασα χτες με τα Νέα υπό μάλης και... μας βγάζουν σήμερα!!! Φτου!! Είμαι σε έναν φίλο και μπήκα να δώ αν το δημοσιεύσαν σήμερις. Το εξώφυλλο από εδώ δεν μπορώ να το δω δυστυχώς, οπότε δεν έχω λόγο για περί Oneiros.... Η πλάκα είναι ότι η χαριεστάτη δεσποινίς που φαίνεται στη φωτό, άμα μπεις στο link, βρίζει σαν φορτηγατζής!!!!! Προσπάθησα να το αλλάξω το κείμενο πριν στείλω το link αλλά το blogger δεν επέτρεπε αλλαγές σε τόσο παλιό κείμενο! Ονειρευόμουνα να δω κείμενο για τον εαυτό μου σε εφημερίδα για πρώτη φορά σαν αρχιτέκτονας, για ένα βραβείο, μια ανάθεση, κατιτίς τελοςπάντων, αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη και έτσι και εμφανίστηκα ως blogger.....

|

Sunday, November 21, 2004

the contempt

Αν το ήξερα πως 4 μήνες μετά θα το μοίραζε το Βήμα της Κυριακής αύριο, δεν θα το έπαιρνα τρέχοντας σε DVD από το Amazon, νομίζοντας πως δεν θα το ξαναέβρισκα μπροστά μου... Αυτό το σπίτι, σε αυτό το natural setting, με την Brigitte τσίτσιδη να κάνει ηλιοθεραπεία στην ταράτσα(αλλά τι ταράτσα!), τον Fritz Lang να παίζει και τον Godard να σκηνοθετεί την (mepris/contempt/)περιφρόνηση... τι άλλο να θέλει κανείς?

Α, και ένα bonus(αφιερωμένο στο varometro): Απέναντι από την Νάπολη υπάρχει το νησάκι Capri. Στο Capri, υπάρχει σκαρφαλωμένη και απομονωμένη από τα εγκόσμια μια cult icon η casa Malaparte.


Casa Malaparte a Capri (bird's eye view) Posted by Hello


casa Malaparte (side view) Posted by Hello

Το σπίτι ανήκε στον ιταλό συγγραφέα Curzio Malaparte, που προσχώρησε στο φασiστικό κόμμα της Ιταλίας ως νέος για να καταλήξει μαοικός! Χτίστηκε κόντρα σε κάθε νόμο της Ιταλίας της εποχής, αλλά μόλις τελείωσε έγινε το σύμβολο της ιταλικής αρχιτεκτονικής του μοντερνισμού. Έγινε όμως και κάτι παραπάνω από αυτό. Έγινε το παράδειγμα της ισχυρής προσωπικής θέλησης. Ο κύριος Malaparte άλλαξε μισή ντουζίνα αρχιτέκτονες(και πολιτικές παρατάξεις) μέχρι να κάνει το όνειρό του πράξη. Ήθελε το σπίτι του να είναι αυτός. Ξεχωριστός, μοναδικός, απομονωμένος, άγριος σαν το τοπίο γύρω του, τολμηρός σαν τα σκαλιά που ανεβαίνουν στην ταράτσα. Να καθαρίζει το μυαλό.
Και όλα αυτά σε ένα σπίτι με 6,6 μέτρα πλάτος και 28 μήκος.

Αυτά τα ολίγα. Α, συναντάται και σε blog!!!

|

Saturday, November 20, 2004

Κανέλλος: urban myth


 Posted by Hello

Η φωτογραφία είναι θολή και κουνημένη. Εμ, άμα κουνιέσαι συνεχώς ρε Κανέλλο πως να σε αποθανατίσω?

Το post θα μπορούσε να είναι συνέχεια του εδώ Πολυτεχνείο - εκεί Πολυτεχνείο. Δεν είναι όμως. Απλά ο άνωθεν σκύλος με την εκπληκτική φωτογένεια είναι σήμερα ο πιο φανατικός έγκλειστος του Πολυτεχνείου. Τον έχουνε σώσει από σίγουρο θάνατο, τον τρέχουνε στους γιατρούς και από ότι φαίνεται αυτός το αναγνωρίζει, το ανταποδίδει και εκπαιδεύεται. Σε προσέχει κιόλας όταν φεύγεις στις 5 το πρωί από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα και πρέπει να περάσεις ανάμεσα σε παρέεες αντρών μεταναστών που σε κοιτάνε επίμονα και ψιθυρίζουν ξελιγωμένα, συμμορίες σκύλων, καυμένους άστεγους και τρεκλίζοντα πρεζόνια. Έχει πλακωθεί για πάρτυ της υπογράφουσας και πολλών έτερων κυριών, προκειμένου να φτάσουνε σώες νωρίς το πρωί στα σπίτια τους μετά από ξενύχτι στο ευαγές ίδρυμα: τι ιππότης! Εδώ και 6/7 χρόνια, σέρνει τα τέσσερα πόδια του σε αίθουσες και αμφιθέατρα, καμαρίνια, βιβλιοθήκη και κυλικείο, με αξιοζήλευτη εμμονή. Μπουκάρει σε χαρακτηριστική θρασύτητα -πλην όμως ανάλαφρο βηματισμό- σε διαλέξεις, συνελεύσεις και διπλωματικές. Φήμες λένε ότι αν δεν σκάσει μύτη στη διπλωματική ο Κανέλλος, χαιρέτα τον βαθμό. Bad sign. Όταν δεν γουστάρει πλέον, κόβει βόλτες από Πλατεία Εξαρχείων μέχρι Σκουφά και Κολονάκι. Έχει θεαθεί και στο Γκάζι σε εγκαίνια εκθέσεων με αρχιτεκτονίζον ενδιαφέρον. Κανείς δεν τον φέρνει σύμφωνα με επίμονες ερωτήσεις μου. Απλά παίρνει κάποιον που πάει με τα πόδια(από τη σχολή) από πίσω. Απολαμβάνει ασυλίας και εκτίμησης όλων. Από τις λίγες φορές που κάποιος αναγνωρίζεται ομόφωνα. Σκυλίσιο προνόμιο.

|

ανα-βολή

Με τις δουλειές των προηγούμενων ημερών έμεινε πίσω. Με βάση αυτές που προβλέπονται μέχρι τις 15 Δεκέμβρη, μάλλον θα μείνει πίσω ξανά. Κατά συνέπεια ας το επισημοποιήσω. Η -super απαραίτητη- αναβάθμιση αυτού του blog αναβάλλεται. Η δεξιά στήλη που χάθηκε τόσο νέα και τα ένα σωρό links που θέλω να βάλω, θα περιμένουν λίγο ακόμη, τι να κάνουμε?

|

-particles-

"WE DON'T SEE THINGS THE WAY THEY ARE. WE SEE THEM THE WAY WE ARE."
Anais Nin

|

on the road

Είχα τρελή όρεξη για μια εκδρομή. Και μου’κατσαν όλες μαζεμένες. Έτσι επέλεξα να μην πάω Γιάννενα με γονείς, ενώ υπεραγαπώ το μέρος και χαλαρώνω απίστευτα κάθε φορά που πάω, αλλά προτίμησα να κάτσω μόνη στο σπίτι, όπου και είναι όπως πάντα τέλεια(αχ, πότε θα περάσουν οι 2 επόμενοι μήνες να πάω να μείνω μόνη μου…). Από Δευτέρα όμως ανηφορίζω προς London οπότε τα posts για 10-15 μέρες μπορεί να είναι λιγάκι αραιά. Τώρα που γράφω, είναι Σάββατο, με τέλειο καιρό, μουντό, βροχερό και κρύο. Θυμίζει Λονδίνο. Prefect timing.

|

Friday, November 19, 2004

-particles-

“FAIL, FAIL AGAIN. FAIL BETTER.”
Samuel Beckett

|

εδώ Πολυτεχνείο - εκεί Πολυτεχνείο

Αυτό το post το έχω γράψει και το έχω σβήσει ένα σωρό φορές. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο.
Επίσης, αυτό το post μπορεί να μου κοστίσει μερικούς από εσάς που με διαβάζετε, αλλά είμαι ανοιχτή να μου πείτε αν νομίζετε ότι σκέφτομαι κάτι λάθος και να με επικροτήσετε αν λέω κάτι που συμφωνείτε. Τεσπά, ιδού:


 Posted by Hello

Γιατί δεν θέλω να αφήσω γαρύφαλλο στην Πύλη της Πατησίων, ούτε να πάω στην πορεία του Πολυτεχνείου;

-Γιατί δεν θέλω να φάω κανένα μπουκάλι στο κεφάλι και να πέσω ξερή.
-Γιατί δεν γουστάρω να βλέπω τα κομματικά πανό γύρω μου και τους οργανωμένους να ακολουθούνε, περήφανοι για το μέγεθος της πορείας(που το πιστώνονται ως δική τους επιτυχία). Δεν γουστάρω να μιλάνε εξ’ ονόματός μου.
-Δεν συμφωνώ με όλα τους τα συνθήματα. Πολλά είναι κλισέ, αναχρονιστικά και κολλημένα. Ιδίως όταν μετά θα πας να φας στα McDonalds(άλλο κλισέ, το ξέρω, λες και αυτά φταίνε για όλα) ή θα αγοράσεις συνολάκι από το ZARA(γιατί είναι πιο φτηνό να μου πεις και ισπανικό, άλλο αν τα ρούχα ράβονται στην Κίνα για ένα κομμάτι ψωμί)
-Γιατί εγώ –και πολλοί άλλοι- που δεν ανήκουν σε καμιά παράταξη, δεν κρατάμε κανένα πανό που να λέει «δεν είμαι με τους από πίσω, ούτε με τους μπροστά. Είμαι μόνος/μόνη μου». Δεν γουστάρω που η επέτειος αυτή έχει γίνει αφορμή για να κομπάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι για την υποτιθέμενη πολιτική τους δύναμη.
-Δεν νομίζω ότι με τα αυγά και τις άλλες μαλακίες, κάνω κάτι. Επικοινωνιακά και μόνο θα προτιμούσα να πάω μαζί με όσους γουστάρουνε μια άλλη μέρα και να κάτσουμε ακίνητοι, οκλαδόν, χωρίς καμιά προειδοποίηση σε αρχές κλπ, στην άσφαλτο της Βασιλίσσης Σοφίας και να κοιτάμε απέναντι την αμερικάνικη πρεσβεία ή όποιον άλλο θεωρούμε ότι έχει κάτι να κάνει με όλα αυτά. Είναι δυνατό, πρωτότυπο και γίνεται χωρίς να το αναμένεις. Γιατί εν τέλει λέει περισσότερα.
-Γιατί δεν γουστάρω που παίζουν απέξω από το Πολυτεχνείο ένα κάρο κομματικοί και παραταξιακοί πάγκοι με μπλουζάκια, σημαιάκια, φυλλάδια. Δεν γουστάρω που τα πουλάνε και δεν γουστάρω που βλέπω μονίμως εκεί τους ίδιους και τους ίδιους. Γιατί το Πολυτεχνείο να πιστώνεται μόνο στους ΚΚΕδες? Γιατί εγώ νομίζω ότι μέσα ήταν άνθρωποι από όλες τις παρατάξεις;
- Γιατί δεν κάνουνε αντίστοιχες κινήσεις και άλλες μέρες του χρόνου; Μόνο τότε το θυμούνται;


η Πατησίων από το κτιρίο Αβέρωφ Posted by Hello

Εγώ πέρασα εκεί μέσα 6μισι από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δεν ανακάλυψα πράγματα σαν αρχιτέκτονας μονάχα. Αυτό είναι μονάχα ένα θραύσμα των όσων έμαθα. Ανακάλυψα τον εαυτό μου. Ωρίμασα. Βαρύ αλλά σε όποιον αρέσει. Και ίσως έχω αυτή την αντιμετώπιση στο γεγονός, γιατί είχα την πολυτέλεια να κινούμαι εκεί μέσα μέρα/νύχτα για χρόνια. Και δεν απέτεινα «φόρο τιμής» και κουραφέξαλα κάθε 17 Ν, αλλά κάθε μέρα που σκεφτόμουνα ότι στον ίδιο πάγκο(γιατί –χε,χε- οι πάγκοι δεν έχουν αλλάξει και πολύ) που έκανα τη μακέτα μου, ακουμπούσα τον καφέ μου και καθόμουν να μιλήσω με φίλους, κάποιον τον ακούμπησαν τραυματισμένο, με αίματα, δίπλα σε μπουκάλια οξυζενέ και βρώμικες γάζες. Γιατί έβλεπα στις φωτογραφίες στα περιοδικά και στις τηλεοράσεις τον ίδιο χώρο που καθόμουν την προηγούμενα μέρα και την επομένη που θα πέρναγα ξανά την πύλη, ανατρίχιαζα. Και ένιωθα στους ώμους μου το βάρος της ιστορίας. Ένιωθα την σημασία του να είναι οι χώροι εκπαίδευσης χώροι διακίνησης ιδεών. Να υπάρχει το λεγόμενο άσυλο. Και ας γράφουν και δυο συνθήματα πάνω στους πέτρινους τοίχους του Κτιρίου Αβέρωφ(το κεντρικό, με το αίθριο, που βλέπετε κάθε φορά στην τηλεόραση). Και ας γίνονται καταλήψεις και ας βάφεται το κτίριο κάθε τρεις και λίγο και την επομένη το πρωί να είναι πάλι γεμάτο συνθήματα. Είμαι περήφανη που ένα κτίριο τέτοιας ομορφιάς, που από μέσα έχουνε περάσει ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Εγγονόπουλος, ο Πικιώνης, ο Τσαρούχης, ο Γιάννης Ξενάκης (και τόσοι άλλοι) φιλοξένησε την εξέγερση αυτή.


 Posted by Hello


στο Αίθριο του κτιρίου Αβέρωφ (Αρχιτεκτονική) Posted by Hello

|

Wednesday, November 17, 2004

oidududududu-ανακοίνωση

νέοι bloggers κάνουν την εμφάνισή τους

oidu (κάνει την εμφάνισή του δειλά δειλά)
architalkture (φαίνεται δύσκολο αλλά ελπίζω να μας βγει το παρε-ίστικο)
τον ασάρωτο οίκο θα τον έχετε δει ήδη...

και ένας άγγλος φίλος

|

Sunday, November 14, 2004

grrrrmppffff$$#@^&&&&&*

γαμώτο!!! τα νεύρα μου!.. προσπαθώ να ξαναβρώ αυτή τη χαμένη sidebar του blog για να βάλω τα links μου σαν άνθρωπος και λόγω του ότι έχω πειραματιστεί με τον κώδικα στο παρελθόν... έχει γίνει χάος. Ξαναβρήκα τον αρχικό κώδικα του template σύγκρινα τους δυο κώδικες, έκανα highlight τις διαφορές(τι σπασικλιές κάνω γαμώτο για να βγάλω άκρη!!!), πέρασα τις εντολές που λείπανε.... δεν άλλαξα τα περιραγμένα νούμερα....αααααααρρργγγκκκχχχχ :( grrrmmppf$##@@^^!!!γαμωτοοοο... ΚΑΙ μου αλλάζει ένα χρώμα!!! Μετά από όλα αυτά μου αλλάζει.... ένα χρώμα!!!! και δη του τίτλου!!! Που θα μου πάει.... θα το στρώσω όμως... αφού ηρεμήσω!

|

ο γέρος του 4ου και μια συμβουλή

Σάββατο βράδυ. Σπίτι φίλου σε πολυκατοικία του κέντρου. Υπερυψωμένο ισόγειο με θέα πίσω. Έχουμε μόλις επιστρέψει από τη γωνία που κατοικοεδρεύει η Dominos Pizza, με αγκαλιά ένα τετράγωνο κουτί τεραστίων διαστάσεων(αυτή είναι η μεσαία;). Μουσική. Μιλάμε για ένα project και μασουλάμε. Κουδούνι. Ένας κύριος. Ο Γ. δείχνει να μην τον ξέρει. Αναμπουμπούλα. Φωνές. Παντόφλες σέρνονται έξω από την πόρτα, στην είσοδο. Στρίβω το κεφάλι να δω τι συμβαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Κυρίες απέξω από την πόρτα με ρόμπες. Η πόρτα του διπλανού διαμερίσματος ανοίγει και βγαίνει νεαρός γείτονας. Ο Γ. λέει «Κάτι συμβαίνει. Κάτσε εδώ, ΟΚ?» «Εεε, ΟΚ.» Είμαι περίεργη αλλά αποφασίζω να ακολουθήσω τη συμβουλή του. 5 λεπτά μετά έχω βαρεθεί. Παίρνω τα κλειδιά, κλειδώνω και βγαίνω έξω. Στην είσοδο οι μεσήλικες και οι γριές της πολυκατοικίας σε παράταξη. «Αχ δεσποινίς σας ανησυχήσαμε και εσάς!» Δεν δίνω σημασία. Μέσες άκρες βγάζω νόημα. Μια 60άρα με γαλανά μάτια και ασορτί πουλόβερ(τι μανία και αυτή για τους γαλανομάτηδες!) και μια ελαφρώς νεότερη γαλλίδα με σπαστά ελληνικά, με πληροφορούν για το παρασκήνιο. Ο γέρος του 4ου ορόφου, εθεάθη από την γαλλίδα του απέναντι ρετιρέ –ξέρετε δεσποινίς στην πολυκατοικία αυτή και στην απέναντι μένουν πολλοί εργαζόμενοι της γαλλικής πρεσβείας- στο πάτωμα. Η γαλλίδα παρακολουθούσε κάθε βράδυ τον παππού, που την χαιρετούσε από το τζάμι πριν κοιμηθεί. Σήμερα τα παιδιά της της είπαν ότι δεν τον είδαν. Βγαίνει στο μπαλκόνι και ιδού! Ο γέρος στο πάτωμα καλούσε βοήθεια. Η ίδια τσιρίζει στο μπαλκόνι για βοήθεια, βγαίνει ο από κάτω, έρχεται σε εμάς κλπκλπ. Έχουν πάρει αστυνομία και ΕΚΑΒ για να σπάσουν την πόρτα -αλλά ξέρετε δεσποινίς, αυτά τα ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά 2 αγόρια θα πηδήξουν στο μπαλκόνι του-. Ο Γ. και ο γείτονας !!!! Βγαίνω στον δρόμο. Η γαλλίδα απέναντι εξακολουθεί να τσιρίζει στην δικιά μας γαλλίδα που μεταφράζει: Νααααάτοι, πήδηξαν!!! Ο κύριος που χτύπησε το κουδούνι δείχνει πιο cool. «Που μένει ο παππούς?» «Να, εκεί στο ρετιρέ. Πήδηξαν από το επάνω ρετιρέ στο μπαλκόνι του.» (spidermen) Η ομάδα τρέχει σύσσωμη προς τα μέσα μόλις η απέναντι γαλλίδα δώσει το σήμα τσιρίζοντας ότι τα “2 garcons” μπήκαν μέσα. Στριμώχνονται όλοι στο μικρό ασανσέρ και με καλούνε. Αρνούμαι με το πρόσχημα της ηλικίας μου (χαχαχαχα) και ανεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα. Στον 4ο ο Γ. έχει ανοίξει την πόρτα. «Ο παππούς καλα?» «Μια χαρά». Ο γέρος φωνάζει από το πάτωμα, που έχει παραμείνει μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ, να πάρουν τηλ τον γιό του. Η γαλανομάτα κυρία –αναγνωρίζω στο πρόσωπό της την κουτσομπόλα της πολυκατοικίας- λέει ψιθυριστά ότι ο γιος τον έχει ψιλοπαρατήσει. Έρχεται για κάτι ενοίκια του γέρου κλπκλπ. Και ο γέρος καλός μαλάκας πρέπει να’ναι σκέφτομαι εγώ. Τόσα λεφτά και να μην παίρνει κάποιον άνθρωπο να τον προσέχει. Ούτε να δώσει κανένα κλειδί σε καμιά γριά γειτόνισσα για ώρα ανάγκης; Τι φοβάται; Να μπουκάρουν τα κομάντα ΚΑΠΗ της πολυκατοικίας να του κλέψουν το σκονισμένο σακάκι της γωνίας; Το βλέμμα μου σκανάρει τον χώρο. Μυρίζει κλεισούρα. Η διακόσμηση ‘50s. Το χαλί στο πάτωμα έχει στραβώσει. Δεξιά μια τραπεζαρία ξύλινη, βαριά. Ένα βαρύ τραπεζομάντηλο και πάνω του ένα πιάτο. Ένα ποτήρι. Και ένα κωλόχαρτο. Καλά να σου έχει τελειώσει το χαρτί, να είσαι νέος, φοιτητής, σε στάδιο μετακόμισης, να βαριέσαι ή κάτι άλλο και να μην κουνιέσαι να πάς να αγοράσεις χαρτοπετσέτα, αλλά εδώ η εικόνα μου κάνει παρακμή. Και μοναξιά. Και ανημπόρια. Τον λυπάμαι.

Flashback
5χρόνια πριν η γιαγιά μου και μια θεία στο ίδιο νοσοκομείο συγχρόνως. Επισκέπτομαι την θεία. 85χρόνη(κατά την εισαγωγή αποκαλύφθηκε ότι κρύβει και 2 χρόνια, άρα 87), με πρόβλημα στους πνεύμονες, όχι σοβαρό. Κάνει αναρρόφηση κλπ. Έχει κάνει μια εγχειρησούλα για να στανιάρει. Η θεία, ξάπλα, με το μαλλί στην τρίχα και το νύχι στη πένα, κατακόκκινο. Το μανό δίπλα. Κατά τα άλλα νυχτικό, παντόφλα και το κλασσικό styling ασθενούς. Παίρνει οξυγόνο με τη γνωστή μάσκα. Πάω και τη χαιρετώ. Ταυτόχρονα, μπαίνει ο εγγονός της, Σ., φοιτητής ιατρικής. Βγάζει από την τσέπη του κάτι γυαλάκια πισίνας και της τα φοράει στα μάτια. Με χαιρετά. Κάνω νόημα στη θεία «ρε θεία, τι τα θες τα γυαλιά;» «Μου είπε ο Σ. ότι με το οξυγόνο αυξάνεται η τριχοφυΐα και δεν θέλω να βγάλω μουστάκι και φρύδια σαν του Καραμανλή. Έ, είπα να προφυλαχθώ.». (!!) Μάστα. Κόκαλο εγώ. Μπαίνει και ο θεράπων ιατρός, βλέπει το σκηνικό, εξετάζει τη θεία. Βαίνει καλώς. «Κυρία τάδε μου, μακάρι όταν φτάσω εγώ την ηλικία σας να έχω τη μισή σας υγεία». «Αν συνεχίσει έτσι αγαπητέ, φοβάμαι πως θα την έχεις». Ο γιατρός την κάνει και λέει στον Σ. πόσο θεά είναι η γιαγιά του. Θα τους θάψει όλους και τα ρέστα. Η θεία εν τω μεταξύ, μου πιάνει το χέρι. Έχει παλάμη κρύα και ζαρωμένη, αλλά με σφίγγει με κέφι και δύναμη. «Σκύψε να σου πω». Μου κάνει στ’αυτί: «Καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά αν σε λυπούνται.» Σκέφτομαι. Να με ζηλεύουν είναι σίγουρα καλύτερο από το να με λυπούνται, αλλά τι θα’θελα εγώ όταν φτάσω στην ηλικία αυτή; Να με ζηλεύουν μου φαίνεται πολύ σκληρή και μικρόψυχη λέξη να πει κανείς με τη σοφία τόσων χρόνων στην ανιψιά του. Να με σέβονται; Να με αγαπούν; Να με θαυμάζουν; Χμμμ….Σε μια γρήγορη σκέψη, καταλήγω στο γ. Το β το θέλω standard οπότε ούτε καν το διαπραγματεύομαι. Δεν του βάζω ερωτηματικό δηλαδή. Το α, η κλασσική απαίτηση ενός παππού, έρχεται με το γ. Νομίζω. Άλλο ρήμα; Το ξανασκέφτομαι. Αν και την πρώτη, μικρή φευγαλέα σκέψη, την εμπιστεύομαι. Χμμμ

σημείωση: (4 the record) η θεία ζει και βασιλεύει


|

Saturday, November 13, 2004

κάτι τρέχει

Οδήγηση. Νύχτα. Αργά. Στάση στη Μαβίλη. Wired τέλος. Πανόρμου. Οδηγώ χαλαρά. Το ραδιόφωνο λειτουργεί ανάλογα με το σε ποια λακούβα πέφτω. Το κλείνω. Τραγουδάω, εμπνευσμένη από το live. Μπροστά και δεξιά πεζός. Άντρας, γύρω στα 30, με σάκο στον ώμο. Ετοιμάζεται να διασχίσει τον δρόμο. Κόβω ταχύτητα να τον αφήσω να περάσει. Με αντιλαμβάνεται. Κάνει πίσω. Γκάζι. Πετάγεται τρέχοντας μπροστά μου. Προλαβαίνω να φρενάρω. Κάνει πίσω. Με κοιτάει, χαμογελάει και φεύγει.

|

Friday, November 12, 2004

με δύναμη από την Αθήνα σκέφτομαι...

...και χαμογελάω, όταν συναντάω την καλύτερη μου φίλη από το Λύκειο εντελώς τυχαία σε bar που βγαίνω για πρώτη φορά να παίζει μουσική. Με ψάχνει από τον Φεβρουάριο, εγώ εξωτερικό, μετά αλλαγή σπιτιού, χαθήκαμε. Τελειώνει την Καλών τεχνών πια και θέλει να την συναντήσω στο εργαστήριό της. Ζητά να με ζωγραφίσει για μια σειρά πορτρέτων που κάνει. Ψώνιο! Ντρέπομαι ελαφρώς αλλά γουστάρω! Θα δούμε, της λέω. Πάμε να τα πούμε πρώτα.

...(και ξαναχαμογελάω) όταν ανακαλύπτω αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με ερεθιστικά προκλητικό θέμα, τηλεφωνώ στην παλιά μου συνεργάτιδα τρώγωντας γιουβαρλάκια και λέει πάμε να το κάνουμε!

...(και ξανά-μανά χαμογελάω) όταν σκέφτομαι εδώ και κάμποσο καιρό να βάλω μπροστά ένα απλό, φρέσκο και φιλόδοξο σχέδιο και έρχεται φίλος μετά από κουβέντα μας (που δεν έχω περιγράψει τον στόχο μου, μόνο την δύναμη των νέων μέσων που σκοπεύω να χρησιμοποιήσω και την ανάγκη στον χώρο για κάτι τέτοιο) μου λέει ότι έχει βρεί τρελή ενέργεια με αυτά που συζητάμε και μου προτείνει να το κάνουμε μαζί.

Πλάκα θα'χει να κάτσουνε όλα αυτά....Αν κάτσουνε όμως, να δω πότε θα προλάβω να πάω στο Λονδίνο να μαζέψω τα πράγματά μου μέχρι τα Χριστούγεννα και να τακτοποιήσω κάτι μικροπροβληματάκια με την τράπεζα. Φοβάμαι πως θα πρέπει από κάπου να κόψω.

Κόψω δεν κόψω όμως, για την ώρα έχω χάσει τον ύπνο μου από τη χαρά. Κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο και γράφω πράγματα για να μην τα ξεχάσω. Θα τα παλέψω όσο γουστάρω, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και αν είναι να μην συμβεί τίποτα τελικά, τουλάχιστον εγώ θα έχω δώσει όλο μου τον εαυτό, θα ξέρω ότι δεν θα υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να το κάνω και να μην το έκανα και on top θα έχω περάσει και υπέροχα.

|

χαμογελάω όταν

πάω στην 4η biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων το απόγευμα και βλέπω καναδυό πραγματάκια που μ'αρέσουν,


 Posted by Hello

κάθομαι οκλαδόν στο πάνω και κέντρο στο αμφιθεάτρου του 9.84 μια ώρα μετά (βλ. διάλεξη του προηγούμενου post), όταν ακούω βλακείες από κάποιον ομιλητή, χαζεύω γύρω στην αίθουσα και ανακαλύπτω έναν κλώνο του Μίμη Ανδρουλάκη και έναν άλλο του Μανώλη Καψή


 Posted by Hello

βγαίνω έξω από το στρογγυλό κτίριο, πεινάω, ρίχνει καρεκλοπόδαρα, βρίσκω φίλους και γνωστούς και αγκαλιαζόμαστε κάτω από τη βροχή -εύτυχώς έχω zippo-

ανακαλύπτουμε εκδήλωση κοντά στην κεντρική είσοδο με τέντα με κρασιά, μεζέδες και live jazz. Στο βάθος μια Ντόρα σε μαύρα με χοροπηδηχτούς τριγύρω της σωματοφύλακες να τεντώνουν το χέρι προσπαθώντας να κρατήσουν την ομπρέλλα, σκόρπιες μοντέλες και ένας άνεργος παρουσιαστής με καρφιτσωμένο χαμόγελο δεν σε ρίχνουν καθόλου. Την τέντα έχουν καταλάβει πια φοιτητές και νεαροί με τσάντες στην πλάτη, βρεγμένα κοντομάνικα και φθαρμένα τζην που αποτελούσαν το κοινό της διάλεξης Αrchitecture & Information Technologies. Επίθεση στους μπουφέδες, χορός δίπλα στην μπάντα και η ελιά των Ολυμπιακών Αγώνων που εγκαινίασε η δήμαρχος στο βάθος, να αστράφτει κάτω από τα φλάς των φωτογράφων πάνω από τα κεφάλια καλοντυμένων κυριών με τέλειο manicure.


 Posted by Hello

Οι cameramen μαζεύουν γρήγορα τις κάμερές τους, μας πλησιάζουν, τσιμπάνε ένα ταρτάκι, χαμογελάνε και φεύγουν τρέχοντας. Η βροχή γυναμώνει. Ανάβω τσιγάρο. Βγαίνω στη βροχή. Η τέντα γράφει πάνω dream.


 Posted by Hello

|

Thursday, November 11, 2004

ο πλάνητας/the wanderer/flaneur

σημειώσεις από τη διάλεξη MEDITARRANEAN / ARCHITECTURE + INFORMATION TECHNOLOGIES, Τετάρτη 10/11, αμφιθέατρο ραδιοφωνικού σταθμού 9.84, Γκάζι

Το πάνελ αποτελούνε ο Antonino Saggio(ιταλός αρχιτέκτονας με βιβλίο που ασχολείται με το θέμα της διάλεξης), ο Γενικός Γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας Ι.Τσουκαλάς, 3 αρχιτέκτονες καθηγητές του ΕΜΠ(ένας σχεδόν εντελώς άσχετος με υπολογιστές/Μωραίτης, ένας υπερσχετικός/Παπαλεξόπουλος και ένας διανοούμενος-φίρμα/Κούρκουλας-βλ και νέο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς), ένας αρχιτέκτονας καθηγητής στον Βόλο (μέγας παπάρας κατ’εμέ: Τζιρτζιλάκης) καθώς και η ειδικότητα που έλειπε πάντα από μια τέτοια στρογγυλή τράπεζα: ένας ψυχαναλυτής! Ο τύπος ονομάζεται Νίκος Σιδέρης, είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και δηλώνει ότι ασχολείται με τον χώρο και πως αυτός έχει επηρεάσει/διαμορφώσει ψυχολογικά τους ανθρώπους.

Στην αρχή δεν μου γεμίζει το μάτι. Μιλάει με μια άλλη γλώσσα, όλο ψυχαναλυτικούς όρους, ζητάει έξυπνα και χουμοριστικά συγνώμη για αυτό, προσπαθεί να απλουστεύσει για να γίνει κατανοητός. Γενικά δεν έχω διάθεση να σημειώνω σε διαλέξεις. Βαριέμαι. Αλλά τώρα θέλω. Ιδού μερικά από αυτά που τσίμπησα. Αποκομμένα, το ξέρω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Εξάλλου και αυτός ως bullet points έθιγε πράγματα, χάριν άρξης συζητήσεως.


 Posted by Hello

περί Μεσογείου:
Η Μεσόγειος είναι μια αγκαλιά, μια κλειστή θάλασσα. Μια αγκαλιά που φεύγεις από αυτήν, περιπλανιέσαι και στο τέλος γυρίζεις πίσω. Ίσως και μόνο για να πεθάνεις. Είναι μια μητρική αγκαλιά, όχι ερωτική(όπως είναι η θάλασσα για τις κουλτούρες της Άπω Ανατολής). Υπό την έννοια των μετακινήσεων μέσα της, του δικτύου που δημιουργεί, είναι μια πυκνή θάλασσα.
Το μεσογειακό φαντασιακό(ορολογία, I know) χωρίζεται σε δύο πράγματα: Την ένωση και την παροδική απομάκρυνση. Τη γη και το νερό, αν μιλάμε για στοιχεία της φύσης. Το ρίζωμα και την περιπλάνηση.

Το ρίζωμα, αντιτίθεται στον ξεριζωμό, στο θάνατο. Συνδέεται με τη γέννηση, με το θηλυκό στοιχείο. Με τη μάνα.

Η περιπλάνηση είναι υπόθεση τον ανδρών. Σε όλους τους μύθους ο άνδρας φεύγει, εξερευνεί, αλλά νιώθει νόστο. Έχει στόχο την επιστροφή.

Αρχέτυπο αυτού του συμβολισμού που συναντάται σε πολλές μεσογειακές κουλτούρες μπορούμε να πούμε ότι είναι η Οδύσσεια. Ο –άνδρας- Οδυσσέας τριγυρνάει στο νερό, με νόστο για την επιστροφή και η –γυναίκα- Πηνελόπη περιμένει στη γη. Στην Οδύσσεια, ακόμη και το συζυγικό κρεβάτι τους, είναι χτισμένο, ακίνητο, πάνω σε έναν κομμένο κορμό δέντρου. Η γη, το ρίζωμα.

περιπλάνηση:
Η περιπλάνηση είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Μεσογειακού ανθρώπου. Ακόμη και στο μυαλό. Αυτό που λέμε «χάζεμα». Διανοητική περιπλάνηση. Με το βλέμμα στο κενό, να τρέχουν οι σκέψεις. Έννοια παρεξηγημένη συχνά –και υποτιμημένη. Η Ανατολή γέννησε τον διαλογισμό, η Δύση την ψυχανάλυση, η Μεσόγειος το «χάζεμα». (!) Γέλια ανακούφισης από όλη την αίθουσα. Αποενοχοποίηση για τόσες ώρες χαζέματος...

αρχετυπικός μεσογειακός χώρος:
Ένας χώρος με σκιερή υγρασία δίπλα σε μια θάλασσα φωτός και ζέστης. Τυπική εικονογραφία: ο πλάτανος με τη βρύση και η παραλία με τα δέντρα πίσω της, στο φυσικό περιβάλλον, το patio (αίθριο) στο κέντρο της μεσογειακής κατοικίας, προσομείωση των προηγούμενων από τον άνθρωπο.

Μεσόγειος και information technologies:
Σήμερα η Μεσόγειος έχει χάσει αυτή τη σημασία που είχε κάποτε ως κέντρο του κόσμου. Ο ψυχαναλυτής, βλέπει στα νέα μέσα ένα σύγχρονο τρόπο περιπλάνησης, αντίστοιχο με αυτόν του Οδυσσέα. Στα δίκτυα των επικοινωνιών, τα αντίστοιχο των δικτύων μεταφορών, πολιτισμικών ανταλλαγών, ταξιδιών του παρελθόντος. Μια νέα δυνατότητα περιπλάνησης, επικοινωνίας, ταξιδιού.
Ένας ασώματος ψυχικός νομαδισμός.

έγραψε ο ψυχίατρος!

|

what a day-what a city-what a night

τι υπέροχα γεμάτες μέρες είναι αυτές!!!!! Και πόσα πράγματα που ήθελα έρχονται προς το μέρος μου σαν από μόνα τους! Πόσα έχω να γράψω εδώ και δεν προλαβαίνω!!!!Υπόσχομαι πολλά post.

|

Monday, November 08, 2004

[IF]

[IF] αγαπητέ Απόστολε, δεν έβρεχε χτες καρεκλοπόδαρα
και δεν έμενε το φιατάκι της αδερφής στο δρόμο

[IF] δεν έπρεπε να φύγουμε τόσο πρωί για να σε πάμε στο Ναύπλιο να παρουσιαστείς
-και μπορούσαμε να το καθυστερήσουμε λιγάκι-

θα είχε επιστρέψει το φιατάκι πίσω
-νωρίς σήμερα πήγανε να το περιμαζέψουν-
και
θα είχα διαθέσιμο αυτοκίνητο
για να οδηγήσω
και να σε πάμε στο Ναύπλιο πρωί πρωί
να παρουσιαστείς.

[IF] όλα αυτά είχανε συμβεί,
δεν θα έστελνα αχάραγα SMS
ούτε τώρα θα'γραφα στο blog
αλλά θα ήμουν στο Ναύπλιο που τόσο αγαπώ
και μου'χει λείψει
με καλή παρέα, να τρώμε και να πίνουμε.
Κρίμα

[SINCE] όλα αυτά έχουν συμβεί όμως
το μόνο που απομένει είναι
να έρθουμε στο πρώτο επισκεπτήριο
με την γνωστή παρέα από το Frances Gardner
φορτωμένοι πράσινα τάπερ
με κρύους -από το ταξίδι- κεφτέδες
και λοιπό '60s εξοπλισμό
να σε δούμε.


Άπο, καλή θητεία!
;)

|

αναρωτιέμαι,

να πάω να μείνω σε μια σύγχρονη πολυκατοικία;
σχεδόν κέντρο;

σε κάτι international και μινιμαλιστικό σε προάστειο;
ή σε μια ελληνική μοντερνιά του '60 σε άλλο προάστειο;

και η θέα;(Αθήνα/αρχιτέκτονες/βαλσαμάκης/οικίαΛαναρά)


πάντως θέλω κάτι λιτό,
αφαιρετικό

που να είναι εγώ

σε γενικές γραμμές μ'αρέσει το μοντέρνο
ίσως και μεσογειακό

για την ώρα θα μείνω στο daydreaming
εξάλλου δεν βλάπτει ποτέ
-με αφορμή τις απορίες/διαμαρτυρίες/προτάσεις του γνωστού άγνωστου συν-blogger , από εδώ-

α, και να μην ξεχάσω:
-ποιός είπε ότι αντίστοιχος του Τadao Ando (και καλύτερος ίσως) δεν υπάρχει στην Ελλάδα; Είναι γυναίκα, μιλάει χαμηλά και τη λένε Ζωή.Από προσωπική γνωριμία, ευγενέστατη.

-παραλειπόμενα α
συνιστώ Φιλιππίδη


-παραλειπόμενα βου

-γενικώς παραλειπόμενα (γ)

|

σημείωση

Να τι θα κάνω μια από τις επόμενες ημέρες. Να πώ Τετάρτη; Ας ρίξω μια ματιά να δω τι παίζει... μεν από κοντά θα καταλάβω καλύτερα. Ελπίζω να μην είναι γεμάτη από projects που δεν γίνανε ποτέ πράξη(παρόλες τις βραβεύσεις). Α, όλο και κάτι καλό θα παίζει για να δώσει μου δώσει τροφή.

|

Friday, November 05, 2004

λάζαρος and his mama

amazing!!!! Ο Λάζαρος επέστρεψε τροπαιούχος από την μαμά Toshiba. Mε την μια, το νέο modem δούλεψε, αφού όλες οι ρυθμίσεις που είχανε γίνει πριν περί σύνδεσης ήταν σωστές. Το μόνο περίεργο είναι ότι το Norton δεν το βρίσκω μέσα(μάλλον θα είχε λήξει τώρα ούτως ή άλλως και θα ήθελε ανανέωση) αλλά αντ’αυτού, βλέπω ένα εικονίδιο στο desktop που λέει Avast Antivirus!!! Έχει κανείς ιδέα περί τίνος πρόκειται? Θα τους ρωτήσω φυσικά αλλά μου κάνει εντύπωση. Αλλάξανε και το background επίσης, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ανησυχώ γιατί αυτά τα βλέπω. Λες να υπάρχουν και άλλα που δεν φαίνονται με τη μια και θα τα ανακαλύψω στην πορεία?

|

σοκ

Τράκαρα. Χτες το βράδυ. Και έφταιγα. Πέρασα ένα φανάρι που είναι αρκετά μπερδεμένο στο πότε ανάβει πράσινο και πότε κόκκινο. Πλατεία Κέννεντυ, Χαλάνδρι. Νόμισα πως ήταν πράσινο, ενώ ήταν κόκκινο. Δεν μου έχει ξανασυμβεί. Φρέναρα αμέσως μόλις είδα έναν άλλο να έρχεται από δεξιά. Βγήκα έξω και ήμουνα ακίνητη για καναδυό λεπτά, ενώ ο άλλος -πρώτη κουβέντα- έλεγε πως έχει μάρτυρες μπλαμπλα. Σοκαρίστικα. Έτρεμα και δεν μπορούσα να μιλήσω. Μετά έβαλα τα κλάματα για τα καλά και δεν έλεγα να σταματήσω. Σταμάτησα έναν ταξιτζή και του ζήτησα βοήθεια γιατί έτσι. Βοήθεια σε τι μη με ρωτήσετε. Νομίζω δεν μπορούσα να έχω το σοκ μου, να έχω και τον άλλο να φωνάζει μέσα στα αυτιά μου. Σταματώντας να κλαίω, μάζευα την ψυχραιμία μου και του έλεγα ότι νομίζω ότι εγώ πέρασα με πράσινο, αν όμως έχω κάνει λάθος, να μην ανησυχεί, θα τα λύσουμε όλα. Σιγά και τη δουλειά. Απλά να μην φωνάζει ζητούσα. Του έλεγα πόσο σημαντικό είναι που είμαστε εμείς καλά και ξανά και ξανά να μην φωνάζει γιατί δεν μπορώ. Αυτός συνέχιζε να φωνάζει, να λέει σκασεγαμωτοκερατομουεπιτέλους, εγώ να φωνάζω πως θα κλαίω όσο θέλω και να μην μου μιλάει έτσι, να κλαίω προς πάσα κατεύθυνση, ο ταρίφας πρέπει να καταλάβαινε μέσα σε λυγμούς ότι έλεγα: συγνώμη για την υστερία, δεν μου έχει ξανάσυμβεί, καταλαβαίνετε, είμαι σοκαρισμένη, έλεγε στον άλλο: ηρέμησε ρε φίλε, η κοπέλα είναι σοκαρισμένη δεν καταλαβαίνεις; Διάλογοι απλοί δηλαδή, αφού οτιδήποτε άλλο ήταν μάταιο. Έχανα και να έβρισκα την ψυχραιμία μου κάθε τρεις και λίγο. Φτάνει η αστυνομία, εγώ στο στάδιο αυτό να κλαίω από ανακούφιση με λυγμούς, να μου πιάνουν το χέρι οι αστυνομικοί, να λέω πόσο τρόμαξα. Δυο/τρία ρήματα χρησιμοποιούσα σε όλο αυτό το σκηνικό... Έλεγα ότι δεν ξαναοδηγώ, ότι φοβάμαι κλπκλπ. Είχα ένα κόλλημα(που δεν έχω ξεπεράσει όπως φαίνεται, γαμώ την τελειομανία μου) με το να μην κάνω λάθη και αυτό μου κόστισε πολύ. Ναι κυρία μου δεν είσαστε αλάθητη, τέλεια κλπ, είσαστε άνθρωπος και κάνετε λάθη και μην αυτομαστιγώνεστε κάθε φορά που θα κάνετε ένα. Απλά να μαθαίνετε κάτι από αυτό. Τέλος πάντων, μετά από άλλο ένα session υγρασίας στο σπίτι(η αφυδάτωση καραδοκούσε), τέλος καλό όλα καλά.

Σήμερα ξύπνησα με μάτια πρησμένα, έμαθα τι είναι και πως φτιάχνονται οι κομπρέσες χαμομηλιού :) και καλό θα ήτανε να μην αφήνω τον φόβο μου να με κουμαντάρει. Έχω να πάω στην άλλη άκρη της Αθήνας να παραλάβω τον Λάζαρο σήμερα (το laptop μου), που έχει πάρει εξιτήριο από το σανατόριο που τον είχα στείλει την προηγούμενη εβδομάδα. Έλεγα να το αναβάλω, αλλά μου λένε ότι πρέπει να ξαναοδηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ. Αν δείτε μια κότα στη δεξιά λωρίδα, εγώ θα είμαι.

|

Thursday, November 04, 2004

urban #2

(σημείωση: το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε ως απάντηση σε μια συζήτηση που είχε ανάψει με το blog varometro. Tα κείμενα στα οποία ανφέρομαι, επειδή έχουν αλλάξει link από τότε που γράφτηκε το κείμενο -το varometro, άλλαξε διεύθυνση, έγινε και πατέρας, πολύ θέλει?, θα τα βρείτε πλέον εδώ)

ένα καταιγιστικό post/δεύτερη πίστα

Που πήγε το θέμα της ville functionelle; Που πήγε ο κοινωνικός χαρακτήρας της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας; Και γιατί ο διαχωρισμός εργασία - κατοικία - καλλιέργεια του πνεύματος και του σώματος - κυκλοφορία, να ισχύει (όσο ισχύει και εκεί) μόνο στο Ψυχικό και στην Φιλοθέη;

Και τώρα στο ζουμί. Ποια ville functionelle? Και τη σημαίνει λειτουργική(lets greekalise it) πόλη; Aναφέρεσαι στις παραδόσεις του μοντέρνου κινήματος, που με μπροστάρη τον “αείμνηστο” Le Corbusier θέλανε τι; Να είναι διακριτές στην πόλη οι περιοχές εργασίας από τις περιοχές διαβίωσης, εμπορίου, κλπκλπ. Το λεγόμενο zoning λοιπόν, όπου εφαρμόστηκε είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Γιατί; Γιατί πρώτον αυξήθηκαν οι ανάγκες σε μετακινήσεις(χρόνος, χρήμα, μόλυνση). Δεύτερον, υπήρχαν περιοχές που ζούσαν όλη την ημέρα και τη νύχτα φοβόσουν ακόμη και να περάσεις απέξω μπας και σε μαχαιρώσουνε. Και το αντίστροφο φυσικά Ο πολιτικός έλεγχος ήταν πιο εύκολο να λάβει χώρα γνωρίζοντας ότι έπρεπε να «επιτηρείται» μονάχα μια περιοχή, παρά να δημιουργείται μια φυσική «χαοτική ισορροπία». Τρίτον, οι κοινωνικές ομάδες δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους, δημιουργήθηκαν ghetto, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ιδεών. Η πνευματική και πολιτιστική παραγωγή έπεσε. Οι ανώτερες μορφωτικά ομάδες επέμεναν μεν πάντα να ζούνε στο «χάος» του κέντρου, της εκάστοτε παλιάς πόλης δηλαδή, προκειμένου να βρίσκονται στο επίκεντρο όλων των ερεθισμάτων και έτσι έρχονται πρώτες σε επαφή με τις κοινωνικές αλλαγές. Το Rio De Janeiro, με τις φαβέλες και οι αμερικάνικες πόλεις με τα δορυφορικά προάστια είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Βέβαια η περιπτώσεις του Παλιού Ψυχικού και της Φιλοθέης δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Η Φιλοθέη και το Παλαιό Ψυχικό είναι οι πρώτες απόπειρες να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα οι –σύνηθεις στην Ευρώπη- κηπουπόλεις (garden cities αγγλιστί, αφού από εκεί ξεκίνησε: βλ. Hamstead). Δεν μιλάμε δηλαδή για zoning που εφαρμόζεται σε όλη την πόλη, αλλά για μικρά “νησιά” στον αστικό ιστό. Η κηπούπολη, σαν ιδέα δεν θα μπορούσε να σταθεί για πολύ καιρό, αν οι εκάστοτε δήμαρχοι των περιοχών αυτών, δεν κράταγαν με νύχια και με δόντια τις υπάρχουσες χρήσεις γης: δηλαδή εκτός από 2 μέρη, δεν επιτρέπουν τις εμπορικές χρήσεις στην περιοχή(μαγαζιά) και επίσης έχουν αλλάξει τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στην περιοχή, έτσι ώστε να μπαίνεις πολύ δύσκολα και να βγαίνεις εύκολα(το νησί που λέγαμε). Οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις είναι τέτοιες στο Ψυχικό και στη Φιλοθέη, που δεν σε συμφέρει καν να κόψεις δρόμο από μέσα για να αποφύγεις την κίνηση. Το σχέδιό τους με τους επάλληλους κύκλους που σου έλεγα, μπερδεύει αυτόν που δεν έχει ιδέα από την περιοχή, οπότε οι άσχετοι αποκρούονται επιτυχώς: γυρίζουν γύρω γύρω και καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Οι περιοχές έχουν μια «φυγόκεντρο δύναμη» όχι μόνο λόγο σχεδίου αλλά και λόγο κυκλοφοριακών ρυθμίσεων.

Η ζωή εκεί: Το γνωρίζω από πρώτο χέρι πως είναι να μένεις εκεί. Πήγαινα σχολείο στα δημόσια του Π. Ψυχικού(όλα τα χρόνια), αφού οι γονείς μου θέλανε να μεγαλώσω μέσα στο άνετο, γεμάτο πράσινο περιβάλλον της περιοχής και τα ντόπια παιδάκια προτιμάγανε τα ιδιωτικά σχολεία, με αποτέλεσμα τα σχολεία να δέχονται μαθητές από τις γύρω συνοικίες επίσης. Οι περισσότεροι φίλοι μου έτσι, μένανε στα πέριξ. Αν έχεις αυτοκίνητο εκεί είσαι μια χαρά αγαπητό varometro. Αν όχι, χαιρέτα μου τον πλάτανο. Οι νέοι άνθρωποι δεν είχανε ιδέα τι συμβαίνει παραέξω από το «νησί» τους και ενώ θέλανε να μάθουνε, ήτανε δύσκολο να έχουνε πρόσβαση αν δεν μένανε κοντά στην Κηφισίας, να αρπάξουνε ένα λεωφορείο να πάνε βόλτα. Τα δε ταξί συχνά αρνιόντουσαν να τους πάνε μέχρι τα σπίτια τους αργά τη νύχτα αφού α.φοβόντουσαν ότι δεν θα ξαναβρούνε εύκολα το δρόμο προς τα έξω (!), β. χάνοντας ώρα σε αυτό θα χάνανε πελάτες(αθάνατο ελληνικό ταριφαριό!), γ.φοβόντουσαν μήπως τους την πέσει κανείς τη νύχτα εκεί μέσα τους πάει Τουρκοβούνια και ότι ήθελε προκύψει!! (υπάρχουνε πολλά περιστατικά, όσο και αν ακούγεται απίστευτο). Συχνά άκουγα στο σχολείο ότι το προηγούμενο απόγευμα ο τάδε ξέμεινε από στυλό/τετράδιο και επειδή οι γονείς του δεν προλαβαίνανε να τον πετάξουνε μέχρι κανένα περίπτερο, είχε μείνει αδιάβαστος!! Χχααχχαχαχαα, surreal δικαιολογία, έτσι; Για να δώσω και την άλλη μεριά όμως, ναι, είναι πολύ ωραίες περιοχές για να ηρεμείς και να ζεις μια ζωή σαν άνθρωπος. Αρκεί φυσικά να οδηγείς. Παιδιά και έφηβοι την έχουνε βάψει. Φυσικά εκεί είναι πολύ καλύτερα από άλλα προάστεια τύπου Εκάλη, Πολιτεία, αφού είναι κοντά στο κέντρο.

Όσον αφορά το γιατί αυτό δεν είναι γενικό, θα περιοριστώ να συνοψίσω τη νεότερη πολεοδομική ιστορία της Ελλάδας στα παρακάτω:
Η πολεοδομία θέλει δυναμικές αποφάσεις και λεφτά(συνήθως). Η Ελλάδα είναι ένα νεοσύστατο κράτος με μια πρωτεύουσα που έχασε τα αυγά και τα πασχάλια όταν από post-muslim επαρχιώτισσα έπρεπε να μεταλλαχθεί σε ευρωπαία κυρία και παράλληλα να βρει χώρο να στεγάσει τους εποίκους της. Οι τότε βασιλιάδες πήγανε να κάνουνε κάποια πολεοδομικά σχέδια, αλλά όλα έμειναν μισά αφού: no money no honey. Μας απέμεινε το ιστορικο τρίγωνο. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή(αν εξαιρέσεις τις προσπάθειες οργανωμένης δόμησης των προσφυγικών που κάλυπταν εν μέρει τις ανάγκες) παγιώθηκε η λογική που ισχύει και σήμερα. Αφού δεν έχεις λεφτά(ή και χρόνο, τότε με το κύμα προσφύγων) για πολεοδομικές μελέτες και κατασκευή αποχετεύσεων και λοιπών δικτύων, κάνε τα στραβά μάτια και άσε τον κόσμο να πάει και να χτίζει όπου του κατέβει, μετά απείλησέ τους με κατεδάφιση, άστους να φωνάζουν και να κλαίνε και σε λίγα χρόνια δείξε την μεγαλοψυχία σου, νομιμοποίησέ τα,βάλε τους ένα πρόστιμο -και καλά- για την νομιμοποίηση, και με τα λεφτά βάλε αποχεύτευση, ρεύμα, νερό... Τζάμπα πολεοδομία δηλαδή. Και έτσι χτίστηκε η Αθήνα και σχεδόν όλη η Ελλάδα αγαπητέ...

Συμφωνείς ότι χάθηκε μια μικρή έστω ευκαιρία με τους Ολυμπιακούς αγώνες; Τι είναι όλα αυτά τα τέρατα που ξεφύτρωσαν ξαφνικά; Γιατί να τσιμεντοποιηθεί και ο τελευταίος ελεύθερος χώρος και πολύ περισσότερο γιατί να μπει η χώρα μας σ' αυτή την ολυμπιακή περιπέτεια που επιβάρυνε το ήδη επιβαρημένο αστικό τοπίο;

Μια μικρή; Μια τεράστια ευκαιρία που θα έπρεπε να την αρπάξουμε από τα μαλλιά χάθηκε. Μεν, για να μη είμαι άδικη, γίνανε πολλά πράγματα. Και άλλαξε η ζωή μας προς το καλύτερο. Όλων. Γίνανε έργα υποδομής, που έπρεπε να είχανε γίνει από το ’60. Και ευτυχώς γίνανε τώρα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δες το έτσι: Θα μπορούσαν και να μην είχανε γίνει ποτέ. Απλά αγαπητέ μου έπρεπε να γίνουνε πολύ περισσότερα. Είχαμε και την ανάγκη για περισσότερα και την αφορμή για να τα κάνουμε πράξη. Και το χρήμα έρεε. Απλώς έρεε όπως πάντα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. :)

Συμφωνώ με το γεγονός ότι η πόλη πρέπει να έχει πράσινο. Διαφωνώ κάθετα με τη μόνιμη κατηγορία του μπετόν. Πρέπει να γράψω ξεχωριστά για το υπέροχο αυτό υλικό, που δυστυχώς είναι τόσο εύπλαστο και τόσο φτηνό για την Ελλάδα, που γίνονται κυρίως μαλακίες με αυτό. Ενώ έχει τόσες δυνατότητες. :( Αλήθεια, που είδες να γίνεται ελεύθερος χώρος τσιμέντο; Εγώ πρώτον δεν είδα τρομερές αλλαγές σε θέμα ελεύθερων χώρων, δεύτερον δεν έχω δει πολλούς ελεύθερους χώρους στο κέντρο της Αθήνας και τρίτον η αστική πλατεία είναι ένα άλλο ζήτημα. Γιατί το λέω αυτό. Όταν μιλάμε για αστικό πράσινο πρέπει να σκεφτόμαστε λιγάκι. Αν μιλάμε για μεγάλο ελεύθερο χώρο, τύπου Hyde Park ας πούμε, ναι να βάλεις πράσινο (μεσογειακό μεν, όχι να μαϊμουδίσεις το Hyde Park και να θες μετά στρατιές κηπουρών και τον μισό Μαραθώνα για να το συντηρήσεις). Αν μιλάμε για το τριγωνάκι της γωνίας που ξέμεινε από το οικόπεδο της κυρίας-Χ που ο νέος δρόμος το έκοψε ξώφαλτσα, να το τιγκάρεις με 5 ζαρντινιέρες(!) και να το κάνεις σαν το μπαλκονάκι σου, είναι το λιγότερο μίζερο και αγχωτικό. Το κυριότερο όμως είναι ότι με «μπαλαμούτια» δεν λύνεις το πρόβλημα. Θες λύσεις. Στρατηγική. Λέξις άγνωστος. Το περίφημο Ελληνικό και ο Ελαιώνας είναι οι λύσεις για μένα. Και για το Ελληνικό θα υιοθετήσω μια ιδέα που είχα ακούσει στη σχολή από τον καθηγητή Δημήτρη Φιλιππίδη. Προειδοποιώ, είναι σοκαριστική και αποκλείεται να γίνει στην Ελλάδα, αλλά είναι λύση. Είπε ο τύπος λοιπόν σε κουβέντα μας, ότι είναι μάταιο να έχεις ένα υπερκορεσμένο, ασφυκτικό κέντρο και σε μια περιοχή που έχει αραιά κατοικία, πίσω της βουνό και δίπλα τη θάλασσα να πας και να δημιουργήσεις ένα δυσανάλογα μεγάλο πάρκο!!!! Άσε που τα σχέδια για το πάρκο, η δημιουργία του και η συντήρησή του θα έχουν τρελά έξοδα. Πρέπει να βρεθεί μια λύση που να οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη για τη περιοχή αυτή και που πιθανώς να ανακουφίσει και το λεκανοπέδιο. Με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια δηλαδή. Οπότε, λέει ο Φ., να γίνει μικρότερο πάρκο στο Ελληνικό που δεν έχει τόσες ανάγκες, να γίνουν περισσότερες κατοικίες και να μεταφερθούν εκεί κάτοικοι της Κυψέλης που θα γκρεμιστούν οι πολυκατοικίες τους και θα μείνει ελεύθερος χώρος. Η αξία γης θα ανέβει και στην Κυψέλη και οι κάτοικοι θα έχουν βελτιώσει το επίπεδο ζωής τους. Αυτά σε χοντρές γραμμές. Μετά μας εξήγησε ακριβώς πως αυτό είναι εφικτό, σε νομικό, οικονομικό πλαίσιο κλπκλπ αλλά ας μη το παρατραβήξω τώρα.

Η ατάκα ότι επιβαρύνθηκε το βεβαρημένο αστικό τοπίο, δεν με βρίσκει σύμφωνη. Παρακαλώ εξηγήστε.

|

Wednesday, November 03, 2004

urban #1

(σημείωση: το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε ως απάντηση σε μια συζήτηση που είχε ανάψει με το blog varometro. Tα κείμενα στα οποία ανφέρομαι, επειδή έχουν αλλάξει link από τότε που γράφτηκε το κείμενο -το varometro, άλλαξε διεύθυνση, έγινε και πατέρας, πολύ θέλει?, θα τα βρείτε πλέον εδώ)

Αγαπητέ, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντήσω κανονικά σε αυτά που με ρώταγες. Άργησα, αλλά ήθελα να το κάνω με κέφι.

Λίγα γενικά είπαμε και προηγουμένως. Για να συνεννοούμαστε όμως, κάτσε να ξεκαθαρίσουμε πρώτα για τι μιλάμε: τι είναι η πολεοδομία.
Πολεοδομία είναι μια ενασχόληση που στην ουσία συγγενεύει επικινδύνως με το επάγγελμα «Θεός». Πολλά δημιουργικά επαγγέλματα έχουν τάσεις τέτοιες αλλά εδώ επειδή μιλάμε για σχεδιασμό μεγάλης κλίμακας, που επηρεάζει ζωές ανθρώπων σε πολλά επίπεδα(κοινωνικός αποκλεισμός, εγκληματικότητα, οικονομία κλπ) εύκολα ξεφεύγεις. Σε αμέσως ανώτερα σκαλοπάτια βρίσκεται η χωροταξία, στην οποία ο σχεδιασμός γίνεται σε επίπεδο πολεοδομικού συγκροτήματος(που χου Μεσόγεια), νομού, περιφέρειας, χώρας, Ευρώπης κλπ. Αν αναρωτιέσαι μήπως κάθε πολεοδόμος και χωροτάκτης κρύβει μέσα του έναν καταπιεσμένο Ναπολεόντα, δεν πέφτεις πολύ έξω.
Για να γίνω ακριβής, ως πολεοδόμος μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα τις εξής ενασχολήσεις:

α. Κατόπιν παραγγελίας/διαγωνισμού of course, να πιάσεις ένα χάρτη, και να σχεδιάσεις πάνω σε χωράφια και ραχούλες, μια νέα πόλη, εκ του μηδενός. Φυσικά, δεν χαράζεις μόνο γραμμούλες, αλλά και υποδομή. Από δρόμους, λεωφόρους και λιμάνια, μέχρι κόμβους, μετρό, δίκτυο λυμάτων, ύδρευσης -και εκεί πρέπει φυσικά να αναγνωρίσεις το μη-θεικό της φύσης σου και συνεργαστείς με άλλους ειδικούς-. Ορίζεις και τις χρήσεις γης(κατοικία, εργασία, βιομηχανία, εμπόριο), όχι με λέξεις μονάχα, αλλά το σχέδιό σου τις γεννάει από μόνο του σε μεγάλο βαθμό. Γι’αυτό και πρέπει να σκέφτεσαι λιγάκι προτού τραβήξεις τη γραμμούλα σου. :)
Ο τομέας αυτός λόγω φύσης έχει γεννήσει πολλές ουτοπικές προτάσεις. Πόλεις που περπατάνε, πόλεις που είναι βυθισμένες στη θάλασσα, που πετάνε, πόλεις αχανείς και κλειστές σαν δωμάτια(dystopia)και πολύ δούλεμα.


ARCHIZOOM non-stop city Posted by Hello

Οι θεωρίες του Le Corbusier (και γενικότερα του μοντέρνου κινήματος), περί η φουνξιοναλισμού πάτησαν και εδώ. Το νέο υλικό called μπετόν(μάλλον οπλισμένο σκυρόδεμα :Ρ) έδινε νέο αέρα στους οραματιστές εκείνης της εποχής, που φροντίσανε να το συνδέσουνε με πολιτικές ιδέες στα σπάργανα τότε(σοσιαλισμός).


Le Corbusier _ plan for a town with 3 m inhabitants Posted by Hello

αγαπημένο βιβλίο τύπου α: αόρατες πόλεις
ελληνικό παράδειγμα τύπου α:
Πράξη:ο αρχιτέκτονας Κανδύλης έχει σχεδιάσει το μισό Πακιστάν, Μασσαλία, Nimes. (Μάταια ψάχνω φωτό...)
Ουτοπία: Ο Τάκης Ζενέτος(θέατρο Λυκαβηττού, πρόσοψη Φιξ, σχολείο στον Αγ.Δημήτριο-Μπραχάμι κ.α), έχει κάνει το ’69 σχέδια για μια ηλεκτρονική πόλη, στην οποία τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα ήταν υπερανεπτυγμένοι. Η πόλη θα άφηνε άθικτη τη γη και θα στηριζόταν σε μεταλλικές κολόνες(κατά τη γνώμη του αυτό ήταν πιο οικολογικό). Οι κάτοικοι θα μετακινούντο από συνοικία σε συνοικία εναερίως και προς τη γη με ασανσέρ.

β. Το αυτό, σε μικρότερη κλίμακα όμως: σε επίπεδο περιοχής. Ας πούμε Ψυχικό, ή Φιλοθέη, που ρώταγες. Στην κλίμακα αυτή εμπίπτουν και πολεοδομικές προτάσεις για την περιοχή(κλειδί για την ανάπτυξη και το μέλλον της Αθήνας) του Ελαιώνα ( η περιοχή ανάμεσα σε Κηφισό, Ιερά Οδό και τι άλλο είναι ανατολικά δεν θυμάμαι – ο Ταύρος;) καθώς και του Ελληνικού. Πολεοδομικά φιλέτα γης και δη το πρώτο ένεκα γειτνίασης με το κέντρο και τα υποβαθμισμένα δυτικά προάστια.

γ. Προτάσεις για μικρότερης(;) κλίμακας επεμβάσεις/αναβαθμίσεις: πλατείες, πεζόδρομους, αλλαγές χρήσης γης κ.α.

Ελπίζω να διαφώτισα ελαφρά το περί τίνος πρόκειται. Οπτικά φυσικά, στο τέλος πάντα θα καταλήξεις με ένα σχέδιο. Μπορεί να είναι ο γνωστός oρθοκανονικός μπακλαβάς, που άρχισε από την αρχαία Μίλητο, έφτασε στο Μanhattan και συνεχίζει, pattern που συχνά σνομπάρεται λόγω απλότητας, αν και εμένα προσωπικά με διευκολύνει όταν επισκέπτομαι ή ζω σε μια τέτοια πόλη. Μπορεί όμως και να είναι κάτι άλλο, πιο περίπλοκο, με κύκλους ή ότι φανταστείς, αρκεί να μπορείς να υποστηρίξεις ότι για κάποιον λόγο είναι καλύτερο. Το Ψυχικό και η Φιλοθέη που αναφέρεις, είναι παραδείγματα τέτοια. Στην ουσία αποτελούνται από 2/3 κύκλους(οι πλατείες τους) που σαν βότσαλα στη λίμνη, δημιουργούν επάλληλους αλληλοτεμνόμενους κύκλους (οι δρόμοι που λέγαμε).

συνεχίζεται

|

Tuesday, November 02, 2004

αλλαγή

Η Έλλη Πασπαλά μιλά στη ΝΕΤ με αφορμή επικείμενες εμφανίσεις της με συνεργάτες και guests, κάνοντας αφιέρωμα στον Χατζιδάκη:

-Γιατί κάνετε αφιέρωμα στον Χατζιδάκη;
-Γιατί μου άλλαξε τη ζωή.
-Πως σας άλλαξε τη ζωή; Με δυο λόγια αν μπορείτε.

(χωρίς δεύτερη σκέψη και σχεδόν χωρίς ανάσα)
-Με την ποίηση.(χαμόγελο)

-Με δύο λόγια πραγματικά. (χαμόγελο)


Πόσοι έχουν άραγε συναντήσει τον "Χατζιδάκη" τους;

|