hit the road

Πρώτη μέρα εκτός δουλειάς χτες και ξυπνάω πρωί πρωί. Ξανά! Από συνήθεια μα και από τη χαρά μου. Την άλλη εβδομάδα αρχίζει η νέα δουλειά. Όπως προείπα, είμαι ανυπόμονη μα έχω και μια μικρή ανησυχία για το τι θα συναντήσω. Όσο περνάνε οι μέρες όμως κυριαρχεί η ανυπομονησία. Ενδιάμεσα σε όλα αυτά ένα ταξίδι που περιμένω πως και πως από καιρό. Με αγαπημένη παρέα. Η αλλαγή αυτή δεν μπορεί παρά να ολοκληρωθεί και με μια επίσκεψη στο κομμωτήριο.

Γουαστάρω μια με απόλα. Μετά το κούρεμα, εκδηλώνομαι: "Μπορούμε να τα κάνουμε με την "τοστιέρα"?" -lol @ ονομασία gadget-
Η νεαρά κορασίς απαντάει με χαμόγελο: "Ναι."
Φορτσάρω: "Ωραία, να τα κάνουμε όλα, να πετάνε παντού."
Η νεαρά κορασίς κολώνει: "Μα και τα επάνω??? Είναι κοντά... Θα πετάνε"
Μα δεν είναι δυνατόν. Όλες σου λένε ότι βαριούνται να χτενίζουν κυρίες με ίδια κομψευόμενα κουρέματα και μόλις πας και πεις "σήμερα θέλω κάτι eccentric", κάνουν πίσω. Η φαντασία στην ανταύγεια και στη μπούκλα μηδέν. Στο κούρεμα κάτι πάει και έρχεται τελευταία. Και να έλεγες πως αυτό που θέλω είναι και καμμιά τομή στο χώρο της κομμωτικής...
Τεσπά, το μάθημά μου το έχω μάθει. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με τις κομμώτριες πρέπει να είσαι ξεκάθαρη. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη: "Δεν κατάλαβες. Στόχος ΕΙΝΑΙ να πετάνε. Να πετάνε as much as possible. Να είναι σχεδόν afro. Πως το λένε? Να είμαι σαν δέντρο. Ή σαν σκούπα. Μη φοβάσαι. Έτσι τα θέλω. "

Η κοπέλα βάζει τα δυνατά της. Τα ήθελα περισσότερο φουντωτά, μα και σήμερα, μια μέρα μετά, καλά είναι. Θα βάλω και εγώ το χεράκι μου και φύγαμε για το ταξίδι!

Ολλανδός ναι, ιπτάμενος όχι

Η μπογιά των Ολλανδών μπορεί να έχει αρχίσει να παλιώνει, από τότε που έκαναν το BOOM πριν από λίγα χρόνια, μα μια διάλεξη του Ben Van Berkel για όσους είναι στη Θεσσαλονίκη ή θα βρίσκονται εκεί στις 12/11 είναι είδηση.





Μια χώρα εμπόρων, η Ολλανδία αποφάσισε πριν λίγα χρόνια να "πουλήσει" τους αρχιτέκτονές της καλυτερα. Βομβαρδισμός βιβλίων, μεγάλα άκρως καινοτομικά projects, εμπιστοσύνη σε νέους ανθρώπους, εκθέσεις, ανέγερση ινστιτούτου αρχιτεκτονικής, διαλέξεις... με πρωτοπόρο τον Rem Koolhaas, πολλοί νέοι αρχιτέκτονες βοήθησαν στο να γίνει η Ολλανδία η "Μέκκα" της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Σήμερα, το Πολυτεχνείο του Delft θεωρείται ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη και στην αρχιτεκτονική σχολή μόνο για μεταπτυχιακά (ουπς.. κόλλησα..Erasmus λέγεται?) του Rotterdam μπορείς να κάνεις από τα πιο μουράτα master στο χώρο. Ένας ακόμη λόγος για να εκτοξευτεί ο τουρισμός τους. Εξάλλου και για μένα όλα αυτά αποτέλεσαν έναν ακόμη λόγο που πήγα να κάνω το erasmus μου εκεί. Να ανανεώνονταν και λιγάκι, ακόμη καλύτερα. Έχουν αρχίσει αν μου φαίνονται όλα ίδια. Όλο blobs (αυτά τα οργανικά σαν μεγάλα μεταλλικά συκώτια), folding (ζήσε Moebius να φας τριφύλλι, το πάτωμα που σηκώνεται στρίβει και κάνει τα πάντα, μόνο καφέ δεν φτιάχνει) και η γνωστή λύση: ό,τι μείνει τζάμι. Είναι βόρεια, λίγο φως δεν λέω, αλλά να... μου΄ρχεται ένα αυθόρμητο χασμουρητό. Ο Ben Van Berkel όμως συνήθως δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

στον ύπνο μου το είδα κρατούσα πιστόλι (update)

και δίπλα μου περνούσανε κλέφτες πολλοί
και μες στην καταιγίδα και μέσα στο χιόνι
εγώ πυροβολούσα και έκανα σκι...

Μα τι λένε οι ηλίθιοι του hotmail? Φαντάζομαι πρόκειται περί πλάκας. Με απειλούν δηλαδή για να στείλω το μήνυμα? Άλλο και τούτο πάλι. Σήμερα έλαβα αυτό το email (εικόνα είναι, όχι κείμενο):



(όλοι μαζί)
και ήμουν άγγελος του Τσάρλι του Τσάρλι του Τσάρλι
στις μπότες μου φορούσα σπιρούνια χρυσά
ήμουν άγγελος του Τσάρλι του Τσάρλι του Τσάρλι
τους κλέφτες κυνηγούσα μες στα βουνά

* update: είναι και ανορθόγραφοι (recieved -> received). Μάλλον για μούφα email πρόκειται.

jbs in transition

περίεργη φάση
δεν μου έχει ξανατύχει
έχω μια μικρή ανησυχία μα βασικά είμαι χαρούμενη, ανυπόμονη και ελπίζω να πάνε όλα καλά
:)

ωδή ή μυθιστόρημα για την αγέρωχη pinus pinea

*in fragments*



Πριν λίγες ημέρες τελείωσε εκτός απροόπτου) ένα θέμα που είχε αρχίσει πριν από μήνες και είχε βαλτώσει από τον Μάιο και μετά. Πρόκειται για μια μικρή πλατεία στο Μ. Και ο ρόλος μου ουσιαστικός. Δεν μπορώ να πω περισσότερα μέχρι τελικής διευθέτησης ολίγων τυπικών ακόμη. Τα συναισθήματά μου ανάμικτα. Ήρθα σε επαφή με ένα ιδιαίτερα ειδεχθές κομμάτι του ελληνικού δημοσίου practice της αρχιτεκτονικής. Έμαθα πολλά. Και τα έμαθα επίπονα. Μα δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος. Επένδυσα όμως πολύ κέφι και αγαπή σε αυτή τη μικρή πλατεία για μια υποβαθμισμένη περιοχή και ελπίζω να μη γαμηθεί στη μελλοντική εφαρμογή.

Ο οικισμός κατοικείται από απόγονους προσφύγων από τα παράλια της Σμύρνης. Οι οποίοι, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μάλλον έχουν ξεκολλήσει από το γεγονός, έχουν την ιδιαιτερότητα να συμπεριφέρονται σαν περιθωριακή κλειστή κοινωνική ομάδα: μέχρι πρόσφατα παντρευόντουσαν μόνο μεταξύ τους, ελάχιστοι σπουδάζουν, έχουν μανία με τα χαρτιά και το ποδόσφαιρο. Μα έχουν ακόμη σπίτια χαμηλά και αλάνες από χώμα. Ρομαντικό ε? Πφφφ... Κλισεδιές.

Σε ένα χώρο ενός στρέμματος με ξεραμένες ελιές, κοντά στο κέντρο της πόλης, στόχος ήταν να διαμορφωθεί μια μικρη πλατεία.

- Από τη δική μας πρόταση κρατώ την "κορδέλα" από μπετόν που ξετυλίγεται στην πλατεία: από διάδρομος/πασαρέλλα -> τοιχείο -> στέγαστρο -> και ξανά τοιχείο για να βυθιστεί στο χώμα και να συνεχίσει σαν πεζούλι γύρω από τη χωμάτινη αλάνα.

- Κρατώ και τα όσα έμαθα για φύτευση. Ήθελα ένα δέντρο μεσογειακό, ψηλό, με την "ομπρέλλα" ψηλά για να μπορείς να κάθεσαι από κάτω, ανθεκτικό, με λίγες απαιτήσεις, όχι πολυφορεμένο μα σύνηθες. Ψάξε ψάξε, ανοιξε τα μάτια σου γύρω γύρω και δες.... ανακάλυψα το κλασσικό: pinus pinea! Κοινώς: η κουκουναριά. Την ερωτεύτηκα.

- Κρατώ επίσης λίγους στίχους από το Μυθιστόρημα του Σεφέρη:

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με καλαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Το ποίημα το είχαμε κάνει στο Λύκειο. Το ξαναθυμήθηκα εντελώς τυχαία, σερφάρωντας στο δίκτυο, ψάχνοντας να βρω απόσμασμα από λογοτεχνικό έργο(μυθιστόρημα/ποίημα), που να αναφέρεται με αφαιρετικό τρόπο στο '22 χωρίς κλάψες και να δίνει τη λάμψη της ελπίδας για συνέχιση της ζωής χωρίς στόμφο at the same time.
Ότι ο Σεφέρης ήταν και νομπελίστας, τόσο το καλύτερο. Είμαι πολύ περήφανη που ανακάλυψα απλό τρόπο για να γίνει όλο αυτό εσώγλυφο κατά μήκος του μπετονένιου πάγκου που περιβάλλει την αλάνα. Και που είναι και in budget.

Password: Σε μελέτες, αν κάποιος θέλει να σου κόψει κάτι extra (σαν αυτό το ποίημα), και ξέρεις πως με λογικά επιχειρήματα δεν θα βγάλεις άκρη, παίξε μπάλα με τους δικούς του όρους: πες ευχαρίστως μα έτσι θα πρέπει για τους "τάδε" λόγους να μειώσεις το πράσινο. Είναι η κουβέντα που κάνει κάθε τοπική αρχή να λυγίσει. Γιατί ως γνωστόν, πράσινο=ψήφοι. Aν και καμμία σχέση ως περιβάλλον οι δυο πλατείες, αυτό μάλλον υποθέτώ ότι μου έχει μείνει ως δίδαγμα από την multi-ταλαιπωρημένη Ομόνοια.

το φάντασμα της όπερας

Πριν λίγο μίλησε στο ραδιόφωνο του Σκάι, ο παραιτηθείς διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, κ. Λουκάς Καρυτινός. Ο άνθρωπος φαίνεται σοβαρός. Εν περιλείψει, λέει πως θέλουν νέο κτίριο, τους το έχουν τάξει 1000 φορές, έχουν γίνει επιτροπές επί επιτροπών, ο καθείς λέει το μακρύ και το κοντό του αφού δεν ξέρει το αντικείμενο και έτσι έχει φτάσει στο "ως εδώ και μη παρέκει" κλπ. Εν τω μεταξύ ο καιρός περνάει και η Λυρική για τα κτίρια που νοικιάζει, μόνο για τα νοίκια, δίνει το μήνα κοντά 1 δις δραχμές... χώρια όλα τα άλλα. Εν τω μεταξύ τα επιχειρήματα της καθυστέρησης είναι ότι η Λυρική έχει πιο πολλά έξοδα παρά έσοδα (λογικό, με τόσα νοίκια) και ότι υπάρχει το ανταγωνιστικό Μέγαρο. Ο κ. Καρυτινός αντιτάσσει το λογικό επιχείρημα ότι το Μέγαρο δεν είναι ανταγωνιστικό γιατί στην ουσία "φτιάχνει" κοινό. Φωνές, κακό... η σοπράνο Βάσω Παπαντωνίου τα έχει πάρει κρανίο, ίδρυσε σύλλογο για την ανέγερση του νέου κτιρίου και οργανώνει τη μια συναυλία μετά την άλλη για να μαζευτούν τα λεφτά...

Αν δεν ήταν once upon a time ξύπνια τα μέλη εκείνου του μικρομεσαίου συλλόγου (Φίλων της Μουσικής) να προσφέρουν την προεδρία του Συλλόγου τους σε έναν ισχυρό εκδότη που αναζητούσε την υστεροφημία του (Χ. Λαμπράκης), ούτε Μέγαρο θα έπαιζε. Και ας έγινε όπως έγινε (και με τις οικονομικές, πολεοδομικές και άλλες τρίπλες).

συνεντεύξεων απάνθισμα

*best of εμπειριών συνεντεύξεων για δουλειά:
Πότε απορρίπτουμε υποψήφιους εργοδότες (ανελέητα)*

- Αν το υποψήφιο αφεντικό δεν σε ρωτήσει το όνομά σου. Πες το από μόνος σου, ρώτα το δικό του, πότε άρχισε την εταιρεία, πόσοι δουλεύουν κλπ. ΚΑΙ πρέπει να τα ξέρεις ΚΑΙ παίρνεις εσύ τη μπάλα και παίζεις. Στην ουσία κάνεις εσύ τη συνέντευξη. Άσε που γουστάρει και ο άλλος γιατί νοιώθει ότι κάποιος του δίνει σημασία.

- Αν το υποψήφιο αφεντικό δεν μπει στον κόπο να ξεφυλλίσει το portfolio σου (εφόσον η δουλειά σου απαιτεί να έχεις κάτι τέτοιο), δηλώνοντας «δεν με ενδιαφέρουν αυτά». Ψάχνει για απλό εκτελεστή των ιδεών του και εμείς δεν το θέλουμε αυτό, do we? Απόλαυσε το επόμενο μισάωρο. Μη στέλνεις sms κατά τη συνέντευξη, είναι αγένεια.

- Αν το υποψήφιο αφεντικό σου βγάλει χαρτί και μολύβι και σκιτσάρει τις ιδέες σου «για να θυμάται ποιά/ποιός είσαι». Χοντρό. Εκτός αν ζητήσει την άδειά σου στην αρχή. Δεν θα ήθελα να δουλεύω σε τέτοιο γραφείο.Χαμένη για χαμένη η δουλειά, Δράσε όπως σου έρθει.

- Aν το υποψήφιο αφεντικό είναι αρχιτέκτονας, φοράει ζώνη μαύρη με μπρούτζινα trucks, και τιρκουάζ πέτρες τύπου «τελευταίος των Μοικανών», πάνω από κίτρινα timberland, μαυρισμένο δέρμα και βλέμμα αφ’υψηλού. Όλα αυτά σε γραφείο πολυκατοικίας σύγχρονης, βαμμένης στις αποχρώσεις του σομόν ή της ώχρας. Βασικά αν δεις γραφείο τέτοιο, φεύγεις αμέσως, εκτός αν έχεις τρελή ανάγκη μια οποιαδήποτε δουλειά.

- Αν το υποψήφιο αφεντικό σου απαντάει τηλέφωνα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης σαν να είσαι διάφανη/ος. Αν πει απλά «έχω μια δουλειά, θα σε καλέσω μετά», ΟΚ. Αν όχι σε έχει χεσμένο ακόμη και τη στιγμή που αυτό είναι το λίγοτερο συμφέρον για τον ίδιο και που υποτίθεται ότι θέλει να δείξει το καλύτερο πρόσωπό του «γραφείου» του. Δεν εκτιμάει την ώρα σου, ούτε τον κόπο σου να πας ως εκεί. Φύγε και αν επιμένεις πέτα ένα «γεια» πίσω από την πλάτη σου.

- Αν ζητήσει να κρατήσει το portfolio μετά το πέρας της συνέντευξης για να του ρίξει μια ματιά πιο αναλυτικά. Όσα αντίτυπα και να έχεις, δεν το αφήνεις ποτέ. ΚΑΙ σε όσους θεωρείς δεύτερες ΚΑΙ σε όσους θεωρείς πρώτες επιλογές. Δεν σε σπούδασαν εσένα οι γονείς σου για να σε αντιγράφει ο κάθε τσιγκούνης που βαριέται να πάει στον Παπασωτηρίου να πάρει κανένα επώνυμο φιγουρίνι να ξεπατικώσει!

- Αν σου λέει πως θα κάνεις και αυτό και εκείνο και το άλλο, όταν αυτά τα εκείνα τα άλλα και τα παραάλλα δεν έχουν καμμιά σχέση με τη δουλειά σου. Το γεγονός επιδεινώνεται αν σου πει την ατάκα: «Δεν έχεις εμπειρία και εδώ θα αποκτήσεις. Ίσως χρειαστεί να δουλέψεις και παραπάνω. Υπερωρίες δεν πληρώνουμε, αμ δίνουμε καλή αμοιβή.». Ψάχνει κάποιον να τα κάνει όλα, 12 ώρες την ημέρα με 400 Ευρώ το μήνα. Ρώτα αν είναι με κάτι παραπάνω να ρίχνεις και ένα σφουγγάρισμα που και που ή παίρνεις καμμιά πίπα προκειμένου να συμπληρώσεις εισόδημα (αν είναι άντρας βεβαίως βεβαίως και εσύ μια νεαρά κορασίς). Χαμογέλα ευγενικά και walk out όσο χάσκει ακόμα το στόμα του. Έχει πιο πολύ πλάκα έτσι.

Προσοχή: Σε ΟΛΕΣ αυτές τις περιπτώσεις, προσέχουμε να μην φοράμε κασκόλ, γάντια, να κρατάμε άσχετους φακέλους κλπκλπ. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα, στην λαχτάρα μας να φύγουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, να ξεχάσουμε κάτι πίσω. Και δεν θέλουμε να ξαναπατήσουμε το πόδι μας εκεί για κανένα λόγο, do we?

εξαιρετικό

τελεία και παύλα

τις λατρεύω τέτοιες μέρες

Σαν αυτή που ξημέρωσε σήμερα. Συννεφιά και αρχές κρύου. Μου έχει λείψει ο χειμώνας. Και μου πάει.

ανωτάτη ζογκλερική

Το ομολογώ. Τον τελευταίο καιρό κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Εκνευρίζομαι εύκολα. Άσε που είμαι αγχωμένη. Πολλά καρπούζια στη μασχάλη? Είναι και μεγάλα γαμώτο. Η αιτία? Έχω βάλει μπροστά ένα αυτοκρατορικά μεγαλειώδες σχέδιο.

Πολλές αλλαγές τόσο στην προσωπική μου ζωή (μετακόμιση), όσο και στην επαγγελματική μου (αλλαγή portfolio, αλλαγή δουλειάς, συνεντεύξεις, αγορά 2 νέων software για τον υπολογιστή, εγγραφής σε σεμινάριο για το ένα από αυτά, ένας αρχιτεκτονικός διαγωνισμός πέραν της εμπειρίας μου που απαιτεί να μάθω σε μικρό χρόνο πράγματα που θέλουν καιρό). Όλα αυτά extra στο να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου, να έχω προσωπική ζωή, κοινωνική ζωή, να βγαίνω να ξελαμπικάρω και άλλα πιο ταπεινά του τύπου χάλασε το αυτοκίνητο, πήγαινε στην τράπεζα κλπ. Το κακό είναι ότι κάποια από τα προαναφερόμενα συνδέονται χρονικά μεταξύ τους. Αν και μπορώ να μετακομίσω αύριο ας πούμε, προτιμώ να το κάνω γνωρίζοντας το πόσα θα παίρνω εκεί που θα δουλεύω στο μέλλον. Θα είχα πολύ πιο πολλές πόρτες ανοιχτές για δουλειά αν δεν επέλεγα να κάνω τον διαγωνισμό με αγαπημένη παρέα. Τότε όμως, ούτε την εμπειρία που θα αποκτήσω θα αποκτούσα ούτε θα έβαζα κάτι πραγματικά δικό μου στο θέμα: θα ήμουν μια από την «ομάδα». Τα πρώτα που θυσιάστηκαν στο χαμό ήταν η αναβάθμιση του portfolio και τα σεμινάρια. Όλα τα άλλα τρέχουν μαζί. Και εγώ τρέχω μαζί. τους Όταν στέκομαι να σκεφτώ χαλαρώνω και βλέπω 4 μήνες μετά. Και βλέπω ότι θα είμαι πολύ ικανοποιημένη. Mα για την ώρα χάνω τον ύπνο μου από προσμονή και όνειρα, όταν δεν ξεραίνομαι σαν τούβλο. Τόσες αποφάσεις παράλληλα, ζητήματα χρόνου, «ηθικής», ονείρου, προοπτικής, κόπωσης…όλα ένα κουβάρι. Για να το λύσω κάνω αυτό που κάνω πάντα όταν είμαι μπουρδουκλωμένη. Ακολουθώ το ένστικτο: αυτό που μου αρέσει καλύτερα. Επιστημονικά θα το έλεγα «αρχή της ελάσσονος προσπαθειας».

Γιατί τα λέω όλα αυτά? Ένα χρόνο μετά την επιστροφή από Λονδίνο κάνω έναν απολογισμό ας πούμε. Και μετά, φτύνοντας τον απολογισμό γιατί ανήκει στο παρελθόν κοιτάω το τώρα και το αύριο. Και είμαι ανυπόμονη. Και επίμονη. Και πεισματάρα. Και κάνω καλά τα πράγματα όταν κάνω πολλά πράγματα. Και γιατί τα κείμενα που μάλλον θα ακολουθήσουν θα έχουν να κάνουν με όλα αυτά. Και φυσικά γιατί το blog είναι μια καθαρή μορφή ψυχοθεραπέιας.

γκούγκλ φέιλιουρ

Μου ήρθε με email:

No wonder so many people say google's search engine can find anything for you.

1- Go to Google (http://www.google.com)
2- Type in the word "Failure"
3- Instead of clicking "Google Search," click "I'm Feeling Lucky."
4- Giggle -!!!!;! :Ρ !!! -
5- Spread the word, before the people at Google "fix" it.

cremosia nervosa

Και τώρα φίλες και φίλοι μια άσκηση ζεν (ή νεύρωσης).



Eίσαι λάτρης του καφέ espresso και δεν σου αρέσει καθόλου -μα καθόλου- να χαλάει η κρέμα στον καφέ σου όταν ανακατεύεις τη ζάχαρη? Αν δεν θες να τον πίνεις πίκρα προκειμένου να απολαμβάνεις το θέαμα της πλούσιας κρέμας και την αίσθησή της στα χείλια σου, ιδού η λύση στην οποία έχω καταλήξει:


6 απλά βήματα για μια zen κρέμα
(προσοχή: απαιτείται εξάσκηση για γρήγορη εκτέλεση και ντελικάτα αποτελέσματα)

1. παίρνεις το κουταλάκι(βρίσκεσαι σε καλό δρόμο όταν επιλέγεις από το συρτάρι το πιο λεπτοκαμωμένο)

2. Βάζεις τη ζάχαρη προσέχοντας να πέφτει όλη από τη μύτη του κουταλιού και όχι ξεχειλίζοντας από κάθε πλευρά του κουταλιού

3. η ζάχαρη καλό είναι να πέφτει στον καφέ και να ανοίγει "τρύπα" σε ένα μόνο σημείο της κρέμας (όσο πιο μικρό τόσο πιο καλό :Ρ)

4. γυρνάμε το κουταλάκι ανάποδα

5. βυθίζουμε τη λαβή του κουταλακίου στην τρύπα που με τόση ανυσηχία ανοίξαμε, μέχρι να βρούμε πάτο

6. -Και τώρα προσοχή. Απαιτούνται γνώσεις μετεωρολογίας. - Ανακατεύουμε με το ανάποδο του κουταλιού, τον καφέ στον πάτο του φλυτζανιού. Το μυστικό είναι στο τρόπο:
Δεν ανακατεύουμε με μεγάλες κινήσεις κουνώντας το κουταλάκι γύρω γύρω στον πάτο του φλυτζανιού σαν να ανακατεύουμε μαρέγκα (διότι προφανώς θα διαλυθεί η κρέμα που με τόσο κόπο διαφυλλάξαμε στα προηγούμε βήματα).
Αντίθετα, θέλουμε να δημιουργήσουμε μικρές και πολύ γρήγορες επί τόπου περιστροφές. Στόχος είναι να κατασκευάσουμε ένα μικροφαινομένο: Η σημειακή φρενήρης περιδίνηση, δημιουργεί μια γενική αναταραχή στον πάτο του φλυτζανιού, που λειτουργεί ως "κύμα" και έτσι ανακατεύεται η ζάχαρη παντού. Άσε που διατηρείται και το άρωμα το καφέ για περισσότερη ώρα.
Εnjoy!

Τέλος, κάπου εδώ να ευχαριστήσω τους μετρ της καθημερινότητος και grand κυνικούς φίλους Άγγλους για την εξαιρετικής πνευτικής διαύγειας ατάκα τους που περιγράφει αδελφό φαινόμενο . Ελπίζω αυτό να επαναφέρει το τσι μου σήμερα.
;)

βάλσαμο

Απόψε το βράδυ, στις 7, θα μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής ο Νίκος Βαλσαμάκης για το έργο του. Τον μεγάλο (σε έργο και ηλικία) αρχιτέκτονα έχω την τιμή να τον έχω δει άλλες δυο φορές από κοντά. Τη μια σε μια διάλεξη στο πρώτο έτος. Που δεν πολυθυμάμαι γιατί τότε δεν πολυκαταλάβαινα περί τίνος πρόκειται. Θυμάμαι αμυδρά ότι μίλαγε καλά, αλλά δεν ήταν και κανένας μεγάλος ρήτορας. Η δεύτερη ήταν όταν μας είχανε πάει με το Πολυτεχνείο επίσκεψη στο σπίτι του στη Φιλοθέη. Το σπίτι ενώ ήταν μπροστά μας, δεν το βλέπαμε! Στόματα να χάσκουνε και ένα αυθόρμητο "αααα" από όλους μόλις άνοιξε η πόρτα της οδού Νιόβης! Αποκάλυψη. Όλος ο τοίχος τζάμι απέναντι. Με θέα την Αθήνα! Οι έντονες αντιθέσεις στο εσωτερικό δεν μας βοήθησαν να βγάλουμε αξιοπρεπείς φωτογραφίες, εμείς τα στραβάδια που τραβάγαμε φωτό σαν εκστασιασμένοι γιαπωνέζοι. Ο ίδιος στη γωνία με τη γυναίκα του, απαντούσε σιγανά σε ερωτήσεις. Λίγα λόγια. Έδειχνε σεμνός άνθρωπος.

Ποιός είναι ο Νίκος Βαλσαμάκης; Οι φήμες διίστανται μόνο ως προς την κατηγοριοποίησή του. όχι ως προς την ποιότητά του. Οι επικριτές του λένε ότι ποτέ δεν είχε προσωπικό ιδίωμα("τέλειος μιμητής" ήταν μια χαρακτηριστική έκφραση που άκουσα). Όταν ήταν στα επάνω του ο μοντερνισμός, θα νόμιζες ότι χαλαρά χτίζει στην Ελλάδα ο Mies. Όταν ήταν το μεταμοντέρνο, απόλυτο μεταμοντέρνο (πολλά ξενοδοχεία, κατοικίες, κεντρικά τραπεζών). Επενδύσεις, κολώνες, χρώματα παλ... Όταν ο πελάτης ήθελε ρουστίκ (τι γελοίος όρος!..δεν είναι τυπικά αρχιτεκτονικός, αλλά αναφέρομαι σε αυτά τα "τύπου χωριάτικο κύριε Νίκο μου"), φανατικά ρουστίκ. Μα όλοι, επικριτές και θαυμαστές συμφωνούν σε ένα: ότι και να έχει κάνει το έχει κάνει εξαιρετικά! Υποδειγματικά.

Αντικειμενικά είναι ένας άνθρωπος κοντά 80 χρόνων πλέον με πολλά βραβεία και διεθνείς διακρίσεις στην πλάτη του, αν λέει κάτι αυτό.

Αστός αρχιτέκτονας, άρχισε τη δουλειά του με πολυκατοικίες. κυρίως στη Βασιλίσσης Σοφίας και στο Κολωνάκι. όταν λέμε πολυκατοικίες, δεν φανταζόμαστε αυτές. Όψεις και κατόψεις όχι σωρηδόν τυποποιημένες και επαναλαμβανόμενες. Αυτή της οδού Σεμιτέλου είναι χαρακτηριστική αυτής της περιόδου.



Η άλλη, των 60s στη λεωφόρο Κηφισίας, εξαιρετική. "Πολυκατοικία για εργένηδες" η αρχική της ονομασία!!




Υποκειμενικά μιλώντας όμως, δεν μπορώ να ξεκολλήσω τόσα χρόνια μετά την πρώτη φορά που την είδα, από τη βίλα στην Ανάβυσσο.





Όποιος έχει δει το αρχετυπικό Farnsworth House του Mies Van Der Rohe θα αναγνωρίσει την ελεύθερη κάτοψη, τα ατέλειωτα υαλοστάσια, τα πανέλα και τα ελεύθερα έπιπλα στο χώρο που ορίζουν τις χρήσεις: καθιστικό, υπνοδωμάτιο, τραπεζαρία. Όχι ότι δεν είχε προλάβει ήδη ο Philip Johnson να κάνει μια σχεδόν ακριβή απομίμηση , χωρίς καμμιά μα καμμιά αίσθηση ντροπής. Δεν ξέρω .. αυτός ο Johnson μου τη σπάει εντελώς! Aντίθετα ο Βαλσαμάκης έχει κάνει εντελως άλλο πράγμα, προσαρμοσμένο σε άλλο τοπίο, με άλλες κλιματικές συνθήκες... Τεσπά, μη μπείτε όμως στον κόπο να ψάξετε στην Ανάβυσσο την -τότε- οικία Λαναρά. Αντίθετα με το αρχέτυπο, της έχουν αλλάξει τα πέταλα. Όποιος την αναγνωρίσει κερδίζει. Τι? Ε, κάτι θα βρούμε αν και εφόσον.

Μετά τον μοντερνισμό λοιπόν έκανε και άλλα όπως προείπα. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχω την εντύπωση πως επανήλθε στη γνωστά του καθαρή δυναμική. Χώρια από κάτι βίλες στα βόρεια και νότια προάστια,



αυτό που μου αρέσει για την λιτότητα και τη συγκρατημένη μνημειακότητά του , είναι το λευκό κτίριο μηχανογράφησης της Εθνικής Τράπεζας(νομίζω), στην άνοδο της λεωφόρου Μεσογείων, στο ύψος του Χολαργού.

Anyway, κρίμα που έχω πάλι δουλειά σήμερα μέχρι αργά και δεν θα πάω. Ελπίζω να τον προλάβω κάπου αλλού κάποια άλλη στιγμή. Είναι φειδωλός σε διαλέξεις βλέπετε.

νυχτερινό παράθυρο

Κυριακή βράδυ. Οδήγηση στο κέντρο της Αθήνας. Δροσιά. Τα παράθυρα κλειστά. Φανάρι στη Βασιλίσσσης Σοφίας. Χαζεύω απένεντι τη Μεγάλη Βρετάνια. Μου αρέσει η Μεγάλη Βρετάνια με αυτό το μεγαλειώδες στυλ που έχει. Παρατηρώ τα παράθυρα. Ρυθμός. Δεν είναι όμως το ένα κάτω από το άλλο στους ορόφους. Κάπου υπάρχουν τρια, από κάτω τους ένα... Χαζεύω. Μα είναι δυνατόν; Δεν υπάρχει ούτε ένα πάράθυρο φωτισμένο. Μου φαίνεται απίστευτο να μην υπάρχει ούτε ένα δωμάτιο που να βλέπει δρόμο που να είναι κατειλλημένο. Ξενοδοχείο φάντασμα. Τι σκατά; Δεν έχουν πελάτες; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δει ποτέ φώτα το βράδυ σε παράθυρα της Μ.Βρετάνιας. Ούτε σιλουέττες πίσω τους. Λες να είναι κανένα περίπλοκο σύστημα κουρτινών για να μην μπορεί κάποιος να δει αν υπάρχει φως στο δωμάτιο; Το φανάρι αργεί να ανάψει και εγώ με το μυαλό μου υπολογίζω το πως θα μπορούσαν να έχουν μπει οι κουρτίνες για να μη φαίνεται κανείς μέσα. Μπα... ότι και να ήταν, ένα άνθρωπος κάποια στιγμή θα είχε τραβήξει τις βαριές κουρτίνες. Θα φαινόταν μια σκιά. έστω ένα φως πίσω από μια χαραμάδα μισοτραβηγμένης κουρτίνας. Θα χάλαγε την "τέλεια οργανωμένη όψη" του ενοδοχείου. Πράσινο. Βάζω πρώτη. Πάω σαν κότα περνώντας μπροστά γιατί εξακολουθώ να χαζεύω παράθυρα. Μια τόσο όμορφα φωτισμένη όψη και ένα σύνολο σκοτεινών ρυθμικών παραθύρων. Ένα κέλυφος που δείχνει ζωή, κίνηση. Και που μάλλον περιβάλει ένα εσωτερικό που δείχνει νεκρό. Κόρνα από πίσω. Στρέφω το βλέμμα -μόνιμα πια- στο δρόμο μπροστά.

micro-blogging

Το έχω ακούσει από κάμποσο καιρό. Ιδού λοιπόν άλλη μια blogοκοινωνία στο κουρμπέτι. Πέρα από τα γνωστά περί μάχης εταιριών, "microsoft - τέρας" και τέτοια, η πολυφωνία είναι μεγάλος πλούτος. Καλώς ήρθατε λοιπόν.

Barragan mi amor

απόψε



Εγκαίνια και διάλεξη στις 7 στο Νέο Μουσείο Μπενάκη. Έκθεση ενός από τους αγαπημένους μου αρχιτέκτονες.


Δεν έχει σημασία που έχω πολλή δουλειά και δεν θα πάω στη διάλεξη. Δεν έχει σημασία που δεν προλαβαίνω για την ώρα να γράψω ένα αξιοπρεπές κείμενο για τον Luis Barragan. Τι να πω? Μεγάλος αρχιτέκτονας του μοντερνισμού? Που τον έφερε ιδιαίτερα δεδομένα της χώρας του(Μεξικό)? Βραβευμένος με το Pritzker Prize? Τίποτα.


Απλά ας ξεκουράσω λίγο τα μάτια και ας επιστρατεύσω τις υπόλοιπες αισθήσεις και τη φαντασία για να βρεθώ εκεί. Σε αυτές τις φωτογραφίες.













Είμαι τόσο ευτυχισμένη!

μετά τα χτεσινά κόκκκινα

καμμιά σχέση με αυτόν που μπήκε στο τηγάνι

τον γνωστό άγνωστο φοιτητή/ανταποκριτή στα χαρακώματα των clubs/blogger -και όχι μόνο- τον ξέρετε ε?

έχει αρχίσει να μου τη

SATC 705: the BIOS case

-ή ο ορισμός του ντεκαβλέ -

setting: Παρασκευή βράδυ. Στο γνωστό της Πειραιώς. Πάρτυ για τα 2 χρόνια αν είμαι καλά ενημερωμένη. Στο μπουντρούμι του χορού κάτω, ούτε εξαερισμός ούτε τίποτα. Έλεος!! Ανεβαίνω πάνω για αέρα μισό λεπτό πριν το λιποθυμικό επεισόδιο που έβλεπα να μου έρχεται. Γύρω η Άρτα και τα Γιάννενα. Μια παιδική φίλη, γόνος γνωστής καλλιτεχνικής οικογένειας. Και νυν ηθοποιός επίσης. Με καλεί για πολλοστή φορά στην παράσταση που θα ανεβάσουν σε κανά μήνα. Όπως και τις παρελθούσες φορές, ξαναλέω πως θα πάω σίγουρα. Ένας πρώην ή νυν γκόμενος φίλης, γυρνοβολάει λέγοντας μισοαστεία-μισοσοβαρά πως αναζητάει γκόμενα. Κάθομαι, λάθος σωριάζομαι (αφού έχω βαρεθεί τα flat και δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από stilettos) στη μοναδική άδεια καρέκλα. Ο διπλανός μου πιάνει ψιλή κουβέντα. Αποδεικνύεται πρώην γκόμενος έτερης φίλης. Έχω ακούσει για αυτόν. Να που συναντιόμαστε. Κλασσική επωδός: Τι μικρός κόσμος!

event: Το βλέμμα μου πέφτει πίσω. Όλοι κοιτάνε κάποιον. Διακριτικά. Ας πούμε. Να μην καρφωθούμε κιόλας. Μα τι κοιτάνε όλοι?





Ένας τύπος έχει φορέσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μια λευκή μάσκα. Στα χείλια της και στο μέτωπο έχει γράψει κάτι. Σκουντάω την παρέα μου. Μου λέει "κοίτα κάτω". Προσπαθώ να δω τι στο καλό λέει η μάσκα στα χείλια. Όχι εκεί! ΚΑΤΩ! ΠΟΥ κάτω? Αααααα!!



Εξαίσια! Κάτσε να γυρίσει και φάτσα να δούμε. Σύσκεψη για βαθμολογία με τους άρρενες της παρέας. Τι Άρτα και Γιάννενα έλεγα πριν? Ένας φανατικός εκπρόσωπος του μινιμαλισμού μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο! Θα είχε δίλημμα τι να φορέσει άραγε απόψε. Είναι προφανές. Πάλι καλά που κατέληξε στην τσάντα και τα παπούτσια. :Ρ

Λες να είναι κάποιου τύπου performance? Μεν ο τύπος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να χαζογελάει με δυο φίλους του. Τσιτσιδώθηκε εδώ ή πέρασε την Πειραιώς έτσι? Βρε τι έχασα!

Δέκα λεπτά μετά ο ενθουσιασμός μου έχει μειωθεί δραστικά. Έχω βαρεθεί να βλέπω τον πούτσο του να τραντάζεται σε κάθε του γέλιο. Και τον κώλο του να ασπρίζει στο μισοσκόταδο. Οι άντρες της παρέας διατείνονται ότι given μισή ώρα και λίγα ποτά και θα δούμε σκηνικά. Ισχυρίζομαι φανατικά πως όχι. Οι γυναίκες γύρω πέρα από βλέμματα απορίας και περιέργειας δεν δείχνουν έτοιμες να του την πέσουν. Λογικό. Και η δική μου libido αντί να εκτοξευτεί, πέφτει στο τρίτο υπόγειο. Κατευθύνομαι ξανά στο ζεστό υπόγειο του ντάπα-ντούπα.

Πάει και τελείωσε, γίναμε μητρόπολη όπως ονειρευόμασταν. :D

ότι θυμάμαι χαίρομαι (πολύ): the ΒΑΒΕΛ case

Λόγω δουλειάς δεν πρόλαβα να το ανεβάσω εγκαίρως. Μα το ανεβάζω τώρα. Γιατί αξίζει. Φεστιβάλ Βαβέλ. Ένα εξαιρετικό στήσιμο έκθεσης στην πίσω αίθουσα του δεύτερου κτιρίου. Το μοναδικό μειονέκτημα ότι δεν έβρισκες εύκολα info! Έψαχνα κάποια ταμπέλα να μου πει αν πρόκειται για έργο ενός κομίστα ή συλλογή πολλών, αφού τα έργα έμοιαζαν αρκετά ποικιλόμορφα. Και ποιος διάολε ήταν υπεύθυνος για την εξαιρετική παρουσίαση? Βρήκα μια ταμπέλα απέξω με πολλά ονόματα ξένων δημιουργών μα δεν ήταν σαφές ότι αναφερόταν στο τμήμα της έκθεσης που φαίνεται εδώ πέρα. Ούτε curator ούτε τίποτα! Όποιος ξέρει μπορεί ελεύθερα να με διαφωτίσει. :)