Wednesday, February 28, 2007

οι τολμηροί (updated)

Ναι, κάτι κινείται. Προς τα όπου και αν κινείται, είναι καλό που κινείται. Και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι με αντίστοιχα ανοίγματα.

Για τι πράγμα μιλάω? Για όσους κινούνται στα χωράφια του Παπασωτηρίου -και ειδικά στα ράφια περί αρχιτεκτονικής- η αγγλόφωνη σειρά "architecture now", είναι από τους γνωστούς τίτλους. Οικονομική, ευπαρουσίαστη, σύντομη και -ας πούμε- "εύκολη" πιάνει ένα θέμα τη φορά και με εικόνες και κείμενο, το αναλύει. Σήμερα ήρθε στα χέρια μου μια νέα της έκδοση με τον τίτλο "greek architecture now". To βιβλίο υπογράφει η σκανδιναβή Karin Skousboll και στο εξώφυλλο βλέπουμε την "κατοικία των ανέμων", ένα σπίτι στη Σαντορίνη που σχεδίασε η Αγνή Κουβέλά.

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Έργο πολυβραβευθέν και πολυπαρουσιασθέν, ανήκει στην ίδια και έγινε γνωστό για τους χοντρούς κεκλιμμένους τοίχους και τις λεπτομέρειες κατασκευής στα παράθυρά του, που αν και φαίνονται ότι αποτελούν μια μίμηση της παράδοσης, στην ουσία (και με τα εντελώς ιδιότυπα ανοίγματά τους σε τομή) έγιναν για λόγους κλιματικούς. Η θέση τους, το πάχος του τοίχου και οι αποτμήσεις του στα ανοίγματα, είναι μελετημένα έτσι ώστε να δημιουργούνται ρεύματα δροσισμού στο χώρο, ανάλογα με το μήνα, την εποχή και την ώρα της ημέρας. Βιοκλιματική αρχιτεκτονική δηλαδή, που έχει διδαχθεί από την πλούσια παράδοση. περισσότερα εδώ, από μια διάλεξή της στο Μετσόβιο.
Image Hosted by ImageShack.us

Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω. Στο βιβλίο αναφέρονται σχεδόν οι πάντες. Παλαιοί και νέοι, ότι και να πρεσβεύει ο καθένας, καθώς και δέουσες αναφορές στην ιστορία, το κλίμα κλπκλπ. Η συγγραφέας του βιβλίου, λέει ότι ένα από τα πράγματα που της έκαναν εντύπωση στην Ελλάδα ήταν η σχέση του κτιρίου με τον τόπο. Υποθέτω ότι μιλάει για τα καλά παραδείγματα δομημένου χώρου με τα οποία και καταπιάνεται στη συνέχεια, γιατί προφανώς τα περισσότερα κτίσματα δεν πολυσκάνε για το που πάνε και "κάθονται". Φωνάζουν το χαβά τους και λήγει το πανηγύρι. Όπως και οι άνθρωποι, έτσι και τα κτίρια, είναι γνωστό άλλωστε. Η συνέντευξη της Skousboll στην Καθημερινή λοιπόν έχει τίτλο "δώστε ευκαιρίες σε τολμηρούς αρχιτέκτονες". Έχει δίκιο. Και ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημοσιοποίηση της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Και στο εσωτερικό της χώρας και προς τα έξω. Ούτως ή άλλως στην εποχή του internet δεν ξέρω αν έχει νόημα να μιλάμε για "έξω".

Eδώ κάποιος θα έλεγε ότι θα έπρεπε να αμφιβάλλω επίσης και για το τι νόημα έχει σήμερα ο τίτλος "ελληνική" αρχιτεκτονική. Αν είναι αξιόλογο ένα δείγμα αρχιτεκτονικής, από όπου και να προέρχεται, Ελλάδα, Κορέα ή Κίνα, είναι αξιόλογο. Τελεία και παύλα. Συμφωνώ και επαυξάνω με αυτά. Μα νομιζω ότι εδώ, ο όρος "ελληνική" προφανώς έχει να κάνει μόνο με την καταγωγή των δημιουργών και όχι με κάποιο συγκεκριμμένο στυλάκι.

Άσε που για να γίνει πιο pop η αρχιτεκτονική (άρα και να τη γνωρίσουν οι χρήστες της, άρα και να μάθουν να ζητούν κάτι περισσότερο από το τίποτα, άρα και να χτίζουμε περισσότερα αξιόλογα πράγματα), πρέπει να παρουσιαστεί έτσι απλά, με pop περιοδικίστικο τίτλο, με ωραίο εξώφυλλο, ωραίες φωτό και απλά κείμενα. Τα άλλα για όποιον ενδιαφέρεται θα ακολουθήσουν. Κοινώς ότι οι αρχιτέκτονες πρέπει να βγουν από τη φωλιά τους και οι υπόλοιποι να μάθουν να μην πετάνε τα χρήματα που διαθέτουν για την κατασκευή. Άσε που είναι καιρός να προβληθεί η αρχιτεκτονική που λαμβάνει χώρα Ελλάδα. Η Ολλανδία που αποφάσισε να την προωθήσει 10 χρόνια πριν, με άπειρες αγγλόφωνες εκδόσεις, συνέδρια, "εξαγωγές αρχιτεκτόνων" κλπκλπ νομίζω έχει πολλά να μας μάθει.

Ποιος εκδίδει το βιβλίο? Οι Εκδόσεις studio art bookshop, διαβάζω. Βλέπω δίνουν και ένα website. Χα! Ποιοι είναι αυτοί? Είναι ένα από τα πιο γνωστά αρχιτεκτονο-καλλιτεχνικά βιβλιοπωλεία, χωμένα σε ένα ημιόροφο στην Τσακάλωφ. Το ξέρουν οι παλαιότεροι και οι πιο μυημένοι. Π.Π. -> Προ Παπασωτηρίου δηλαδή. Προφανώς οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να χώνονται και στις εκδόσεις. Υποθέτω και τα άλλα βιβλία της σειράς είναι δικά τους. Με το δεξί λοιπόν. Και Taschen εύχομαι.

υγ: σκέψου και να το διάβαζα τι θα έγραφα! Ίσως λοιπόν ακολουθήσει και δεύτερο post επί του θέματος. Ίσως όμως και όχι. Τα μισοτελειωμένα έπη άλλωστε είναι γνωστή συνήθειά μου (:Ρ). Και όχι δεν έχω ξεχάσει την ιστορία με τη βράβευσή μας στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό του δημαρχείου Ιωαννίνων. Απλά τώρα κάνω έναν άλλο διαγωνισμό. Μόλις τελειώσω θα επανέλθω.

update: παρεξήγηση. Το "greek architecture now", ακολουθεί πάνω κάτω το layout των επίσης αγγλόφωνων pocket σειρών "architecture now", "greek/ή κάτι άλλο style", "maroccan/ή κάτι άλλο interiors" και τα συναφή, μα δεν ανήκει στην ίδια σειρά. Πήγα ιδίοις όμμασι και το επιβεβαίωσα. Αυτό δεν αλλιώνει τη σημασία του εγχειρήματος. Αντίθετα επιβεβαιώνει την πρόθεση των εκδοτών να στραφούν σε ένα ευρύ κοινό.

Labels:

|

Tuesday, February 27, 2007

apologies

τι βλακεία να πατάς publish αντί για draft και να ανεβάζεις κείμενο μισό

φίλες και φίλοι αναγνώστες έκανα και βλακεία, χάλασα και την έκπληξη του post :(

ξενέρωμα

|

5 για μένα (updtd)

Κατόπιν πρό(σ)κλησης των thrass, mave, lespritia, και oneiros, ιδού τα 5 (+2) πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό για εμένα:

1.Nόμιζα πως ήμουν ufo. Τώρα νομίζω πως είμαι διαφορετική, άλλα όχι με την έννοια «όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί». Σπάνια. Και το απολαμβάνω. Όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Η μαμά μου με λέει κοροιδευτικά ψώνιο. Εγώ της λέω πως τόσα χρόνια σε ψυχολόγους δεν πήγαν τζάμπα.

2.Ήμουν επίμονη, ανυπόμονη και αισιόδοξη. Τώρα είμαι επίμονη, ανυπόμονη, αισιόδοξη και κυνική.

3.Απολαμβάνω τους ανθρώπους. Απολαμβάνω εξίσου τους βλάκες και τους έξυπνους, τους φαφλατάδες και τους λιγομίλητους, τα απαρχαιωμένα μοντέλα και τους πρωτοποριακούς. Γιατί απολαμβάνω να τους παρατηρώ.

4.Και να τους σοκάρω. Τη βρίσκω πιστεύοντας πως τους φέρνω αντιμέτωπους με τις πολλαπλές βερσιόν της καθημερινότητας.

5.Μερικές φορές δεν μπορώ «απλά να σκάσω».

6.Είμαι παράλληλα εντελώς γειωτική και εντελώς ονειροπόλα.

7.Eίμαι τύπος «2». Το να έχω δυο πράγματα στο νου μου, να κάνω δυο πράγματα παράλληλα, να σκέφτομαι μαζί τον λόγο και τον αντίλογο είναι so me.

Labels:

|

Sunday, February 25, 2007

τώρα και franchise

Φίλες και φίλοι, φανατικοί αναγνώστες και ορκισμένοι εχθροί ετούτου του blog, εδώ και λίγες ημέρες η συγγραφέας μπορεί να κομπάζει ότι έχει τρελό σουξέ. Ως χθες ξέρατε ότι συμμετέχει στο "ξενοδοχείο της μνήμης" του φίλτατου Μισέλ. Από σήμερα όμως - όχι πια δάκρυα- γνωρίζετε ότι συμμετέχει με -νέα ή παλαιότερα μεν φρεσκαρισμένα δε- κείμενά της και στο νεό site ονόματι anamorphosis.net. Εκεί, ωσάν λοβοτομημένη, θα συνεχίσει τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Η πολεμική της θα συνεχίσει να στοχεύει στην επεξήγηση και ανάδειξη της καλής(σύμφωνα με τα γούστα της συγγραφέως φυσικά) αρχιτεκτονικής και στην περαιτέρω διάδοση του μικροβίου της αγάπης για αυτή.

τι να πει κανείς? Συνιστώ περαστικά.

Labels: ,

|

Friday, February 23, 2007

far west ενάμιση χρόνο μετά

Το καλό με το να σου στέλνεται με email ειδοποίηση ότι κάποιος έκανε comment σε ένα post σου που το ανέβασες τον Αύγουστο του 2005 (!) είναι ότι για λίγο ξεχνιέσαι. Ξεχνάς ότι τις τελευταίες μέρες δουλεύεις 12ωρα απανωτά, ξεχνάς ότι δεν θα έχεις ΣΚ, ξεχνάς ότι γίνεται ένα μπουρδέλο με τα σχέδια που πάνε προς παράδοση και ότι είσαι υπεύθυνη από το γραφείο που δουλεύεις για την παράδοση της μελέτης ενός μεγάλου έργου στη συμπρωτεύουσα. Θυμάσαι τους ένδοξους πολεμοχαρείς σου προγόνους, αποτελειώνεις το sandwitch και τελειώνοντας το break, ανεβάζεις το post σου και συνεχίζεις.

|

Wednesday, February 21, 2007

σας αρέσει mademoiselle η Ύδρα?

Image Hosted by ImageShack.us

Κάτι τέτοιο πάνω κάτω με ρώτησε η Σ. Και μου έστειλε τη διεύθυνση του blog που έφτιαξε: του hydraseal. Συνήθως δεν αναδημοσιεύω κάθε νέο blog που βρω(καθότι εκλεκτική), εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση διότι θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ από τη μεριά μου να γίνει γνωστό.

Η Σ. λοιπόν, έφτιαξε το blog μιας οικολογικής οργάνωσης από την Ύδρα, ονόματι hydraseal (καθότι στην Ύδρα από ότι έμαθα υπάρχει ζει ένας μικρός πληθυσμός από φώκιες monachus monachus). Μα η οργάνωση δεν σταματάει εκεί. Από ότι διαβάζω, τα μέλη πρέπει να έχουν αμφιβολίες ως προς τις ικανότητες του δημάρχου του νησιού και κάνουν ότι μπορούν για να διασώσουν την Ύδρα στην καλύτερη δυνατή μορφή της(sic). Με την ανακάλυψη του αρχαιότερου ναυαγίου στον κόσμο στο γειτονικό νησάκι Δοκός και τις φήμες περί επικείμενης αγοράς του, πολλοί έχουν αναστατωθεί. Το blog στήθηκε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να αναστατωθούν περισσότεροι.



υγ: ένα μικρό απόσπασμα που βρήκα περί του ναυαγίου της Δοκού εδώ

"Οι ερευνητές του ινστιτούτου είχαν επίσης τη μοναδική τύχη να πραγματοποιήσουν την πρώτη στην Eλλάδα συστηματική υποβρύχια έρευνα στο αρχαιότερο γνωστό ναυάγιο του κόσμου, ένα πρωτοελλαδικό πλοίο (2200 π.X.) κατάφορτο με αγγεία. Eίχε βυθιστεί στο λιμάνι της Δοκού, του μικρού ακατοίκητου νησιού απέναντι από την Yδρα. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια και χρήματα για να ανελκυστεί πλήρως το φορτίο του. θεωρείται πάντως το μεγαλύτερο κλειστό σύνολο κεραμικής της πρωτοελλαδικής εποχής που έχει ποτέ βρεθεί. H έρευνα στο ναυάγιο της Δοκού έγινε μεταξύ των ετών 1989-1992 με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Γ. Παπαθανασόπουλο."

Labels:

|

Saturday, February 17, 2007

ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ (updated)

Αμάν πια. Δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω για πράγματα που μου αρέσουν. Φτάνω στην φλυαρία, στις υπερβολές και τους συναισθηματισμούς που ίσως συγκινούν αλλά δεν πείθουν.

Από την Πέμπτη το βράδυ και έπειτα είμαι σε κατάσταση παροξυσμού. Ένα αδιάλειπτο παραλήρημα. Είναι σαν έρωτας. Όλο αυτό σκέφτομαι, το στομάχι κόμπος, οι ώρες δεν υπάρχουν, εμμονή. Το κεφάλι γεμάτο μουσική, στίχους, εικόνες. Γιατί τόσο fuss?

Την Πέμπτη το βράδυ μια μικρή παρέα και εγώ, πήγαμε σε μια συναυλία. Στο Gagarin έπαιζαν οι Κόρε. Ύδρο. Και δυο άλλα συγκροτήματα. Μα και οι Κόρε.Ύδρο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τους άκουγα. Ήταν όμως η φορά που έκανα το κλικ. Γιατί επιπεβαιώθηκα για όσα είχα σκεφτεί και την πρώτη φορά.

Πρώτη φορά τους είχα ακούσει πέρυσι. Είχαμε πάει όταν εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Gagarin πάλι. Support στην Sunny Μπαλτζή. Πηγαίναμε για τη αυτή μα μόλις ακούσαμε το κερκυραϊκό συγκρότημα μείναμε κατάπληκτοι. Η Sunny μετά ήταν απλά πολύ λίγη (χωρίς αυτό να είναι δύσκολο- pardon δηλαδή στους fan της – και εγώ την ακούω άλλωστε). Θέλαμε να ξαναεμφανιστούν αυτοί με την ιδιότυπη ήσυχη/δυνατή μουσική, τους εξαιρετικούς στοίχους και τον –μορφή- τραγουδιστή.

Image Hosted by ImageShack.us
εξώφυλλο

Πήρα το cd ονόματι «φτηνή pop για την ελίτ», το άκουσα και δεν άλλαξα γνώμη. Περίεργο άκουσμα στην αρχή. Σίγουρα. Μα με την επόμενη, καταλαβαίνεις what it’s all about. Πότε πιάνο, πότε κιθάρες να γρατσουνάνε το κρανίο σου, υπέροχοι στίχοι, με όνειρο, αυτοσαρκασμό και humor. Ένα χρόνο μετά, ξαναήρθαν. Αυτή τη φορά είχαν άλλους για support. Έβαλε το χεράκι της και η LIFO που τους μπούσταρε και το Gagarin ήταν γεμάτο.

Ποιοί είναι οι Κόρε. Ύδρο? Πρόκειται για ένα συγκρότημα από τη Κέρκυρα που έχει βγάλει ως τώρα δυο δίσκους. Ξεικίνησαν με το group από τα 15 τους, μα τα 3-4 τελευταία χρόνια έχουν πάρει τα πάνω τους. Α! Κόρε.Ύδρο stands 4 Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες. Τόσο Λύκειο. Λόγω συναισθηματικού πνιξίματος που ανέφερα παραπάνω όποιος γουστάρει ας μπει στα links του site τους να δει περί τίνος πρόκειται. Στο site τους άλλωστε έχουν βιντεάκια και τραγούδια τους, μα και links για το myspace και το youTube.

Και τώρα θα μιλήσω για το live.
Η μορφή του group είναι ο Παντελής Δημητριάδης, ο τραγουδιστής. Ένας αδύνατος νεαρός άντρας, λίγο πριν τα 30. Άκυρο. Όχι αδύνατος. Ασθενικός. Αναιμικός ίσως. Και άσχημος. Με την mediterranean έννοια του όρου. Ξέρετε. Ωχρό δέρμα, κλασσικά καστανά μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια, μεγάλη μύτη. Και μαλλί εντελώς ατημέλητο.

Αυτός ο άνθρωπος είναι transformer. Ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και ακουμπάει τακτικά τα πράγματά του γύρω γύρω με ακρίβεια σπασίκλα. Στην αρχή στέκεται και τραγουδάει σαν να είναι 15χρονο που ντρέπεται όταν λέει ποίημα σε σχολική γιορτή. Δείχνει άνευρος, καταθλιπτικός, χαμένος στην κοσμάρα του. Η φωνή του είναι ψιλή. Ελαφρώς κακόηχη στην αρχή. Ασυνήθιστη θα έλεγα καλύτερα. Σε λίγο ξεκινάει να κουνιέται. Κουνάει τα χέρια και όλο του το σώμα με έναν χαριτωμένο τρόπο.

Παύση.

Image Hosted by ImageShack.us

Και ξαφνικά, σαν να περιείχε νιτρογλυκερίνη, εκρήγνυται. Ξεχύνει ενέργεια. Ανελέητα. Μέχρι το τέλος του τραγουδιού μπορεί να χοροπηδάει πάνω κάτω, να κυλιέται στο πάτωμα, να αρπάζει μια κιθάρα και να τη γρατσουνάει με πύρινη μανία χρησιμοποιώντας μια λίμα (ή κάτι άλλο που δεν κατάφερα να διακρίνω). Το διασκεδάζει. Γουστάρει. Και το μεταδίδει. Αν ενδιάμεσα υπάρχουν στίχοι οπότε και πρέπει να πλησιάσει το μικρόφωνο, κατεβάζει το διακόπτη, μεταμορφώνεται πάλι σε αυτό τον αισθαντικό τραγουδιστή της αρχής και πάμε πάλι. Σε κάθε τραγούδι. Αυτός που αν τον έβλεπες στο δρόμο δεν θα του έδινες καμιά σημασία μάλλον, εκεί πάνω στη σκηνή, εκεί που βγάζεις έναν άλλο εαυτό, νιώθεις ότι βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Και μεταμορφώνεται σε ένα μοναδικά γοητευτικό άνθρωπο.

Image Hosted by ImageShack.us

Το μοίρασμα των μαύρων μασκών(σήμα κατατεθέν του εξωφύλλου του τελευταίου δίσκου), οι αστείες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια, η χαριτωμένα snob κίνηση του να πετάει τα χαρτιά από το αναλόγιο μόλις πει το τραγούδι, το crowd surfing και το κοπάνημα της κιθάρας στο δάπεδο στο τέλος τα highlights της βραδιάς. Πότε τροβαδούρος, πότε νάρκισσος, πότε δανδής, πότε μεσσίας, πότε αστείος, πότε ειρωνικός, πότε ευαίσθητος, πότε αυτοσαρκαστικός, οργισμένος, καταθλιπτικός ή σχιζοφρενής ο άνθρωπος αυτός δείχνει να είναι φτιαγμένος από μια άλλη στόφα. Είναι πανέξυπνος. Και επικοινωνεί αυτό που θέλει να πει με ένα εντελώς δικό του τρόπο. Για αυτό είναι προικισμένος με ένα προσόν μοναδικό. Να αγγίζει την ψυχή.

Τη δική μου τουλάχιστον. Από την Πέμπτη δεν ακούω άλλη μουσική. Και κάνω πρόβες στον καθρέφτη.

Μακάρι να είναι εδώ για πολύ καιρό να ξεκλειδώνουν την ψυχή μας.


υστερόγραφον:
η εξαιρετική ομάς από την Κέρκυρα, σε σημερινό της κείμενο, έχει μαζέψει όλα τα posts που κάνουν λόγο για τη συναυλία. Τιμή μου παιδιά και χάρηκα πολύ για την απάντηση. :)

Και εκείνος ο Μ.Hulot... πες τα χρυσόστομε!

Labels:

|

Thursday, February 15, 2007

ο άντρας του απέναντι διαδρόμου

Image Hosted by ImageShack.us

Γυμναστήριο. Όλοι οι διάδρομοι είναι μαζί εκτός από δυο. Απέναντι υπάρχουν οθόνες που δείχνουν εναλλάξ trailer και επιδείξεις μόδας. Kυρίως επιδείξεις μόδας. Catwalks. Στους αποκομμένους δυο διαδρόμους οι οθόνες είναι σχεδόν κολλημένες ψηλά πάνω από τα κεφάλια των δρομέων. Έλλειψη χώρου. Εκεί ένας άντρας τρέχει για ώρα. Είναι εκεί από την ώρα που έχω μπει. Τρέχει. Τρέχει επιτόπου και σε κάθε βήμα του τραντάζεται ο διάδρομος από τη δύναμη. Έχει μισοιδρώσει. Δεν κοιτάει γύρω του. Δεν κοιτάει ευθεία. Κοιτάει ψηλά. Στην οθόνη. Απορώ που δεν έχει πιαστεί. Ο άντρας του απέναντι διαδρόμου χαζεύει μόδα. Στην πασαρέλα, ένας άλλος διάδρομος. Τα μοντέλα πάνε και έρχονται. Ο δρομέας απλώς πάει. Περπατάνε προς το μέρος του. Τον κοιτάνε με αδιάφορη έκφραση, λικνίζουν τους γοφούς τους και αυτός τρέχει. Τις κοιτάει στα μάτια και τρέχει. Φτάνουν κοντά του και πάνω που θα έλεγες ότι θα τις ακουμπήσει, εκεί στην άκρη του διαδρόμου, κάνουν μια στροφή, τον καρφώνουν και με μια στροφή του γυρίζουν την πλάτη. Απομακρύνονται λικνιζόμενες ακολουθώντας το δικό τους διάδρομο. Αυτός απτόητος. Ο διάδρομος ξεβράζει και άλλες. Φτάνει η επόμενη. Τα ίδια. Επιμένει να την καρφώνει. Τα ίδια. Και η επόμενη. Και η επόμενη. Και ο τύπος συνεχίζει να μη χαμηλώνει το κεφάλι στη φυσιολογική του θέση. Κοιτάει τα σώματα, τα πρόσωπα, τα βλέμματα, μπορεί και τα ρούχα. To δάπεδο φεύγει κάτω από τα πόδια του. Και τρέχει. Αλλά δε φτάνει.

|

pics and pieces

Image Hosted by ImageShack.us
Κοραή

Image Hosted by ImageShack.us
Κολοκοτρώνη και Σταδίου

Image Hosted by ImageShack.us
lcd στην άδεια Βαρβάκειο

Image Hosted by ImageShack.us
ΙΚΕΑ

Image Hosted by ImageShack.us
Ευριπίδου

Image Hosted by ImageShack.us
Χαλάνδρι

Image Hosted by ImageShack.us
-??-

|

Monday, February 12, 2007

ΚΟ.ΚΑ.: κορίτσια καριέρας

Image Hosted by ImageShack.us

Tι παίζει τελευταία δεν δύναμαι να το αντιληφθώ. Εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στο 200+, ότι οι γυναίκες χρόνια τώρα, όχι μόνο έχουν δικά τους λεφτά, επιχειρήσεις, ψηφίζουν μα ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης καν ότι είναι ίσες. Εννοείται. Πως το λένε ρε παιδί μου? Είναι δεδομένο στο κεφάλι μου. Τόσο δεδομένο που μου φαίνεται αστείο να γράφω για αυτό. Γιατί θα μπορούσα -κατ’αναλογία- να επιχειρηματολογώ παθιασμένα υπερ του ότι ο άνθρωπος είναι δίποδο εδώ και κάτι χιλιετίες, ότι οι άνθρωποι πεινάνε, ότι η χελώνα τρώει πρασινάδες κ.ο.κ.

Γιατί όμως τα γράφω αυτά?
case 1: Γιατί τελευταία μου έγινε μια κουβέντα που με άφησε ομολογώ σύξυλη. Με ρώτησαν από τη δουλειά μου τι όνειρα έχω για το μέλλον. Κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις γιατί άνθρωπος είμαι και μπορεί να αλλάξω γνώμη απάντησα. Το νόημα των όσων είπα ήταν ότι έχω τα τάδε και τα τάδε όνειρα για τη δουλειά μου. Όνειρα για γραφεία με φίλους, μεγάλες δουλειές, κόπο, φιλόδοξα πλάνα. Μπορεί να βγουν, μπορεί και να μη βγουν αλλά αυτό με ρώτησαν, αυτό απάντησα. Η απάντηση ήταν κάτι του τύπου «είσαι σίγουρη? Βλέπω πολλές δυνατότητες σε εσένα και θα ήθελα να προσβλέπω σε μια μακροχρόνια συνεργασία. Μου έχει τύχει στο παρελθόν γυναίκες άξιες να τα παρατάνε όλα για να κάνουν οικογένεια».
Aυτό όμως δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Υπάρχουν και άλλα.

case 2: Κάποτε είχα παέι σε μια συνέντευξη. Μόλις είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο. Η πρώτη ερώτηση ήταν αν είμαι παντρεμένη ή αρραβωνιασμένη. Μου είχε φανεί πολύ αστείο γιατί κανείς δεν μου είχε ξανακάνει την ερώτηση. Γέλαγα για μισό λεπτό πριν του πω όχι. Έπρεπε να του πω ότι σκοπεύω να μονάσω για χάρη της αρχιτεκτονικής για να είναι happy.

case 3: Υπάρχει μια κατηγορία φίλων/γνωστών που όταν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως έχουν μείνει στο 50, έχουν γυναικεία πρότυπα από τον καιρό του Νώε ή απλά έχουν ένα φαλλοκρατικό humor που επιδεικνύουν ξέροντας πως με πειράζει. Όταν δεν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως είναι ταλαίπωροι στενόμυαλοι που θα δυστυχήσουν με τα μυαλά που κουβαλάνε και πρώτα θυμώνω μαζί τους και μετά τους λυπάμαι. Αυτοί οι φίλοι μερικές φορές πετάνε ατάκες όπως «για δες την που μιλάει για επιχειρήσεις!» ή «σου αρέσει η δουλειά σου ε?». Λες και όλα αυτά είναι terra incognita για μια νέα γυναίκα, που δεν ψωμολυσσάει και είναι above than average στην μόρφωση ή την εμφάνισή της. Εγώ γιατί ξέρω πολλές τέτοιες γυναίκες? Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και παρόλη την αγάπη μου για τους άντρες εν γένει, η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με το πώς φαίνονται σε πρώτη ματιά, είναι μειοψηφία αυτοί που δεν είναι ανταγωνιστικοί μαζί σου και ακόμη λιγότεροι όσοι είναι supportive. Μιλάω για φίλους, όχι συνεργάτες. Εκεί από ότι έχω καταλάβει υπερισχύει η δουλειά του φύλου. Στον χώρο μου τουλάχιστον. Όχι στις πολυεθνικές ίσως.

Και μερικές σκέψεις:

- αν είσαι άξιος σε κάτι συνήθως αυτό συνεπάγεται ότι κάνεις κάτι που σου αρέσει. Πως παρατάς κάτι που σου αρέσει? Προφανώς λοιπόν δεν το αγαπούσες και τόσο.

- Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να κάνουν οικογένεια. Και εγώ θέλω να κάνω οικογένεια όταν μου έρθει. Και θα χρειαστεί να μην δουλέψω για λίγο καιρό. Μα έχω σκεφτεί έτσι τα πράγματα που –αν και θα κάνω ελεύθερο επάγγελμα- αυτό θα είναι εφικτό. Όσον αφορά την καθημερινότητα μιας οικογένειας θα παντρευτώ έναν άντρα που να θέλει να μοιραζόμαστε αυτές τις χαρές και τα ζόρια.

- Δεν θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό μου. Όσο παρτάκικα και αν ακούγεται αυτό. Θέλω να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, ακόμη και αν αυτά συνεπάγονται και μερικά χωσίματα (πχ ξενύχτια λόγω δουλειάς, ανησυχίες λόγω οικογένειας). Θέλω να έχω έρωτα, φίλους, δουλειά, διασκέδαση, οικογένεια, ότι επιθυμώ την εκάστοτε φάση. Ναι, ξέρω ότι κάποια από τα προαναφερθέντα δεν πιάνονται στον όρο φάση αφού είναι πιο μόνιμα. This included.

- Ποιος άνθρωπος άντρας ή γυναίκα, παρατάει εντελώς τη δουλειά του? Και μόνο για τα οικονομικά αν μιλήσει κανείς, είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις οικονομική ανεξαρτησία. Αν χωρίσεις π.χ. κυρία μου τι θα κάνεις? Ή εσύ κύριε, αν πεθάνει –χτύπα ξύλο- η σύζυγος που δουλεύει what? Τέρμα με την κινδυνολογία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις το δικό σου πορτοφόλι. Πόσο δε να αποκτάς οικονομική δύναμη να πραγματοποιήσεις όνειρά σου. Το έχουν πολλοί? Και αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις ανάγκη τα χρήματα, η δουλειά, παρά την κούραση ή τα άγχη της, είναι ένας τρόπος για να ανανεώνεσαι καθημερινά, να νιώθεις επιτυχημένος σε κάτι, να γίνεσαι παραγωγικός, να κρατάς το μυαλό σου active, να μην σκουριάσεις πριν την ώρα σου βρε παιδί μου. Βέβαια υπάρχουν πάντα και τα χόμπι αν είσαι άνθρωπος της κατηγορίας «Ντάλια». Νοt bad at all.

- Ούτως ή άλλως είναι λίγοι οι άνθρωποι που σκέφτονται πέραν μιας μίζερης καθημερινότητας. Γιατί θεωρείται πιο πιθανό αυτοί οι άνθρωποι να είναι άντρες?

Tι να πω? Αυτά όλα τα έχω ως δεδομένα. Και δεν νομίζω ότι είμαι καμμιά εξαίρεση δηλαδή. Τι να συμπεράνω? Ότι μεγάλωσα σε νορμάλ οικογένεια?

Fuck! Ιδού πως ανατρέπεται σε dt μια πάγια εφηβική κατηγορία.

Labels: ,

|

Thursday, February 08, 2007

50778: το υπόγειο και ο λάκκος

-συνέχεια από εδώ, εδώ, εδώ και εδώ-

Μόλις η παρέα πάτησε τα κουρασμένα ποδαράκια της στη γη των Αθηνών, η ιστορία έμελλε να αρχίσει για τα καλά.

Οι τρεις πρώτοι μήνες ήταν κουραστικοί. Και δημιουργικοί.

Με τη Β, συναντιόμασταν 2-3 φορές την εβδομάδα μετά τις δουλειές μας ή όλο το ΣΚ. Έμενε συχνά στο σπίτι μου και μερικές φορές δεν βγαίναμε καθόλου από «το υπόγειο».

Ο ένας τοίχος γέμισε από φωτογραφίες της Ηπείρου. Φωτοαντίγραφα ασπρόμαυρα και κίτρινα κολλημένα post it να μας θυμίζουν τι είναι που. Και πότε. Παιδιά, γέροι, γριές, η λίμνη, οι καλαμιώνες της, η σκάλα του Βραδέτου, η παλιά πόλη, τα εβραϊκά, τα ταμπάκικα, γεφύρια, νερά, αλώνια, σαρακατσανέικες καλύβες, πρόβατα, χειμώνες και φύλλα. Άνθρωποι και τοπία, παρελθόν και παρόν, γέμιζαν με πανικό τη μητέρα μου που δεν ήξερε πως «να καθαρίσει» το δωμάτιο. Ούτε αυτή, ούτε η κυρία που μας καθάριζε το σπίτι. Μέχρι που έπεσε το σχετικό veto και το θέμα λύθηκε με δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο άλλος τοίχος γέμισε με αεροφωτογραφίες του google earth και μια αεροναυτικής λέσχης που φαίνεται πως διαθέτει και πεισματάρηδες φωτογράφους. Α! Και σχέδια της περιοχής σε όλες τις πιθανές κλίμακες. 1/1000, 1/500, 1/200, 1/100. Ένα συνεχές zoom.

Ο τρίτος τοίχος γέμισε με ράφια , στερεοφωνικό, στοίβες από cd, κάτι κινητά που δεν πολυέπιαναν για επαφή με τον έξω κόσμο, βιβλία για έμπνευση, το πολυσέλιδο κτιριολογικό πρόγραμμα να μας λέει τι χώρους θέλουμε και πόσο μεγάλοι πρέπει να είναι. Αμφιθέατρο, κυλικείο, χώροι εισόδου, χώροι οικονομικών υπηρεσιών με καμμιά 30αριά χώρους, χώροι διοικητικών υπηρεσιών με καμμιά 20αριά γραφεία (με πιο οικείο όρο τη λέξη «ληξειαρχείο»), τεχνικές υπηρεσίες με καμμιά 15 χώρους για μηχανικούς, σχεδιαστές, προιστάμενους, πολεοδομία (από μόνη της το 1/5 του κτιριολογικού), διεύθυνση περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμάτων, αναπτυξιακή δημοατική επιχείρηση, δημοτική αστυνομία, γυμναστές (!) και φυσικά χώρους γραφείων και συνεδριάσεων για το δήμαρχο, τους 5 αντιδημάρχους, το δημοτικό συμβούλιο, τις γραμματείες τους, συμβούλους και ειδικούς συνεργάτες. Επίσης κάτω από όλα αυτά, ο μηχανολογικός εξοπλισμός –υπερπαραγωγή, αποθήκες και αρχεία των υπηρεσιών και ένα parking 250 θέσεων. Ούτε που ξέραμε πως λειτουργεί ένα τέτοιο κτίριο. Πως να σχεδιάσεις κέτι που δεν ξέρεις πως δουλεύει? Μα έτσι είναι αυτή η δουλειά. Και να σχεδιάζαμε φυλακές το ίδιο θα ίσχυε. Έπρεπε να μάθουμε.

Συνολικό εμβαδό οικοπέδου: 5.990m2. Συνολικό εμβαδό κτιρίου (με τους απαραίτητους διαδρόμους κλπ): 5.815m2. Xωρίς τα γκαράζ εδώ εννοείται, διότι υπόγεια δεν μετράμε κύριοι. Αρνούμεθα.

Ζητούμενο του διαγωνισμού ήταν ο σχεδιασμός του νέου δημαρχείου. Έπρεπε να κάνεις σχέδια σε κλίμακα 1/100, μακέττα σε κλίμακα 1/200, ένα τεύχος με μια τεχνική περιγραφή του κτιρίου και όλα αυτά να τα στείλεις σε ένα κλειστό φάκελο -ιδιοκατασκευή λόγω του μεγέθους των σχεδίων- σφραγισμένα στα Γιάννενα ως τις 20 Φλεβάρη. Μέσα στο όλο πακέτο μπαίνει και ένας σφραγισμένος φάκελος με τα στοιχεία της μελετητικής ομάδας. Όπου «σφραγισμένος» διάβαζε «στάζω βουλοκέρι», όπως στο Μεσαίωνα. Για την ανωνυμία. Γιατί στα σχέδια, τη μακέττα και το κείμενο, υπογράφεις με έναν "αριθμό". Δικής σου εμπνεύσεως. Εντυπωσιάστηκα με το παλιομοδίτικο εφέ του βουλοκεριού (ισπανικό κερί το έλεγε το Πλαίσιο), στην εποχή του broadband. Μερικά πράγματα θα αλλάξουν τελευταία.Τhats for sure. Mα γιατί να αλλάξουν άλλωστε? Έχετε μυρίσει ξενυχτισμένος βουλοκέρι? Ερεθιστική μυρωδιά - αναζωογονητική μαστούρα - αίσθημα κάθαρσης.

Παρένθεση
Και ολίγο γενικό piece of info: Ο θεσμός των διαγωνισμών – αρχιτεκτονικών και μη- στηρίζεται στην ανωνυμία. Συνήθως στα δημόσια έργα δεν γίνονται αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί φίλες και φίλοι. Τι σημαίνει αυτό?

Όταν γίνεται αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, βγαίνει έτσι, ανώνυμα (μερικοί εκφράζουν αντιρρήσεις πάνω στα περί διαβλητότητας) ένα πρώτο βραβείο το οποίο και θα υλοποιηθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν έχει γίνει αυτό μα ο μελετητής μπορεί να πάει τον αγωνοθέτη(το δήμο δηλαδή στην περίπτωσή μας) στα δικαστήρια και να κερδίσει. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του νέου δημαρχείου της Θεσσαλονίκης που μετά από λίγες δεκαετίες, τώρα βρίσκεται επιτέλους στην ανέγερσή του. Επάνω σε αυτή λοιπόν τη νικηφόρα μελέτη, γίνεται μια πιο λεπτομερής, ονομαζόμενη και «μελέτη εφαρμογής» και μετά καλούνται οι τεχνικές εταιρίες (εργολάβοι) για να δώσουν μια οικονομική προσφορά. Όποιος δώσει τη λογικότερη κερδίζει το έργο (όχι απαραίτητα τη φθηνότερη – κάποτε που πήγαινε έτσι η δουλειά, δινόντουσαν τρελές εκπτώσεις και το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούν οι εταιρείες να τελειώσουν το έργο ή να ρίχνουν πολύ την ποιότητα κατασκευής του – πλέον ισχύει ο λεγόμενος «μαθηματικός τύπος», περίπλοκος αρκετά για να μην μπορεί να αναλυθεί εδώ).

Μερικές φορές επίσης στους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς δεν έχει σημασία η εμπειρία σου. Μπορεί να κερδίσεις ακόμη και αν δεν ξέρεις τι είναι μια βίδα, που λέει ο λόγος. Τότε, αν παρόλη την άγνοιά σου καταφέρεις να είσαι ο πρώτος, σου βάζουν έναν «επιβλέποντα» πιο έμπειρο στη μελέτη εφαρμογής να μην κάνεις καμιά κοτσάνα. Αυτά τα περί εμπειρίας, ονομάζονται στην πράξη «μελετητικά πτυχία». Κάθε μηχανικός για να μελετήσει δημόσιο έργο χρειάζεται μελετητικό πτυχίο. Τα μελετητικά πτυχία χωρίζονται ανάλογα με το τι κάνει κάποιος: κτιριακά έργα, πολεοδομία, υδραυλικά, οδοποιϊές κλπκλπ. Επίσης χωρίζονται σε Ά τάξης, Β' τάξης κλπ ως τη ΣΤ αν θυμάμαι καλά. Όλοι παίρνουν μελετητικό πτυχίο Ά τάξης από το Μητρώο Μελετητών, αυτομάτως 4 χρόνια αφού πάνε και γραφτούν στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος. Για να το μεγαλώσουν (άρα και να μπορούν να μελετάνε μεγαλύτερα έργα) πρέπει να έχουν δείξει δουλειά σε ανάλογα projects. H ίδια φάση ισχύει και στους εργολάβους με τα «κατασκευαστικά πτυχία». Πολλοί για να μελετάνε δημόσια έργα μεγαλύτερα από το πτυχίο τους, «νοικιάζουν» πτυχία ή κάνουν εταιρίες με άλλους που έχουν μελετητικά πτυχία, για να μπορούν να παίρνουν μεγαλύτερα έργα. Μεν στην ουσία μπορεί να κάνουν τη δουλειά μόνοι τους αν πρακτικά την ξέρουν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Όσο μανούρα και αν φαίνεται η προαναφερθείσα διαδικασία, για την ώρα φαντάζει η μόνη που είναι ικανή να παράγει ενδιαφέροντα δείγματα δομημένου χώρου. Διότι όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω, είναι η εξαίρεση. Yπάρχουν και άλλες μέθοδοι για να γίνει ένα δημόσιο έργο μα τα περισσότερα έργα γίνονται με τη μέθοδο της "μελετοκατασκευής".

Τι είναι αυτό? Είναι απλά, ότι αντί πρώτα να αναζητείς το σχέδιο(το οποίο κρίνεται roughly και οικονομικά σε έναν αρχ. διαγωνισμό) και μετά τον εργολάβο να το φτιάξει, στη μέθοδο της "μελετοκατασκευής", ο εργολάβος πάει αγκαζέ με ένα μελετητή και το σχέδιό του. Μπορεί ένας π.χ. να έχει μια εξαιρετική οικονομική προσφορά, αλλά το κτίριο που θα φτιάξει να είναι τρισάθλιο. Άλλος μπορεί να έχει ένα υπέροχο κτίριο και να το φτιάχνει με μια τιμή υπεράνω κάθε οικονομικής δυνατότητας ονείρων θερινής νυκτός. Η κρίση όπως είναι κατανοητό είναι αρκετά περίπλοκη στην περίπτωση αυτή, διότι τι να πρωτοπάρεις υπόψην σου αγαπητέ αγωνοθέτη? Υπάρχει πάλι ένας μαθηματικός τύπος που δίνει ένα ποσοστό βαθμολογίας στη μελέτη και ένα στην οικονομική προσφορά κλπ. Ο σοφός λαός έχει ήδη δώσει τη λύση του με τη γνωστή παροιμία "με τα δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη". Όπως είναι ηλίου φαεινότερον, το γεγονός ότι
α.η μέθοδος αυτή είναι πιο ευάλωτη σε νταραβέρια και
β. γλιτώνει χρόνο και κόπο τους ταλαιπωρημένους από την άτιμη ζωή αγωνοθέτες, την έχει καταστήσει την επικρατούσα.


Στην περίπτωσή μας δεν χρειαζόταν μελετητικό πτυχίο. Αν παρ’ελπίδα κερδίζαμε, θα μας έβαζαν έναν επιβλέποντα και end of the story.





Η μάχη ξεκίνησε από τη μελέτη του οικοπέδου. Το δεδομένο site ήταν ένα αναποδιασμένο (όταν έχουμε κέφια την ατάκα αυτή την αντικαθιστούμε με τη λέξη "προκλητικό") οικόπεδο σχεδόν 6 στρέμματα, στο κέντρο της πόλης (στον κύκλο). Χρησιμοποιείται μέχρι τώρα για τη λαική αγορά, έχει κάτι παράγκες και ένα μεγάλο μεταλλικό στέγαστρο. Αυτά όλα θα φύγουν και θα πάνε αλλού. Ως σχήμα το οικόπεδον είναι τριγωνικό και συνορεύει στην κάτω μύτη του με δυο δρόμους. Ο ένας (Σολωμού) είναι πολύ στενός, σχεδόν πεζόδρομος και ο άλλος (Αγίας Μαρίνας) δρόμος με κανονική κίνηση.
-Για την ευκολότερη κατανόηση όλως όσως γράφονται από εδώ και κάτω, παίζουν και μερικές επεξηγηματικές φωτό.-
Το μέτωπο και των δυο προς το οικόπεδό μας είναι μια σειρά από ά-θ-λ-ι-ε-ς πολυκατοικίες, άλλες στενές και ψηλές με καφέ ντεγκραντέ πλακάκια '70s στις όψεις των μπαλκονιών, άλλες πιο χαμηλές με στέγες-αετώματα και άλλες απλά απερίγραπτες.





αριστερά η οδός Σολωμού - δεξιά σε πρώτο επίπεδο το μεταλλικό στέγαστρο της λαικής και η (χάλια) όψη της οδού Αγ. Μαρίνας



Οι άλλοι δυο δρόμοι (Τσιρογιάννη και Ιατρίδου) είναι ειδυλλιακές. Η πρώτη μας χωρίζει από μια πλατεία, η οποία -σύμφωνα με έναν άλλο διαγωνισμό πριν 2 χρόνια-, θα γίνει η νέα πλατεία της πόλης (από την πλατεία Πύρρου->νούμερο 3 έως το ρολόι->νούμερο 4, φαντάσου τα ενωμένα). Ο παράλληλός δρόμος της Τσιρογιάννη είναι η κεντρική αρτηρία της πόλης: η λεωφόρος Δωδώνης (με διακεκομμένη γραμμή στις φωτό, ενώ με 1 είναι η νομαρχία και με 2 τα δικαστήρια). Η Ιατρίδου, μας χωρίζει από άλλη μια δημόσια έκταση: τον χώρο του πνευματικού κέντρου (5 στη φωτό).


πάνω η οδός Τσιρογιάννη, κάτω η Ιατρίδου



Ανάμεσα στο μπρουτάλ -θα'θελα να είμαι Κωνσταντινίδης- πνευματικό κέντρο και στο "νέο Δημαρχείο", δυο χαμηλά πέτρινα κτιριάκια. Είναι τούρκικα, το ένα ο μεντρεσές και το άλλο ένα τζαμί του Βελή Πασά αν θυμάμαι καλά.



τα δυο τουρκικα κτιριάκια και η θέα από το Πνευματικό Κέντρο προς το χώρο της λαικής αγοράς

Θα έλεγε κανείς "τι ωραία! τι bon fillet είναι ετούτο!". Και θα είχε δίκιο, ώσπου να καταλάβει ότι η οδός Τσιρογιάννη, αυτή που μας "ενώνει" και καλά με το κέντρο της πόλης, έχει έντονη κλίση. Από αυτή μέχρι το έδαφος του οικοπέδου μας, υψώνεται ένας τοίχος από 3 έως 11 μέτρα. Σαν να μην έφτανε που είναι πολύ δύσκολο να φαίνεται το νέο κτίριο από τον κεντρικό δρόμο, η κεντρική πλατεία to be, έχει που έχει εκ φύσεως μια "χαράδρα" προς το μέρος μας 6-7 μέτρων, πήγε και η νικηφόρα πρόταση και τη σήκωσε και παραπάνω και μας υποχρέωσε! Το κτίριο για να φαίνεται στον περιπατητή της λεωφόρου Δωδώνης ή
α. θα έπρεπε να ξεπερνάει τα 17 μέτρα ύψος m-i-n-i-m-u-m πράγμα αδύνατον διότι μας επιτρεπόταν να φτάσουμε ως τα 15 ή
β. θα έπρεπε "να βάλει χέρι" στη βραβευμένη μελέτη για την επάνω πλατεία.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι σκατά δημόσιο κτίρο θα ήταν αυτό, χτισμένο στο λάκκο? Η ώρα των βασικών συνθετικών επιλογών είχε μόλις έρθει.

Labels:

|

- in between -

Λίγο πριν τη συνέχεια του 50778 series: Ιωάννινα photo blog

ενδιαφέρον και αγγλόφωνο

|

Monday, February 05, 2007

info crash

Mάλιστα. Την είδαμε και τη δημοσίευση στο ένθετο του Τύπου της Κυριακής περί blogs. Ομολογώ ότι αν όχι η καλύτερη μέχρι τώρα, τουλάχιστον είναι η πιο ολοκληρωμένη. Συγχαρητήρια στον κύριο Μάριο Ροζάκο για τη δουλειά του και για την –τρις- αναφορά του στο παρόν blog. Ιδιαίτερη σε εκείνο το post της ένδοξης εποχής του euro που φαίνεται να έχει γίνει cult όποτε γράφουν στην Ελλάδα κείμενο για τα blogs. Μόλις το είδα σκέφτηκα θα καταφέρουν να με κάνουν να νιώσω παραδοσιακή φιγούρα του blogging. Σαν τον Σαλέα στο κλαρίνο που-χου. Μόνο με λιγότερους fan. Κάτι η πολλή δουλειά τα τελευταία 2 χρόνια, κάτι η ενασχόληση με την -όχι και ότι πιο popular παίζει- αρχιτεκτονική, είναι λογικό (θέση 90 διαβάζω). Κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, αρκεί να μη νιώσω σαν blogογιαγιά με σεμέν. Σε λίγο άλλωστε κλείνω 3 χρόνια ενασχόλησης με το ευγενές τούτο sport.

Τεσπά, για λίγο χρόνο έλεγα πριν. Με αυτό δεδομένο και με το ένθετο ανά χείρας, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι υπάρχουν τόσα πολλά blogs που δείχνουν ενδιαφέροντα. Το ξέραμε θα μου πεις, μα, να, τα είδα μαζεμένα και με τρώει να τα ψάξω. Μου στέλνουν και ένα link να μάθω η κοπέλα τι είναι το web2.0, μου κάνω μια γρήγορη αυτοδιάγνωση και καταλαβαίνω ότι έχω κολλήσει με το user-generated contect.

Mε αυτά ως δεδομένα η συγγραφέας συσκέπτεται once more.Ναι, καλά διαβάσατε. Το βασικό ζήτημα που ξανα-αναδύεται, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ότι καλή η πληροφορία, η user generated or whatever, αλλά το πρόβλημα μετατοπίζεται στη διαχείρησή της. Πως δηλαδή θα βγάζεις άκρη στο χάος. Θα βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν. Τα tags, το google κλπ βοηθάνε μα προσωπικά ξέρω ότι χάνω πολλά πράγματα. Ένα ακόμη απαραίτητο (αντι-)βήμα προς όλο αυτό νομίζω ότι είναι το γεγονός ότι θα πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι το γεγονός ότι υπάρχει τόση πληροφορία out there, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι όλη αυτή θα μπορέσει ποτέ να φτάσει στα μάτια μας ή τα αυτιά μας. Γιατί και να φτάσει δηλαδή(που για αυτό μάχονται οι πάντες, I know), ο χρόνος που απαιτείται για να την δεις / ακούσεις κλπ, θα είναι πολύ μεγάλος. Για να την αφομοιώσεις, μάλλον ακόμη μεγαλύτερος.

Η προσωπική μου γνώμη για όλη αυτή την επαγωγική τρέλα όμως, είναι ότι δεν έχει τελικά σημασία η ποσότητα των πληροφοριών που φτάνουν σε εσένα, αλλά το τι στο διάολο κάνεις με αυτή. Αν έχει κάποιο νόημα δηλαδή πέραν του να φορτώνεις το σκληρό δίσκο του μυαλού σου. Εντάξει, δεν είναι μόνο χρησιμοθηρικός ο τρόπος που το βλέπω. H ευρύτητα πληροφόρησης βοηθάει το μυαλό σου να ανοίγει, να παίρνει στροφές πιο εύκολα. Είναι ενός τύπου μόρφωση ας πούμε. Αλλά η υπερπληθώρα πληροφόρησης υποψιάζομαι ότι οδηγεί σε ενός άλλου τύπου "μόρφωση": αυτή τη μπουκωτική, του σπασίκλα π.χ., που ενώ κατέχει το info στην αποθήκη του εγκέφάλου του, δεν του μένει χώρος για brains. Αποτέλεσμα? Όταν χρειαστεί το «σύστημα» να κάνει μια παραγωγική σκέψη, με ηχητικό χαλί τη σιγή του ιχθύος και μια εκκωφαντική μπλε οθόνη στα μάτια, το "σύστημα" κρασάρει.


Μήπως έχω πάρει πολύ σοβαρά το android του Johnny Walker?

|

Saturday, February 03, 2007

lights on

Image Hosted by ImageShack.us

Για άλλη μια φορά (παλιά καραβάνα speaking), οι πρώτοι μήνες του χρόνου αποδεικνύονται αρκετά blog-friendly.

Kάνοντας ένα σεφτέ εκ του προχείρου, έχουμε και λέμε:

α. Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού diva, μια σειρά από ελληνίδες bloggers φωτογραφίζονται και μιλάνε για τα blogs τους, το blogging in general κλπκλπ. Η υπογράφουσα -καθότι όπου δει φλας νομίζει ότι είναι για αυτή και τρέχει και ποζάρει πρώτη πρώτη- έχει καταφέρει να παρεισφρήσει δολίως.

β. Αύριο Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, ο Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής έχει ένθετο αφιερωμένο στα blogs. Μόλις έλαβα email από τον συντάκτη του Μάριο Ροζάκο που με πληροφορεί για το γεγονός. Λεξικό με όρους, μια σύντομη "ιστορία" του μέσου, πως-να-το-κάνεις-στο-σπίτι-σου για τους πρωτάρηδες, τα 100 δημοφιλέστερα ελληνικά blogs (το τι meta-blogging έχει να πέσει για αυτό ένας θεός ξέρει - έλεος, δεν έχουν βαρεθεί?), λίγα λόγια για 230 ελληνικά blogs και 50 "ξένα" και άλλα ωραία περιγράφει ο κύριος Ροζάκος στο email του. Είδομεν λοιπόν τουμόροου.

υγ: να ενημερώσω ότι αυτό που νοιώθετε διαβάζοντας αυτό το post (ρίγη συγκίνησης υποθέτω) λέγεται αέρας ανανέωσης. Βλέπετε αναβαθμιστήκε το κατάστημα στο νέο blogger. Επιτέλους. Ένοιωθα εντελώς ντεμοντέ, να έχουν αλλάξει
όλοι (και η κουτσή Μαρία) και εμένα ειδικά να αρνείται να με ανανεώσει κατ'έξακολούθησην, με τη δικαιολογία ότι είναι μεγάλο (το blog). Ευτυχώς όλα έληξαν κατ'ευχήν μετά από μια επώνυμη καταγγελία -πλάτη- στο δελτίο των 8. Apologies για ότι προβληματάκια φαίνονται στη στήλη δεξιά, υπόσχομαι να τα βελτιώσω as soon as possible.

Labels:

|

Thursday, February 01, 2007

ΠΕΡΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

(Μάρτιος 2004 - 29 Φεβρουαρίου 2008)

τα συγκεντρωτικά

Τα κείμενα περί αρχιτεκτονικής που έχουν γραφτεί εδώ και σχεδόν 3 χρόνια στο blog ήταν καιρός να οργανωθούν. H οργάνωση -προσπαθεί να- είναι θεματική γιατί τα posts δεν έχουν κοινά ούτε ως προς τη γλώσσα, ούτε ως προς το ύφος τους. Άλλα είναι πιο "δοκίμια", άλλα ταξιδιωτικές εντυπώσεις, παρουσιάσεις, κριτικές, κείμενα από το θυμικό, τη λογική ή τη μνήμη. Σε κάθε υποκατηγορία, οι παραπομπές ακολουθούν χρονολογική σειρά: από το πιο παλιό στο πιο καινούργιο.

Βασισμένη σε ένα παλιό post λοιπόν, έχουμε και λέμε:


ΕΙΔΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ



1_πόλεις / ταξίδια

_Παρίσι (πολεοδομία, καταστασιακοί και παραλίες)
_Βερολίνο
(part 1: μητρόπολη #1,
part 2: μητρόπολη #2,
part 3: μητρόπολη #3,
part 4: μητρόπολη #4,
part 5: μητρόπολη #5)
_Ηράκλειο Κρήτης
_(DELIRIUS) N.Y.
_Πάτμος
_Aιτωλοακαρνανία
_ αναμνηστικά Πελοποννήσου :
#1 - έξω από το Γύθειο
#2: λίγο έξω από την Κυπαρισσία
#3: λίγο έξω από τα Φιλιατρά
#4: ακρωτήριο Ταίναρο
#5: θρύψαλα
_ αναμνηστικά Κεφαλλονιάς: θρύψαλα


2_πλατείες

_ πλατεία Κολωνακίου (part 1, part 2)
_ πλατεία Μοναστηρακίου
_ πλατεία Ομόνοιας
_πλατεία στα Μέγαρα


3_δημόσια κτίρια / εγκαταστάσεις

move
_αεροδρόμιο Σπάτων
_προαστιακός

enjoy
_νέο μουσείο Ακρόπολης
_Λυρική Σκηνή
_Παλλάς
_κέντρο Αθήνας fresh
_zonars

travel
_Periscope Hotel
_Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία

shop
_εμπορικό κέντρο ΑΤΤΙCA
_Η+Μ

play
_γήπεδο Παναθηναικού


4_the chit chat theory
_varometro urban series
(part 1: urban #1,
part 2: http://datascape.blogspot.com/2004/11/urban-2.html)
_προσφυγικά
_και ολίγες urban stories
εδώ: 28 days later (θα μπορούσε να είναι σκηνή από το),
εδώ: curiosity cabinet updated, εδώ, εδώ ...)

5_ιδιωτικά projects
_Kατοικία στα Ιωάννινα
(προάγγελος V
στο τετράγωνο)
_ξετυλιγόμενα Βριλήσσια


ΓΕΝΙΚΑ

1_fun
_ΓΟΚ poesie: μια λογοτεχνική κριτική
_συνεντεύξεων απάνθισμα
_λεξικό αρχιτεκτονικής
_oραματισμός 1
_οραματισμός 2
_oραματισμός 3
_bits and pieces


2_architecture + public
_διπλωματικές ΕΜΠ
_το ιδανικό σπίτι
_περί varometrou
(part 1: περί varometro(υ),
part 2: περί varometro(υ) #2)
_μια διπλωματική, 28 σχολίων
_το μίνι μανιφέστο στην εφημερίδα
_σειρά "Πορτρέτα και Διαδρομές Ελλήνων Αρχιτεκτόνων"
(part 1: μεγάλο χιτάκι,
part 2: το στρογγυλό που έπεσε στη γη)
_δημοσίευση στο περιοδικό του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων / αρχιτεκτονική και blogs
(part 1: 15 λεπτά: δημοσίευση bloggers'posts και
part 2: η δημοσίευση: ο n l i n e)
_τα απόνερα από την προηγούμενη δημοσίευση -> αρχιτεκτονική και κοινό: κείμενο περί blogs στην Καθημερινή
- ET1:ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ #1
- ET1:ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ #2
-Ρηγόπουλος LIFO
-περιοδικό "άνθρωπος και χώρος"
_greek architects prob και ξανά
-greek architecture now
_advertise architecture
_Περιοδικό Ελληνικές Κατασκευές (10_2007) και κρεμασμένο
_docomomo και συμπάθεια

3_αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί
_διαγωνισμός για νέους αρχιτεκτόνες: πολιτικά γραφεία
(part 1: 45310-part 1,
part 2: 45310-part 2,
part 3: 45310-part 3,
part 4: 45310 - final part (η ουσία και ο Ξενάκης που ξέχασα))
_Πανελλήνιος Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός Δημαρχείου Ιωαννίνων
(χωρίς τίτλο,
50778-foreplay,
part 1: χωρίς τίτλο (προοίμιο)
part 2: foreplay,
part 3: το ταξίδι
part 4: στη χώρα της πέτρας
part 5: το υπόγειο και ο λάκκος
part 6: fast forward
part 7: η τελική ευθεία
part 8: δημαρχείο Ιωαννίνων (σχέδια)
part 9: δημαρχείο Ιωαννίνων (μακέττα)
part 10: η έκθεση (μου)
part 11: η έκθεσή (μας)
part 12: le grand σουξέ)


4_εκθέσεις
_
η αρχιτεκτονική των 2 Γερμανιών
_5η Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου (part 1 και part 2)
_έκθεση Δοξιάδη στο Μουσείο Μπενάκη
_έκθεση Βαλσαμάκη στο Μουσείο Μπενάκη
_5η έκθεση Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Έργου στην Πάτρα #1 και η συνέχεια στο #2

5_αρχιτέκτονες
_Τάκης Ζενέτος
_και ξανά Ζενέτος (εκ Hotel Memory)
_ Rem Koolhaas
(part 1: ¥€$ - a tribute στον σκοτωμένο πατέρα,
part 2: 1168 (σειρές :Ρ),
part 3: 1168(#2))
Rem once upon a time
_Zaha Hadid
(part 1: ζαχιές,
part 2: ζαχόlogy)
Walter Gropius
_Lous Kahn vs Carlo Scarpa
(part 1: η ταινία, ο χρόνος και ο επίμονος κύκλος του μυαλού μου (μέρος 1),
part 2: η ταινία, ο χρόνος και ο επίμονος κύκλος του μυαλού μου (μέρος 2))
_Ben Van Berkel
_Νίκος Βαλσαμάκης
_Luis Barragan
_Frank Lloyd Wright, Kaufmann και βράχια
_Carlos Ferrater
_Paulo Mendes
_Siza #1, #2, #3
_Richard Rogers
_Τchumi

6_πομφόλυγες και φληναφήματα/
_κατσαρόλα
_αυτοαναφορικά συμπεράσματα 1.5
_condensed #1
_condensed #2
_KO.KA.: Κορίτσια Καριέρας
_αντίστροφη μέτρηση

_αφορισμοί #1
_αφορισμοί #2
_αφορισμός #3
_αφορισμοί #4
_το ISO με αφορμή ένα σοφέρ
_η ποιητική του γιαπιού
_μικρά μαθήματα social intelligence


7_bits and pieces
text
_why it is so hard to make unforgetable architecture
_8 piers
_stories of houses blog
-architecture comic strips
_φιλοαθηναική λέσχη
_η σκιά του Χάρη
_L.C.
_νομοθεσία πανευρωπαικώς
_pass-partout
_πρότυπο
_ αλυσιδωτή αντίδραση (?) Remap KM
_παραδείγματος χάρην

you tube
_international style
_Villa Savoye
_Notre Dame Du Haut
_tadao ando's water temple
_Βeijing Olympic Stadium
_Beijing CCTV
_Seattle Public Library
_Museum Plaza Proposal
-Μies'Tugendhat house

Labels:

|