κοιτάζω ή βλέπω ;

Πήγα πρόσφατα στο Παρίσι και επισκέφτηκα για δεύτερη φορά το μουσείο του Λούβρου. Περιέργως συγκινήθηκα από έναν πίνακα που είχα ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν μεν, χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις δε. ΄Η Παναγία των Βράχων, του «τα πλήθη ανατριχιάζουν στο όνομά μου» μακαρίτη Leonardo Da Vinci. Ήμουνα κουρασμένη και προχωρούσα προς την star Μόνα Λίζα όταν κόλλησε το βλέμμα μου εκεί. Η Παναγία με μια έκφραση απόλυτης γαλήνης και ικανοποίησης στο πρόσωπό της, ο Χριστός με ένα σκούρο πράσινο/καφέ πρόσωπο. Κοκάλωσα. Δεν πάω πουθενά. Τα μάτια μου δεν φεύγουν από εδώ. Δεν το περίμενα αυτό από εμένα. Γιατί με αγγίζει τόσο; Γιατί εγώ, με σπουδές στην Αρχιτεκτονική, μαθήματα ιστορίας τέχνης, σχεδίου, χρώματος κλπκλπ(γαλλικά και πιάνο not yet), δεν μπορώ να προσπεράσω, μετά από 10 λεπτά, έναν πίνακα που ξέρω από την καλή και από την ανάποδη; Γιατί οι περισσότεροι σύγχρονοι καλλιτέχνες, curators κλπ. είτε έχουν βαρεθεί τους μεγάλους δασκάλους, είτε έχουν μείνει αγκαλιά μαζί τους ; Η σύγχρονη τέχνη γιατί φωνάζει τόσο πολύ; Κάνεις ένα πρόσωπο καταπράσινο ή μπλέ και ανακάλυψες την Αμερική; Ουφ, πολύ φασαρία.. ζαλίστηκα. Κάτσε μπρόστα και κοίτα και μην σκέφτεσαι τίποτα από όσα σου λένε, από όσα έχεις μάθει. Επανάσταση.
Στη Μόνα Λίζα θα πάω μετά...