οι άντρες ξέρουν από φούστες

Ω ναι.. Είμαι μια κοινή, ταπεινή, καταναλωτική τω DNA τουρίστρια.

(Ανοίγω παρένθεση και εξηγώ λίγο το background:
Tρεις καλές φίλες συναντιούνται στο Εδιμβούργο, για πρώτη φορά μαζί μετά από ένα χρόνο σπουδών στο ευρωπαικό mainland και την μεγαλόνησο Μ. Βρεττανία. Η μια, η οικοδέσποινα, είναι στο Εδιμβούργο, η άλλη στην εξωτική Barcelona και η άλλη στο Λονδίνο: η αφεντιά μου by the way – κλέινω παρένθεση)

Η ντόπια φίλη μας αφήνει για μισή ώρα μόνες για να πάει να συναντήσει συμφοιτήτρια για δουλειά και τέιον. Έξω κάνει κρύο, max 8 βαθμούς Κελσίου, ψιχαλίζει και φυσάει. Έχουμε κατεβάσει για λόγους επιβίωσης 2 malts η καθεμιά μετά από βόλτα στη θάλασσα. Οι αντιστάσεις έχουνε μειωθεί, είναι bank holiday ( σχεδόν όλα τα δημόσια κτίρια και υπηρεσίες κλειστά καθώς και τα περισσότερα μαγαζιά. Τα ανοιχτά μαγαζιά, έχουνε πλέον κλείσει καθότι η ώρα είναι 6 και μισή.)
Περιφερόμαστε στην παλιά πόλη και βαίνουμε αποφασισμένες προς το μουσείο whiskey (!!! Είπαμ εκάνει κρύο και ναι, το τιμάμε το whiskey εμείς) το οποίο και βρίσκουμε ορθάνοιχτα κλειστό. Δεν πεινάμε, δεν διψάμε όμως έχουμε γίνει μπλέ σε απόχρωση tartan του clan Mcκάτι. Το μοναδικό ενδιαφέρον spot στην πορεία δείχνει ένα μαγαζί με τουριστικά είδη και λίγους τελευταίους πελάτες –κυρίως ασιατικής καταγωγής- στο οποίο και κατευθυνόμαστε μετά από απλή συνεννόηση τύπου nodding προκειμένου να αποφασίσουμε την υπόλοιπη βόλτα μας. Kαλοβλέπουμε κάθετι μάλλινο, ανεξαρτήτου απόχρωσης, σχεδιασμόυ ή χρήσης. Επίσης, κάθετι αδιάβροχο. Και ....πίσω από μια γωνία ....κρύβεται το αντικείμενου του πάθους μας: κολλάμε με ένα κιλτάκι μαύρο, μονόχρομο και πολύ minimal chic. Είναι μεν αντρικό, τα μεγέθη συνήθως ίσα με 3 φορές τη μέση μας αλλά ανακαλύπτουμε τα μικρότερα και τα βουτάμε και σε μια τρελή έμπνευση της στιγμής, χωνόμαστε μαζί στο μινιόν, σκοτσέζικο δοκιμαστήριο για να τα δοκιμάσουμε για πλάκα (Είχαμε μείνει άφωνες μεν την προηγουμένη με νεαρό που φόραγε μονόχρομο κιλτ με τρελό κοντομάνικο και είχαμε συμφωννήσει ομοφώνως να επανεξετάσουμε κάποια στιγμή τις απόψεις μας περί πεπαλαιωμένης σκοτσέζικης μόδας και ταύτισης του κιλτ με τη γνωστή ισοπεδωτική ορολογία φούστα). Το λοιπόν, το φοράμε, μας πέφτει τέλεια, για την ακρίβεια είναι απίστευτο επάνω μας και μας κόβεται το γέλιο στη μέση: αυτό το είδος φούστας είναι καλό!!! Για την ακρίβεια πολύ καλύτερο από τις περισσότερες φούστες που έχουμε φορέσει και οι δυο εδώ και πολύ καιρό. Κοιταζόμαστε η μια με την άλλη (έχουμε μείνει άναυδες) και με ολίγες κρυφές τύψεις να περνούν και να φεύγουν σε dt από το μυαλό, για την ρηχή καταναλωτική τουριστική μας νοοτροπία, αποφασίζουμε να πάρουμε 2 ίδια μαύρα, μονόχρομα, αντρικά κιλτ, που ζυγίζουν τουλάχιστον 3 κιλά το καθένα (χώρια οι αγκάφες και οι πιέτες), ένα βροχερό bank holiday, στο Εδιμβούργο από έναν σκοτσέζο/πακιστανό.

Τελικά οι άντρες ξέρουν (και) από φούστες. Υπέροχα!

and … off we go in the rain again

Υ.Γ.: επιφυλάσσομαι σε επόμενα post για περισσότερα highlights από τo Εdingburgh