Δόννα Χωσέ

-Προειδοποίηση, το post αυτό είναι δεύτερη πίστα: για ελαφρώς μυημένους-

....ενάντια στην αποστείρωση, την απολύμανση και τη μονομανία...

Ουφ! Βαρέθηκα. Πόσο κολημμένος μπορεί αν είσαι για να φτιάχνεις μονάχα ένα πράγμα στη ζωή σου; Όταν δε υποτίθεται ότι είσαι αρχιτέκτονας δηλαδή εξ’επαγγέλματος παράγεις ιδέες (πόσο μίζερο ακούγεται αυτό; κακή διατύπωση, γίνομαι άδικη), είναι πίκρα. Ο τύπος αυτός είναι αρχιτέκτονας, φτιάχνει μονάχα κτίρια που όπως δείχνουν να είναι μικρής κλίμακας, έχουν ελαφριά χρήση και μπαίνουν ένθετα σε ένα τοπίο. Γκουπ! Σαν κομμάτι παστίτσιο στο πιάτο. Σημειολογικό σχόλιο: παρατηρείστε ότι τεχνηέντως γύρω τους δεν υπάρχει τίποτα. Διάβαζε: είμαι μόνος μου ή θα ήθελα πολύ να είμαι μόνος μου και να μην υπάρχει κάτι διαφορετικό γύρω μου να μου «χαλάει» το photoshop-ικό image μου. Απολύμανση.
Οι κατασκευές λοιπόν, είναι τύπου do it yourself, λυόμενα, ας πω και οικολογικά (τι πολυφορεμένη λέξη). Όταν το πρωτοείδα λέω: σαν πείραμα καλό, κάτσε να δω ποιος είναι ο τύπος. Ιδιαίτερα που άρεσε το παρατηρητήριό του. Μετά είδα ότι ο τύπος φαίνεται να έχει βρει μια ιδέα και να θέλει να την περάσει παντού σε όλα του τα κτίρια. Φασόν. Μα τόση κάβλα με το μικρό, ανοιγοκλινούμενο ασαφούς χρήσης κατασκεύασμα;;;;;; Για τα δε virtual environments απλά είναι off. Θυμίζει τη άγνοια και τον ρομαντισμό ανθρώπων που δεν έχουνε καμμιά σχέση με το αντικείμενο. Άσε που έιναι kitsch και χοντροκομμένα. Έχω κάνει και εγώ τέτοια κατασκευάσματα, από virtual environments μέχρι κτίρια μηχανές, κατασκευές που να συναρμολογούνται, να ανοίγουν και να κλίνουν, να πέρνουν ενέργεια από φυσικά φαινόμενα, όμως ρε φιλαράκι .... έλεος!!!!! Δεν είναι το σύμπαν. Καi είναι δε πολύ άσχημο να ανακαλύπτεις κάτι και να το φοράς καπέλο παντού. Αγαπητέ, φειδώ... και λιγουλάκι μυαλό!!!! Πολύ πιο ωραία θα φαινότανε τα κολπάκια αυτά (και θα ήτανε χρήσιμα) αν δεν ήτανε φορεμένα ναζιστικά σε ολόκληρη την κατασκευή σου, παρά σε ένα μικρό μέρος της... ή αν είχες μια χρήση στο κτίριο που φτιάχνεις.

Θα συνεχίσω τα σχόλια μου όμως με κάτι στοιχειώδες. Στην έρημο της Αριζόνας που θα ζεις δεν έχει βιβλιοπωλέιο προφανώς, ούτε τουριστικό γραφείο να κλείσεις κανένα ταξιδάκι στην Ευρώπη να δεις ότι η βασική ιδέα που πουλάς υπάρχει στη Μεσόγειο εδώ και αιώνες; Τα πατζούρια που ανοιγοκλίνουνε κατά αυτό τον τρόπο συναντώνται στη Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλλία και Γαλλία αβέρτα. Μονάχα πρόσφατα που δεν υπάρχουν μαστόροι (και παιδεία να ψάξει και να βρει κάποιος τον μοναδικό ίσως εν ζωή) χρησιμοποιούνται πατζούρια ξύλινα που απλά να ανοιγοκλίνουνε με τον συνηθισμένο τρόπο. Το ξύλινο πατζούρι αγαπητέ, στις παραδοσιακές αυτές κοινωνίας, ήτανε ολόκληρη ιστορία. Μπορούσε να ανοίγει λίγο, λιγότερο ή περισσότερο, ένα κομμάτι του η ολόκληρο, το κάτω κομμάτι ή το επάνω, να νοίγει προς τα μέσα, προς τα έξω ή προς τα επάνω, ανάλογα με το αν ήθελες να βλέπεις και να μη σε βλέπουνε (π.χ. κουτσομπολιό), να βλέπεις και να σε βλέπουνε (είμαι δήθεν χαλαρός, δείχνω και τα κατορθώματα μου), αν ήθελες μονάχα αέρα (καλοκαιρινά μεσημέρια) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Τέλος πάντων τα πέρνω με τους κομπογιαννίτες που επειδή ξέρουν οικοδομική και ανακαλύπτουνε ξανά το πατζούρι νομίζουν ότι κάτι κάνουνε. Άσε που κολάνε τον εαυτό τους σε ότι visualisation φτιάχνουνε (τα ανθρωπάκια που βλέπετε να απολαμβάνουνε αυτές τις κατασκευές στα σχέδια).... α, και πουλάνε τα σχε'δια τους και μέσω internet. How pathetic is this?

Πολύ χώνω σήμερα, με βλέπω αύριο να διαβάζω το post και να το διορθώνω....