ένα ευχαριστώ

Δεν ήξερα να απαντήσω λογικά γιατί ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Μέχρι τότε όλες μου οι αποφάσεις στηρίζονταν καθαρά στη λογική. 'Οταν όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσω τι θα επάγγελμα θα ακολουθούσα στο μέλλον χωρίς πολλή σκέψη, ακολούθησα το ένστικτο. Δεν σκέφτηκα καθόλου. Περιέργως όμως ήμουν σίγουρη. Και ας αποδείχτηκε πως αυτό που νόμιζα πως είναι η αρχιτεκτονική ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι της.

Έπρεπε να μπώ στη σχολή και να περάσει ένας χρόνος για να πάω σε ένα μάθημα ένα απόγευμα του φθινοπώρου, να κάτσω μαζί με άλλα 50 άτομα γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι και να ακούσω τον Τάσο τον Μπίρη στο πρώτο μάθημα σύνθεσης. Δεν έχει σημασία να περιγράψω το πείραμα που επακολούθησε και το μάθημα που διήρκεσε κανα-δυο ώρες μετά. Όταν όμως σηκώθηκα από το μαύρο μεταλλικό σκαμπό που καθόμουν, μαζί με τό υπόλοιπο τμήμα γύρω από τον πάγκο, ήμουν σαν υπνωτισμένη. Τα μάτια μου κοιτάζαν και δεν έβλεπαν πουθενά. Δεν ένιωθα κούραση, ούτε πείνα και ας είχα να φάω από το προηγούμενο βράδυ. Ένιωθα τη δύναμη να πάω με τα πόδια στην Κίνα και να γυρίσω.

Εκείνο το βράδυ σχεδόν δεν έκλεισα μάτι. Θυμόμουν τα αγαπημένα μου παιχνίδια που έπαιζα μικρή: το κρυφτό, ένα κουκλόσπιτο που μέχρι 12 χρονών ασχολιόμουν μαζί του (χωρίς τις κούκλες όμως) και τα αυτοσχέδια των ατελείωτων καλοκαιρινών μεσημεριών, που σπάγαμε τα κεφάλια μας να βρούμε κάτι να παίξουμε ενώ υποτίθεται πως κοιμόμασταν(παρατημένα ξύλα, τούβλα και χαρτόκουτα σε μια αποθήκη ενός θείου, έγιναν σπαθιά, σπιτάκια, τρένα και ότι άλλο θέλαμε). Τι αβάσταχτη χαρά! Έτσι είναι η δουλειά; Μήπως κάνω λάθος; Να σε πληρώνουν για κάτι που θα πλήρωνες; Να παίζεις, να εξερευνάς, να είσαι παιδί. Εντάξει, στον επαγγελματικό χώρο δεν είναι έτσι: άλλες ευθύνες, άγχος πιθανώς, πίεση χρόνου, ασυνεννοησία με πελάτες ή μάστορες. Ναι μπορεί να έιναι και αυτά μέρος της υπόθεσης, αλλά από την άλλη δεν θέλω να είμαι μόνο παιδί. Θέλω να είμαι ΚΑΙ παιδί. Και δεν θέλω μόνο να πάιζω. Αυτό που φτιάχνω δεν είναι παιχνίδι. Θα μείνει όρθιο για τουλάχιστον 30-40 χρόνια και ο άλλος θα το βλέπει απέναντί του χειμώνα-καλοκαίρι, χαρούμενος - λυπημένος, νύχτα και μέρα, το πρώτο πρωινό που θα συνειδητοποιήσει ότι είναι ερωτευμένος και την πρώτη μέρα που θα διαπιστώσει ότι χρειάζεται γυαλιά πρεσβυωπίας. Έχω ευθύνες απέναντι σε όλους γύρω μου για την κάθε γραμμή που θα τραβήξω σαν "παιχνίδι" στο μπλοκάκι μου.
Και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ο ίδιος δάσκαλος μας πήγε βόλτα ένα πρωινό σε διάφορες κατοικίες, πρότυπα για τη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Εμείς είχαμε ξετρελαθεί να τραβάμε φωτογραφίες, να σκιτσάρουμε και να ρουφάμε αυτά που βλέπαμε γύρω μας και όταν πάμε κοντά του, τον ακούμε να λέει, σχεδόν από μέσα του: "Καλά είναι όλα αυτά και άγια, αλλά όλα γίνοντα σκόνη, και οι αναλογίες και οι άξονες και τα χρώματα και τα πάντα που σας μαθαίνουμε με τόσο κόπο, όταν ένα πρωινό, από ένα παράθυρο, σαν αυτό απέναντι σας ξεπροβάλλει μια γυναίκα και φωνάζει "Μήτσο, μη φεύγεις - σ'αγαπώ". Όλα διαλύονται."
Αυτά σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ και πολλά άλλα βράδια μετά. Και είχα αρχίσει να νιώθω τόσο καλά με το ένστικτό μου, που αποφάσισα να το χρησιμοποιώ περισσότερο.

Από τότε όλες οι σοβαρές ή σοβαρότερες αποφάσεις που παίρνω στηρίζονται στο ένστικτο. Τι είναι το ένστικτο; Καταλήγω ότι το ένστικτο είναι σαν μια συσσωρευμένη γνώση, μη αποκωδικοποιημένη,όμως έντονα χαραγμένη κάπου μέσα στον εγκέφαλο και στην ψυχή μας. Ένα βαθύτερο επίπεδο γνώσης, το οποίο συχνά στην καθημερινότητα δεν το χρησιμοποιούμε: μπορεί και να έχουμε μάθει να το απωθούμε. Αν υπάρχει ψυχή, αυτή ικανοποιώ όταν το ακούω.


Υ.Γ.: Το παρόν κείμενο γράφτηκε στο αεροπλάνο, καθώς γύριζα στην Ελλάδα για την απονομή του πτυχίου. Δεν χρειάστηκε όμως να κοιτάξω ούτε μια στιγμή τις σημειώσεις μου.
Υ.Γ.2: Τον Τ.Μπίρη τον είχα και σε άλλα μαθήματα μετά και έμαθα πολλά από αυτόν. Πάτησα πάνω σε αυτά που μου έμαθε. Κάποια τα ανέτρεψα, κάποια όχι. Είχα όμως ένα σημείο να πατήσω, μια αφετηρία. Άνθρωπος δύσκολος και καθηγητής αυστηρός. Σαν αρχιτέκτονα τώρα πια τον αμφισβητώ, σαν καθηγητή όμως ποτέ. Και καλύτερος στον προφορικό του λόγο, παρά στα βιβλία του. Ανεξάρτητα όμως από την γνώμη του καθενός για αυτόν, ήταν από μια "ράτσα" σπάνια: ήταν Δάσκαλος, με Δ κεφαλαίο. Σου μετέδιδε τη φωτιά που τον έκαιγε. Τον έψαξα μετά από τόσα χρόνια να του πω ένα ευχαριστώ. Δεν ήταν εκεί. Το ευχαριστώ μου του γράφω τώρα. Θα τον βρω όμως ξανά και θα του το πω από κοντά.