blue

Κατά καιρούς ξυπνάω τη νύχτα από μια ιδέα που έχει μπει στο μυαλό μου και δεν λέει να βγει. Ιδέα που δίνει απάντηση σε ένα σωρό ζητήματα ή ιδέα που υπόσχεται λύση σε ένα πρόβλημα. Ή, ιδέα που δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά και απλώς ανοίγει καινούργια, ευχάριστα, ερωτήματα. Όλοι το παθαίνουν αυτό. Και από τη μια νυστάζω, από την άλλη το μυαλό μου ακολουθεί το δικό του δρόμο, για να ελαφρώσει από το βάρος του: «να μην το ξεχάσω αύριο». Και τότε ψάχνω σαν τρελή μολύβι και χαρτί, να το σημειώσω όπως-όπως να πέσω να κοιμηθώ. Κλείνω το φως με μια απίστευτα γλυκιά ικανοποίηση και το μυαλό συνεχίζει να γεννάει, από θέση ισχύος τώρα πια, αφού το έργο της απομνημόνευσης έχει περάσει. Και ξανασημειώνω. Και ξαναξαπλώνω. Και πάλι το ίδιο. Μπορεί να αργήσω να κοιμηθώ. Ο ύπνος όμως αυτός είναι ύπνος κούρασης, ευτυχίας, ικανοποίησης.