περί ανέγερσης

Οι πρόσφατες εισαγγελικές διώξεις αναφορικά με την ανέγερση του νέου Μουσείου της Ακροπόλης επαναφέρουν μια κλασσική ελληνική συμπεριφορά. Για άλλη μια φορά οι πολίτες αυτής της χώρας ανακόπτουν ένα κοινοφελές δημόσιο έργο είτε από υπερβολική προσκόληση στη δικαιοσύνη(όπως μάλλον συνέβει εδώ), είτε για το ίδιον συμφέρον (όπως συμβαίνει στην περίπτωση των επανειλλημένων αγωγών των ιδιοκτητών γής για να πάρουν όσο μπορούνε περισσότερα). Ο Μ. Πλωρίτης στο σημερινό(28/3/2004) Βήμα της Κυριακής λέει: Y.Γ. Θα ήθελα να προσθέσω τη φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τη δίωξη έγκριτων επιστημόνων σχετικά με το Μουσείο Ακροπόλεως. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τα νομικά επιχειρήματα που στήριξαν αυτή τη δίωξη. Αλλά ακόμα και αν είναι ορθά, ορθότερος είναι ο παλαιός, ρωμαϊκός κανόνας; «H απόλυτη δικαιοσύνη ισοδυναμεί με απόλυτη αδικία». Και η παρεμπόδιση της ανέγερσης του νέου Μουσείου - που, επιπλέον, υπονομεύει τις προσπάθειες για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα - στοιχειοθετεί αδικία απόλυτη και μέγιστη. Δεν υποστηρίζω ότι θα μας φέρει πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Βλέπε Ελευθεροτυπία της Κυριακής (28/3/2004 επίσης) "Τα... περιπλανώμενα μνημεία", της Χαράς Τζαναβάρα, για πολλά ευτράπελα αντίστοιχα παραδείγματα.