κλάδος ελαίας

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλοι. Και πολύ διδακτικοί.

Μας έκανε όντως εντύπωση το ντοπάρισμα των αθλητών;

Αποκαθηλώθηκαν (αποκαθηλώθηκαν;) είδωλα: Κεντέρης, Θάνου, Τζέκος. Σε άλλη μοίρα ο Σαμπάνης. Ο κόσμος είχε αφιονιστεί για μετάλλια και μας χάλασε το χάλκινο του Πύρρου. Χάλασε και τον ίδιο και έριξε το γενικότερο ψυχολογικό επίπεδο.Ο δε Κάχι, αγχώθηκε τόσο που όχι μόνο δεν σήκωσε τα κιλά, που (μάλλον) μπορούσε, αλλά μπλόκαρε από το χρονόμετρο απέναντι και τον ωρυόμενο κόσμο, άργησε και ακυρώθηκε. Ο κόσμος έμεινε παγεμένος στο «Παλάτι(!) της άρσης βαρών» και οι δημοσιογράφοι μιλάνε για φιάσκο. Ο Ιακώβου λέει φεύγω αφού πέρασε η εποχή των παχιών αγελάδων, οι νεαροί αθλητές νιώθουν ότι τους θεωρεί άχρηστους και ο κόσμος αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος ενός καλού προπονητή. Υπερβολές εκατέρωθεν. Αθάνατη, θερμοκέφαλη, στρουθοκαμηλίζουσα Ελλαδάρα!

Ευτυχώς υπήρξαν, όπως και θα υπάρχουν πάντα δηλαδή, αρκετοί αθλητές που πήγανε καλά. Απρόσμενοι αθλητές. Νέοι, χωρίς τρία χρυσά πίσω τους, χωρίς μεγάλους προπονητές, σπόνσορες, διαφημίσεις κλπ. κλπ. Τα περισσότερα μετάλλια δε τα φέρανε γυναίκες.

Παραδέχομαι δε ανθρώπους όπως ο Δημοσθένης Ταμπάκος: σεμνός, καλός στη δουλειά του, δεν τάζει τίποτα και κάνει τα πάντα. Υπεύθυνος. Σπάνιο προσόν.

Ειδική μνεία στην «χρυσοβαδίζουσα» Αθανασία Τσουμελέκα που δήλωσε ότι ξεκίνησε την κούρσα με μόνη σκέψη να την ευχαριστηθεί όσο μπορεί περισσότερο. Δεν έκανε λέει καμμιά αρνητική σκέψη: αποδείχτηκε χρυσή φιλοσοφία. Το άγχος και η αγωνία να αποδείξεις κάτι στους ανθρώπους γύρω σου στο στάδιο, δεν είναι προφανώς ο καλύτερος σύμμαχος: το στάδιο και η αρένα δνε απέχουνε πολύ.

Ειδική μνεία στην Πηγή Δεβετζή και το μεγάλο της χαμόγελο κατά την διάρκεια του τριπλούν. Ζήταγε το χειροκρότημα από όλους, τους οργάνωνε...το χαιρότανε μαζί τους.

Μια από τις καλυτερες ιδέες των αγώνων; Το στεφάνι ελίας στα κεφάλια των νικητών.