χάρτινο freak show

Είναι ειρωνία σε ένα μέσο όπως το internet να μιλάει κανείς για χαρτί...έχω μια περίεργη σχέση με το χαρτί. Τα σχολικά κατάλοιπα του να το μυρίζω δεν έχουνε πεθάνει. Μυρίζω τις εφημερίδες, το χαρτί που βγαίνει από τον εκτυπωτή, τα νέα βιβλία, τα χαρτιά στα νέα κουτιά από παπούτσια (μυρίζω μεν και τα παπούτσια, ιδίως τα δερμάτινα), αρώματα.... γενικά το καθαρό φρέσκο χαρτί. Μπορεί να με έχει επηρεάσει ότι ο παπούς μου στον οποίο τρέφω αδυναμία ήτανε για κάποια περίοδο έμπορος χαρτικών ειδών και κάθε Σεπτέμβη (α, όπως τώρα καλή ώρα – λες να μην είμαι καλά γιατρέ;) με έπαιρνε μαζί τους στις χαρταποθήκες της Αθήνας, εκεί πίσω από το Σύνταγμα, γύρω από την Κολοκοτρώνη για να αγοράσουμε τα σχολικά. Περιβάλλον, σκοτεινό, παλιά ξύλινα ράφια παντού γύρω, ένας παππούς με γυαλιά ως τη μύτη στο υπερυψωμένο ξύλινο ‘60s ταμείο και εσύ να γυρίζεις γύρω γύρω και να χαιδεύεις χαρτιά στο μισοσκόταδο... Ο παράδεισος των αισθήσεων για τους βαρεμένους σαν εμένα. Φυσικά δεν το περίμενα ότι μετα από κάτι χρόνια θα πήγαινα μόνη μου σαν φοιτήτρια για να «φορτώσω» χαρτί για τις παρουσιάσεις μου, τη διπλωματική μου και όλα αυτά, αφού μόνο εκεί έχουνε την ποικιλία που μπορεί να ικανοποιήσει εμάς τους τελειομανείς. Το αστείο είναι ότι όλη η σχολή έπεσε σε πένθος, όταν πέθανε ο Γκούφας (μα-Γκούφας στην πραγματικότητα) o πιο μυημένος, κολλημένος και μίζερος σαν εβραίος και Scrooge μαζί, αυθεντικός έμπορος, λίγες ημέρες πριν την παράδοση των διπλωματικών του Ιουλίου, πέρυσι.

Γιατί τα λέω όλα αυτά και πως μου ήρθανε τώρα; Τα λέω γιατί εγώ με το μισό μυαλό στη γη και το άλλο μισό στα σύννεφα (η τα πόδια στη γη και το μυαλό στα σύννεφα όπως είχε πει καποιος που δεν θυμάμαι) βρέθηκα από εκεί να κάνω ένα MSc Virtual Environments και πριν 3 μέρες, το Σάββατο, χρειάστηκε να πάω να αγοράσω χαρτιά για τα ξαναεκτυπώσω το portfolio μου. Ήτανε ένα μεσημέρι Σαββάτου, ήσυχο και μουντό και ήμουνα σχεδόν μόνη στη διαδρομή. Μόλις έφτασα στο μαγαζί, χάθηκα.. κάθησα καμμια ώρα να αγγίζω χαρτιά, με ιδιαίτερη έφεση στα νέα για εμένα γιαπωνέζικα χαρτιά. Πόσες λέξεις έχουν οι Ιάπωνες για το χαρτί; Δεν θυμάμαι ακριβώς, όμως είναι πολλές. Μερικά από τα αυτά με εκνεύρισαν κιόλας γιατί ήτανε τόσο περίπλοκα που θυμίζανε ύφασμα και φοβόσουνα να τα αγγίξεις, μήπως και τρυπίσουνε. Η πολλή ευαισθησία, η πολλή αδυναμία έχει μια μυστήρια δύναμη. Μετά από κάμποση ώρα θεραπείας, αφού είχα ρουφήξει όση μυρουδιά μπορούσα, έφυγα με ένα μυστήριο χαμόγελο. Σαν να έκανα μυστικά κάτι απαγορευμένο. Απέφυγα όμως να επισκεφτώ τον γιατρό μου και πήγα στην εστία.

Η πλάκα είναι ότι νιώθω μια χαρά γιατρέ μου! Εσείς δεν έχετε καμμιά αντίστοιχη μικρή περιέργεια; Κρίμα δεν ξέρετε τι χάνετε...

Όσοι πιστοί προσέλθετε...