30 μέρες σε 3 (ας πούμε) ώρες

Μέσα στη μαύρη νύχτα χαζεύω τα dvd των Ολυμπιακών. Σιγά μην έχανα εγώ την έναρξη του Παπαϊωάννου. Σε ένα βράδυ έναρξη, λήξη, οι καλύτερες στιγμές των ελλήνων αθλητών(που δεν είχα δει το καλοκαίρι στην Αγγλία). Αρχικά με την περιγραφή του Κωστάλα και ας είχα ακούσει πως τα είχε κάνει θάλασσα, πως μίλαγε πολύ κλπκλπ. Ναι, όντως και εδώ μιλάει πολύ. Όλο περιγράφει και χάνεις την ουσία. Άσε που ο ήχος της φωνής του είναι λίγο πιο σιγανός από τον background (ή foreground) ήχο. Στην ουσία δεν υπάρχει background και foreground ήχος. Απλά μια βαβούρα. Χάνω την μπάλα. Δεν το’χουν. Άσε καλύτερα. Χωρίς περιγραφή. Μόνο εικόνα και ήχος.

Η έναρξη καταπληκτική. Όπως τότε.

Η λήξη ωραία, αλλά κάτι το κράξιμο πως απευθυνόταν μονάχα στους έλληνες, το κομμάτι με Αρβανιτάκη, Βίσση, Ρουβά, Ρέμο & ΣΙΑ κόπηκε στο montage… To μοναδικό κομμάτι που κόπηκε από τα 3 DVD ήταν αυτό!!! Μα δεν καταλαβαίνω, υποτίθεται πως τα DVDs απευθύνονται στο ελληνικό κοινό…..Δεν λέω πως ήταν το καλύτερό μου κομμάτι, αλλά μου φαίνεται υπερβολική η αντίδραση αυτή. Ούτε καν στο τέλος το μακρινό πλάνο του σταδίου με το «Ας κρατήσουν οι χοροί» να χάνεται στη νύχτα. Μαλακίες.

Τόσο η «κλεψύδρα» στην έναρξη, όσο και το οργιώδες διονυσιακό πανηγύρι της λήξης με τους γύφτους, το γάμο( α, ρε Μέντη, ήσουν ωραία νύφη!!!!), το θερισμό, τα πλαστικά της παραλίας, την ξενιτιά κλπκλπ…. Ήταν τόσο συμπυκνωμένα που νομίζω πως η τηλεοπτική σκηνοθεσία τα αδικούσε. Ήταν πολύ καλά (η έναρξη δε, ξαναλέω μέχρι να βαρεθώ, ήταν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή) αλλά νομίζω πως πολλές φορές τα πλάνα σε αγχώναν! Δεν χωράγανε όλα.. και κοίταζες κολλημένος μπας και χάσεις τίποτα, χωρίς να απολαμβάνεις όμως. Ελπίζω από κοντά να ήταν καλύτερα.

Η δε περιγραφή των καλύτερων στιγμών των ελλήνων αθλητών νομίζω πως ήταν λιγάκι υπερβολική, όλα επίθετα και εθνικές εξάρσεις. Δε έδειχνε στημένη όμως και οι όποιες υπερβολές μπορεί να δικαιώνονται από τη μοναδικότητα του γεγονότος. Ομολογώ πάντως πως με ξένισε λιγάκι. Τέλος πάντων, η ιστορία θα δείξει.

Παύση

Διαβάζω στην Καθημερινή: Το 2004 κράτησε όσο το καλοκαίρι. Πρόσωπα και πράγματα μιας χρονιάς που έφερε την τέχνη πιο κοντά στο πλήθος και φανέρωσε κρυμμένες δυνατότητες(επιτέλους). Η νέα αυτοπεποίθηση της Αθήνας(αντί να κλαψο-.. ως συνήθως/καιρός ήταν). Στα πρόσωπα της χρονιάς, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου(δικαίως), ο μακιγιέρ των αγώνων Άγγελος Μέντης(επίσης δικαίως) και σχεδόν σύσσωμη η καλλιτεχνική ομάδα των Ολυμπιακών.

Τελευταία διαβάζω την Μεταφυσική του Κάλλους, του Στέλιου Ράμφου και μου΄ρχονται να πω πολλά πάνω στα θέματα που θίγονται παραπάνω. Αλλά σε ξεχωριστό post.

To καλύτερο το είπε φίλος που επέστρεψε για διακοπές από Λονδίνο. Του φαίνεται, λέει, πως οι Έλληνες γίνανε πιο ευγενικοί στην οδήγηση, σε αφήνουν να περάσεις, είναι πιο ανοιχτοί απέναντι σε ότι βλέπουνε, ακόμη και ο τυχαίος περιπτεράς είναι πιο ευγενικός. Γίναμε όπως ο μέσος(και ανώτερος για το κομπλεξικό μας ασυνείδητο) ευρωπαίος?Αλήθεια ή φαντασίωση? Πάντως συμφωνώ πως ήταν ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ οι αγώνες(σε πολλά επίπεδα) και τα οφέλη θα φανούν σε βάθος χρόνου.