_χωρίς τίτλο_

σκατά σκατά σκατά. Η ώρα είναι 10 παρά τέταρτο, εγώ έπρεπε να έχω ντυθεί για το ρεβεγιόν και αντ'αυτού φοράω το τζιν και κάθομαι και κλαίω με δάκρυ κορόμηλο πάνω στον υπολογιστή. Ο παππούς μου, τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ και με έχει επηρεάσει όσο λίγοι άνθρωποι στη ζωή μου(sorry για το μελό αλλά έτσι είναι), μου έδωσε ένα δώρο. Μάζευαν με τη γιαγιά μου(η οποία πέθανε) λεφτά για τα εγγόνια τους από τότε που γεννηθήκαμε για να μας τα δώσουν όταν ενηλικιωθούμε ή παντρευτούμε(άμα αυτό γινόταν νωρίτερα, άκου τώρα...). Τελικά μας τα έδωσε τώρα, αφού πέθανε και η γιαγιά. Εγώ έμεινα κόκαλο, είπα 5 ευχαριστώ και έφυγα για να μην συγκινηθώ μπροστά του. Τώρα δεν μαζεύομαι με τίποτα. Δεν με νοιάζει και για την ώρα και για τίποτα. Το μακιγιάζ μου(το μισό που είχα προλάβει να συνθέσω -!!-)καταρρέει και δεν δίνω δεκάρα. Κρατάω το παλιομοδίτικο πράσινο βιβλιαράκι στα χέρια και κλαίω. Όταν μου΄ρθει θα ντυθώ και θα πάω κάτω.