που καιρός για blog?

Από την προηγούμενη Παρασκευή έχουμε και λέμε:

-μια ακύρωση ταξιδιού λόγω απεργίας

-μια αξημέρωτη πτήση προς Καβάλα

-ένας ύπνος στο ταξί προς Δράμα

-μια ημέρα στο team προετοιμασίας του γάμου «μπρατίμησσες»

-πολλαπλές μαεστρικά οργανωμένες χαοτικές επισκέψεις σε κομμωτήρια, μανικιούρ-πεντικιούρ, αποτριχώσεις, ανθοπωλεία, ξενοδοχείο, σκούπισμα 2 κιλών ρυζιού με σαφράν από μοκέττα κουζίνας μισή ώρα πριν σκάσουν μύτη σόγια για το κατευόδιο της νύφης

-μια επικίνδυνη αποστολή συννενόησης για ότι πήγε στραβά την τελευταία στιγμή με μυστακιοφόρο νταβραντισμένο ανθοπώλη και ξενοδόχο που πάσχει από Alzheimer, με την πρόφαση πως είμαι διακοσμήτρια και JAMAIS!! MONO TOΣΑ ΡΟΔΟΠΕΤΑΛΑ!!! Άλλα είχαμε συνεννοηθεί βρε Ρ. μου! Και τα πράσινα πως σου ήρθανε!!! Θέλω κόκκινα τελεία και παύλα!

-ένα παιδικό όνειρο κουρέλια: όταν ήμουνα μικρή ήθελα όταν μεγαλώσω να γίνω ένα από τα εξής δύο: ή βασίλισσα ή νύφη. Για το φαρδύ μακρύ σερνάμενο φόρεμα of course. Mέχρι τώρα βασίλισσα δεν, πριγκίπισσα έστω τσου, άρα μένει η νύφη. Στα μέρη εκεί το έθιμο επιβάλλει 3 παρθένες (ανύπαντρες τις λένε τώρα) -δηλαδή εμείς-, οι μπρατίμησσες εν προκειμένω, να δοκιμάσουν το νυφικό πριν το μυστήριο για να στεριώσει ο γάμος να είναι καρπερή (χωράφι είναι?) η –έγγυος btw- νύφη κλπ. Αποτέλεσμα. Το –συγκεκριμένο- νυφικό είναι πολύ βαρύ, δυσκίνητο και κάθε άλλο παρά μεγαλόπρεπα ένιωθα μέσα του. Δίπλα του όλα φαίνονται τόσο μικρά, στενά κλπ που νιώθεις μια μιζέρια όσο να’ναι. Και χοντρή. Άσε που δεν μπορείς να φτάσεις ούτε να απλώσεις τα χέρια σου ως το τραπέζι ας πούμε. Τς.

- μια στιγμή που ένιωσα κοντά σε μια φίλη χωρίς να λέμε τίποτα. Εκεί στα ακριανά στασίδια πλάι στην πόρτα της εκκλησίας, με μια μοιρασμένη μελαγχολία, απέναντι στην πιο ευτυχισμένη στιγμή κάποιων γνωστών. Λες να μη θέλουμε να παντρευτούμε? Ε και? Και αν θέλουμε τελικά πως? Πολιτικό ή θρησκευτικό? Ανοιχτό ή κλειστό? Κλασσικό ή αντισυμβατικό? Γιατί μας κάνει όλο τόσο στημένο? Γιατί μας αγχώνει τόσο? Γιατί δεν μπορεί να είναι απλά μια δήλωση αγάπης? Πανικός? Ευτυχώς ήμασταν κοντά στην πόρτα.

- Μια φρενήρης κούρσα για αλλαγή παντελονιού με σκισμένο φερμουάρ και ασορτί παπουτσιών πριν στηθούμε στην είσοδο της δεξίωσης χωροθετώντας τους καλεσμένους.

-τέσσερις ώρες ξέφρενου χορού

-μια γνωριμία με το πιο αντιπαθητικό πιτσιρίκι στους υπόλοιπους καλεσμένους: τη Μαριάννα. Ήμασταν οι κυρίαρχες(ως μοναδικές) της πίστας στο «Λιωμένο Παγωτό» και το «Satisfaction». Την μύησα στο χοροπήδημα. Και στo headbanging. Μου μίλησε ενώ δεν μιλάει σε κανένα. Μου έγινε κολιτσίδα για κανά μισάωρο. Την επέστρεψα στη μαμά της.

-μέχρι εδώ 2 βράδια 12 ώρες ύπνου

-ένα hangover

-oυζάκι και θαλασσινά στο παλιό λιμάνι της Καβάλας

- ένα βράδυ στο Rockwave & τον Moby(ασθμαίνοντας)

- δουλειά

- δουλειά

- μέχρι εδώ άλλες 12 ώρες ύπνου

- μια μακριά μέρα: δουλειά, αλλαγή παπουτσιών, ανανέωση μακιγιάζ, συνέντευξη για δουλειά, αλλαγή παπουτσιών, G fest και Earthbound, μπύρα, Tonino Karotone –curiosity περιπλανώμενου θίασου-, μπύρα, XEIMEΡINOI KOΛYMBHTEΣ, Jack, ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, μια κούραση με έχει καταβάλλει, δεν θα μείνω skatalites

-4.5 ώρες ύπνου

-δουλειά

- μια κρίση «η θεία από το Σικάγο»: καφές και γνωριμία τύπου προξενιό ανάμεσα σε φίλη και φίλο φίλου. Ρε Ε, θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο. Όλο κάτι μαλάκες βρίσκω. Θες να...? Why not, ντρέπομαι λίγο μεν. Ε, σιγά άμα δεν σ’αρέσει δεν έγινε και τίποτα. Εκτίμηση? Ίσως είναι και η φάση αλλά μάλλον δεν βγήκε το match. Στο business matchmaking είμαι καλύτερη. Χαλαρά.

- που καιρός για blogging?