st. elsewhere
Eκεί βρίσκομαι. Εκεί βρισκόμουν την προηγούμενη εβδομάδα που έλειψα από Αθήνα. Εκεί βρίσκομαι και από χτες που επέστρεψα.
Τις περασμένες μέρες ήταν η μαγεία (?) του τόπου αυτού που πάντα ηρεμεί την ψυχή μου, ακόμη και φέτος που τις ημέρες αυτές έμπλεξα και με δουλειές.
Από χτες και μετά μια μυστήρια αίσθηση/ανησυχία που με έχει κυριεύσει. Μια αίσθηση δυναμικής και εμπειριών που ανοίγεται μπροστά μου από τη μια και μια φοβία μήπως κάνω μαλακία από την άλλη.
Τα μασάω, το ξέρω. Σε όσους έχω ανακοινώσει την απόφασή μου, το παίρνω πίσω. Θέλω λίγο χρόνο να το πάρω απόφαση. Όσο και να'ναι calculated risk ώρες ώρες με πιάνει να γίνομαι κότα.
Θέλω να συγκεντρωθώ, να μαζέψω τις σκέψεις μου πριν πάρω την απόφαση να πηδήξω σε αυτό που φαντάζει ως κενό. Και το να το λέω σε άλλους με αποσυντονίζει.
Μόνη μου λοιπόν.
posted by evee @ 12:45 AM
4 comments
4 Comments:
Ψηφίζω κι εγώ να το κάνεις μόνη σου το άλμα. Όχι ότι δεν θα έχεις δεκαπέντε χέρια, έτοιμα, απλώμένα, τρυφερά να σε κρατήσουν αν πέσεις και να σε συντροφέψουν στην επιτυχία αν ανεβείς.. αλλά το άλμα καλύτερα μόνη. Ίσως και λίγο στα κρυφά.
Ότι μας τρομάζει δεν σταματά να μας τρομάζει αν αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει.
Βαθυές ανάσες [καλή συμβουλή], ώριμες σκέψεις [πες στις κακές να πάνε περίπατο] και μην ξεχάσεις να ρωτήσεις το στομάχι σου [όχι το ήπαρ, το στομάχι]. Την απάντηση συνήθως την ξέρουμε, αλλά μόνο το στομάχι μας την λέει ξεκάθαρα. Μας την απογυμνώνει από τις φιοριτούρες τις παραπλανητικές.
Αναμένοντας το post το γεμάτο αδρεναλίνη για το τολμημένο άλμα...
Σκέψου τον Κολόμβο κορίτσι μου. Σκέψου το
μου άρεσε αυτό με το στομάχι
και εγώ το στομάχι μου έχω σαν σύμβουλο σε πολλά πράγματα. Έχει τύχει να με πείθω με τη λογική(ή απλά με ψυχαναγκασμό) ότι πρέπει να κάνω το τάδε. Το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος για καιρό...μέχρι να σταματήσω να το κάνω ή να παραδεχτώ πως έκανα λάθος. Τότε πάει περίπατο και το σφίξιμο στο στομάχι και όλα.
Μόλις διάβασα περί Κολόμβου, ομολογώ ότι νόμισα πως με δουλεύεις. Κολόμβος... τίποτα λιγότερο. Τώρα όμως άλλαξα γνώμη. Για κάθε άνθρωπο υπάρχουν βήματα προς το άγνωστο ισάξια στο μυαλό τους του βήματος στο άγνωστο του Κολόμβου. Για εμένα δεν είναι έτσι, αλλά γενικά έχεις δίκιο.
Ευτυχώς είμαι εξοικειωμένη στα άλματα. Τα επόμενα posts ίσως είναι αφιερωμένα σε άλματα που μου σημάδεψαν τη ζωή. Για το τωρινό προτιμώ να γράψω αφού θα έχω ξαναπροσγειωθεί στην απέναντι όχθη.
Ωραίο comment. Ευχαριστώ
Στα "calculated risks" σωστή είναι πάντα η απόφαση που εσύ παίρνεις. Αν πάρεις το ρίσκο, είναι γιατί θα είσαι έτοιμη να το κάνεις. Αν όχι, το αντίθετο. Μην επηρρεάζεσαι (αποφασιστικά) από τρίτους.
Τουλάχιστον με μένα, πάντα πιάνει :)
Αν και πέρασαν οι μέρες, και εμφανίστηκαν πιο απίστευτα στο βάθος και στην εξιστόρηση τους blogs, εγώ έμεινα εδώ, σε αυτό, κολλημένη...
Ίσως γιατί πέρασα το χθεσινό πάρτι για το διδακτορικό μίας φίλης που περίμενε 9 μήνες για να το υποστηρίξει και μετά έγινε το γνωστό "Συγχαρητήρια, Άριστα, Neeeeeext.", Ελλάς Ολέ, όχι δεν ήμουν με τους Ισπανούς για όποιον ρωτήσει, πλάκα έκανα, όχι δεν έκανα Ισπανικά βουντού κατά των δικών μας, δεν πιάνουν σε ΕλληνοΚαμερουνέζους γεννημένους στην Καβάλα άλλωστε. Ουφ, γλίτωσα τον δημόσιο λιθοβολισμό με μπαγιάτικα φυστικάκια από το μπωλ.
Που ήμουν πάλι; ναι, στο στομάχι. Πού με πονούσε χθες όλο το βράδυ στο εν λόγω πάρτι, με έσφαξε. Και σκέφτηκα σε κάποια φάση ότι αν όντως έχουν δίκιο όλοι όσοι μου λες ότι στο μυαλό μου είναι όλα, και να ηρεμήσω, και να μην αγχώνομαι, και να μην το σκέφτομαι, και όλους αυτές τις αρνητικές ξεράσογλου λύσεις που ακούσαν στην Τένια Μακρή.. πάλι ξέφυγα. Συγκεντρώσου καλή μου έχεις άλλη μία ώρα στο γραφείο σου μόνο και μετά σαλπάρεις.
Λοιπόν, last chance και αν δεν τα καταφέρω να πω αυτό που θέλω, θα το εγκαταλείψω. Σκέφτηκα ότι είναι άδικο για το στομάχι να πονάει αντί της καρδιάς και αντί του εγκέφαλού μας. ΔΗΛΑΔΗΣ: αν για όλα φταίει η γκρίζα ουσία, γιατί αν τα τραβάει το στομάχι, το έντερο, ο οισοφάγος; αν για όλα φταίει η κόκκινη τρόμπα στο αριστερό πλευρό μας, γιατί ρίχνει σε άλλον την ευθύνη των πράξεών της; Ε; Ε; χμ. Ευθυνόφοβοι!
Τελικά ανακηρύσσω το στομάχι ως τον μαλάκα [pardon my French] της παρέας που τρώει τα γιουχαρίσματα και τις γκρίνιες όλων. Συμφωνούμε;
Κατοχυρώθηκε.
Post a Comment
<< Home