απόψε

Έχω πολλές προσδοκίες.

Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78

Random σημειώσεις ακούγοντας τον ομώνυμο νέο δίσκο των Κόρε.Ύδρο.

1. το μόνο έγκλημα
Μου αρέσει η μελωδία και η jazzιά της μουσικής.

2. π+μ = κ-μ
Ωραίος στίχος: Oι ελάσσονες της επαρχίας
Μου θυμίζει κάτι από «το σπίτι» αλλά χαμηλότερο.
Στίχος που μπουρδουκλώνει όσους ψάχνουν επίμονα αποδείξεις gay-οσύνης.
Στα εξαιρετικά + η μουσική του Αλεξ.
Η μελωδία και η ενορχήστρωση –ιδίως στο μέσο του κομματιού- βγάζει μια 70ίλα. Υποθέτω είναι αυτά τα περί Χατζηνάσιου που λέγαν οι άλλοι(Μ.Ηulot). Εγώ θα το έλεγα «the love boat soundtrack». Mέχρι να φτάσεις στις «ανατροπές».
Μου αρέσουν οι εναλλαγές. Μείον: κομμάτι για μυημένους.

3. το τελευταίο(μας) καλοκαίρι
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ!
Το μυαλό μου ανδρώθηκε σε απέραντα θέρη: τι εξαιρετικός στίχος, απορώ πως το σκέφτηκε κάποιος
Το κομμάτι πρέπει να παίζει δυνατά. Σε παρασέρνει.
Η μουσική θυμίζει πράγματι τελευταίες μέρες Αυγούστου. Γιατί? Ξέρω και εγώ? Ίσως η αίσθηση ότι κάτι τελειώνει, ότι κάτι έρχεται. Η χορωδία εξαιρετική. Το πιάνο αντηχεί Νyman ή είναι ιδέα μου? Το jazz part βγάζει επίσης την ησυχία του ζεστού μεσημεριού.

4. πικρή γεύση
Πολύ ωραίο επίσης. Τα backing vocals εξαιρετική ιδέα. Το μαλακό, ψιθυριστό «μεταξύ μας» επίσης. Το ίδιο στο 2:35 (περίπου) το γέλιο του μωρού, οι φωνές, η εναλλαγή -> περιμένω το live.

5. εδώ μιλάνε για λατρεία
Μου αρέσει το πλέξιμο των 2 φωνών -> Η διαφορά της φωνής του Παντελή και του Αλέξανδρου.
Κερκυροκεντρικό?
«εδώ δεν είναι μια απλή επαρχία» : ;)

6. όταν είμαι μαζί σου/είσαι μαζί μου
Μου ξαναρέσει το πλέξιμο φωνών. O τίτλος είναι σε πλήρη αναντίστοιχία με όλα τα άλλα Lyrics. 2 obvious. Εκτός αν δεν καταλάβαμε κάτι. Αυτό ξένισε τον συνακορατή μου Δ., εμένα μου φάνηκε μάλλον χιουμοριστικό (και τη φάση σχολείο/μπλουζ που βγάζει) και μου άρεσε.
«στο λαιμό και στα χείλη»: δένει ωραία η μουσική με το στίχο

7. πρωινή διερώτηση
Ωραία η παρλάτα (ο όρος δεν ξέρω αν είναι ΟΚ αλλά λέμε). Και ο Αλέξανδρος που ψιθυρίζει από πίσω. Εν πρώτοις μιλάει για την Κέρκυρα αλλά τα έχουμε ακούσει όλοι αυτά κάπου γύρω μας, κάπως, κάποτε. Μπορεί κανείς να το φανταστεί σαν ταινία/ πολύ εικονογραφικό. Καλύτεροι στίχοι: «να μη μιλάει κανείς για αυτά»(!..?) και από εκεί που πεθαίνει και έπειτα.

-το ενδιάμεσο κομμάτι εδώ, κατά τη γνώμη μου λειτουργεί σαν αποστάτης. Θυμίζει κομμάτι που άκουσες πριν λίγο/ σαν echo-

9. χωρίς επικληση
Απλά Ε-ξαι-ρε-τι-κό. Το πρώτο που μου χτύπησε από όλο το δίσκο. Ξεχωρίζει στα πρώτα ακούσματα. Οι αλλαγές, το μπουζούκι, η άγρια φωνή, το take my breath away-> ζεϊμπέκικο. To ζειμπεκοκλισέ με το τσιγάρο. Θα μπορούσε να είναι soundtrack του εξωφύλλου της Φτηνής pop. Μου αρέσει πολύ.

10. εκεί που αγαπήθηκαν
Ξανά η 70ίλα/Χατζηνάσιος που έλεγαν οι άλλοι? Μου αρέσει το contrast στους στίχους. Και το θορυβώδες τέλος. Θα απογειωθεί σε live. Το φαντάζομαι ήδη.

11. πάσχα στο ψυχιατρείο
«η άνοιξη» visualized μουσικά
Ωραίος στίχος: χειραψία με το κάγκελο, το «ερωτεύτηκα»(η μαλακή φωνή, η αντίθεση με τα του ψυχιατρείου, ωραίο δέσιμο), η λιτανεία του ενός

12. 1.000.000 χειμώνες
Εξαιρετικό! Και τι ωραίο που θα είναι στο live!! Αυτό και το 9 νομίζω είναι τα "σουξέ" του δίσκου. Ο συνακροατής μου προσθέτει εδώ: μεϊνστριμιά αλλά μου άρεσε το ‘κι αν πάγωσαν τα γήπεδα ακόμα φλέγονται οι κερκίδες’ – κλείσιμο ματιού στην εφηβεία ως αισθητική στίχου.

13. 13 μήνες σε 3 λεπτά
ωραίο, μου ξανάρχεται στο νου το σκηνικό «κρουαζιερόπλοιο». Μου αρέσει η διαφορά στο ύφος των στίχων από τα άλλα.

14. Ήταν όλα αποφασισμένα
Δείχνει να κολλάει στην αρχή (ή μόνο σε εμάς συμβαίνει αυτό). Μου αρέσει η μουσική που μπαίνει στη μέση. Αγαπημένος στίχος: κρεμάστηκα προς τέρψιν φοιτητών. Κορευδροκεντρικό?

15. Απολογισμοί
78. Bonus track
Τελικά όλη της αλήθεια για τα παιδιά του ’78 είναι κρυφή. Μας αρέσει να την κρύβουμε δηλαδή.


Συγχαρητήρια για έναν ακόμη εξαιρετικό δίσκο λοιπόν και περιμένουμε με ανυπομονησία τα live!

satc 901: σχέσεις εντός, εκτός και επί τα αυτά

Δεν υπάρχει αμφιβολία. Στους γάμους -και δη στα τραπέζια μετά- ακούς τα καλύτερα. Το Σάββατο που μας πέρασε άκουσα την εξής γραφική ιστορία:

Άντρας, gay, που η οικογένειά του δεν το ξέρει, πλην όμως η δουλειά και οι φίλοι το έχουν τούμπανο, παντρεύεται με μια φίλη του λεσβία. Κουμπάροι είναι τα ζευγάρια τους, τα οπόία παντρεύονται επίσης μεταξύ τους. Τους παντρεύει το πρώτο ζευγάρι. Φυσικά. Γιατί είναι όλοι τόσο, μα τόσο κολλητοί φίλοι. Το ευτυχές κουαρτέτο θα κατοικεί σε μια πολυκατοικία, το ένα σε έναν όροφο και το άλλο στον από πάνω.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για ομοφυλόφιλους/ες ασυμβίβαστους με τα κοινωνικά κολλήματα, ομοφυλόφιλους που έχουν παντρευτεί ετεροφυλόφιλες γυναίκες που δεν έχουν ιδέα, άλλους που έχουν βρει κάποιες που γνωρίζουν την κατάσταση και έχουν συμφωνήσει με κάποια ανταλλάγματα, αλλά τέτοιο μπάχαλο ομολογώ δεν έχω ξανακούσει.

Στην ιστορία αυτή δεν ξέρω αν υπερισχύει η τραγικότητα της διαστρέβλωσης των υπαρχουσών ερωτικών σχέσεων "για τα μάτια του κόσμου", η καταδυνάστευση των κοινωνικών πρέπει ή η ευφυία της λύσης που βρέθηκε ώστε όλοι "να βολευτούμε".

Αν δεν ήξερε φίλη μέλος του κουαρτέτου δεν θα το πίστευα.

κλωτσοσκούφι

Περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας δραματουργίας (κινηματογράφος, λογοτεχνία κ.λ.π.) δεν θα είχε καμμία τύχη σήμερα χάρη στις ευκολίες της κινητής τηλεφωνιας.

υγ: χαζεύοντας την ομώνυμη ταινία στην tv

Ionian Festive

Η Κέρκυρα είναι πάντα όμορφη το Πάσχα. Και ο δρόμος προς αυτήν ατελείωτος Γολγοθάς. Από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής τα τοπία λίγο πριν την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου. Απόγευμα.


Όλοι έρχονται αντιμέτωποι τις ημέρες των διακοπών με το πόση κούραση είναι διατεθειμένοι να υποστούν προκειμένου να ξεκουραστούν. Ή καλύτερα, "να ανανεωθούν". Στην Κέρκυρα η όποια κούραση προέρχεται από το γεγονός ότι πολλά events στριμώχνονται τις βραδινές και τις πρωινές ώρες. Kαι από το γεγονός ότι την ίδια αφοσίωση με εσένα στο κυνήγι των εθίμων έχουν επιδωθεί και όλοι οι άλλοι. Αφού ήρθες μέχρι εδώ, θέλεις να είσαι εκεί τη Μεγάλη Παρασκευή να δεις τις φιλαρμονικές και τις περιφορές των επιταφίων όλων των εκκλησιών της πόλης από το πρωί, θέλεις να βρεις θέση που θα την κρατήσεις ως τις 11 το βράδυ που θα περάσει ο επιτάφιος της Μητρόπολης, θέλεις να πας την τάδε ώρα το πρωί του Μ.Σαββάτου να δεις την πρώτη Ανάσταση και τους μπότηδες, να, να, να... Η εξουθένωση όμως πάει εύκολα περίπατο.

Η φύση είναι τόσο πράσινη, λουλούδια παντού, η εξοχή και η πόλη πανέμορφες, τα δε ούζα στην πλατεία κάθαρση.




Προσωπικά μου αρέσει η παλιομοδίτικη αστικότητα αυτής της πόλης. Και το κοσμοπολίτικο στοιχείο στον αέρα. Μου αρέσει το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στα παλιά ανάκτορα δίπλα στο Λιστόν, το παλιό και το νέο κάστρο, οι γνωστοί που γίνονται για λίγο φίλοι και κάνουν το συνωστισμό τριγύρω διάφανο (η αστραφτερή δυναμική helion και ο οξύνους και πάντα δημουργικός Παντελής). Ειδικά για τον τελευταίο με αφορμή το νέο τους δίσκο/ αποκάλυψη για τα παιδιά του '78, μάλλον κάτι θα γράψω στο μέλλον. Τις θερμότερες ευχές μου για Καλή Επιτυχία!


Οι άνθρωποι είναι πάντα το πιο πολύτιμο στοιχείο. Όχι μόνο αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι κουβέντες μαζί με ποτό και φαγητό κάτω από τον ήλιο στο Λιστόν, μα και αυτοί που δίνουν ζωή σε όλα όσα διαδραματίζονται γύρω σου. Γιατί από τον ξενοδόχο και τον ταξιτζή, μέχρι τους ανθρώπους στις φιλαρμονικές και τη χωρωδία που φεύγουν τελευταίοι και πάνε πρωί πρωί στα πόστα τους στην «ομάδα» και γυρίζουν την πόλη με τα πόδια όλη μέρα, σχεδόν όλοι συμμετέχουν στα έθιμα του τόπου τους. Και αυτοί είναι που σε αφήνουν άφωνο την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, όταν βγαίνει ο επιτάφιος της Μητρόπολης. Και καθόλου της θρησκείας να μην είσαι, η θέα της ατελείωτης πομπής με τις 3 μπάντες, τους μαθητές, τις νοσοκόμες -και ποιος ξέρει ποιον άλλο- να τους κρατούν τις αποστάσεις να περπατούν συντονισμένα και τελετουργικά ισάριθμα κομμάτια. Η νύχτα, η άνοιξη, οι μουσικές στον αέρα, οι φωνές της χωρωδίας που αντηχούν στα καντούνια, καταφέρνουν και επιβάλουν στο πλήθος σιωπή και συγκίνηση.

Δευστυχώς δεν βρήκα βιντεάκια από τη φετινή Μ.Παρασκευή. Βρήκα όμως παλιότερα και τα παραθέτω. Με σημείωση την προτίμησή μου για το Adagio του Αlbignoni από την Παλιά Φιλαρμονική.

Παλαιά Φιλαρμονική Adagio Albignoni
για τον ήχο

για την εικόνα


Ο επισκέπτης κάθεται και ακούει τις 3 φιλαρμονικές της πόλης να περνάνε από μπροστά του και να παίζουν. Ο ντόποιος όμως, κάποιοι θαυμαστές των φιλαρμονικών δηλαδή, κάνουν «αγώνες». Τρέχουν στην μια άκρη του Λιστόν για να προλάβουν την αρχή του κομματιού και προχωράνε παράλληλα με τη μπάντα, πίσω από τον κόσμο που κάθεται μπροστά μπροστά. Μόλις φτάσουν στο τέλος (του δρόμου και του κομματιού) κάνουν ένα sprint μέχρι την αρχή του Λιστόν πάλι για να πιάσουν και την επόμενη μπάντα από την αρχή της. Παράλληλη ακρόαση η λεγόμενη.

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και για τη χορωδία:


Για το πλήρες του πράγμaτος παραθέτω και άλλα δυο σημεία άξια ενδιαφέροντος. Τον επιτάφιο των καθολικών,


τον κεφάτο «Αμλέτο» του Μεγαλοσαββατιάτικου πρωινού,


ή τις σχεδόν αστείες μουσικές που αντηχούν όλη την ημέρα στην πόλη.













εις το επανιδείν!

εμπορικό δαιμόνιο

Ζoom in για να μαθαίνουν οι αδαείς"πως μεταφράζεται το λικέρ κανέλλας από την βορειοδυτική Πελοπόννησο γνωστό και ως "Τεντούρα".

η ποίηση του Pritzker 2009

Aυτή τη χρονιά το βραβείο αρχιτεκτονικής Pritzker που αποδίδεται κάθε χρόνο στον μεγαλύτερο εν ζωή αρχιτέκτονα πήγε στον Ελβετό Peter Zumthor.

Γνωστός παγκοσμίως από τα λουτρά της πόλης Vals, χαμηλού προφίλ, δωρικός, με αγάπη στις υφές των υλικών και το χειρισμό του φωτός: αυτά θα έλεγε κάποιος αντικειμενικά. Προσωπικά είναι από τους λίγους που -παρόλη την εξοικείωση με το έργο του- με συγκινούν κάθε φορά. Ίσως γιατί νιώθω μια πνευματική συγγένεια.




Συγχαρητήρια και στα δικά μας!

horticulture

-ή ένα ακόμη post για το καινούργιο σπίτι-

Τι παθαίνει κανείς όταν:
α. μπαίνει η άνοιξη
β. παίρνει τα θέματα ζεστα
γ. δεν είναι συνηθισμένος στις χειρωνακτικές εργασίες.

Η υπογράφουσα το Σάββατο εχτυπήθη από ανοιξιάτικο οίστρο. Το μπαλκόνι της ωραίο, μεγάλο και ...άδειο. Ξεκίνησε λοιπόν, να πάρει 4 ωραίες γλάστρες(αν δεν έβρισκε δεν θα συνέχιζε), 4 κυπαρισσάκια και φυτά για 2 παρατημένες από χρόνια ζαρντινιέρες. Στη μια αρωματικά φυτά, στην άλλη χρωματιστά λουλούδια. Α! Και χώμα, και mini-φτυάρι set με τσουγκράνα, γάντια και ότι άλλο της καπνίσει τέλος πάντων.

Κυρική πρωί -τον καιρό δεν τον έλεγες και σύμμαχο- κάθησε τα έφτιαξε όλα, ξεβοτάνισε, πέταξε χώματα, μετέφερε γλάστρες, φύτεψε, τακτοποίησε, πότισε.. στο τέλος άδειασε και κάτι λευκά βότσαλα στο τσακίρ κέφι πάνω από τα χώματα για να μην πετάγονται παντού με το πότισμα.

Το ίδιο απόγευμα η υπογράφουσα ήτο κουλή από τενοντίτιδα. Την άραξε και πράγματι την επομένη ήταν πολύ καλύτερα.

Πάνω που σκέφτηκε ότι όλα καλά, η υπογράφουσα διέγνωσε πόνους στη μέση της από τα σακιά χώματος και χαλικιών που σήκωνε.

Αγύριστο κεφάλι όμως, παρά την αναγκαστική ανάπαυση και τα φάρμακα που ακολούθησαν, δεν μπορεί παρά να χαίρεται που βλέπει το μπαλκόνι της τόσο όμορφο και την Άνοιξη, γύρω της. Πιστεύει μάλιστα ότι η ίδια η Άνοιξη κατάφερε με τον τρόπο της να την κάνει να σταθεί για λίγες ώρες ώστε να την απολαύσει.