Ionian Festive

Η Κέρκυρα είναι πάντα όμορφη το Πάσχα. Και ο δρόμος προς αυτήν ατελείωτος Γολγοθάς. Από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής τα τοπία λίγο πριν την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου. Απόγευμα.


Όλοι έρχονται αντιμέτωποι τις ημέρες των διακοπών με το πόση κούραση είναι διατεθειμένοι να υποστούν προκειμένου να ξεκουραστούν. Ή καλύτερα, "να ανανεωθούν". Στην Κέρκυρα η όποια κούραση προέρχεται από το γεγονός ότι πολλά events στριμώχνονται τις βραδινές και τις πρωινές ώρες. Kαι από το γεγονός ότι την ίδια αφοσίωση με εσένα στο κυνήγι των εθίμων έχουν επιδωθεί και όλοι οι άλλοι. Αφού ήρθες μέχρι εδώ, θέλεις να είσαι εκεί τη Μεγάλη Παρασκευή να δεις τις φιλαρμονικές και τις περιφορές των επιταφίων όλων των εκκλησιών της πόλης από το πρωί, θέλεις να βρεις θέση που θα την κρατήσεις ως τις 11 το βράδυ που θα περάσει ο επιτάφιος της Μητρόπολης, θέλεις να πας την τάδε ώρα το πρωί του Μ.Σαββάτου να δεις την πρώτη Ανάσταση και τους μπότηδες, να, να, να... Η εξουθένωση όμως πάει εύκολα περίπατο.

Η φύση είναι τόσο πράσινη, λουλούδια παντού, η εξοχή και η πόλη πανέμορφες, τα δε ούζα στην πλατεία κάθαρση.




Προσωπικά μου αρέσει η παλιομοδίτικη αστικότητα αυτής της πόλης. Και το κοσμοπολίτικο στοιχείο στον αέρα. Μου αρέσει το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στα παλιά ανάκτορα δίπλα στο Λιστόν, το παλιό και το νέο κάστρο, οι γνωστοί που γίνονται για λίγο φίλοι και κάνουν το συνωστισμό τριγύρω διάφανο (η αστραφτερή δυναμική helion και ο οξύνους και πάντα δημουργικός Παντελής). Ειδικά για τον τελευταίο με αφορμή το νέο τους δίσκο/ αποκάλυψη για τα παιδιά του '78, μάλλον κάτι θα γράψω στο μέλλον. Τις θερμότερες ευχές μου για Καλή Επιτυχία!


Οι άνθρωποι είναι πάντα το πιο πολύτιμο στοιχείο. Όχι μόνο αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι κουβέντες μαζί με ποτό και φαγητό κάτω από τον ήλιο στο Λιστόν, μα και αυτοί που δίνουν ζωή σε όλα όσα διαδραματίζονται γύρω σου. Γιατί από τον ξενοδόχο και τον ταξιτζή, μέχρι τους ανθρώπους στις φιλαρμονικές και τη χωρωδία που φεύγουν τελευταίοι και πάνε πρωί πρωί στα πόστα τους στην «ομάδα» και γυρίζουν την πόλη με τα πόδια όλη μέρα, σχεδόν όλοι συμμετέχουν στα έθιμα του τόπου τους. Και αυτοί είναι που σε αφήνουν άφωνο την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, όταν βγαίνει ο επιτάφιος της Μητρόπολης. Και καθόλου της θρησκείας να μην είσαι, η θέα της ατελείωτης πομπής με τις 3 μπάντες, τους μαθητές, τις νοσοκόμες -και ποιος ξέρει ποιον άλλο- να τους κρατούν τις αποστάσεις να περπατούν συντονισμένα και τελετουργικά ισάριθμα κομμάτια. Η νύχτα, η άνοιξη, οι μουσικές στον αέρα, οι φωνές της χωρωδίας που αντηχούν στα καντούνια, καταφέρνουν και επιβάλουν στο πλήθος σιωπή και συγκίνηση.

Δευστυχώς δεν βρήκα βιντεάκια από τη φετινή Μ.Παρασκευή. Βρήκα όμως παλιότερα και τα παραθέτω. Με σημείωση την προτίμησή μου για το Adagio του Αlbignoni από την Παλιά Φιλαρμονική.

Παλαιά Φιλαρμονική Adagio Albignoni
για τον ήχο

για την εικόνα


Ο επισκέπτης κάθεται και ακούει τις 3 φιλαρμονικές της πόλης να περνάνε από μπροστά του και να παίζουν. Ο ντόποιος όμως, κάποιοι θαυμαστές των φιλαρμονικών δηλαδή, κάνουν «αγώνες». Τρέχουν στην μια άκρη του Λιστόν για να προλάβουν την αρχή του κομματιού και προχωράνε παράλληλα με τη μπάντα, πίσω από τον κόσμο που κάθεται μπροστά μπροστά. Μόλις φτάσουν στο τέλος (του δρόμου και του κομματιού) κάνουν ένα sprint μέχρι την αρχή του Λιστόν πάλι για να πιάσουν και την επόμενη μπάντα από την αρχή της. Παράλληλη ακρόαση η λεγόμενη.

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και για τη χορωδία:


Για το πλήρες του πράγμaτος παραθέτω και άλλα δυο σημεία άξια ενδιαφέροντος. Τον επιτάφιο των καθολικών,


τον κεφάτο «Αμλέτο» του Μεγαλοσαββατιάτικου πρωινού,


ή τις σχεδόν αστείες μουσικές που αντηχούν όλη την ημέρα στην πόλη.













εις το επανιδείν!

εμπορικό δαιμόνιο

Ζoom in για να μαθαίνουν οι αδαείς"πως μεταφράζεται το λικέρ κανέλλας από την βορειοδυτική Πελοπόννησο γνωστό και ως "Τεντούρα".

εθνική εορτή

Πλάνο παρέλασης σήμερα:

Στρατιωτικοί παρελαύνουν γυαλισμένοι, κορδωμένοι υπερήφανα, καλοζυγισμένοι περνώντας μπροστά από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η μπάντα παιανίζει από πίσω. Ο εκφωνητής μιλάει για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, για μάχες και οπλαρχηγούς.

Και ξαφνικά το πλάνο καταλαμβάνει ένα γαλάζιο γυαλιστερό μπαλόνι-δελφίνι που ανεβαίνει αργά και κυματιστά προς τα πίσω και χάνεται. Για μια στιγμή νόμισα πως άκουγα το "don't worry be happy".

Τι αναπάντεχα όμορφη μίξη εικόνων!

Τα έπιπλα (part 2)

-συνέχεια από εδώ-

3. Σχέση ποιότητας/κόστους


Η Μ. από το γραφείο μένει με το φίλο της πολλά χρόνια τώρα. Χύμα τύπος και χαλαρή, σκέφτεται τελευταία να πάρει κανένα έπιπλο. Μέχρι τώρα βολεύονταν με τα παλιά έπιπλα της οικογένειας του φίλου. Αναρωτιέται αν αξίζει να πάρει κανείς «καλά» (ακριβά) έπιπλα δεδομένου του ότι αν/όταν κάνεις παιδιά μάλλον θα γίνουν χάλια. Για απόδειξη μου λέει πως η φίλη της η τάδε, με δυο μικρά, της είπε «ευτυχώς που δεν πήρα ακριβά πράγματα, τα έχουν χτυπήσει, βάψει, λερώσει δεκάδες φορές». Με ρώτησε τη γνώμη μου γνωρίζοντας ότι βρίσκομαι σε παρόμοια (αγοραστική) φάση. Μάλιστα. Λοιπόν, γνώμη μου είναι ότι αν έχεις τα λεφτά ναι, να πάρεις «καλά» (που συνήθως μεταφράζεται σε "ακριβά") έπιπλα, αν αυτά σου αρέσουν. Η ομορφιά και η ποιότητα είναι απολαύσεις στη ζωή και κατά τη γνώμη μου είναι χαζό να αρχίσεις να τις χαίρεσαι μετά τα 50 σου αν μπορείς να το κάνεις νωρίτερα. Φυσικά να μην κάτσεις να σκάσεις αν τα έπιπλα γρατσουνιστούν, λερωθούν ή whatever. Εξίσου φυσικά, όταν πολλαπλασιασθείς μην προσφέρεις μαρκαδόρους στα πιτσιρίκια και τους θέσεις ρητά ότι μπορούν να «εκφραστούν» όπου θέλουν. Σοφό θα ήταν όμως να επιλέξεις υλικά που ή να καθαρίζονται επί τόπου ή να βγαίνουν και να πλένονται. Και στο φινάλε, εμένα δεν μου αρέσει ένα σπίτι που είναι άψυχο, λες και έχει βγει από κατάλογο περιοδικού. «Mη και παρατήσεις το ποτήρι σε λάθος θέση- θα χαλάσει το ντεκόρ!» και τα τοιαύτα. Ας είναι και κάτι χτυπημένο, δεν θα πανηγυρίζω, αλλά δεν θα το φέρω βαρέως κιόλας. Στο κάτω κάτω, πήγαινέ το για ένα service αν γίνει κουδουνίστρα ή πάρτο σαν αφορμή για να πάρεις κάτι κανούργιο και δώρισε το παλιό κάπου που το χρειάζονται περισσότερο. Αν δεν μπορείς να πάρεις κάτι που σου αρέσει διότι είναι ακριβό, και χρειάζεσαι χωρίς καθυστέρηση ένα έπιπλο για την τάδε ανάγκη σου, είναι καλύτερο να πάρεις κάτι εξευτελιστικά φτηνό προκειμένου να μαζέψεις τα χρήματα και να πάρεις το συντομότερο αυτό που πραγματικά θέλεις. Αν δεν είναι στις άμεσες ανάγκες σου, άστο, μην πάρεις τίποτα. Less is more άλλωστε.

4. Ειλικρίνεια


Η «εκδημοκράτιση» του design τα τελευταία χρόνια, οφείλεται σε 3 παράγοντες: στην χρήση του σε popular media όπως η tv, στο ΙΚΕΑ και τα παρόμοιας φιλοσοφίας καταστήματα και στην είσοδο στην αγορά των επιπλοποιών ανθρώπων νεώτερης γενιάς που αποφάσισαν να μην κάνουν όπως οι γονείς τους «έπιπλα για μια ζωή». Αποτέλεσμα? Τα περισσότερα ξύλινα έπιπλα με «σύγχρονη γραμμή», δεν είναι από συμπαγές ξύλο αλλά από ένα σκελετό, mdf και καπλαμά δρυός/καρυδιάς/wenge κλπ. Καμπλαμάς για όσους δεν ξέρουν είναι ένα λεπτό φυλλαράκι ξύλου (2-3 χιλιοστά ας πούμε) που κολιέται πάνω στο mdf για να του δώσει μια πιο κυριλέ ξύλινη επιφάνεια. Αντί για mdf παντού πολλές φορές χρησιμοποιούνται και άλλα κόλπα για να «γεμίσει» το εσωτερικό του επίπλου, όπως η χαρτοκυψέλη, ξυλοπολτός(αν θυμάμαι καλά) και άλλα. Θα τα ανακαλύψετε αν χρειαστεί να κόψετε ένα έπιπλο ΙΚΕΑ πχ. Σε αυτά τα έπιπλα, αν πέσει ένα μαχαίρι και τα χαράξει θα δείτε το εσωτερικό τους. Πράγμα που δεν συμβαίνει στο κανονικό ξύλο. Ομοίως αν δεν είναι από κανονικό μέταλλο αλλά έχουν μόνο μια μεταλλική μπογιά, ένα τυχαίο ξύσιμο και φαίνεται από κάτω η μαύρη επιφάνεια του background.
Κοιινώς όλα αυτά, όπως κάθε υλικό που δεν είναι απολύτως pure, γερνάνε πιο άσχημα. Τέλος πάντων, το νόημα είναι ένα: έχω βαρεθεί το γεγονός ότι στο 95% των καταστημάτων να βλέπω έπιπλα που δεν είναι από καθαρά,«ειλικρινή» υλικά. Και να ρωτάω και να μου λένε ότι είναι από «ξύλο». Καρυδιά π.χ. / Όχι συμπαγές ξύλο υποθέτω ε? / Εε, όχι.

Ναι, ένας purism με βάρεσε κατά κέφαλα αλλά ενώ δέχομαι τέτοιες ανειλικρινείς μεθόδους κατασκευής σε καταστήματα με τιμές και ύφος ΙΚΕΑ, το θεωρώ κοροϊδευτικό να χρησιμοποιούν τα ίδια φτηνά υλικά και μεθόδους κατασκευής το 90% των λοιπών καταστημάτων. Και το εξοργιστικό είναι ότι χρησιμοποιούν τις ευτελείς αυτές μεθόδους κατασκευής επίπλων, ποντάροντας στο ότι «έτσι φτιάχνονται τα μοντέρνα έπιπλα». Και όπου μοντέρνο διάβαζε minimal. Τα “μοντέρνα έπιπλα” όμως δεν φτιάχνονται μόνο έτσι, αλλά άντε βρες εσύ ένα μονοκόμματο ξύλο 1.20χ2.00 και μετά κοστολόγησέ το. Θα βγουν πανάκριβα. Τέτοιου τύπου design, ακριβώς για τον λόγο που προανέφερα, ποτέ δεν ήταν οικονομικό, οπότε, λαμβάνοντας υπόψην μου το 3 από πάνω, θεωρώ ότι το δίλημμα στην ουσία είναι ΙΚΕΑ vs ακριβά αλλά διαφορετικής ποιότητας έπιπλα.

Το ενδιαφέρον είναι δε, ότι ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα έχουν πρόβλημα πωλήσεων. Εκείνοι που έχουν, από ότι κατάλαβα τον τελευταίο μήνα που γυρίζω από εδώ κια από εκεί είναι αυτοί οι «ενδιάμεσοι». Γιατί με την οικονομική κρίση τριγύρω, το σκέφτεσαι διπλά τι αγοράζεις και πόσα δίνεις για αυτό.

Τα έπιπλα (part 1)

Εντάξει, μετακόμισες με το έτερον ήμισυ, περνάτε ωραία, ζορίζεστε λίγο στο να ρονταριστείτε μεταξύ σας και να μην λειτουργείτε ως μονάδες, μα γενικά τα καταφέρνετε. Αποφασίζετε να πάτε να κοιτάξετε κανένα έπιπλο να βάλετε στο γήπεδο που λέγεται «καθιστικό». Στόχος δεν είναι φυσικά να το γεμίσετε επειδή είναι άδειο μα επειδή πέραν των προαναφερθέντων 2 δεν υπάρχει κάπου για να κάτσει κανένας άλλος. Είστε και κοινωνικοί, ας μην το ξεχνάμε. Τεσπά, με τούτα και με εκείνα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το θέμα «επίπλωση» και το επεξεργάζεσαι με κάθε ευκαιρία. Φούλστοπ. Ακολουθούν ευτράπελα, συμπυκνωμένη γνώση προς κατανάλωση, προσωπικά manifestos και συμβουλές προς ναυτιλομένους.

1. Ο πόλεμος των κόσμων

Είσαι αρχιτέκτονας μα ότι και να ήσουν αν έχεις μια παιδεία σε θέματα design θα το πάθεις. Αρχίζεις την αναζήτηση των επίπλων με ένα κάρο εικόνες στο μυαλό και καταλήγεις να απορρίψεις το 90% των αντικειμένων διότι είναι άβολα, άχρηστα ή δυσάρεστα στην καθημερινή χρήση (π.χ. κρύα). Αυτό φυσικά συμβαίνει όταν θες να αγοράσεις έπιπλα που δεν θα τα πετάξεις σε 3-4 χρόνια (μα ούτε και θα τα κουβαλάς μέχρι να τα τινάξεις αλλά λέμε). Κοινώς ψάχνεις έπιπλα που να «τα έχεις για καιρό». Είναι σαν να σχεδιάζεις σπίτι για άλλον και σπίτι για εσένα. Σαν να μιλάς για γκόμενους άλλων και να σε ρωτάνε πως θες εσύ τον δικό σου. Το clash of cultures το έπαθα εγώ με ένα μισβαντεροϊκής απλότητας (και ποιότητας) τετράγωνο τραπεζάκι σαλονιού με μάρμαρο on top και χρωμιομένο μέταλλο για βάση. Έχω μονίμως κρύα πόδια και θα ξενερώνω να τα ακουμπάω χειμώνα στο τραπεζάκι όταν χαλαρώνω μπροστά στην tv. Επειδή μου αρέσει όμως σκέφτομαι να πάρω την μικρή εκδοχή του, ως side table. Μα δεν είναι το ίδιο. Με τυρρανάει το θέμα και δεν έχω καταλήξει. Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο πιο ευτυχής είσαι. Και εδώ.

2. Να το επιπλώσουμε βρε παιδί μου.

Με ρωτάνε τι θα πάρουμε και «πως» θα το φτιάξουμε. Αηδίες. Άκου «σε τι στυλ το θέλετε»? Σε στυλ Γ - άσε μας αγαπητή μου. Ένα σπίτι φτιάχνεται όσο το ζεις. Δεν φυτρώνει στο μυαλό σου μια ωραία πρωία ένα «concept», μετά από 2-3 μέρες ξέρεις ακριβώς τι θες και που θα το βάλεις και over. Kαι δεν οφελεί να μπουρδουκλώνεσαι με 30 ερωτήσεις aka 30 έπιπλα προς αναζήτηση ταυτόχρονα. Ξεκίνα από αυτά που σου έρχονται πρώτα σαν ανάγκες και μέχρι να πας στο επόμενο θα έχεις σκεφτεί καλύτερα τι θες. Μια γενική αίσθηση όμως είναι καλό να υπάρχει. Aς πούμε δεν παίζει να φαντασιώνεσαι ένα βιομηχανικό περιβάλλον και να πας και να αγοράζεις από το Άβαξ φαραωνικής επικότητας τραπέζι. Εκτός αν καταλήξεις στο mix’n’match. Το οποίο απαιτεί προσοχή για να μη καταλήξει γιουσουρούμ.

-συνεχίζεται-

εμπρός ολοταχώς

- ή ο σουρρεαλισμός της Δευτέρας-

Είναι περίπου 5 η ώρα το απόγευμα. Είμαι ζαλισμένη από τη δουλειά στο γραφείο. Κάνω κάτι που απαιτεί συγκέντρωση, ακρίβεια και επανάληψη. Κατεβαίνω στο περίπτερο για break και προμήθειες. Κοιτάζω τον περιπτερά ευθυτενής, με το βλέμμα χαμένο κάπου πάνω από το κεφάλι του και την -ultra βραχνιασμένη- μου φωνή να ακούγεται αυστηρή από την κούραση του λέω δυνατά : "εμπρός?" / Εεε, εσείς ήρθατε, τι θέλετε?/ -ο τύπος έχει έκπληκτη φάτσα του Αλεξανδράκη στο Δεσποινίς Διευθυντής. Τι λέω ρε? ψύχραιμη, μαλακώνω- ένα τάδε./ -το στόμα του ακόμα χάσκει- Μάλιστα. Φεύγοντας με βλέπει να σκάω στα γέλια. Κούκου.


Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες και πηγαίνω στο σπίτι μου. Το λεωφορείο από το μετρό στο σπίτι έχει κολλήσει σε μια κίνηση που δεν έχω ξαναδεί στην περιοχή αυτή. Έχει αρχίσει να μου τη βιδώνει. Πιο γρήγορα θα φτάσω με τα πόδια. Κατεβαίνω. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα περίπτερο. Κατευθύνομαι με στόχο μια σοκολάτα για το δρόμο (πόσο έχει η τάδε σοκολάτα παρακαλώ?) όταν παίρνω χαμπάρι ότι ο νεαρός περιπτεράς κοιμάται πίσω από τις τσίχλες, τα γλυκά και τους αναπτήρες βυθισμένος στο μπουφάν του. Εεε, γκούχου-γκούχου, ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ? Ο νεαρός ξυπνάει αλαφιασμένος και ελαφρώς ζαλισμένος: Εμπρός?
Αυτή τη φορά δεν κρατιέμαι. Σκάω στα γέλια μπροστά στον αγουροξυπνημένο. Συγνώμη, συγνώμη, απαντάει βιαστικά./ Δεν πειράζει. Κανονικά έπρεπε να σου απαντήσω "σε κατάλαβα απ'τη φωνή - τέλος" αλλά άστο και εγώ του "εμπρός" είμαι. O πιτσιρίκος με κοιτάζει άφωνος, παίρνω τη σοκολάτα και φεύγω.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Όταν βλέπεις Τα δύο εναλλακτικά σχέδια του Παναθηναϊκού για το γήπεδο στον Βοτανικό... και διαβάζεις "Τα δύο εναλλακτικά σχέδια του Παναθηναϊκού για το γήπεδο στο Βατικανό".

Ήταν να μη γίνει η αρχή.

μετακόμισης απόσταγμα (part 1)

Φίλες και φίλοι αναγνώστες. Μεγάλη δουλειά η μετακόμιση. Συνειδητοποιείς ένα κάρο πράγματα, εκπαιδεύεσαι σε άλλα τόσα, ανακαλύπτεις εντέχνως χαντακωμένα στοιχεία του χαρακτήρα σου και μετά κάθεσαι και τα σημειώνεις όλα σε ένα post μπας και τα ξεχάσεις. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:


1. Μέσα μου κρύβω μια Μόνικα. Deutsches Kwalität, Αlles in Ordnung και Σία. Όταν έμενα με τους γονείς μου πέταγα τα ρούχα αριστερά δεξιά, μετά δυσκολίας εκπαιδεύτηκα να βάζω το άπλυτο ποτήρι στο πλυντήριο πιάτων και παράταγα τα περιοδικά όπου μου ερχόταν βολικό. Όταν έμενα μόνη μου κατάλαβα ότι δεν μαζεύονται όλα μόνα τους. Τουλάχιστον όχι με την υπάρχουσα τεχνολογία. Και δεν καθαρίζονται μόνα τους επίσης. Αλλά μια ήμουν, δεν έκανα πολύ μπούγιο. Τώρα που μένω με τον Δ. η μαμά μου πρέπει να είναι περήφανη. Αυτές τις πρώτες μέρες την έχω ξεπεράσει. Ιλιγγιωδώς. Και το χειρότερο είναι πως το απολαμβάνω. Τη σκόνη την ανέχομαι, την ακαταστασία όχι. Η οργάνωση ντουλάπας ομολογώ ότι δεν πίστευα πως θα ήταν ένα κεφάλαιο που θα με προκαλούσε τόσο.

2. Το μυστικό νομίζω ότι κρύβεται στο ότι μου αρέσει το καινούργιο σπίτι, μου αρέσει που είναι μεγάλο, άδειο και φωτεινό. Και θέλω όσο μπορώ να το διατηρήσω έτσι. Μόνη εξαίρεση το σαλόνι που χρειάζεται ένα δεύτερο καναπέ και κανένα τραπέζι. Χώρος, χώρος, ομολογώ ξεδιάντροπα ότι θέλω πολύ χώρο. Δεν θέλω να μαζεύομαι, θέλω να έχω χώρο για όλα, να πετάω πολλά και να μη μαζεύω τσάντζαλα/μάντζαλα. Τα πολλά μπλιμπλίκια έχουμε συμφωνήσει άνευ συζήτησης ότι δεν μας πάνε. Έχω καταλήξει σε δύο πράγματα που δηλώνουν την ηλικία σου σε ένα σπίτι και καλό θα ήταν να τα αποφύγεις όσο το δυνατόν περισσότερο:
α. Το τραπεζάκι τίγκα στις κορνίζες και
β. Ο μπουφές.
Ο μπουφές συνεπάγεται όχι απλά την ύπαρξη "καλού σερβίτσιου", ποτηριών/μαχαιροπήρουνων μα και την έλλειψη χώρου αποθήκευσής του κάπου αλλού καθώς και την ευσεβή φαντασίωση για διοργάνωση δείπνου στην βασίλισσα της Αγγλίας. Υπερβολές. Τα καλά πράγματα μου αρέσουν. Με το μπουφέ χαλιέμαι, που συνήθως είναι ένα κλειστό και ελαφρώς άχρηστο έπιπλο. Μου κάνει κάτι πένθιμο και μου θυμίζει και τα παλιά σπίτια που είχαν τη "σάλα" μονίμως κλειστή, "για τους επισκέπτες" και ζούσαν όλοι στην κουζίνα.

Τέλος πάντων απέχω πολύ και από τα δυο. Για την ώρα το rollerblading στο σαλόνι είναι ένα ευχάριστο indoors sport.

3. Eκτός από τη Μόνικα, κρύβω και μια λάτρη της κουζινικής τεχνολογίας. Ούτε αυτό το περίμενα.

Με σημαία μου την ατάκα "δεν σπούδαζα 10 χρόνια για να...(εδώ συμπληρώνετε ότι κάνετε κέφι)" δεν συμβιβάζομαι σε καμμία έλλειψη άνεσης στον χώρο της κουζίνας. Προσοχή όμως εδώ φίλες και φίλοι: μην κάνετε τη ρήση καραμέλα και γεμίσετε ράφια και ντουλάπια με οτιδήποτε σαν φανεί hi-tech. Το ειδικό εργαλείο για να κόβεις αγγούρι μαζί με το ειδικό για την ντομάτα, καρότο, αγκινάρα ή οτιδήποτε άλλο ζαρζαβατικό καθώς και η ζυγαριά κουζίνας που είναι άνω των 30 πόντων σε διάμετρο και υπόσχεται μετρήσεις νανογραμμαρίου μάλλον πιο πολύ χώρο πιάνουν παρά χρησιμεύουν. Το προσωπικό μου threshold ήταν "η χύτρα" . Όχι μόνο δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έλεγα "πρέπει να πάρω μια χύτρα" μα ούτε και όταν την πήρα ότι θα αναφωνούσα "Mon Dieu! Πρόκειται για την adsl της κουζίνας! Πόσο μπροστά, πόσο μπροστά!". Εν συντομία, ζω τη χαρά της νοικοκυράς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.



YEAP! It's time you experience yourself the bright new world out there - Duh!

καλή χρονιά

Καλή Χρονιά σε όλους. Η νέα χρονιά μπήκε με κέφια, γλέντια, μπόλικη γκρίνια για την επιστροφή στην εργασία και με βρήκε με αρκετή κούραση καθόσον αυτές τις μέρες πέρασα μια κρίση με το νέο σπίτι στο οποίο μένω: η μανία να το κάνεις "ανθρώπινο", να το συνεφέρεις αγοράζοντας ένα σωρό τσάνταλα μάντζαλα που δεν τα είχες όταν έμενες μόνη σου σε ένα σπίτι 45μ2, στο κέντρο της Αθήνας με τσεκαρισμένες τις βασικές ανέσεις. Οπότε, ικανοποιημένο πτώμα πλέον, είπα να ξεκουραστώ τις τελευταίες 2-3 μέρες. Ατελείωτες ώρες ύπνου στον καναπέ, στο κρεβάτι και οπουδήποτε μπορούσα να κάτσω, back 2 blogging.

Ο νέος χρόνος εύχομαι σε όλουςνα είναι γεμάτος υγεία, χαρά, δημιουργικότητα. Και να αποδειχθεί καλύτερος από τις προσδοκίες όλων μας.

Αλέξης

Την Κυριακή το απόγευμα ετοιμαζόμουν να γράψω ένα post για τη διαυγή μέρα που είχε ξημερώσει εκείνο το πρωί και την παρανοική διαύγεια που διέπει το μυαλό ενός φονταμενταλιστή. Γιατί δεν μπορώ να υποθέσω κάτι άλλο εκτός από τον φονταμενταλισμό ή την τρέλα για εκείνο τον γελοίο αστυνομικό που σκότωσε αυτό το παιδί.

Το σημερινό απολογητικό σημείωμα στον ανακριτή μου το επιβεβαίωσε. Γιατί ακόμη και αν όλα είναι μέρος μιας ακόμα "παράστασης Κούγια" για να βγει στα κανάλια ο αστυνομικός το δέχθηκε και το υποστηρίζει.

Για τον Κούγια ως δικηγόρο δε, νομίζω ότι κάνει ένα μεγάλο λάθος. Αν υποθέσει κανείς ότι είναι καλός δικηγόρος και πρέπει να υποστηρίξει τον πελάτη του όπως καλύτερα μπορεί, επιλέγει μια επιθετική στρατηγική (σε βάθος χρόνου θα ξεθωριάσει η χυδαιότητά της, είμαι σίγουρη) μα δεν δείχνει να καταβάλει προσπάθεια να πάρει ένα μέρος της κοινής γνώμης μαζί του. Εξαιρετικά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς σε τι μπελάδες είναι ο πελάτης του. Προβάλει ένα σωρό στοιχεία που δεν έχουν βγει ακόμη (δεν έχει βγει η βαλλιστική, πως ξέρεις πως είναι η σφαίρα?), επιχειρεί να αναγάγει τι θέμα σε κοινωνικό (πλουσιόπαιδο, ΒΠ, Μωραίτης vs ταπεινού βιοπαλαιστή με τρία παιδιά). Έλεος πια με το τροπάρι. Αν δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν λέει ξερά ένα "συγνώμη, είμαι αθώος, περιμένουμε τη βαλλιστική", να περάσει η μπόρα και τα λένε στο δικαστήριο? Ούτως ή άλλως το παιδί δεν γυρίζει πίσω οπότε τα άλλα είναι διαδικαστικά. Χρειάζεται όλο αυτό το ηθικολογικό? Ξανά, έλεος. Οι δικηγόροι δεν είναι η φάρα που φημίζεται για την ηθική της οπότε μας μένει μια τρίτη υπόθεση: ο Κούγιας φορτώθηκε την υπόθεση από την αστυνομία αφού οι άλλοι δικηγόροι τα παράτησαν διότι έχει πλάγια πάρε δώσε μαζί της, οπότε καιρός να βοηθήσει. Τέλος πάντων υποθέσεις επί υποθέσεων, εκτός θέματος.

Μένω στο κέντρο. Πολύ κέντρο. Κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Την Δευτέρα το βράδυ δεν επέστρεψα στο σπίτι μου λόγω του μπάχαλου. Οι τελευταίες μέρες είναι πολύ γεμάτες. Από τη μια ένα μεγάλο deadline στο γραφείο, από την άλλη το ραδιόφωνο στο internet συνεχώς ανοιχτό, το μυαλό μου σε εκείνο το τραγικό παιδί, στους συμμαθητές μου από το σχολείο του Ψυχικού που πήγαινα εγώ, βάζω τον εαυτό μου στη θέση μιας συμμαθήτριάς του, θυμάμαι το πως αντιδρούσε κάποιος όταν μάθαινε ότι πήγαινα σχολείο στο Ψυχικό, θυμάμαι την αμυδρή του χαλάρωση όταν έλεγα "στο δημόσιο" όπως και θυμάμαι ότι μας άρεσε το κέντρο.

Δευτέρα βράδυ βλέπω τις εικόνες από την τηλεόραση, είμαι θυμωμένη για το θάνατο του παιδιού, είμαι θυμωμένη που αυτό το γεγονός αποτέλεσε πάλια αφορμή για κάψιμο και μαλακίες. Ένα σιωπηλό ακίνητο πλήθος για 3 μέρες έξω από τη Βουλή με κεριά στα χέρια θα ήταν πιο δυνατό, είμαι σίγουρη. Εκείνο το βράδυ με πήραν τηλέφωνο ακόμα και άνθρωποι που δεν περίμενα για να ρωτήσουν αν είμαι καλά. Αφού απαντώ ότι θα μείνω στους γονείς μου, σκέφτομαι ότι δεν έχω κλείσει τα παντζούρια στον πρώτο όροφο που μένω και μοιράζομαι την ανησυχία μου για το θέαμα των τηλεοράσεων. Εκείνος ο μπουμπούνας ο Παυλόπουλος, είναι δυνατόν να βγαίνει και να λέει την ώρα που η Αθήνα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη ότι οι αστυνομικοί προστατεύουν την ασφάλεια και την περιουσία των πολιτών? Για τι πληρώνεσαι ακριβώς, μπορείς να μας θυμίσεις? Το κάψιμο δεν λέει τίποτα, αλλά η αναμπουμπούλα και οι πορείες θέλουν να πούνε κάτι. Δεν έχει μετατραπεί σε λόγια ακόμη (αν και πολλές πολιτικές οργανώσεις κάνουν ό,τι μπορούν για αυτό) αλλά νομίζω ότι μια αλλαγή έρχεται. Είναι καθ'οδόν.

Λίγες μέρες μετά, σήμερα το βράδυ, συνεχίζω το πακετάρισμα. Έχω μόλις τελειώσει την απόψυξη και τον καθαρισμό του ψυγείου, αναλογίζομαι ότι πρέπει να είναι η πρώτη μετακόμιση με χαρτόκουτα PRADA (έχε χάρη που θα ανοίξει εδώ δίπλα σε λίγες μέρες στην Αθήνα), ενός μαγαζιού δίπλα σχεδόν στο κατάστημα της μητέρας του παιδιού, ενός παιδιού που το φύτεψε ένας καραγκιόζης 2 μέτρα κάτω γιατί τον έβριζαν και που το όνομα του οποίου έχει γίνει μπαλάκι στα στόματα των απανταχού ηλιθίων. Αχ, η δύναμη της ζωής!

swirl

Έχουν περάσει 10 μέρες από την επιστροφή από το Βερολίνο και δεν έχω γράψει λέξη στο blog. Βρίσκομαι σε μια δίνη πραγμάτων. Αλλάζω τόσα πράγματα και κάποια που δεν τα αλλάζω θα αλλάξουν μέσα σε καναδυό χρόνια. Fingers crossed. Κάτι ξεκίνησα να σημειώνω μα δεν πρόλαβα να το τελειώσω. Πολλές μέρες δεν το σκέφτομαι καν. Υποθέτω ότι κάποιοι σταματάνε το blogging με τη μια, μπαμ και κάτω, κάποιοι λάου λάου χωρίς να το πολυκαταλάβουν. Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία?

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα στο μετρό οδεύοντας προς Σύνταγμα. Μετά επέστρεψα στον προσφιλή μου τρόπο σκέψης: Ποιος είπε ότι σταματάω το blogging? Kαι ποιος λέει πως γίνονται αυτά τα πράγματα? Το blog είναι το κέφι μου. Δικό μου είναι και όταν κάνω κέφι ή προλαβαίνω γράφω και όταν δεν κάνω ή δεν προλαβαίνω δεν γράφω. Με βάζει σε σκέψεις όμως, είναι η αλήθεια, όταν μου κάνουν παράπονα ότι δεν γράφω με μια κανονικότητα. Apologies μα δεν μπορώ αλλιώς. Με τα κέφια μου είπαμε. Έτσι είναι αυτή η φάση.

υγ: funny thing. Η εικόνα στην αρχή του post, ελήφθη (μετά από googling με λήμμα swirl) από αυτό το blog.

time 4 a change

Από την πλευρά μου δεν μπορώ παρά να συνάγω ότι μετά την εκδρομή στο Μονοδένδρι, όλα πάνε καλά.


1. Βρήκαμε σπίτι.
Αμήν.


2. Μέσα στην εβδομάδα φεύγω για ολιγοήμερο ταξίδι στο Βερολίνο. Βίκυ και Μίχα, ραντεβού στην Unter Den Linden! Οχτώ χρόνια από τότε που πρωτοπήγα αναρωτιέμαι αν η πόλη θα αναδίδει την ίδια φρεσκάδα και την ίδια αίσθηση διαρκούς εξέλιξης. Ζωογόνος αέρας στα μαλλιά μας.


3. Ο Ομπάμα κέρδισε.
Όχι δεν περιμένω θαύματα. Μου αρέσει ότι είναι εξαιρετικός ρήτορας (όχι άλλους που λένε το ποίημα των επικοινωνιολόγων τους, όχι άλλη ξύλινη γλώσσα, έπηξα πια!), μου αρέσει που δεν είναι από καμμιά πλούσια οικογένεια ή πολιτικό τζάκι (ακούει κανείς? αλλά τι λέω, εδώ οι πολιτικές δομές είναι διαφορετικές, καιρός να αλλάξουμε εμείς πρώτα) και τέλος μου αρέσει που είναι μαύρος. Όχι γιατί οι μαύροι είναι ανώτεροι. Ούτε κατώτεροι είναι. Ούτε έχω εκτίμηση στο μαύρο χρώμα του δέρματος. Το βλέπω πιο μακροπρόθεσμα. Μου φαίνεται σημαντικό ότι σε φωτογραφίες από συναντήσεις ηγετών ή video στις βραδινές ειδήσεις, άνθρωποι μορφωμένοι και αμόρφωτοι, που ζουν σε πολυπολιτισμικές μητροπόλεις, σε δύσβατα χωριά της ορεινής Ελλάδας, σε κωμοπόλεις στη Αφρική, η σπιτάκια δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό, θα βλέπουν έναν μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ. Νομίζω ότι σε βάθος χρόνου αυτή η εικόνα θα βοηθήσει στο να μειωθεί ο ρατσισμός. Και απέναντι στους μαύρους και απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Σε μελλοντικές γενιές ίσως. Μα θα αρχίσει να πέφτει το βάρος στο τι λέει/κάνει κάποιος, παρά στο χρώμα του δέρματός του ή στο με ποιον κάνει κέφι να κοιμάται.

εις αναζήτησιν κατοικίας

Το να ψάχνεις κατοικία είναι ένα θέμα από μόνο του. Γίνεται πιο περίπλοκο όταν οι ενδιαφερόμενοι είναι δύο. Ο ένας δίνει περισσότερη βάση να είναι κοντά στο μετρό και ο άλλος στο να είναι κοντά μεν αλλά κυρίως να είναι καλό δε. Ένας ακόμη βαθμός πολυπλοκότητας μπαίνει όταν υπάρχει ήδη ένα ιδιόκτητο σπίτι κοντά στο μετρό, σε λίγο χειρότερη περιοχή μα ΟΚ ποιότητας το ίδιο και συνοδεύεται από το μειονέκτημα ότι για λίγους μήνες θα μένουν συγγενή πρόσωπα στον επάνω όροφο.

Η κούραση αρχίζει και φαίνεται όταν περάσει ένας μήνας αναζήτησης. Μαζί με αυτόν όμως έρχεται και η συνειδητοποίηση. Τι μετράει περισσότερο για τον καθένα στην επιλογή του σπιτιού που διαλέγει να μείνει? Πόση παλαιότητα μπορεί να ανεχθεί? Πόσο κοντά στο μετρό αντέχεις αν πηγαίνεις με τα πόδια και πόσο με το αυτοκίνητο? Ή "πάω πάσο στη χρήση αυτοκινήτου προς το μετρό αν όμως διαθέτει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά". Θέλεις τελικά και parking? Ναι, θέλεις. Σου κάνει σπίτι από 90-100μ2 ή και 120 είναι καλό? Πας, βλέπεις καναδυό, ξέρεις πλέον. Αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις. Διαρκώς καλείσαι να αποφασίσεις.

Το "ευχάριστο" της υπόθεσης είναι τα ανέκδοτα: πόσα λεφτά μπορεί να ζητήσει κανείς για ένα σπίτι? Συμφέρει να τα δίνεις ή να το αγοράσεις? Τι αηδίες νοικιάζει ο κόσμος? Είναι απίστευτο το τι ζητάνε μερικοί μερικοί για κάτι παλιατζούρες 35 χρονών με όλη την οικοσκευή της πεθαμένης θείας μέσα.

Μερικά διδάγματα: Στο 90% των περιπτώσεων αν δεις "σπίτι 95 τετραγωνικών", διάβαζε "σπίτι max 90 τετραγωνικών". Από την ηλικία που θα σου πουν πρόσθεσε στην καλύτερη 5 χρόνια (κοίτα το μπάνιο, την κουζίνα και τις ντουλάπες για να καταλάβεις) ενώ αν πέσεις πάνω στο φρικιαστικό "κουκλίστικο διαμέρισμα μπλαμπλα..." σε αγγελία, ετοιμάσου για μια τρύπα που δεν θα χωράς να στρίψεις. Επίσης μη δώσεις βάση φίλε αναζητητή στο "η θέρμανση δεν είναι αυτόνομη αλλά λέμε να την κάνουμε το συντομότερο". Μάλλον θα έχεις χτίσει ως τότε. Το Manhattan. Για τους καμικάζι, τα σπίτια που λένε πως είναι ανακαινισμένα στην καλύτερη περίπτωση έχουν αλλάξει το κάπακι της λεκάνης, τα πόμολα και τα καπάκια των ντουλαπιών της κουζίνας. Στην χειρότερη, είναι απλώς βαμμένα και όταν ρωτάς αν το βαθούλωμα στην πόρτα (μπουνιές? ιπτάμενο παπούτσι?) θα φτιαχτούν παίρνεις αρνητική απάντηση και υποτιμητικό ύφος. Επίσης μην περιμένεις σπίτια πάνω από 20 ετών να έχουν parking. Σπάνια και τότε να ξέρεις ότι μιλάμε για πιλοτή. Καλύτερα να ρωτήσεις όμως γιατί δεν γράφουν όλοι το parking και υπάρχουν πάντα και αυτοί που σου λένε πως έχουν και εννοούν πως έχουν αγοράσει θέση στάθμευσης σε νεόδμητη πολυκατοικία 3 δρόμους παρακάτω. Για τα σπίτια αυτά μην ρωτήσεις επίσης αν έχουν αυτόνομη θέρμανση. Πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις όπως προείπα.

Τέλος οι μεσίτες. Για ένα λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω, μεσίτεία πληρώνει και εκείνος που θα ζητήσει τη βοήθεια του μεσίτη μα και εκείνος που θα απαντήσει στην αγγελία του. Και στον ένα έχει προσφέρει έργο, μα στον άλλο όχι. Ό,τι να'ναι δηλαδή. Τέλος πάντων, μέσα στην απελπισία σου παίρνεις τηλέφωνα και σε αγγελίες μεσιτικών. Συγχαρητήρια την έκανες. Όχι μόνο μοιάζει να μην είναι κανείς εκεί να σου απαντήσει αμέσως, μα αφήνεις τα στοιχεία σου στο τηλεφωνικό κέντρο για να σε καλέσει ο άλλος "μόλις μπορέσει". Ο άλλος μπορεί να καλέσει την επόμενη το απόγευμα για να σου πει στην καλύτερη ότι α.δεν ξέρει αν έχει parking ή του πότε είναι (που πας χρυσέ μου, εγώ και έχω γίνει πλέον τσακάλι στις βασικές γνώσεις) ή β. ότι νοικάστηκε πριν 15 μέρες και στην χειρότερη (ΖΟΝΚ) απλά δεν σε ξανακαλεί ποτέ. Αν -σου το απεύχομαι- βρεις και δεύτερη ή και τρίτη αγγελία από το ίδιο μεσιτικό, θα δώσεις και δεύτερη ή και τρίτη φορά τα στοιχεία σου στην τηλεφωνήτρια. Στην πέμπτη φορά, που θα πεις απηυδισμένος "σας τα έχω ξαναδώσει, τάδε λέγομαι", η εικόνα ζωντανεύει μπροστά σου: δεν υπάρχει database, ένα αρκουδελιό υπάρχει με μια ταλαίπωρη μπροστά σε μια στοίβα posts-its που σημειώνει πάνω τους τα στοιχεία σου για πολλοστή φορά.

-Έχουμε αρχίσει σοβαρά να μείνουμε στο ιδιόκτητο για λίγο μέχρι να χτίσουμε τίποτα να βρούμε την υγεία μας. Είδομεν.-

ποτέ δεν ξέρεις

Διάβαζα και διαβάζω τα βιβλία του. Εκτιμώ το ανοιχτό και κοφτερό του μυαλό, την καθαρή του σκέψη και την απλή γραφή. Στα παλιά του blogs (ndimou, doncat) έμπαινα πάντα, μερικές φορές άφησα και σχόλιο αλλά ποτέ δεν ήμουν από αυτούς τους "μόνιμους" των απανωτών σχολίων που έφταναν τα comments στα 300βάλε σε κάθε post.

Tώρα, μέχρι να ανακαλύψω το νέο του ανώνυμο blog, το έκλεισε κιόλας. Βασικά απορώ που το άρχισε. Και αφού το άρχισε, μετά τις μνήμες των παλιότερων, που κούραζαν εμένα σαν αναγνώστη και υποθέτω και αυτόν ως συγγραφέα, τι περίμενε πως θα γινόταν μόλις ανακοίνωνε το νέο του venture? Κρίμα. Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς. όπως και να έχει ο Δήμου είναι μια πάντα πηγή αναζωογόνησης. Σαν ένα απλό, καθαρό, δροσερό ποτήρι νερό.

τρία επιτέλους

Επιτέλους 1: φθινόπωρο

Σάββατο πρωί και οι δρόμοι στο Κολωνάκι και το Σύνταγμα είναι σχεδόν άδειοι. Ο καιρός μάλλον. Επιτέλους βροχή και μουντάδα. Είχα βαρεθεί. Με εκείνη την αποπνιχτική υγρασία των τελευταίων ημερών το φθινόπωρο φάνταζε σαν όνειρο που ανυπομονείς να έρθει. Η ησυχία σε αυτό το κομμάτι της πόλης τέτοια μέρα είναι ονειρική.

Επιτέλους 2: monica

Άκουγα τις τελευταίς μέρες ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Νόμιζα πως ήταν αντρική μετεφηβική φωνή. ήχος λίγο παλιομοδίτικος, αμερικάνικος ίσως. ΟΚ, μπορεί και αγγλικός. Ωραίο κομμάτι, μελαγχολικό, μετά από χωρισμό και τα συναφή. Παρασκευή βράδυ το άκουσα με τον Δ., τον ειδικό επί της μουσικής. Δεν την ξέρεις? Είναι η Μonica! Προφανώς είχα πέσει έξω σε μερικές από τις εικασίες μου. Η Μonica είναι ελληνίδα, 21 χρονών, σπουδάζει μαθηματικός και τραγουδάει με την ιδιαίτερη φωνή της τα εξαιρετικά αγγλόφωνα τραγούδια που γράφει. Σε ένα γρήγορο googlάρισμα οι "ειδικοί" διερωτώνται αν είναι "αυτό το κάτι" που περίμεναν αμάν και πως. Γενικά ξενερώνω με τους Έλληνες που τραγουδάνε αγγλικά αλλά το αποτέλεσμα της Μonica με βάζει σε σκέψεις. Ίσως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.



Επιτέλους 3: Κάτι μου λέει ότι ο νέος δίσκος των Κόρε Ύδρο θα βγει μέχρι την Άνοιξη. Τόσος εγκλεισμός και αποκοπή από τα εγκόσμια κατά το γράψιμο υπόσχεται πολλά.

(παραπομπές στο παρελθόν:
1. ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ(updated)
2.K.Y. @ nov-gagarin
3.the splendid butterfly cheesecake)

λαός και

countdown

Αύριο στις 9 ώρα Ελλάδας αρχίζει στο Cern ένα ταξίδι στο χρόνο, το χώρο και την ύλη. To live webcast εδώ. Πέρα απο τις φαταλιστικά με τα περί μαύρης τρύπας, ως φόρο τιμής στην λυκειακή μου εμμονή με τη φυσική, το σύμπαν και την περσόνα Steven Hawking, αξίζει να προσπαθήσω να το παρακολουθήσω.

εκεί στο Βορρά: Ήπειρος

Πίνδος η σκληροπυρηνική: καθ’οδόν προς το δεύτερο χωριό καταγωγής μου


Πίνδος η κεντροευρωπαία: αχ έχω και έλατα / να ζήσει το κτηματολόγιο


Πίνδος η «the truth is out there»: η θέα από το σπίτι


Πίνδος η καλλιεργημένη: αποκατάσταση και επέκταση σπιτιού στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το σπίτι το είχα δει στην 5η Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου στην Πάτρα και είναι σχεδιασμένο από τη Πολυξένη Μάντζου (λέκτορας στο ΕΜΠ αν θυμάμαι καλά).


Πίνδος η ξεχασμένη: πως να προλάβεις να τραβήξεις φωτό από αυτοκόλλητο πάνω σε τζάμι σπιτιού με τον Παπαδόπουλο και τον τίτλο «ΕΠΕΝ» όταν ο παππούς σου ρωτάει τον ιδιοκτήτη του για το δρόμο, χωρίς να σε δει? Μάλλον θα βγει κουνημένη.


Χωριό Μ: επιστροφή στη βάση μου και το νέο αλώνι (what?). Με δεδομένο ότι κανείς αλωνίζει πλέον, ούτε ότι έχουμε σπαρμένο σιτάρι μπορώ να υποθέσω μόνο ότι (άλλος) παππούς την είδε landscape architect. Το να στέκεσαι πάντως σε ένα κύκλο είναι άλλο συναίσθημα.


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι new entry. Για να έχει βαφτίσει έτσι το κοτέτσι, σίγουρα την είδε architect. Landscape or not. Πάντα μου αρέσει το ειρωνικό του χιούμορ. Άλλωστε στο καλατράβα όπως δήλωσε μένουν «τα κορίτσια».


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι χτισμένο μέσα σε αγροτεμάχιο που αλλού θα το έλεγαν κτήμα. Δίπλα του είναι «η σουίτα» στην οποία τρεις μέρες μετά θα γεννήσει η προβατίνα με τα τεράστια μαστάρια δεξιά 2 όμορφα μικρά.


Χωριό Μ: το αλατοπίπερο. Ήμουν η νονά. Βάφτισα το ένα Αλάτι και το άλλο Πιπέρι. Ούτως η άλλως η μοίρα τους είναι συνδεδεμένη με τα γνωστά μπαχαρικά. Μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλα είναι όταν γεννιούνται. Σαν σκύλοι κανίς αλλά με ψηλότερα πόδια. Περπατάνε αμέσως αλλά μερικές φορές κουράζονται και τα πόδια τους λυγίζουν σαν να είναι κέρινα και πέφτουν κάτω. Δυστυχώς το Αλάτι(αριστερά) πέθανε μια μέρα μετά. Πρόβλημα με το έντερο υποθέτουν. Το Πιπέρι αλωνίζει αμέριμνο τώρα και εκτός σουίτας. Στεναχωρήθηκα λίγο. Μου έκανε εντύπωση όμως πόσο εξοικειωμένοι με την απώλεια είναι όσοι έχουν ζήσει σε χωριό. Ο παππούς είπε πως παλιά εκτός από τα ζώα που μπορεί να τους πέθαιναν ή να τα σκότωνε άλλο ζώο, πέθαιναν συχνά και οι άνθρωποι. Οπότε χαλαρά. Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσο φρόντιζε τη λεχώνα. Σακούλες με λαχταριστά φύλλα μουριάς ήταν το μενού της σουίτας καθημερινά. Vegan.

εκεί στο κέντρο: Μύκονος

Σημειώσεις:
Πολύς αέρας. Πολύς αέρας. Μια μέρα που δεν φύσαγε έβραζε ο τόπος. Αλλά και με 8 μποφώρ προς τη Δήλο είναι κάπως. Είχα ξαναπάει μονοήμερες. Αυτή τη φορά συνόψισα τι κατάλαβα.

1. Η Μύκονος είναι «η Μύκονος» γιατί συμπυκνώνει ιδεατά το concept “κυκλάδες”. Εξαιρετικά προσεγμένη κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική παντού και όχι μόνο στη χώρα ή από λίγα σύγχρονα κτίσματα και μερικά χαλάσματα, ξερότοπος τριγύρω, μπλε παραέξω. Οι παραλίες είναι πολλές, προς όλες τις κατευθύνσεις, εξού και όπως και όσο και να φυσάει πάντα υπάρχει παραλία που είναι τέλεια. Τα νερά είναι διαυγή και νιώθεις ότι ενώ σε γενικές γραμμές είναι ακριβότερη πουθενά δεν σε πιάνουν «κότσο». Παίρνεις ότι πληρώνεις. Ωραίο συναίσθημα. Ακόμη καλύτερο όταν ανακαλύπτεις τις τρύπες. Τα μυστικά ενός νησιού τίγκα στον κόσμο. Βλ. 2.
2. Ένα εστιατόριο στον οικισμό των «Αγρίων» π.χ. που μέσα σε έναν εξαιρετικό χώρο με άλλους 5-6 πελάτες, βλέπεις τη θάλασσα και τρως μια πελαγίσια τσιπούρα όσο το χέρι σου μέχρι τον αγκώνα, σπιτικές πατάτες και «ότι βγάζει το μποστάνι» και για να χωνέψεις το ρίχνεις στον Ικαριώτικο και λοιπά νησιώτικα με την ιδιοκτήτρια μπροστά από μια πισίνα ζωντανούς αστακούς που περιμένουν τον «ψαρά» τους. Καλύτερα ακόμα όταν σου φωνάζουν "προσοχή κορίτσια" γιατί σηκώνουν ένα τραπέζι από πίσω σου για να σου κάνουν χώρο να μη σκοτωθείς.
3. Ο Λάκης Γαβαλάς υπάρχει.
4. Ο Γαλάτης υπάρχει επίσης αλλά κινείται σαν άνθρωπος και όχι σαν μαϊμού.
5. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βλέπουν έναν άνθρωπο 2 μέτρα, με λαμέ τουαλέττα, βάψιμο παγωνιού, φτερά στο κεφάλι, πλατφόρμες, πλάτι τριγόνι και κώλο 25πόντους που σοκάρονται όταν τον ακούνε να φωνάζει με μπάσα φωνή.
6. Οι γκόμενες πάνε δυο-δυο. Δωδεκάποντο stiletto και πλακόστρωτο καλούν προς συναδέλφωση.
7. Ματογιάννια 12:30 το βράδυ. Ανάμεσα σε Καίσαρη, Gavello, bars και συνωστισμό, μια μικρή εκκλησία έχει τα παράθυρά της προς τον δρόμο. Μέσα φέγγουν δυο κεράκια. Ατάκα πίσω μου:
«Οh! The antique shop is closed!»
Ποιος είπε πως το ανέκδοτο με τον παππά που πάει να κάνει εξορκισμό στην ακόλαστη Μύκονο (blah, blah, ει, εσύ με το ριχτό, το τσαντάκι σου έχει πάρει φωτιά), δεν είναι βασισμένο σε αληθινό γεγονός?

το καπέλο του ανεμόμυλου


το κύμα στο galleraki


Δήλος: η κατοικία του Διονύσου


της Κλεοπάτρας (ουχί της γνωστής Πτολεμαίας) και του συζύγου της


και η λεωφόρως των Λεόντων


επιστροφή στη Μύκονο / προσδεθείτε


το (Θεο)Ξενία του Κωνσταντινίδη


classic Μικρή Βενετία


το πουλί


Άβε Καίσαρ

εκεί στο Νότο: Kρήτη

Σημειώσεις:
Πολύς αέρας, αρκετή ζέστη, μπόλικο φαγητό, ωραία παρέα. Λίγο περισσότερο άραγμα ήθελα μόνο. Στη Φαιστό συνειδητοποίησα την εμμονή με τον λαβύρινθο. Στο πανηγύρι το βράδυ, υπό τους τριβελιστικούς ήχους της λύρας, φανταζόμουν τους μαυροφορεμένους και τις γκουτσιφορούσες να μπουκάρουν απροσδόκητα στη σκηνή χορεύοντας σε σχηματισμούς μαιάνδρων. Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα από αποκαταστάσεις μνημείων ας μου πει αν υπάρχει χειρότερη από αυτή του Φραγκοκάστελλου. Τέλος αν πας για χτένισμα στο καλύτερο κομμωτήριο στο Ρέθυμνο καλό είναι να έχεις μπροστά σου κανένα τρίωρο μπας και με τη ζέστη κάτσει το μαλλί κράνος και δείχνεις κάτω των 50. Την επομένη είναι πολύ καλύτερο.

Ρέθυμνο: στην παλιά πόλη


στη Φορτέτζα


και στο φούρνο


Αγ. Νικόλαος: ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είναι μοντέρνο κίνημα restored ή καινούργιο με αναμνήσεις του μοντέρνου. Το παράθυρο δεξιά μάλλον δείχνει το δεύτερο.


Μονή Πρέβελη: κοντά την είσοδο


οικόσιτα ελάφια και κρι-κρι


και ανάγλυφη υδρορροή


οδεύοντας προς εγκαταλελλειμένα ορυχεία (όχι άλλου) κάρβουνου κοντά στον Πλακιά