μια αποτίμηση του μεταπτυχιακού μου - τι και γιατί

Οι περισσότεροι που με ρωτάνε τι μεταπτυχιακό κάνω, δεν καταλαβαίνουνε καν τι κάνω, ούτε φυσικά γιατί το κάνω. Λοιπόν, βασικά κάνω μεταπτυχιακό γιατί το θέλω. Επιλέγοντας το να συνεχίσω τις σπουδές μου γενικά και το να κάνω το συγκεκριμένο MSc Virtual Environments ειδικά, μετά από ένα πτυχίο Αρχιτέκτονα Μηχανικού στην Αθήνα, ήθελα να διευρύνω τα ερεθίσματά μου που τα ένοιωθα να έρχονται από μερικά συγκεκριμμένα πεδία. Τα πεδία αυτά είναι πολύ standard για τους αρχιτέκτονες (στην Ελλάδα τουλάχιστον): αρχαιότητες, σκίτσο, σινεμά, φωτογραφία, χειροτεχνίες παντός καιρού (καλούπια, γύψοι και πλαστικά, βίδες, πριονοκορδέλες, πριτσίνια, μαζί με βελόνα και κλωστή) οιαδήποτε αφηρημένη ψαγμενιά, λίγη θολούρα, ένα συγκεκριμμένο αφηρημένο λεξιλόγιο -που δεν καταλαβαίνει άνθρωπος εκτός της μικρής αυτής κάστας τίποτε από ότι λες- άντε λίγη φιλοσοφία ή ποίηση για τους πιο σκληροπυρηνικούς του αφηρημένου κλπ. Ήθελα λοιπόν πέρα από αυτά, να κάνω κάτι που:

α. να έχει να κάνει με υπολογιστές και με νέα μέσα, ει δυνατόν interactive. Νομίζω ότι μέσα από την ανάμιξη των νέων τεχνολογιών (ή των εν γένει δυνατοτήτων που προσφέρει κάθε εποχή) με την υπάρχουσα γνώση γεννιέται το καινούργιο. Η πρακτική φύση αυτού του χώρου έρχεται τόσο σε αντίθεση με το όνομά του: Virtual Environments, όσο και με την φύση των σπουδών μου μέχρι τώρα. Εμείς βιβλία δεν είχαμε παρά σε ελάχιστα μαθήματα και ύλη με την κλασσική έννοια επίσης. Ο καθένας μάθαινε να διαμορφώνει τον εαυτό του κατά το δοκούν (με ότι αυτό συνεπάγεται, να μην τα ιδανικοποιώ κιόλας γιατί ιδανικά δεν ήταν): διάβαζε ότι του άρεσε, πήγαινε σε όσες και όποιες εκθέσεις ήθελε και όταν παρουσίαζε τελικά ένα project κρινόταν αυστηρότατα πάνω σε αυτό ανεξαρτήτως background (οι μαλάκες καθηγητές παίζουν πάντοτε μεν). Αυτό και έκανα λοιπόν, μου βγήκε λίγο πιο τεχνικό από ότι περίμενα αλλά εξακολουθώ να νιώθω ότι όταν το βλέπω σε ένα βάθος χρόνου, είμαι κερδισμένη και αυτό γιατί στηρίζομαι στον εαυτό μου και όχι σε αυτούς που με διδάσκουν ή σε κάτι άλλο. Το εκπαιδευτικό επίπεδο της Αγγλίας είναι γνωστό άλλωστε και εγώ δεν προλάβαινα τις προθεσμίες για Αμερική. Στην Ελλάδα δεν καθόμουν επίσης καθόλου παραπάνω. Ως εδώ.

β.να βρίσκομαι σε μια μεγάλη πόλη που να συμβαίνουν πολλά πράγματα για να έχω την δυνατότητα να βρίσκομαι μέσα σε αυτά. Οι σπουδές δεν είναι μόνο αυτά που μαθαίνεις μέσα στη σχολή αλλά και το σύνολο των εμπειριών που συλλέγεις αυτό το χρονικό διάστημα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στο δικό μας επάγγελμα που καλό κάνει να έχεις κεραίες ανοιχτές για όλα. Δεν είναι κανόνας αλλά βλέπω ότι ισχύει. Οι ιδέες γεννιούνται σχεδόν άτακτα - απροσδόκητα μάλλον. Εκεί που είσαι πραγματικά χαλαρός, εκεί που νομίζεις ότι το κεφάλι σου είναι κενό, σου έρχεται με απίστευτη φυσικότητα κάτι που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς μέχρι να το κάνεις. Σαν κακομαθημένο παιδί - αν δεν γίνει το δικό του, αν δεν πάρει σάρκα και οστά, δεν θα κλείσεις μάτι - τελεία. Αυτό το σκέλος με έχει καλύψει επίσης. Δεν πήγα παντού εκεί που ήθελα να πάω, πήγα όμως στα περισσότερα και το σημαντικότερο είναι ότι έχω τη δυνατότητα να πάω, να δώ ή να κάνω πράγματα. Τα μαθαίνω κατ'αρχήν. Το πιο σημαντικό. Θα μπορούσε να είναι και καλύτερα, αλλά σίγουρα δεν είναι άσχημα.

το μετά: Δεν με νοιάζει το να βρώ δουλειά στο χώρο αυτό μετά, να σχεδιάζω video games, να κάνω έρευνες για εφαρμογές της virtual reality σε ζητήματα αποδοχής φοβιών ή κάτι άλλο εξίσου politically correct - αρχιτέκτονας είμαι, το ξέρω. Moυ αρέσει όμως να τα ακούω όλα αυτά, να βουτάω σε διάφορα πράγματα που κρίνω χρήσιμα για μένα με στόχο τελικά να διαμορφώσω κάτι δικό μου - καινούργιο.
Αυτά πάνω κάτω - ξέχασα τίποτα;