Κρίση ήταν και πέρασε.

Κρίση ήταν και πέρασε. Μου ήρθε ένα σοκ με το summer project. Αρχίζεις μια δουλειά με κέφι, γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο εξ’ ορισμού να συνδυάσεις 2 (τουλάχιστον) γνωστικά πεδία, εκ των οποίων το ένα το γνωρίζεις πολύ καλά (αρχιτεκτονική) και το άλλο καθόλου. Έχεις όλη την καλή διάθεση, δεν έχεις όμως το χρόνο να το μάθεις και είσαι αισιόδοξη ότι ένα master που δέχεται ανθρώπους με τόσο διαφορετικό background θα τους υποστηρίξει. Αμ δε! Μέσα σε ένα χρόνο υποτίθεται ότι πρέπει να μάθεις VRML(Virtual Reality Modelling Language), C ++ και τώρα για τις ανάγκες του summer project, πως φτιάχνεις έναν sms server, μια database, ΧΜL, PHP και άλλα ωραία. Οι καθηγητές δεν βοηθάνε καθόλου και αν αυτό ήταν κάτι που επιδίωκα σαν αρχιτέκτονας για να κάνω αυτό που εκφράζει εμένα και να μην με έχουν δεμένη χειροπόδαρα, στην περίπτωση την τωρινή, είναι λίγο ψυχοφθόρο. Πιο πολύ αισθάνομαι άσχημα να βάζω φίλους και γνωστούς(και άλλους όχι τόσο γνωστούς) να με βοηθάνε. Δεν μου αρέσει να γίνομαι βάρος σε κανέναν και ελπίζω να τους το ανταποδώσω, αλλά δεν θέλω να τους αποσπώ από την εργασία τους κιόλας. Σκέφτομαι όμως το σχέδιο μου υλοποιημένο και ανακτώ τα κέφια μου. Και τη αισιοδοξία μου. Σκέφτομαι και αυτά που με έχουν προγραμματίσει από μικρή, ότι μόνο αν βάζεις υψηλούς στόχους μπορεί κάποτε να τους υλοποιήσεις, αλλιώς από μονοι τους δεν έρχονται μπλα μπλα και η αλήθεια έιναι όποτε δούλεψα έτσι πήρα πίσω περισσότερα από αυτά που περίμενα. Αυτό ελπίζω να πιάσει και τώρα. Και θα μάθω και τόσα πολλά!! Αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο. Δεν λέω, επιλογή μου ήταν και θα την υποστηρίξω και τελικά θα το κάνω, ο κόσμος να χαλάσει - θα βρω τον τρόπο. Αυτή είναι και η γοητεία.