χαμογελάω όταν

πάω στην 4η biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων το απόγευμα και βλέπω καναδυό πραγματάκια που μ'αρέσουν,


 

κάθομαι οκλαδόν στο πάνω και κέντρο στο αμφιθεάτρου του 9.84 μια ώρα μετά (βλ. διάλεξη του προηγούμενου post), όταν ακούω βλακείες από κάποιον ομιλητή, χαζεύω γύρω στην αίθουσα και ανακαλύπτω έναν κλώνο του Μίμη Ανδρουλάκη και έναν άλλο του Μανώλη Καψή


 

βγαίνω έξω από το στρογγυλό κτίριο, πεινάω, ρίχνει καρεκλοπόδαρα, βρίσκω φίλους και γνωστούς και αγκαλιαζόμαστε κάτω από τη βροχή -εύτυχώς έχω zippo-

ανακαλύπτουμε εκδήλωση κοντά στην κεντρική είσοδο με τέντα με κρασιά, μεζέδες και live jazz. Στο βάθος μια Ντόρα σε μαύρα με χοροπηδηχτούς τριγύρω της σωματοφύλακες να τεντώνουν το χέρι προσπαθώντας να κρατήσουν την ομπρέλλα, σκόρπιες μοντέλες και ένας άνεργος παρουσιαστής με καρφιτσωμένο χαμόγελο δεν σε ρίχνουν καθόλου. Την τέντα έχουν καταλάβει πια φοιτητές και νεαροί με τσάντες στην πλάτη, βρεγμένα κοντομάνικα και φθαρμένα τζην που αποτελούσαν το κοινό της διάλεξης Αrchitecture & Information Technologies. Επίθεση στους μπουφέδες, χορός δίπλα στην μπάντα και η ελιά των Ολυμπιακών Αγώνων που εγκαινίασε η δήμαρχος στο βάθος, να αστράφτει κάτω από τα φλάς των φωτογράφων πάνω από τα κεφάλια καλοντυμένων κυριών με τέλειο manicure.


 

Οι cameramen μαζεύουν γρήγορα τις κάμερές τους, μας πλησιάζουν, τσιμπάνε ένα ταρτάκι, χαμογελάνε και φεύγουν τρέχοντας. Η βροχή γυναμώνει. Ανάβω τσιγάρο. Βγαίνω στη βροχή. Η τέντα γράφει πάνω dream.