εδώ Πολυτεχνείο - εκεί Πολυτεχνείο

Αυτό το post το έχω γράψει και το έχω σβήσει ένα σωρό φορές. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο.
Επίσης, αυτό το post μπορεί να μου κοστίσει μερικούς από εσάς που με διαβάζετε, αλλά είμαι ανοιχτή να μου πείτε αν νομίζετε ότι σκέφτομαι κάτι λάθος και να με επικροτήσετε αν λέω κάτι που συμφωνείτε. Τεσπά, ιδού:


 

Γιατί δεν θέλω να αφήσω γαρύφαλλο στην Πύλη της Πατησίων, ούτε να πάω στην πορεία του Πολυτεχνείου;

-Γιατί δεν θέλω να φάω κανένα μπουκάλι στο κεφάλι και να πέσω ξερή.
-Γιατί δεν γουστάρω να βλέπω τα κομματικά πανό γύρω μου και τους οργανωμένους να ακολουθούνε, περήφανοι για το μέγεθος της πορείας(που το πιστώνονται ως δική τους επιτυχία). Δεν γουστάρω να μιλάνε εξ’ ονόματός μου.
-Δεν συμφωνώ με όλα τους τα συνθήματα. Πολλά είναι κλισέ, αναχρονιστικά και κολλημένα. Ιδίως όταν μετά θα πας να φας στα McDonalds(άλλο κλισέ, το ξέρω, λες και αυτά φταίνε για όλα) ή θα αγοράσεις συνολάκι από το ZARA(γιατί είναι πιο φτηνό να μου πεις και ισπανικό, άλλο αν τα ρούχα ράβονται στην Κίνα για ένα κομμάτι ψωμί)
-Γιατί εγώ –και πολλοί άλλοι- που δεν ανήκουν σε καμιά παράταξη, δεν κρατάμε κανένα πανό που να λέει «δεν είμαι με τους από πίσω, ούτε με τους μπροστά. Είμαι μόνος/μόνη μου». Δεν γουστάρω που η επέτειος αυτή έχει γίνει αφορμή για να κομπάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι για την υποτιθέμενη πολιτική τους δύναμη.
-Δεν νομίζω ότι με τα αυγά και τις άλλες μαλακίες, κάνω κάτι. Επικοινωνιακά και μόνο θα προτιμούσα να πάω μαζί με όσους γουστάρουνε μια άλλη μέρα και να κάτσουμε ακίνητοι, οκλαδόν, χωρίς καμιά προειδοποίηση σε αρχές κλπ, στην άσφαλτο της Βασιλίσσης Σοφίας και να κοιτάμε απέναντι την αμερικάνικη πρεσβεία ή όποιον άλλο θεωρούμε ότι έχει κάτι να κάνει με όλα αυτά. Είναι δυνατό, πρωτότυπο και γίνεται χωρίς να το αναμένεις. Γιατί εν τέλει λέει περισσότερα.
-Γιατί δεν γουστάρω που παίζουν απέξω από το Πολυτεχνείο ένα κάρο κομματικοί και παραταξιακοί πάγκοι με μπλουζάκια, σημαιάκια, φυλλάδια. Δεν γουστάρω που τα πουλάνε και δεν γουστάρω που βλέπω μονίμως εκεί τους ίδιους και τους ίδιους. Γιατί το Πολυτεχνείο να πιστώνεται μόνο στους ΚΚΕδες? Γιατί εγώ νομίζω ότι μέσα ήταν άνθρωποι από όλες τις παρατάξεις;
- Γιατί δεν κάνουνε αντίστοιχες κινήσεις και άλλες μέρες του χρόνου; Μόνο τότε το θυμούνται;


η Πατησίων από το κτιρίο Αβέρωφ 

Εγώ πέρασα εκεί μέσα 6μισι από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δεν ανακάλυψα πράγματα σαν αρχιτέκτονας μονάχα. Αυτό είναι μονάχα ένα θραύσμα των όσων έμαθα. Ανακάλυψα τον εαυτό μου. Ωρίμασα. Βαρύ αλλά σε όποιον αρέσει. Και ίσως έχω αυτή την αντιμετώπιση στο γεγονός, γιατί είχα την πολυτέλεια να κινούμαι εκεί μέσα μέρα/νύχτα για χρόνια. Και δεν απέτεινα «φόρο τιμής» και κουραφέξαλα κάθε 17 Ν, αλλά κάθε μέρα που σκεφτόμουνα ότι στον ίδιο πάγκο(γιατί –χε,χε- οι πάγκοι δεν έχουν αλλάξει και πολύ) που έκανα τη μακέτα μου, ακουμπούσα τον καφέ μου και καθόμουν να μιλήσω με φίλους, κάποιον τον ακούμπησαν τραυματισμένο, με αίματα, δίπλα σε μπουκάλια οξυζενέ και βρώμικες γάζες. Γιατί έβλεπα στις φωτογραφίες στα περιοδικά και στις τηλεοράσεις τον ίδιο χώρο που καθόμουν την προηγούμενα μέρα και την επομένη που θα πέρναγα ξανά την πύλη, ανατρίχιαζα. Και ένιωθα στους ώμους μου το βάρος της ιστορίας. Ένιωθα την σημασία του να είναι οι χώροι εκπαίδευσης χώροι διακίνησης ιδεών. Να υπάρχει το λεγόμενο άσυλο. Και ας γράφουν και δυο συνθήματα πάνω στους πέτρινους τοίχους του Κτιρίου Αβέρωφ(το κεντρικό, με το αίθριο, που βλέπετε κάθε φορά στην τηλεόραση). Και ας γίνονται καταλήψεις και ας βάφεται το κτίριο κάθε τρεις και λίγο και την επομένη το πρωί να είναι πάλι γεμάτο συνθήματα. Είμαι περήφανη που ένα κτίριο τέτοιας ομορφιάς, που από μέσα έχουνε περάσει ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Εγγονόπουλος, ο Πικιώνης, ο Τσαρούχης, ο Γιάννης Ξενάκης (και τόσοι άλλοι) φιλοξένησε την εξέγερση αυτή.


 


στο Αίθριο του κτιρίου Αβέρωφ (Αρχιτεκτονική)