με δύναμη από την Αθήνα σκέφτομαι...

...και χαμογελάω, όταν συναντάω την καλύτερη μου φίλη από το Λύκειο εντελώς τυχαία σε bar που βγαίνω για πρώτη φορά να παίζει μουσική. Με ψάχνει από τον Φεβρουάριο, εγώ εξωτερικό, μετά αλλαγή σπιτιού, χαθήκαμε. Τελειώνει την Καλών τεχνών πια και θέλει να την συναντήσω στο εργαστήριό της. Ζητά να με ζωγραφίσει για μια σειρά πορτρέτων που κάνει. Ψώνιο! Ντρέπομαι ελαφρώς αλλά γουστάρω! Θα δούμε, της λέω. Πάμε να τα πούμε πρώτα.

...(και ξαναχαμογελάω) όταν ανακαλύπτω αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με ερεθιστικά προκλητικό θέμα, τηλεφωνώ στην παλιά μου συνεργάτιδα τρώγωντας γιουβαρλάκια και λέει πάμε να το κάνουμε!

...(και ξανά-μανά χαμογελάω) όταν σκέφτομαι εδώ και κάμποσο καιρό να βάλω μπροστά ένα απλό, φρέσκο και φιλόδοξο σχέδιο και έρχεται φίλος μετά από κουβέντα μας (που δεν έχω περιγράψει τον στόχο μου, μόνο την δύναμη των νέων μέσων που σκοπεύω να χρησιμοποιήσω και την ανάγκη στον χώρο για κάτι τέτοιο) μου λέει ότι έχει βρεί τρελή ενέργεια με αυτά που συζητάμε και μου προτείνει να το κάνουμε μαζί.

Πλάκα θα'χει να κάτσουνε όλα αυτά....Αν κάτσουνε όμως, να δω πότε θα προλάβω να πάω στο Λονδίνο να μαζέψω τα πράγματά μου μέχρι τα Χριστούγεννα και να τακτοποιήσω κάτι μικροπροβληματάκια με την τράπεζα. Φοβάμαι πως θα πρέπει από κάπου να κόψω.

Κόψω δεν κόψω όμως, για την ώρα έχω χάσει τον ύπνο μου από τη χαρά. Κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο και γράφω πράγματα για να μην τα ξεχάσω. Θα τα παλέψω όσο γουστάρω, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και αν είναι να μην συμβεί τίποτα τελικά, τουλάχιστον εγώ θα έχω δώσει όλο μου τον εαυτό, θα ξέρω ότι δεν θα υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να το κάνω και να μην το έκανα και on top θα έχω περάσει και υπέροχα.