the rest is silence

Μετά την μανία μου να πηγαίνω σε live, εδώ που δεν μου προέκυψε κάτι καλό, απέκτησα out of the blue, την εμμονή με το θέατρo. Κάτι ότι δεν είμουνα ποτέ φανατική, κάτι η ανάγκη να εκπαιδευτώ, τις τελευταίες μέρες έχω πάει σε 3 παραστάσεις. Σήμερα πήγα σε μια παράσταση που μου είχε καρφωθεί στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που είδα την αφίσα στο Μετρό. Hamlet. Κάτι ότι δεν είχα δει ποτέ (σε ηλικία που να έχω επίγνωση) Shakespeare, κάτι η μητρική του γλώσσα, το ειδικό Royal Shakespeare Company, ο τύπος στην αφίσα με το τρελό και θυμωμένο βλέμμα, οι διθυραμβικές κριτικές... με καλούσαν. Οι καταναλωτικές μου κρεπάλες όμως με απέτρεπαν. Έτσι, σκέφτηκα όπως σκέφτομαι κάθε φορά που θέλω πολύ κάτι. Δεν το κυνηγάω σαν τρελή. Κουνάω το χεράκι μου αλλά το αφήνω να μου έρθει. Και "Ω του θαύματος", ήρθε!!! Ήμουνα Covent Garden και λέω ας πάω από το θέατρο και αν έχει θέσεις 2 ώρες πριν την παράσταση, θα τις δίνει φτηνότερα. Εν τω μεταξύ από τα πρακτορεία είχα ψάξει και δεν είχε θέσεις ως την άλλη εβδομάδα. Το έργο ανέβαινε 18 Νοέμβρη μέχρι 11 Δεκέμβρη και θέσεις ούτε για ζήτω. Πόσο δε οι πιο οικονομικές. Και πάω στο box office. Μπροστά μου ένας τύπος μόλις φεύγει. Ζητάω εισιτήριο για απόψε και μου λέει ο ταμίας ότι δεν υπήρχε ούτε ένα αλλά ο κύριος που μόλις έφυγε, επέστρεψε ένα. Και το πήρα!!! Υπάρχει θεός!!!! Μετά από 2 ώρες καθόμουν στο θέατρο. Ο Toby Stephens θεός! Ένας Hamlet σε παραλήρημα(αλήθεια, τι κατεβατά έγραφε ο Shakespeare? η πλοκή κυλάει μυστήρια... κάπου πολύ γρήγορα, κάπου για να αποφασίσιε ο Hamlet να δέσει τα κορδόνια του κάνει 5 μονολόγους.. θεέ και Κύριε....). Η Οφήλια ονειροπαρμένη και χαζή. Αχ, τη λυπήθηκα. Αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι ρόλοι.. κανένας δεν είναι normal, τι ενδιαφέρον θα είχε άλλωστε? Έκανα και συλλογή από ατάκες. To be or not to be? That is the question...Neither a borrower nor a lender be...the rest is silence και άλλα. Ομολογώ όμως πως την παράσταση για μένα την έκλεψε ένας άλλος. Ένας τύπος που λέγεται Creg Hicks και έπεζε 3 ρόλους. Το φάντασμα του πεθαμένου πατέρα του Η, έναν υπέυθυνου περιοδεύοντος θίασου που επισκέπτεται το (something is) rotten (in the) kingdom of Denmark, και έναν νεκροθάφτη. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Σ!!!!!! Κάτι τέτοια βλέπω και θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν μπορώ να τον περιγράψω. Θα το μειώσω γαμώτο. Αλλά δεν μπορώ και να λέω όλο θεος/φανταστικός/glorious/fabulous κλπκλπ... Πάντως μάλλον τον έκοψα καλά γιατί τώρα βλέπω στο site ότι θα πάιξει σε λίγες μέρες και στον Macbeth, τον ομώνυμο ρόλο. Δηλώνω fan δαγκωτό.


εναλλακτικός τίτλος post: a head full of sounds
part 2

Βγαίνω από θέατρο σχεδόν τελευταία. Προς τον δρόμο για Leicester Square παιρνώ από την stage door του θεάτρου. Ένα ζευγάρι περιμένει απέξω. Να κάτσω να περιμένω τον φάντασμα/νεκροθάφτη που με καθήλωσε? Κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω. Δεν ξέρω τι έκφραση έχω όταν κατεβαίνω στις κυλιόμενες στο tube, αλλά ένας μαύρος που με την άκρη του ματιού μου βλ'επω να ανεβαίνει τα σκαλιά δυο-δυο παραδίπλα, μου φωνάζει: cheer up babe, we love you!! Δεν σπάω ούτε ένα χαμόγελο. Είμαι ακόμη στον κόσμο μου. Παίζει και κάποιος ένα βαλς από Λίμνη των Κύκνων... αποχαυνώνομι εντελώς. Προχωράω σαν υπνωτυσμένη προς την αποβάθρα. Εκκωφαντικά κρουστά παίζουν τζαμαικανού τύπου μουσική. Στην πλατφόρμα κάποιοι διαμαρτύρονται. Εγώ ξεκουφαίνομαι επίσης αλλά δεν δίνω δεκάρα. Τρένο. Περνάει βαγόνι με τύπο μέσα να πάιζει μουσική. Δεν ακούω τι. Τι πάθανε όλοι απόψε? Μπαίνω στο επόμενο βαγόνι. Το μαύρο σημειωματάριό μου κοντεύει να γεμίσει. Στάση, Ο τύπος του διπλανού βαγονιού, σκάει μύτη, κάθεται δίπλα μου, αρχίζει να γρατσουνά την κιθάρα του και να φωνάζει κάτι. Υβρίδιο rock'n'roll και country. Οι υπόλευκες μπότες με το φίδι στη μύτη συμπληρώνουν το σκηνικό far west. O τύπος κλέινει την ελεγεία του με ένα chachacha στο αυτί μου.

the rest is silence