carte blanche

fastforward
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τρέχω αριστερά-δεξιά. Τα stilettos έχουν πάρει φωτιά. όπου να'ναι θα μεταλλαχθούν σε πατίνια. Αν δεν βγάλω κανένα πόδι θα πάει καλά ο χρόνος. Βοηθάω στην κουζίνα, βάζω μουσική(φίλοι γονιών -και γονείς- το περιεργάζονται σαν ιθαγενείς: τόση εντύπωση που έχει κάνει το laptop συνδεδεμένο με τον ενισχυτή και τα μεγάλα ηχεία, μάλλον άξιζε το μισάωρο στο πάτωμα που προσπαθούσα να ξεμπλέξω τα καλώδια). Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω. Φίλοι των γονιών μου σκάνε μύτη με τριγωνάκια, κιθάρα και σκουφιά Αγ Βασίλη. Να τα πούμε? Πείτε τα! Παίρνω παλτά. Βάζω ποτά. Να θυμηθώ να ζητήσω γερό χαρτζιλίκι αύριο. Μου δίνουν και ένα δώρο. Πάνω στην παραζάλη δεν το ανοίγω. Το πάω στην κουζίνα. Μέσα στον γενικό πανικό, το αφήνω και φεύγω. Φτάνει η ώρα του φαγητού και άπαντες σερβίρονται. Ιδανικό θα ήταν να έχουμε φάει πριν αλλάξει ο χρόνος. Εξακολουθώ να τρέχω πέρα δώθε καθώς όλο και κάτι έχει ξεχαστεί(ανοιχτήρι, μαχαίρι τυριών...), θέλουν να παίξει αυτό το κομμάτι, το άλλο κομμάτι(γαμώ την ατυχία μου γαμώ), μια πηρουνιά φαί στο στόμα(σαν τα πιτσιρίκια στις ταβέρνες είμαι), κάτσε να δω τι ώρα είναι, τηλέφωνο στο 141, όλοι όρθιοι, κάποιος να πάει να σβήσει τα φώτα, είμαι σε απευθείας σύνδεση με το 141, κάνω φωναχτά το countdown.

αλλαγή

play
φιλιά, ευχές, αγκαλιές παντού
Ε, άνοιξες το δώρο σου? Γυρίζω. Φίλος του πατέρα μου ( από την εορταστική μουσικόφιλη παρέα που μπήκε τελευταία).
-Αααχ! Συγνώμη! Ξεχάστηκα!
-Δεν πειράζει. Καλύτερα. Ήθελα να είναι το πρώτο δώρο που θα ανοίξεις με τον νέο χρόνο.
-εεε, ναι...πάω τώρα (γιατί μου το’πε αυτό τώρα? ματαιοδοξία? εγωισμός? τι θέλει να πει ο ποιητής?)
Πετάω τις γόβες για να κινούμαι ελεύθερα και πάω στην κουζίνα. Τα πλακάκια είναι κρύα. Και η μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Στέκομαι όρθια μπροστά στον πάγκο. Που το άφησα το δώρο μου? Στη γωνία μια χάρτινη σακούλα. Να το. Την ανοίγω. Το ένα πόδι μου ακουμπάει στο πάτωμα, το άλλο το στηρίζω κάθετα στο γόνατο. Σαν πελαργός. Για να μην κρυώνω. Ξετυλίγω αργά -αλλά με ένταση- το κρατσανιστό χαρτί.

pause
Τα δώρα πάντα με κάνουν και νιώθω λιγάκι άβολα.. Στη διαδικασία του δώρου μ’αρέσει περισσότερο το στάδιο ακριβώς πριν ανοίξεις το δώρο. Κρύβει αυτή την δυναμική ανησυχία: τι να είναι άραγε? Τι θα αποκαλυφθεί από το χαρτί? Τι θα μου φανερώσει το δώρο για αυτόν που μου το προσέφερε? Τι θα φανερώσει για την ιδέα που έχει στο μυαλό του για εμένα? Το ίδιο το δώρο θα μου αρέσει? Δεν θα μου αρέσει? Άμα μου αρέσει φαίνεται. Βγάζει μάτι. Τόσο απλά. Και αν δεν μ’αρέσει? Και αν είναι κάτι που θα μου άρεσε ένα χρόνο πριν(τόσο καιρό έχουν οι περισσότεροι να με δούνε) αλλά σήμερα τσου? Με έχουν πάρει και όλοι χαμπάρι πως έχω κάπως ιδιαίτερα γούστα(για αυτούς) και κάθε χρόνο, όσο καλά και να κρύψω(για λόγους ευγένειας) πως δεν μ’αρέσει κάτι, απολογούνται και λένε ίσα με 10 φορές να πάω να το αλλάξω. Πρέπει όμως να το κρύψω? Μα, τελικά, η χειρονομία μετράει, όχι το αντικείμενο, οπότε προτιμώ να δείχνω πως –ούτως ή άλλως- το δώρο μ’αρέσει. Και ας πάω να το αλλάξω μετά. Τι φταίει ο άλλος αν εγώ έχω μυστήρια γούστα? Ή αν αλλάζω γούστα κάθε όποτε μου κατέβει? Είναι και η ευγένεια στη μέση. Πάντως λίγες φορές έχει καταφέρει κάποιος να μου φέρει δώρο που να μου αρέσει πραγματικά. Όχι πως τρέχει και κάτι δηλαδή. Και εγώ θέλω ο άλλος να το αλλάζει το δώρο του άμα δεν του αρέσει. Σιγά. Δεν χάλασε δα και ο κόσμος.

play
Τα πόδια μου κρυώνουν ακόμη. Τώρα και τα χέρια. Το χαρτί έχει πέσει στο πάτωμα για να αποκαλύψει μια κίτρινη θήκη από χοντρό χαρτόνι με το λογότυπο Faber-Castell πάνω της. Η επιφάνεια σχηματίζει ανάγλυφα νερά σαν του ξύλου. Γραφική ύλη, σκέφτομαι. Όχι πολλή φαντασία για δώρο σε νεαρή αρχιτέκτονα. Σκέφτομαι ότι με στυλό δεν πολυγράφω, προτιμώ το μαρκαδοράκι ή το μολύβι. Γίνεσαι αχάριστη, μονολογώ από μέσα μου. Άνοιξέ το καμιά ώρα!! Μας έπρηξες! Αν είναι στυλό πάντως ελπίζω να είναι με μαύρο μελάνι. Ανοίγω την κασετίνα.

Ένα μολύβι. Ένα απλό μολύβι. Παλαιού τύπου. Όχι μηχανικό. Ένα απλό, ξύλινο μολύβι.

Αχ, τι καλά! Λατρεύω τα μολύβια. Σαν αντικείμενα. Είναι απλά, χωρίς πολλά πολλά, κάθονται ωραία στο χέρι, μυρίζουν ξύλο και γραφίτη. Και μπορείς να κάνεις τόσα μαζί τους!! Είναι τόσο πρακτικά! Νιώθω σαν να ξανα-ανακάλυψα την Αμερική! Παραξενεύομαι όμως. Τόση φασαρία, περιτύλιγμα κλπκλπ για ένα μολύβι? Κάνω να το πιάσω, όταν πέφτει από την θήκη, ένα χαρτί. Λευκό αυτό, λευκό και το εσωτερικό της θήκης δεν το είδα. Πετάει πέρα δώθε στον αέρα και προσγειώνεται δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Σκύβω και το μαζεύω. Είναι μια μικρή κάρτα. Και μερικές λέξεις για μένα. Μόνο για μένα. Τρυφερές, δυνατές, λιτές. Άμεσες. Περίπου αυτό:

"πιάσε το μολύβι, για να θαυμάσουνε όλοι το αρχιτεκτονικό σου ταλέντο
με αγάπη"

Εεεε? Κενό. Blank. Void. Τα χάνω. Τι να πω τώρα? Αυτό δεν το περίμενα. Δεν ακούω τα βήματα πίσω μου.
«Μολύβι. Και λευκό χαρτί. Carte blanche. Αυτό μονάχα δεν έφερα. Καλή χρονιά.»

Πολύ καιρό είχε δώρο να με ταρακουνήσει. Και τώρα που γράφω το post τα δάχτυλά μου είναι νευρικά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πρωτοάγγιξε. Η απλή ιδέα? Το έξυπνο κείμενο στη κάρτα? Η σήμανση της αφετηρίας της υλοποίησης ενός ονείρου χρόνων? Και πόσο το θέλω πια αυτό το όνειρο? Περισσότερο ή λιγότερο από ότι πριν 7 χρόνια? Ή μήπως αυτό που με άγγιξε είναι η εμπιστοσύνη που μου δείχνει κάποιος τόσο απλόχερα? Την αξίζω τόση εμπιστοσύνη? Στιγμιαία, νιώθω ότι περιμένουν πολλά από εμένα οι πάντες. Είμαι αντάξια? Όλοι λένε ότι είμαι. Πολλές φορές νιώθω και εγώ ότι είμαι. Μερικές φορές τρέφω ανησυχίες. Σίγουρα πάντως νιώθω πιο αντάξια από ότι παλιότερα. Ίσως όμως και μόνο το γεγονός ότι αμφιβάλω να είναι καλό. Σαν τη διαφήμιση

keep going

καλή χρονιά