ddd cool

Πως πέρασε η ώρα. Αρχίσαμε να μιλάμε για 5 λεπτά. Τελειώσαμε τρεις ώρες μετά. Δεν ετίθετο κάποιο σοβαρό ζήτημα. Συνήθως μόνο τότε αφήνει αυτός πίσω κάποιους καθωσπρεπισμούς που με πνίγουν και εγώ το να τον πειράζω ακατάπαυστα. Ήταν από τις λίγες φορές που μιλήσαμε σαν ίσος προς ίσο με τον μπαμπά μου, χωρίς την κλασσική σχέση πατέρα-κόρης, για θέματα που ξέρουμε και οι δυο και έχουμε διαφορετικές απόψεις. Ούτε κοιμήθηκε στις 12, ούτε talk show στην τηλεόραση είδε, ούτε διάβασε το βιβλίο του. Εμείς οι δυο στην κουζίνα και ένα κοινό ποτήρι whiskey που εγώ γέμιζα ανά διαστήματα φέρνοντας ξηρούς καρπούς. Κουβέντα ζωντανή, ειλικρινής, χωρίς κολλήματα εκατέρωθεν. Χειρονομίες, επιχειρήματα, εκφράσεις του στυλ : όπως μου το εξηγείς δεν το καταλαβαίνω γιατί πλατειάζεις εκεί… μπορείς να το οργανώσεις στο μυαλό σου να μου το πεις δίνοντας έμφαση σε αυτά και αυτά που κουβεντιάζουμε? Kαι μετά μου λες και τα άλλα...
Τι συνέβη? Λες να είναι σημάδι πως ωριμάζουμε και οι δύο? Αν είναι έτσι μ’αρέσει πολύ να ωριμάζω(φρονιμίτες μεν ακόμη γιοκ). Νομίζω πάντως πως το χάρηκε όσο και εγώ. Με αγκάλιασε με άλλο τρόπο στο τέλος. Και εγώ.