***ΜΑΝ

Ακούω περιγραφή για ένα μυστήριο συνοικιακό bar, κοντά στο κέντρο. Ακούγεται cult. Aπόλυτα cult. Έχουμε φαγωθεί με φίλο να πάμε. Έχω τη διεύθυνση στο περίπου. Στο αυτοκίνητό του δεν έχει χάρτη. Αμάσητα, ξεκινάμε να πάμε να το βρούμε. Κυνήγι θησαυρού. Στάση σε ένα περίπτερο, ένα μπλόκο, ένα ζευγαράκι απέξω από συνοικιακό bar, ένα μπιστρό. Ρωτάω παντού. Όλοι το ξέρουν αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν που ακριβώς βρίσκεται. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πραγματικά ή αν είναι ένας αστικός μύθος ακόμη. Ή μήπως περιφέρεται(μου θυμίζει το θρυλικό Greenwitch Bar του Cookie στο Mitte, Berlin). Ο ιδιοκτήτης του μπιστρό είναι διαβασμένος: δίνει εκτός από οδό ΚΑΙ το νούμερο. Και μας σώνει. Γιατί το έχουμε περάσει τουλάχιστον τέσσερις φορές πάνω κάτω και δεν το έχουμε δει. Δεν έχει ταμπέλα. Απέξω είναι βαμμένο μαύρο. Έχει τζάμι στο παράθυρο και την πόρτα αλλά παραμέσα δεν φαίνεται τίποτα. Μαύρες περσίδες σχεδόν εντελώς κλειστές κρύβουν τα εσώτερα. Μας έχουν προειδοποιήσει ότι αν και συνοικιακό, το μέρος είναι κάπως after. Εμείς πάντως πάμε στις μιάμιση. Θέσεις άπειρες απέξω. Ο Γ. παρκάρει, κατεβαίνουμε, μπαίνουμε.

Μικρό, με θαμώνες μιας –ψιλοσιτεμένης- ηλικίας. Δείχνουν τακτικοί. Και σουρωμένοι από συνήθειο. Δείχνουν να γνωρίζονται. Εμείς βαράμε στο μάτι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ψάρακλες. Μας καρφώνουν μόλις μπαίνουμε. Αίσθηση ότι περνάω από την αυλή κάποιου για να πηδήξω στο σπίτι μου που κλειδώθηκα απέξω. Οι τοίχοι και το ταβάνι τίγκα. Σημαία μεγάλη πειρατική, σημαία Βραζιλίας, σημαία άσχετη. Αφίσες καμπαρέ, αφίσες σε κάδρα με τρομπετίστες της τζαζ, φωτογραφίες του Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, ινδιάνικα εμβλήματα, προπολεμικά μπρούτζινα κλάξον.

Καθόμαστε στον πάγκο κάτω από το παράθυρο και πάω να παραγγείλω στο bar. Μια σκοτεινή γκόμενα κάθεται σαν τοτέμ πίσω από τη μπάρα. Συνοφρυωμένη και συμμετρική με ελαφρά χαμηλωμένο το πηγούνι και βλέμμα προς τα πάνω. Dominatrix φιγούρα. Το μαστίγιο το φαντάζεσαι στο χέρι της σαν φυσική προέκταση. Να σε κοιτάζει επίμονα στα μάτια σαν να ετοιμάζεται να χειροδικήσει. Ή με ένα σάλτο -τίγρης και δράκος- να βρεθεί πάνω στο bar και να αρχίσει να τρέχει στους τοίχους κραδαίνωντας το σαμουράι σπαθί της και ουρλιάζοντας πανάρχαια πολεμική ιαχή. Η γκόμενα αυτή δεν μιλάει. Γνέφει. Ακούει μέσα στη φασαρία τα πάντα. Και δεν βγάζει λέξη. Ξαναλέω. Βάζει το ποτό με κινήσεις γρήγορες, σίγουρες, κοφτές. Χειρουργικής ακρίβειας. Στο κούτελό της θα μπορούσε να γράφει «εγώ είμαι περπατημένη, δεν μου τη φέρνει κανείς, όλοι προσοχή». Μαύρα κορακάτα μαλλιά, κοτσιδάκια, τα μισά πιασμένα πίσω, τα μισά μέσα στα μάτια. Από το πρόσωπο φαίνεται μονάχα μια κεντρική κάθετη ζώνη, 10 πόντων. Πρέπει να μισοβλέπει. Φαντάζομαι το άλλο μισό μάτι που κρύβεται πίσω από τα κοτσιδάκια –εκπαιδευμένο με τα τόσα ξενύχτια- να παίρνει έναν υπνάκο τις πρώτες πρωινές. Ανοιχτό όμως. Το σιωπηλό της παρουσίας της θα βοηθάει σε αυτό. Δεν φαίνεται παράξενο να μην μιλάει. Κινηματογραφική φιγούρα, γραφική αλλά ευανάγνωστη: κλασικά σκοτεινή. Ο Γ. αναρωτιέται αν είναι τραβεστί. Μπαααα! Δεν νομίζω.

Μουσική αλλοπρόσαλλη. Το κατάστημα παίζει ότι γουστάρει ο ιδιοκτήτης. Μου έχουν πει ότι ο τύπος ήταν μέλος παλιά σε κάποιο ροκ συγκρότημα -που τώρα δεν θυμάμαι-. Δεν μπαίνει σε καλούπια το πρόγραμμα εδώ. Φαντάσου κάτι τέτοιο: τζαζιές ή ροκ, ένας αυτοσχεδιασμός τρομπέτας ή ηλεκτρικής κιθάρας, δίνει τη θέση του σε αυτοσχεδιασμό μπουζουκιού ή κλαρίνου. Και από εκεί σε ρεμπέτικα ή τσάμικα!!!! Και αντίστροφα! Και με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Εμείς το πετυχαίνουμε στα ρεμπέτικα που κατά τις 5 έχουν γίνει τσάμικα. Μετά τις τρεις, το μαγαζί είναι τίγκα. Όρθιοι. Δίνουμε το σκαμπό που πριν αναπαυόντουσαν τα παλτά.

Τρία κρασιά μετά έχουμε γίνει κουρούμπελα. Περίεργο. Εγώ πίνω περισσότερο συνηθως για να έχω ζαλιστεί τώρα τόσο. Υπάρχει κρασί-μπόμπα? Μήπως η γυναίκα-νυχτερίδα εκδικήθηκε τους αμύητους?