το redo του μπιζελιού - post φύσει παραληρηματικό και επαναλαμβανόμενο

Ερώτηση: τι κάνεις όταν ζεις τη μέρα της μαρμόττας?

Πριν λίγες μέρες έκλεισε μια περίοδος που η καθημερινότητά μου επαναλαμβανόταν σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια. Παρότι ήταν επιλογή μου να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο τώρα(για την υγεία ή τα επαγγελματικά μου το έκανα), ενώ όλα άρχισαν καλά, στην πορεία η επανάληψη αρχίσει αν με πνίγει. Η επανάληψη, η όποια επανάληψη, με κουράζει, με συνθλίβει και κάνει και τις καλύτερες των προθέσεων να φαντάζουν ηλίθιες εμπνεύσεις τις στιγμής. Για αυτό και αποφεύγω την οποιαδήποτε ρουτίνα όπως ο διάολος το λιβάνι. Την προαναφερθείσα περίοδο, λοιπόν, πως αντέδρασα? Αρχικά είχα μούτρα, μετά μόνο που δεν έπεσα σε κατάθλιψη και τελικά αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.


Κρούσμα πρώτο: Έχω να πάω σε εντελώς down 2 earth μέρος επονομαζόμενο ΤΣΜΕΔΕ(ναι, το γνωστό ταμείο). Παράρτημα Αγ. Παρασκευής για να αποφύγω τον πανικό του κέντρου. Μάλλον δεν κέρδισα και πολλά. Επίσκεψη 6 φορές για μια δουλειά που απαιτούσε το πολύ δύο επισκέψεις. Ξύπνημα πρωϊνό, μετά από 3-5 ώρες ύπνο, μια γουλιά καφέ στα γρήγορα, ούτε λέξη σε κανέναν για μιάμισι ώρα.

Μέρες: 6 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση: Ας παίξουμε. Δεν είμαι εγώ – είμαι μια άλλη(ρόλοι: η ηλιθιωδώς αθώα, η εξωφρενικά άσχετη, η ντετέκτιβ που κάνει τη φίλη στα ανθρωπίνα curiosities των ταμείων ψάχνοντας κάποιον χαμένο του Ερυθρού Σταυρού)
Την ψυχολογική μου ισοπέδωση μετά από τέσσερις επισκέψεις αποφασίζω ότι δεν θα την ανεχτώ. Διακόπτης. Διασκέδαζω(την πρωινή μου νύστα) κάνοντας ερωτήσεις που γουρλώνουν τα μάτια στους «παλιούς». Προς υπαλλήλους: Μα καλά, γιατί κλείνετε στις 10:30? Γιατί ο οδοντίατρος είναι εδώ 8-10? Αααα, εγώ νόμιζα πως κλείνετε τουλάχιστον στις 2 όπως τα περισσότερα γραφεία σε υπηρεσίες…. Ο οδοντίατρος βάζει τα γέλια. Με ρωτάει πότε τελείωσα τις σπουδές και μου εύχεται καλή σταδιοδρομία. Επιλέγω τους πιο nerd-looking παρευρισκόμενους για τα διαδικαστικά. Συλλέγω μόνο τα πιο βαριά περιστατικά. Μια κυρία με ξινή φάτσα, γυαλί πατομπούκαλο και χαμόγελο προς τα κάτω κάθεται μπροστά μπροστά. Δείχνει έτοιμη να πεταχτεί ελατηριωειδώς από την καρέκλα της ανά πάσα στιγμή μπας και της πάρει κάποιος τη σειρά: Συγνώμη, πως πάει εδώ η δουλειά? Δεν έχει σειρά και δεν βλέπω μηχάνημα για χαρτάκι με αριθμό…Με κοιτάει σαν ufo. Ξεροκαταπίνει. Μετά από ένα second μου δείχνει στίβα με βιβλιάρια πάνω στον πάγκο. Κουβέντα καμιά. Δηλαδή? Το αφήνω εκεί? Συνειδητοποιεί μάλλον ότι είμαι άσχετη. Αποκωδικοποίηση: δεν δαγκώνω, άρα δεν θα της τη φέρω. Αφιερώνει ένα λεπτό για να μου εξηγήσει τα πάντα. Μετά από μια ώρα αναμονής, μόνο που δεν καταλήγουμε φιλενάδες. Μέρες: 6 από 12

Κρούσμα δεύτερο: συλλογή χαρτιών από –επίσης down 2 earth μέρη όπως - το ΤΕΕ(Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος) και ο ΣΑΔΑΣ(Σύλλογος Αρχιτεκτόνων). Θα χρειαστείτε αυτό. Πρέπει να πάρετε και το άλλο. Δεν μπορείτε να πάρετε εσείς χαρτί για άλλον.
Μέρες: 3 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση: παρέα+humor+χαλαρή διάθεση=enjoy
Τα πράγματα εδώ είναι πολύ καλύτερα από ότι στην προηγούμενη κατηγορία. Είμαι με παρέα και γελάμε καθ’όλη την ώρα που περιμένουμε πρωί πρωί στην ουρά. Ο υπάλληλος φαίνεται να το διασκεδάζει, γιατί με το που μας βλέπει μας απαντάει σε κάτι που αναρωτιόμασταν φωναχτά 5 μέτρα πριν το ταμείο. Στο ΣΑΔΑΣ δε, η κατάσταση μεταβάλλεται από δυσάρεστη σε ονειρική. Νυστάζω. Κάνει κρύο. Φυσάει. Θέλω καφέ. Μουντό πρωινό Δευτέρας στην έρημη Πλάκα, υπάρχουν μόνο κάτι σκύλοι και μερικοί εργάτες που αλλάζουν την αποχέτευση στην Βρυσακίου ή στην Κλάδου. Ονόματα δεν συγκρατώ. Και αυτά τα θυμάμαι γιατί στη γωνία είναι ο σύλλογος που ψάχναμε.


 

Νεοκλασσικό με αυλή. Η υπάλληλος λέει πως έχουν φύγει οι δυο συνάδελφοί της και φοβάται να μένει μόνη της. Της την έχουν πέσει διάφοροι μέρα μεσημέρι. Δείχνει monitor κάμερας. Μας καλεί για παρέα. Πέρασα μιάμισι ώρα ένα χειμωνιάτικο πρωινό με ζεστό καφέ και κουβέντα. Στο φεύγα μας φόρτωσε με διπλά και τριπλά τεύχη περιοδικών, εκδόσεων του συλλόγου με τα επαγγελματικά μας δικαιώματα κλπκλπ. Πέντε κιλά έντυπα τουλάχιστον. Πάρτε και σακούλα, δεν μπορείτε να τα κουβαλήσετε αλλιώς. Όχι μόνο δεν ήτανε ο τυπικός σύλλογος με τη χαρτούρα, αλλά μια ξεχωριστή υπάλληλος μας κέρδισε κι από πάνω.
Μέρες: 3 από 12

Κρούσμα τρίτο: Φυσικοθεραπεία. Αριστερός –ξεβιδωμένος- ώμος. Δύο ώρες το session, βάλε και ένα δίωρο το πέρα δώθε, σύνολο τέσσερις ώρες κάθε μέρα.
Μέρες: 12 από 12
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
Αντίδραση:
στάδιο α / ο εξωτερικός παρατηρητής
Στην αρχή τη βρίσκω. Ανακουφίζομαι κιόλας από τον πόνο. Περιοδικά δεν πιάνω. Τα βαριέμαι. Πηγαινοέρχομαι με ένα βιβλίο παραμάσχαλα και όπου μπορώ διαβάζω. Με πειράζουν: η διαβαστερή. Κοινώς: «το φυτό». Χαζεύω γύρω μου τα μηχανήματα, τους ανθρώπους, το βιβλίο μου. Θέλω να είμαι στον κόσμο μου. Κουβέντες πολλές κομμένες. Δύο τομείς: γυμναστική και μηχανήματα. Με τραβάνε, με βάζουν να κάνω ασκήσεις για να δυναμώσει, με βαράκια, με λάστιχα - νιώθω ο Τιραμόλα, με ένα τροχό, με αντίσταση - νιώθω ο superman, μου βάζουν κάτι ρεύματα - νιώθω εβραία στο Άουσβιτς, με βάζουν σε ένα μαγνητικό δακτύλιο - νιώθω σαν μούμια σε μαγνητικό τομογράφο-, με βάζουν σε άλλα who μηχανήματα – ρωτάω για το καθετί, με βάζουν στον πάγο, με βάζουν σε μια λάμπα που με ζεσταίνει σαν τα κοτόπουλα στο σουβλατζίδικο. Μετά από αυτό ακολουθεί πάντα καπάκι το καλύτερο: μασάζ με ένα λάδι. Ζητάω αυτό να γίνεται στο τέλος, αν είναι δυνατόν. Ενδιάμεσα σε όποιο μηχάνημα με παίρνει, κοιμάμαι. Είμαι πτώμα. Άραγε ροχαλίζω κιόλας? loloololl Ακόμη δεν έχω συνηθίσει το πρωϊνό ξύπνημα. Που και που στο τέλος ακολουθεί ένεση από τον γιατρό. Complete set.

πάρτο αλλιώς
μαρμότταττόμραμαρμότταττόμραμ
στάδιο β / lets mingle and see what happens
Δεν θέλω να είμαι στον κόσμο μου. Ας αναμιχτούμε. Αποφασίζω να μελετήσω την ανθρωπογεωγραφία του μέρους. Η γιουβαρλακική Ρένα στη γραμματεία. Στην αρχή με τρομοκρατεί για το δεκάλεπτο που αργώ. Πέντε μέρες μετά αλλάζει τρομακτικά. Στάζει μέλι. Υποψιάζομαι πως πηδήχτηκε. Επιτέλους. Να ησυχάσουμε. Η εντυπωσιακής χρωματικής γκάμας(μαλλί και ρούχα) Αγγελική. Της κάνουν όλοι πλάκα. Ο Θάνος έχει αναλάβει την εκγύμνασή μου. Έχει μεγάλα μάτια. Παιδικές βλεφαρίδες. Μεγάλες. Γυριστές. Όλο απορία. Βρίσκουμε και κοινή γνωστή. Μια άκυρη που ανήκε κάποτε στη ευρύτερη παρέα. Ας μην μου πει να βγούμε όλοι μαζί. Μου ψιλοκολλάει. Όσο τον παίρνει λόγω δουλειάς. Not my type. Του κόβω τη φόρα… Ο Μιχάλης κάνει πρακτική. Είναι 19. Είναι πολύ ευγενικός, με λεπτό χιούμορ και κάνει το καλύτερο μασάζ by far. Του το λέω. Θέλει να κάνει ένα δώρο σε μια κοπέλα που του αρέσει. Θα τη βγάλει το βράδυ για φαγητό. Λέει να της πάρει δαχτυλίδι. Τον φρενάρω. Θες να την παντρευτείς? Όχι. Άρα όχι δαχτυλίδι. Σε κοπέλα που μας ενδιαφέρει ερωτικά και δεν θέλουμε να την παντρευτούμε ποτέ τέτοιο δώρο. Νιώθω σαν τον Ζαμπούνη. Σύσκεψη για το δώρο. Ο Γιάννης είναι ο έτερος υπεύθυνος των μηχανημάτων. Θεότρελος. Μεταλλάς, γεματούλης, με πολύ ενέργεια, μιλάμε για βιβλία, μουσική, ανθρώπους. Ατακαδόρος. Ξελασπώνει την ατμόσφαιρα όταν έχεις βαρεθεί. Μου κόλλησε το «διαβαστερή». Όπως στον απέναντι που κοιμάται όπου μπορεί, με μια κουκούλα στο κεφάλι για να του κρύβει το φως, του κόλλησε το «ο μοναχός». Του προτείνω να φέρει κανένα trivial να κάνει ερωτήσεις στους παραταγμένους στα κρεβάτια γύρω γύρω. Να περνάει η ώρα, να μαθαίνουμε και τίποτα, να έχει ενδιαφέρον. Λέει να το εισηγηθώ στον γιατρό. Του το υπόσχομαι. Υπάρχουν και άλλα φρούτα στο μαγαζί. Οι πελάτες είναι τραλαλα. Εγκεφαλικά , μέσες, ο καθένας με το δικό του. Εγώ είμαι super ελαφριά περίπτωση. Όλοι μαζί αποτελούν μια πολύχρωμη, ετερόκλητη μάζα. Κεφάτη αλλά διακριτική. Άμα δεν γουστάρω να πω τίποτα με αφήνουν στην ησυχία μου. Η καλύτερή μου. Όλοι πειράζονται, γελάνε… να περάσει η ώρα. Με προεξάρχουσα τη Ρένα, μου θυμίζουν το γνωστό τραγουδάκι της Λιλιππούπολης:

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΠΙΖΕΛΙΩΝ

Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών
Και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν

Μ' ένα πράσινο, καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για το χορό των μπιζελιών
Ήρθε η ώρα πια κι εγώ να χορέψω με λαχτάρα
-αγκαλιά με μια αγκινάρα-
το πρώτο μου ταγκό!

Βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών
Κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλι
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν

Μ' ένα πράσινο, καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για το χορό των μπιζελιών
Ήρθε η ώρα πια κι εγώ να χορέψω με λαχτάρα
-αγκαλιά με μια αγκινάρα-
το πρώτο μου ταγκό!


πάρτο αλλιώς
μαρμότταμαρμότταμαρμόττα
στάδιο γ / υπομονή: βλέπε αυτό που δεν είχα ποτέ
Δέκα μέρες μετά έχω αρχίσει να βαριέμαι. Δεν μιλάω σε κανέναν. Όταν με ρωτήσουν κάτι γκρινιάζω. Αν εγώ κάθομαι τόσο πολύ κάποιος με ποιο σοβαρό πρόβλημα πόσο κάθεται? Η πιο κρίσιμη -δύσκολη- περίοδος είναι πριν το τέλος. Aποφασίζω να το πάρω στωϊκά. Φέρνω και το σημειωματάριό μου και γράφω. Μιλάω με το γιατρό. Και αύριο και τέλος. Την τελευταία μέρα νιώθω πως θα μου λείψει ο μικρόκοσμός τους.