Sex And The City(Series 7)

Ναι! Είναι γεγονός! Ο έβδομος κύκλος του SATC άρχισε να προβάλλεται και στο πρώτο επεισόδιο είχα την τιμητική μου: ρόλος πρωταγωνιστικός. Όχι μαλακίες. Τοποθεσία? Όχι το ομώνυμο bar(City) του Κολωνακίου, αλλά άλλο bar/club/callitwhatyouwant downtown που για ευνόητους λόγους θα κρατήσω μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το σκηνικό? Μου την έπεσε ένα ζευγάρι!!!! LOLOLLOLOLOLOLLOO Δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο. Ι blog it πάραυτα:

Τέσσερις φίλες κάθονται στο bar. Μια ξανθιά(περίπου), μια μελαχρινή, μια καστανή, μια κοκκινομάλλα(επίσης περίπου). Όλοι οι δυνατοί χρωματισμοί μαλλιών δηλαδή, όπως και στα προηγούμενα SATC! Καλά πάμε! Λόγω blogging habit και αναλογίας στον χρωματισμό μαλλιού(2 τόνους πάνω, 2 κάτω δεν τα χαλάμε τώρα) με αυτοανακηρύσσω ένδοξη συνεχίστρια της Carrie. Α, και για ένα άλλο λόγο επίσης: στην παρέα είναι και φίλος μου άντρας, σας τον gay φίλο της Carrie δηλαδή. Αυτός δεν είναι gay αλλά τι να κάνουμε? Ο έβδομος κύκλος επεισοδίων έχει μερικές αλλαγές. Η παραγωγή ζητάει συγνώμη.

Μέσα στον πανικό και την τσιγαροfume ατμόσφαιρα, μας ζητάνε συγνώμη πολλοί, τους ανοίγουμε χώρο και παραγγέλνουνε στο bar. Εγώ φοράω ένα καπέλο που ούτε χωράει κάπου πάνω στο bar, ούτε στο –σε μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από την παλάμη μου- τσαντάκι και στην γκαρνταρόμπα θα μου το χάσουνε. Οπότε, αν και κάνει ζέστη, το φοράω, τι να κάνουμε? Προς το τέλος της βραδιάς, πάνω που έχουμε κουραστεί και λέμε να φύγουμε, εγώ κάθομαι με φάτσα το bar, μιλάω με τους άλλους και καπνίζω, όταν νιώθω ένα άγγιγμα χαμηλά στην πλάτη. Απαλό αλλά σαφές. Μέχρι να γυρίσω, το άγνωστο χέρι επεκτείνεται στο δεξί μου χέρι, από τον ώμο μέχρι την παλάμη. Αργά και τελετουργικά!!! Ετοιμάζομαι να κάνω σκηνή, όταν γυρίζω και βλέπω μια γκόμενα, τύπου bimbo: ψηλή, νταρντάνα, βυζί πινέζα να σημαδεύει τον απέναντι τοίχο, φόρεμα κολλητό μαύρο με ντεκολτέ μέχρι τη ζώνη και μακρύ μαλλί ξανθό -απόχρωσης πλατινέ φυσικά- με μπούκλα κομμωτηρίου. Λέει: να περάσω να πάω στο bar? Γνέφω αποσβολωμένη. Σκέφτομαι ότι ιδέα μου θα ήταν, τόσος κόσμος εδώ, μήπως έχω πιει πολύ? Δεν περνάνε 5 seconds σκάει δίπλα μου ψηλός, ερυθρόδερμος γκόμενος(solarium? μελαχρινός από φυσικού του? άγνωστο), τύπου ντουλάπα, με χέρια που δεν κλείνουν από τα βαράκια. Ανοίγω χώρο. Έρχεται και κάθεται μπροστά μου. Σκύβει παίρνει μια ανάσα και φυσάει –απαλάααααααα- στο πρόσωπό μου. Τα έχω χάσει εντελώς -μα εντελώς- με την προηγούμενη, αυτόν όμως νομίζω πως ξέρω να τον χειριστώ. Η μουσική ακούγεται πολύ δυνατά. Για κουβέντες δεν είμαστε τώρα – σιγά μην σκύψω και κοντά στο πρόσωπό του για να με ακούσει να τον βρίσω-. Καπνίζω που καπνίζω, ξεφυσάω γρήγορα με δύναμη τον καπνό πάνω του –να τον πνίξω- με μια έκδηλη γκριμάτσα αηδίας. Το πιάνει δεν το πιάνει το υπονοούμενο, γυρίζει και πιάνει την προαναφερθείσα γκόμενα και τη φιλάει. Εκεί καταλαβαίνω πως είναι ντουέτο. Μας έχουνε κόψει την παρέα στα δυο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε, κοιταζόμαστε όλοι με βλέμμα άντεπότεθαφύγουνε. Σε μια χορευτική φιγούρα, η γκόμενα περνάει από πίσω μου, ο γκόμενος στέκεται μπροστά μου και αρχίζουν να χορεύουν, όσο μπορούνε πιο κοντά μου. Sandwitch!!!! Πως βρέθηκα εγώ εδώ! Aν είναι ποτέ δυνατόν!!! Μου’ρχεται να βάλω τα γέλια αλλά εξωτερικά διατηρώ ένα μακάριο βλέμμα αγελάδας, η παρέα κοιτάζει με άτακτο ύφος και προσπαθεί να μην πέσει στο πάτωμα από τα γέλια, η γκόμενα πίσω μου με πιάνει από τη μέση, ο φουσκωτός γκόμενος σκύβει, μου λέει ωραίο καπέλο, μου βουτάει το καπέλο, το φοράει και αρχίζει με ένα ηλίθιο αυτάρεσκο χαμόγελο να χορεύει μπροστά μου. Εγώ κάγκελο. Χωρίς πλάνο δράσης(ναι, ακόμη εγώ να συνειδητοποιήσω τι παίζεται!!), κάθομαι για 2 δεύτερα σαν αγγούρι, συνεχίζω να καπνίζω με μακάριο zen ύφος, πετάω το τσιγάρο, απλώνω χέρι, παίρνω καπέλο, απαντάω ένα ηλίθιο: δικό μου είναι το καπέλο… Το ζεύγος κοιτιέται με απορία. Γυρίζω στους άλλους: και τώρα φεύγουμε! Τους παίρνω και την κάνουμε. Η ώρα είχε περάσει ούτως ή άλλως. Στην άνοδο για την έξοδο σκέφτομαι ότι πιο άσχετη ατάκα δεν θα μπορούσα να έχω ξεστομίσει. Standard! Πιο κουλή ατάκα δεν έχει ξαναυπάρξει! Θα μπορούσα να είχα πει ένα κάρο πράγματα αλλά τεσπά. Είχα μείνει και κόκαλο. Ούτε altzheimer να είχα!

Δυο μέρες μετά για καφέ με την ίδια παρέα, εξιστορούμε το σκηνικό σε κοινό φίλο. Μόλις ακούει τη φάση με τον καπνό, μου λέει «μα καλά ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ???».Φτου γαμώ την ατυχία μου! Σημαίνει κάτι αυτό? Κάτι που δεν ήθελα να δείξω δηλαδή? Μου αναλύουν εν τάχει ότι αυτό σημαίνει κάτι… δεν θυμάμαι ακριβώς τι αλλά κάτι σημαίνει. Και καλά πάντως ότι εγώ γουστάρω.. αυτό είναι το νόημα. Εγώ καγκελώνω ξανά. Με δουλεύουν για τα καλά. Ψιλό γαζί. Γελάω και εγώ και μαζί λέω διάφορα του τύπου: Εγώ για να τον πνίξω και να τον εκνευρίσω το έκανα. Ξέρω πόσο ενοχλητικός είναι ο καπνός μέσα στα μάτια και τη μύτη σου. Και να έλεγες ότι το έκανα και με ηδυπάθεια? Καλά, ΠΟΣΟ ηλίθιος μπορεί να είναι ο άλλος για να καταλάβει ότι θέλει? Το ξινισμένο μου πρόσωπο το πήρε για νάζι??.. και άλλα τέτοια τα οποία χάνονται μέσα σε τρανταχτά γέλια και ατάκες του τύπου μη προσπαθείς να δικαιολογηθείς και τα ρέστα. Καλά, μα ΓΙΑΤΙ γαμώτο δεν το’ξερα εγώ αυτό? Που διάολο γράφουν αυτούς τους συμβολισμούς? Δεν τους γράφουν στο Σύνταγμα θα τόχα δει. Ούτε στα σχολεία τα μαθαίνουν! Ποιος τους αποφασίζει? Γιατί δεν μου τα έχει πει ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ εμένα αυτά???? Urban Culture μηδέν!

τέλος επεισοδίου