blog-oμφαλοσκοπήσεις

Πολύ φιλοσοφία έχει πέσει τελευταία στη blogoκοινότητα. Φυσικά το σκέπτεσθαι, το υγιές και ειλικρινές σκέπτεσθαι είναι μια χαρά και πολύ το γουστάρω. Ευτυχώς όπως βλέπω αναγνωρίζεται κιόλας, αφού δείχνει να γεννάει διάλογο. Tουλάχιστον διάλογο. Σημαντικό αυτό. Οι δυο τελευταίες δημοσιεύσεις(εδώ και εδώ) έχουν εντείνει το φαινόμενο.

Έλεγα να ακολουθήσω άλλη στάση. Σήμερα όμως άλλαξα γνώμη: Ας ομφαλοσκοπήσω λοιπόν.

Δεν ήταν συνηθισμένη η ελληνική blogόσφαιρα στα παραδοσιακά media. Και ας αρέσκεται(εξ'oρισμού) στο να δημοσιοποιεί απόψεις/εμπειρίες κλπκλπ. Στο διαδίκτυο όμως. Kαι ας επιτρέπει τα comments(με μετρημένες στα δάχτυλα περί του αντιθέτου εξαιρέσεις). Στο διαδίκτυο όμως.

Γιατί παρόλα αυτά έχω την εντύπωση ότι αρνούμαστε τη φύση μας? Τόσες δηλώσεις: τι πως και γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Γιατί δίνουμε εξηγήσεις? Γιατί έχω την εντύπωση ότι πολλοί έχουν μπλέξει σε μια απολογητική ή ενοχική αντιμετώπιση?

Ερώτηση: Ποια είναι τα όρια μεταξύ ιδιωτικότητας και δημοσιότητας? Τι κάνει κάτι δημόσιο και τι ιδιωτικό? Ναι, τα blogs είναι προσωπικά. Και ομαδικά να είναι πάλι αυτό ισχύει υπό μια έννοια. Ποια έννοια? Με την έννοια ότι ο καθένας έχει την εξουσία στο blog του. Ότι θέλει γράφει, ότι θέλει σβήνει. Ναι άλλος λέει πως τα γράφει για τον ίδιο, άλλος για μια ομάδα ανθρώπων που ίσως την ενδιαφέρει να κουβεντιάσει για ένα ζήτημα. Το οιοδήποτε ζήτημα. Η όλη διαφορά έγκειται στο «κουμπάκι» publish και στην επιλογή να έχεις comments. Αφενός(περί publish) γιατί αν δεν θες να σε διαβάζει κανείς άλλος, τα γράφεις σε τετράδιο-ημερολόγιο(και αφού δεν το κάνεις γουστάρεις να σε βλέπουν από την κλειδαρότρυπα - όσο επιτρέπεις εσύ, ναι, συμφωνώ…είναι αυτοελεγχόμενη η έκθεση) και αφετέρου(περί comments) γιατί σε ενδιαφέρει να αρχίσεις διάλογο, ή να ακούσεις ένα «μπράβο», ή ένα «τι μαλακίες μας λες τώρα». Σε ενδιαφέρει πάντως η επικοινωνία. Και να ξέρεις τις επιπτώσεις του κειμένου σου. Αν έχεις και τρομερή ανάγκη για επιβεβαίωση μπορεί να γράφεις επίτηδες και για τα comments. Τα έχουν πει πολλοί συν-bloggers αυτά. Μη επαναλαμβανόμαστε. Όταν έχεις comments ηδονίζεσαι(βαρύ? Μπορεί. Ικανοποίηση παίρνεις όμως…ίσως και μόνο της περιέργειάς σου: να κάνεις «κλικ» να δεις τι σου γράψανε) για το θέαμα που προσφέρεις από την κλειδαρότρυπα. Που δεν ξέρω πόσο κλειδαρότρυπα είναι για να πω και την αλήθεια. Μάλλον όσο την αφήνει ο καθένας να γίνει.

Τότε γιατί ενοχλούμαστε μερικές φορές όταν κάποιος άλλος ασχολείται μαζί μας, με άλλο τρόπο εκτός από τα comments? Εμείς δεν τα λέμε δημόσια? Να του πούμε να μην ασχολείται μαζί μας παρά μόνο όπως εμείς θέλουμε? Ας το πιάσω αλλιώς. Ποια η φύση του δημόσιου χώρου σήμερα? Και ποια η σχέση δημόσιου χώρου και επικοινωνίας?

-Και ποια η φύση του δημόσιου χώρου σήμερα?-
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα…..Έλα μου ντε που ο δημόσιος χώρος, με τα νέα μέσα είναι «διευρυμένος»(augmented αγγλιστί)? Φαίνεται ότι εκτός από τον «φυσικό δημόσιο χώρο»(πλατείες, δρόμοι), υπάρχει και ο «άυλος»δημόσιος χώρος. Εδώ συμπεριλαμβάνεται αυτός που παράγεται από τα παραδοσιακά και ηλεκτρονικά media(αφού εκεί λαμβάνει χώρα διάλογος για τα δημόσια-συνήθως- ή για τα ιδιωτικά που έτσι δημοσιοποιούνται –μεσημεριανή ζώνη-) καθώς και ο εικονικός δημόσιος χώρος, που δημιουργείται στο διαδίκτυο(απλά websites ή websites/προγράμματα που έχουν να κάνουν εκ φύσεως με αλληλεπίδραση: κοινότητες, chat rooms, instant messaging, forums, blogs κλπκλπ).

-Ποια η σχέση δημόσιου χώρου και επικοινωνίας?-
Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι θέμα κατά συρροή διδακτορικών, έχει να κάνει με τον πομπό και τον δέκτη του μηνύματος κλπκλπ. Θα πω όμως κάτι ακόμη που μας κολλάει πολύ νομίζω. Αν πάρεις μια ντουντούκα και βγεις στο μπαλκόνι σου, ακόμη και να πεις «φοράω ένα σούπερ τοσοδούλι, μίνι, διάφανο και ροζ bikini» το θέμα –όσο προσωπικό και να’ναι- γίνεται κτήμα πολλών. Μπορεί να μην τους αφορά, αλλά δημοσιοποιείται. Αποκτάνε γνώση. Και μπορεί να τους καρφωθεί να σχολιάσουνε. Η ανθρώπινη φύση –σε γενικές γραμμές, όχι πάντα, ευτυχώς- είναι τέτοια. Οι περισσότεροι θα πάρουνε θέση. Κατ’ιδίαν ή δημόσια. Και εσύ τους έδωσες το δικαίωμα αυτό. Αφού βγήκες με τη ντουντούκα στο μπαλκόνι, μπορεί να μη σε άκουσε αυτός που θες(αν θες), αλλά σε άκουσαν κάποιοι. Εσύ μπορείς να επιλέξεις, να τους κατηγορήσεις που έχουν άποψη για σένα, να στεναχωρηθείς ή να χαρείς για το τι σου είπανε, ή να αδιαφορήσεις παντελώς για το ζήτημα.

Το κείμενο στο in.gr μου φάνηκε χάλια, του ποδαριού, με έναν περίεργα ειρωνικό τόνο(προσωπική άποψη), πολλή έμφαση στον blogger και λάθος επιλογή κειμένων. Ναι, χαίρομαι πολύ που μπήκα –και μάλιστα πρώτη πρώτη- αλλά το τσιφτεντελομπιζέλι παρότι τ’αγαπώ δεν μ’άρεσε που το είδα εκεί. Όχι γιατί δεν είναι αντιπροσωπευτικό μου κείμενο, γιατί νομίζω δεν έχω «αντιπροσωπευτικά κείμενα» και δεν θέλω να αποκτήσω. Προτιμώ την ελευθερία μου και -αν γίνεται- καθόλου ταμπέλες. Αλλά γιατί δεν είναι δικό μου κείμενο. Και παρακάτω μιλάει για την αξία του πρωτότυπου λόγου στα blogs και το πρώτο παράδειγμα(το παρόν blog) έχει ένα quote! Αρνήθηκα όμως να ασχοληθώ περαιτέρω, αν και θα έπρεπε ίσως. Ίσως επειδή τρέφω την εμπιστοσύνη σε όποιον κάνει τον κόπο να μπει στο blog αυτό ότι θα διαβάσει και θα βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Οπότε ευχαριστώ για τη διαφήμιση και αφήνω το blog να μιλήσει μόνο του.

Το τελευταίο κείμενο στα ΝΕΑ με χαροποίησε ξανά. Περίμενα να με είχε ειδοποιήσει ο συντάκτης αφού δεν χρησιμοποίησε και πολλά blogs(του vitamo βασικά και το δικό μου συμπληρωματικά). Και πάλι η αναφορά έγινε στο καλοκαιρινό hitάκι του CNN και μάλιστα με κείμενο σχεδόν ίδιο με αυτό της δημοσίευσης του Νοεμβρίου. Αλλά φαντάζομαι ο άνθρωπος δεν είχε χρόνο πολύ για το άρθρο και αφού δεν το αντέγραψε κατά λέξη δεν μπορώ να πω και τίποτα. Ευχαριστώ όμως πάρα πολύ για την αναφορά η οποία με τιμάει και τείνει σχεδόν να κατατάξει το blog αυτό στην ιστορία των ελληνικών blogs! -Τι μετριοφροσύνη ε?-

αυτά…μερικές σκέψεις