πείραμα

Ήθελα να βάλω μια αγγελία. Στο γνωστό εβδομαδιαίο περιοδικό του ΤΕΕ(Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας). Εκεί που βάζουν όλοι οι μηχανικοί που θέλουν να βρουν δουλειά. Καλώς ή κακώς μεν, στην Ελλάδα οι περισσότερες αξιόλογες δουλειές πάνε από στόμα σε στόμα. Για ποικιλία δε όμως είπα να το κάνω. Και μετά διαλέγω. Πιάνω το έντυπο και χαζεύω. Δεν έχω βάλει πολλές φορές αγγελία και στο παρελθόν που είχα ξαναβάλει δεν είχα και ιδιαίτερα προσόντα οπότε το ζήτημα δεν ήταν πολύπλοκο: δυο λέξεις, ένα τηλέφωνο. Έψαχνα και μια δουλειά για κανένα μήνα. Τώρα ψάχνω για κάτι πιο σοβαρό. Και ξέρω δυο πράγματα παραπάνω. Παρατηρώ τις αγγελίες. Γενικά τις χωρίζω σε δυο κατηγορίες: οι «των παλιών» και οι «των φρέσκων». Δεν αναλύω τις πρώτες αφού δεν με απασχολεί για την ώρα και πάω στις δεύτερες.

Μερικές λοιπόν, είναι λακωνικές: νέα/νέος αρχιτέκτων(έτος αποφοίτησης, σχολή) ζητά εργασία. Τηλ:*** , email:***. Ούτως ή άλλως θα πας για μια συνέντευξη, οπότε πιο πολλά από κοντά. Σύντομο και 2 the point. Το ερώτημα εδώ είναι: γιατί να πάρουν εσένα τηλέφωνο για συνέντευξη, όταν παίζουν τόσες αγγελίες. Και μήπως έτσι σκοτώνεις κάτι ιδιαίτερο που ίσως έχεις? Αφήνεσαι στην τύχη και στη έντονη θέλησή σου(Coehlo ζεις εσύ μας οδηγείς?) να βρεθείς σε κάποιο καλό(για τα γούστα σου) γραφείο. Καλό το μινιμαλιστικό, αλλά πρέπει να υπάρχει και καλύτερο. Και αν δεν υπάρχει θα το φτιάξουμε. Πάμε παρακάτω. Κατηγορία δεύτερη.

Μερικές αγγελίες θυμίζουν παζάρι(έλα πάρεπάρεπάρε): νέα/νέος αρχιτέκτων(έτος αποφοίτησης, σχολή) με ευχέρεια στην αρχιτεκτονική σύνθεση(το βασικό μάθημα σε όλες τις σχολές και κύριο αντικείμενο των σπουδών, σαν να λέμε μαθηματικός με ευχέρεια στην πρόσθεση) επιθυμεί εργασία ανάλογη των προσόντων του. Γνώσεις autocad, photoshop, μπλαμπλαμπλα(7/8 software, μέσα και τo word και άλλα λιγότερο ή περισσότερο elementary). Ακολουθούν ξένες γλώσσες, περιγραφή του τύπου κάνω τα πάντα: PR, επίβλεψη στο εργοτάξιο, μακέττα, πολεοδομίες. Εμπειρία τάδε. Καταλήγουν με το προσαρμοστικότητα, ευχέρεια στην μάθηση κλπκλπ Τηλ:***, email:***. Αηδία. Πίπες θα μας παίρνετε? Σαν να βγάζεις τον εαυτό σου στο τελάρο της λαϊκής και να λες, λάθος όχι να λες, να ουρλιάζεις απεγνωσμένα: πάρτε με ένα τηλέφωνοοοο!!! Γιατί εγώ που είμαι τόσο καλός δεν έχω βρει κάτι? Τι δεν πάει καλά? θέλω να βρω μια καλή δουλειάαααα!!! Ενώ είναι σοβαρό το πρόβλημα και πέρα ως πέρα αληθινό(είναι γνωστό πως ο χώρος στην post-ολυμπιακή φάση περνάει μια κάμψη, ιδιαίτερα τα γραφεία που δούλευαν περισσότερο με δημόσιο έργα), η τραβηγμένη από τα μαλλιά αυτή δήλωση είναι τόσο χυδαία και τόσο απελπισμένη που εγώ δεν θα ήθελα να πάρω τηλέφωνο ως εργοδότης.

Εκτός από αυτές τις δυο τάσεις φυσικά, η πληθώρα των αγγελιών κινείται κάπου ενδιάμεσα. Έίναι όμως ενοχλητικά ομοιόμορφες.

Και κάπου εδώ φτάνει η σειρά μου. Η ανωνυμία και η συντομία της αγγελίας είναι τα χαρακτηριστικά της. Για κάποιο λόγο όμως η ομοιομορφία που επικρατεί εμένα με πνίγει. Θέλω μια αγγελία, σύντομη αλλά όχι συνηθισμένη. Ασυνήθιστη αλλά όχι να δείχνει αλλού-για-αλλού. Να λέει πράγματα αλλά όχι να ακούγεται απελπισμένη. Να ξεχωρίζει με τη αμεσότητα, το λεπτό ίσως humor της και ένα μικρό κλείσιμο του ματιού, μένοντας πάντα όμως επαγγελματική. Θέλω να θέλω εγώ η ίδια μόλις τη διαβάσω να σηκώσω το τηλέφωνο. Δηλαδή ονειρεύομαι τη χρυσή τομή. ΟΚ. Αυτό θα είναι το επόμενό μου project για λίγες ώρες. Εξάλλου ο τρόπος που «σχεδιάζεις» μια αγγελία δεν καταλαβαίνω σε τι απέχει από το πώς σχεδιάζεις οτιδήποτε(ένα κτίριο, ένα φαγητό, ένα ταξίδι, ένα πάρτυ).

Συνειδητοποιώ λοιπόν πως το έχω κάνει φιλοσοφία ολόκληρη. Έτσι αποφασίζω να κάνω ένα πείραμα. Στην πράξη: Θέλω να δω ποια είναι η καλύτερη αγγελία. Δηλαδή αυτή που θα φέρει τα πιο πολλά τηλέφωνα. Το μετά είναι δικό μου θέμα. Έτσι, αν και απαγορεύεται, στέλνω δυο αγγελίες. Με άλλο τηλέφωνο και άλλο email η κάθε μια. Η μια ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Τέσσερις λέξεις: ένα επίθετο, ένα ρήμα, δυο ουσιαστικά. Τηλέφωνο(κινητό) και email. Η άλλη είναι της έμπνευσής μου. Τηλέφωνο(σταθερό) και email(άλλο). Πιάνω και γράφω ξανά την πρώτη αγγελία και στη συνέχεια αντί να περιγράψω ακριβώς τις εργασιακές μου προτιμήσεις, τα προσόντα μου ανά κατηγορίες, την εμπειρία κλπκλπ. γράφω:
λέξεις κλειδιά: τάδε, τάδε, τάδε, τάδε. (Όλα χύμα. Και σαν να τα πετάς στον άλλο: πάρε να’χεις. Παραπάνω από εδώ δεν λέω. Άμα σ’αρέσει πάρε με τηλέφωνο να μάθεις λεπτομέρειες.)
Η ατάκα «λέξεις κλειδιά» είναι το μυστικό συστατικό στη αγγελία. Αυτό για το οποίο σπαζοκεφάλιαζα τόση ώρα. Ακόμη δεν ξέρω αν πρέπει αν είμαι περήφανη για την έμπνευση ή αν θα γίνω ρόμπα. Δεν χρησιμοποιείται σε αγγελίες γενικά, είναι όμως άμεση έκφραση, κάνει τη δουλειά της και στον χώρο μας χρησιμοποιείται συχνά όταν κάνεις θεωρητική κουβέντα για μια ιδέα. Βλέπε το «κλείσιμο του ματιού» τόνος που ήθελα στην αγγελία. Το αποτέλεσμα μ’αρέσει. Επίσης με ένα μυστήριο τρόπο νομίζω ότι –μέσα στην ανωνυμία της- είναι πολύ ο εαυτός μου.
Tην στέλνω.
Σκέψη πρώτη: η διαδικασία στην οποία μπήκα αν μη τι άλλο νομίζω μου έμαθε πολλά. Στο επικοινωνικό ζήτημα εν πρώτεις.

Δημοσιεύεται 20 μέρες μετά. Αποτέλεσμα: κάμποσα τηλέφωνο στο κινητό(η απλή αγγελία), άπειρα στο σταθερό(για την προσωπικής έμπνευσης αγγελία). Α! Και ένα email από τον Κώστα(βλέπε παλιά comments για ταξίδι στο Darmstadt) που την είδε και με αναγνώρισε από τη γραφή! Χαχχαχαχαα! Δεν έχω ξανακούσει καλύτερο κοπλιμέντο Κώστα! Ευχαριστώ :) Eν τω μεταξύ, και άλλοι που την διάβασαν τα ίδια είπαν!! -Eίναι καλό αυτό? Eίδωμεν.-

Σκέψη δεύτερη: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω το μόνιμο κόλλημά μου με το να μιλάω με αγνώστους στο τηλέφωνο. Ψυχραιμία. Έτσι συμβαίνουν τα καλύτερα. Ουφ!

Αποτελέσματα πειράματος: χρειάζεται να πω? Άσε. Θα δείξει.