holly

Το post αυτό έχει γραφτεί κάμποσες φορές. Αρχικά ήθελα να απαντήσω σε comment που έγινε και ζητήθηκε να πω για το έργο. Εγώ όμως θέλω πρώτα να μιλήσω για κάτι άλλο. Για αυτό και θα γράψω με την αντίθετη από τη λογική σειρά.

τέλος
Λονδίνο. Καμμιά 15αριά μέρες πριν. Το έργο τελειώνει. Είμαι ακίνητη. Προσπαθώ να συνέλθω. Μένω στην καρέκλα μου μέχρι να αδειάσει το θέατρο. Πάω να φύγω, όταν πέφτω πάνω σε έναν ταξιθέτη. Αστραπιαίες σκέψεις. Αυτή η γυναίκα χαρακτήρισε μια εποχή της ζωής μου. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας και μέχρι τα 21 μου, το Piano το είχα δει τουλάχιστον 7 φορές. Και δεν συνηθίζω να ξαναβλέπω τις ταινίες που μ’αρέσουν. Το δε cd το έχω λιώσει. Θέλω να τη δω από κοντά. Γιατί? Να της πω τι? Δεν με νοιάζει. Ρωτάω τον ταξιθέτη για τα παρασκήνια. Βγαίνεις από το θέατρο, δεξιά και πάλι δεξιά, στο cobbled alley. Πάω. Πέφτω πάνω σε μια μάζα 20/30 fans που περιμένουν την Holly Hunter να βγει. Κρατάνε εκτυπωμένες φωτογραφίες της από την απονομή του Oscar, το Piano κλπ σε γυαλιστερό χαρτί. Τις έχουν κάνει μεγέθυνση!!!! Έχουν και μαρκαδόρους χοντρούς έτοιμους στο χέρι. Είναι έτοιμοι για όλα. Μεγάλοι άνθρωποι. Μήπως έχω έρθει σε συναυλία? Ξενερώνω. Ποτέ δεν ανήκα σε αυτούς που λέμε fans. Δεν μ’αρέσει, ούτε ως λέξη ούτε ως έννοια. Και τι κάνω εγώ εδώ? Έχω πάρει ένα πρόγραμμα για ενθύμιο και έχω στην τσάντα ένα στυλό που δεν γράφει καν καλά. Κρυώνω. Ανάβω ένα τσιγάρο και κάθομαι πίσω πίσω μέχρι να βρω τι κάνω εγώ εδώ. Ο νόμος του Μέρφυ τίθεται σε ισχύ και δεν περνάει ένα λεπτό που το έχω ανάψει, όταν ανοίγει η πόρτα και οι ορδές των βαρβάρων την πέφτουν σε κάποιον που δεν καταφέρνω να δω. Βλέπω τι κάνουν οι άλλοι και χωρίς πολλή σκέψη τους αντιγράφω. Πλησιάζω και βγάζω και εγώ το πρόγραμμα και το στυλό. Η Ηolly είναι μικρόσωμη και νευρώδης. Εκπέμπει ενέργεια. Είναι φιλική χωρίς πολλά πολλά. Μ’αρέσει αυτό. Φτάνει η σειρά μου. Της δίνω και μου υπογράφει το πρόγραμμα. Άλλοι ζητάνε αφιέρωση. Εγώ όχι. Το βρίσκω ηλίθιο. Με ξέρει? Την ξέρω? Τι νόημα έχει να μου γράψει “στην Ε.”. Ξέρει την Ε.? Δίνει δεκάρα να τη γνωρίσει? Αυτά δεν τα λέω από υποτίμηση του εαυτού μου, από απλή οικονομία χρόνου για την ίδια το λέω. Και λογικό. Τόσοι θα θέλανε να τη γνωρίσουν καλύτερα, αλλά για αυτήν, όπως και για όλους τους άλλους η ημέρα έχει 24 ώρες. Τελικά παίρνω μια υπογραφή. Πάω πίσω να κάνω χώρο στους επόμενους. Νιώθω ηλίθια. Τι νόημα είχε να μου υπογράψει το πρόγραμμα? Για αυτό ήρθα εγώ εδώ? Και άμα φύγω με μια τζίφρα τι έγινε? Ξαφνικά το συνειδητοποιώ. Λαμπάκι στυλ Κύρος Γρανάζης ανάβει από πάνω μου. Εγώ έχω έρθει εδώ όχι για να πάρω πάλι κάτι από αυτήν. Όλοι της ζητάνε. Όλοι θέλουν να της πάρουν κάτι. Εγώ έχω έρθει για να της επιστρέψω κάτι από αυτά που έχει δώσει. Και ας μην με ξέρει και ας μην την νοιάζει. Για μένα το κάνω. Ψάχνω στην τιγκαρισμένη τσάντα μου και ξεθάβω με δυσκολία το μαύρο μου σημειωματάριο. Με το στυλό που δεν πολυγράφει, γράφω δυο κουβέντες σε ένα κομμάτι χαρτί. Τι να γράψεις για να πεις αυτό το πράγμα? Καταλήγω στο προφανές.

κυρία Ηοlly Hunter,
αυτό που μπορώ να πω
είναι
σας ευχαριστώ
πολύ
υπογραφή + ημερομηνία

Το κείμενο με αυτή τη διάταξη. Για έμφαση σε λέξεις χιλιοειπωμένες. Ώσπου το δύσκολο σημείο είναι εδώ: Υπογραφή? Ως τι να υπογράψω? Βάζω το ονοματεπώνυμό μου. Αυτό δεν μου φτάνει. Δεν θέλω να είμαι μόνο ένα μακρύ άγνωστο όνομα. Πως περιγράψεις τον εαυτό σου σε κάποιον άγνωστο? Με μια/δυο λέξεις. Ως τι συστήνεσαι? Να γράψω architect? Architect and blogger(;))?Μόνο αυτό είμαι? Μήπως human? Έλεος κοριτσάκι μου!! Το παράκανα. Μελό μαλακίες.
Ξαναγράφω το σημείωμα με καλύτερα γράμματα(καθότι γράφω ως γιατρός) -και τρελή ταχύτητα- για να προλάβω να μην μου φύγει η Ηolly, τώρα που βρήκα τι θέλω από αυτή τη συνάντηση. Το γράφω 3/4 φορές και το σκίζω. Το χαρτί σκίστηκε χειρότερα από όλα τα προηγούμενα. Ο κόσμος αραιώνει. Πάνω στο σκωροφαγωμένο κομμάτι χαρτί βάζω τελικά architect. Δεν μ’αρέσει, δεν είμαι μόνο αυτό, αλλά δεν έχω χρόνο. Μεγάλα δυνατά βήματα. Ο κόσμος με νιώθει φουριόζα και ανοίγει. Είμαι μπροστά της. BRRRLLPP??? Πρέπει να πω κάτι ε? Της σφίγγω το χέρι, και λέω thank you very much. Ευχαριστεί γλυκά. Θα φαίνομαι περίεργη που ξαναέσκασα μύτη αλλά χέστηκα. Αυτό είναι για εσάς, λέω και της δίνω το χαρτί διπλωμένο στο χέρι. Πάει να το ανοίξει. Όχι, όχι τώρα. Μετά παρακαλώ. Χαμογελά “Ευχαριστώ”. Νιώθω ότι χαμογελά πιο γλυκά. Αληθινά. Ιδέα! Η συμβολική “κάθαρση” από αυτήν, το Piano και η σηματοδότηση εκείνης της φάσης της ζωής μου θέλει μια ανάμνηση. Μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία? Λέω. Ευτυχώς ως γνήσια τουρίστρια έχω τη μηχανή μονίμως στην τσάντα μου. Φυσικά! Ορίστε, ο κύριος αυτός θα μας βγάλει (δείχνει το βαστάζο της τσάντας της -και μάλλον και οδηγό της στο Λονδίνο-, ο οποίος πριν έκανε κουμάντο σε όλους εμάς και έλεγε “ένα πράγμα θα ζητάτε, δεν έχουμε χρόνο” και άλλα τέτοια).


holly, eve and the bloody bastard at the back 

Ευχαριστώ ξανά και φεύγω. Οι άλλοι πίσω μου εκστασιασμένοι από την επιτυχή έκβαση της απαίτησής μου ζητάνε και αυτοί φωτό. Στην επιστροφή νιώθω μια ευχάριστη γλύκα να ποτίζει τις φλέβες μου. Έκλεισα και τυπικά τόσο με το Piano addiction όσο και την post teen φάση. Νιώθω ότι έχω αλλάξει ωραία από τότε. Θυμάμαι τα όνειρα που έκανα. Πόσα έχω κάνει πράξη? Πόσα άλλαξαν? Τι νόημα έχει να μιλήσω(και) για αυτά τώρα?
Τελεία.
Άλλη σελίδα.
Holly σε εκτιμώ και σε ευχαριστώ πολύ.

αρχή
By the bog of Cats
Βόρειος Ιρλανδία. Μια περιοχή με βάλτους(bogs), ομίχλη και λάσπη. Στην περιοχή ζούνε πολλοί νομάδες. Έτσι είναι και η ηρωίδα που υποδύεται η Holly Hunter. Εμφανίζεται στη σκηνή με μαύρο μακρύ φόρεμα και σέρνει ένα νεκρό μαύρο κύκνο. Σημάδι γρουσουζιάς. Εν συντομία.

Η μάνα της την είχε παρατήσει και αυτή την περίμενε πάντα να γυρίσει. Παιδικό τραύμα. Ένα παιδί με άντρα νεότερο. Που ζει στο διπλανό χωριό. Γάμος όχι. Αυτός θέλει να παντρευτεί μια νεότερη γυναίκα. Που τη μεγάλωσε η Η. Έχει πλούσιο πατέρα. Που έχει αγοράσει τα boglands και θέλει να τη διώξει. Αυτή έχει δέσιμο με τον τόπο της. Και ένα μυστήριο δέσιμο με τον άντρα επίσης. Η μέλλουσα νύφη το καταλαβαίνει λίγο πριν την εκκλησία, αλλά αποφασίζει εδώ που έφτασαν να γίνει ο γάμος και μετά χωρίζουν. Στο γαμήλιο τραπέζι εμφανίζεται η Η με νυφικό. Ζητά να παραμείνει στη γη της. Νταβαντούρι. Το νιόπαντρο ζευγάρι ετοιμάζεται για τον μήνα του μέλιτος και θέλουν να πάρουν και τη μικρή μαζί. Η Η. θεωρεί ότι αυτό είναι μέρος μιας προσπάθειας να τη διώξουν και να της πάρουν το παιδί. Για το παιδί όμως θεωρεί ότι είναι καλύτερο να μεγαλώσει με μια “κανονική” οικογένεια. Αφού δεν θέλει να φύγει, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Χαιρετάει τη μικρή. Της λέει πως στην επιστροφή δεν θα είναι εκεί, Καταλαβαίνει πως φέρεται σαν τη μάνα της που την παράτησε. Δεν θέλει το παιδί της να περάσει τα ίδια με αυτή. Η μικρή οδύρεται να την πάρει μαζί. Παύση. Καταιγιστική εξέλιξη. Η Η. σφάζει τη μικρή, έρχονται οι χωριάτες και οι νιόπαντροι και η Μήδεια αυτοκτονεί. Τέλος.

Εγώ κόλλησα. Μπορεί εδώ να γράφω η Holly και η Holly, αλλά στο έργο μέσα σε 1 λεπτό είχα ξεχάσει ότι έβλεπα αυτήν. Έβλεπα την ηρωίδα. Μετά δεν σκεφτόμουν ποιον έβλεπα καν. Immersion. Σημαντικό και σπάνιο προσόν για ηθοποιό γνωστό από τον κινηματογράφο. Με την προφορά στην αρχή τα βρήκα μπαστούνια. Νόμιζα πως ήταν δικό μου πρόβλημα, άκουσα όμως και τους άγγλους δίπλα να δυσκολεύονται. Στο τέλος όμως είχαν μείνει άπαντες κόκαλο και μονάχα splendid, marvelous κλπκλπ άκουγα από γύρω μου. Στη σκηνή τύπου «Μήδεια» με την άκρη του ματιού μου πήρα χαμπάρι καναδυό να αναπηδούν από την καρέκλα τους αναφωνώντας το χαρακτηριστικό «όου». Εγώ δε, σοκαρίστηκα για τα καλά. Δυνατή σκηνή. Από την ένταση δάκρυσα και δάγκωσα τη γλώσσα μου! Ναι. Ταυτόχρονα.

Υ.Γ.:
α. Eίναι που είναι τάπα η H , φοράω και εγώ τακούνια και ιδού το gap!!!
β.Η φωτογραφία αυτή έχει περάσει από ένα mini-gallup για να βγει εδώ. Το ζήτημα ήταν αν θα έδειχνα το πρόσωπό μου ή όχι. Από τη μια τέθηκε το γνωστό ερώτημα περί internet, privacy κλπ και από την άλλη πως η αξία της είναι πως είμαι μαζί με την Η.Η. ενώ την ίδια μπορείς να την δεις μόνη της σε πολλά websites. Επειδή άκουσα άπασες τις πιθανές απόψεις όμως, αποφάσισα να κατεβάσω τον γενικό, να κάνω αυτό που θέλω τελικά και να μην ακούσω κανέναν. Αυτά για να μην αρχίσουν όλοι να ρωτάνε για τον βαθμό και τον τρόπο πειράγματος της φωτό. Α, και sorry Holly για το αποτέλεσμα της απαθανάτισής σου με το κορίτσι αυτό που εξελίχθηκε στη συνέχεια(και εν αγνοία σου «ω, Χόλυ») σε μαφιόζικη περσόνα με Jocker smile και patronizing διαθέσεις!!