τα ρούχα του βασιλιά (1)

Mε αφορμή το χτεσινό πρωινό που ξύπνησα για μια βάφτιση και αποφάσισα να φτιάξω το φόρεμα που θα φορούσα από υπάρχοντα ρούχα.
Με αφιέρωση στην Coco.



Τόσο καιρό έχω blog και παρατήρησα πως δεν έχω γράψει ποτέ για μια μεγάλη μου αγάπη: τα ρούχα.

Η ιστορία ξεκινάει –ως συνήθως- από την παιδική ηλικία.
Ένα κόλλημα: οι κούκλες.
Ένα πρόβλημα: δεν μου έπερναν ότι μαλακίες ρούχα ήθελα για την κούκλα και έτσι ποτέ δεν μου άρεσαν τα ρούχα που φόραγε.
Και μια λύση: ποιείς την ανάγκη φιλοτιμία. Εν προκειμένω: η γιαγιά μου τότε έραβε κατά περιόδους οπότε σε μια επίσκεψη στην Πάτρα που μένει, ανακάλυψα μια σακούλα γεμάτη ρετάλια από διάφορα υφάσματα. Την καβάτζωσα και με σύνεργα κάτι κορδέλες και κάτι παλιά λαστιχάκια άρχισα να ντύνω τις Barbie με κάτι πιο του γούστου μου βεβαίως βεβαίως.

Κάνωντας μια αναδρομή, η αλήθεια είναι πως πάντα είχα άποψη στο τι θα φόραγα και τα έχω ακούσει άπειρες φορές ως πιτσιρίκι όταν σε βόλτα στα μαγαζιά επέμενα να πάρω ένα κόκκινο φόρεμα με δυο τσέπες και δεν συμβιβαζόμουν μετά από δίωρο ποδαρόδρομο με ένα κόκκινο φόρεμα με μια τσέπη. Αποτέλεσμα να μην πάρω τίποτα ή να γίνουμε θέαμα στο πεζοδρόμιο αφού εγώ ούρλιαζα πως αυτό δεν το φοράω και καλύτερα να φοράω μικρά ρούχα.

Τεσπά, επιστρέφω μετά τη δραματική αυτή παρένθεση στο προκείμενο. Αφού προσπαθούσα να εξαντλήσω τα ρετάλια της γιαγιάς στη Barbie και όλα τελικά έμοιαζαν με σακιά, είδα και απόειδα. Το μεγάλο τούτο υπαρξιακό αδιέξοδο της γραφούσης, την οδήγησε σε μια ένδοξη απόφαση: στο να αρχίσει να ζωγραφίζει το φορέματα που ήθελε να φορέσει στη Barbie και δεν μπορούσε να πετύχει ΑΚΡΙΒΩΣ με τα λαστιχάκια/τσιμπιδάκια και λοιπά πρόχειρα σύνεργα styling. Η collection παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία: βασίλισσα, πριγκίπισσα, νεράιδα, νύφη, βασίλισσα της νύχτας, του χιονιού και άλλοι γαλαζοαίματοι τίτλοι αφού αντλούσα έμπευση κυρίως από τα παραμύθια που μου άρεσαν. Τα δε παραμύθια που μου άρεσαν, όπως είναι φυσικό τα φανταζόμουν τρόπον τινά ως το δικό μου μέλλον: ήθελα να γίνω βασίλισσα, πριγκίπισσα ή έστω νύφη(τα έχουμε ξαναπεί) ακριβώς για να φοράω το γνωστό φουσκωτό φόρεμα τούρτα. Εντελώς κολλημένη με τη μπάλα, η κλισεδιά του στυλ: «περιμένω το βασιλόπουλο» δεν με είχε πολυαπασχολήσει τότε ως issue. Εγώ το φόρεμα περίμενα. Όταν συνειδητοποιησα πως και σήμερα οι γαλαζοαίματοι δεν φοράνε μακριά φορέματα κατέληξα να ψάχνω έναν τρόπο για να φοράω ως ενήλικη μακριά φουσκωτά φορέματα. Μέσα στην απόγνωση(είχα πιάσει πάτο κανονικά) ρώτησα αν είναι μια κάποια λύσις το να είμαι νύφη κατ’επάγγελμα.

Μπροστά σε αυτόν τον κόλαφο των αρνητικών απαντήσεων λοιπόν, ζωγράφιζε ζωγράφιζε, άρχισα να μην ασχολούμαι πια με τo lifestyle και τις ανάγκες της Barbie και να ζωγραφίζω για κανονικές γυναίκες. Στην ηλικία των 5 ή 6 οπότε και συνέβη το προαναφερθέν γεγονός δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει επάγγελμα που να σχεδιάζεις ρούχα. Η μητέρα μου με πληροφόρησε πως αν μου αρέσει αυτό, το επάγγελμα λέγεται μοντελίστ! Άκου μοντελίστ! Τόσο 80s ατάκα! Ακόμη και τότε μου φάνηκε τόσο γελοίο...και αποφάσισα να μην το λέω πουθενά και με παίρνουν με τις ντομάτες. Από την τηλεόραση άκουσα πως λέγεται και σχεδιαστής μόδας και αποφάσισα πως αυτό παίζει ως possibility να γίνω όταν μεγαλώσω.

Αγόραζα λοιπόν κατά συρροή μπλε τετράδια με ρίγες και σχεδίαζα ρούχα πια για όλες τις περιστάσεις (και τις ηλικίες): πρωί, απόγευμα, βράδυ, γάμος, σχολείο, γιορτή, πάρτυ, κηδεία, δουλειά. Για εμένα, τη μαμά μου, τη θεία, τη γιαγιά. Και τη γραμμή(το κόψιμο) και αν είχε print, το print. Κάτω δεξιά αριθμός και υπογραφή!!! ΜΕΓΑΛΟ ΨΩΝΙΟ ΛΕΜΕ! Το χούι ντρεπόμουν να το αποκαλύψω φυσικά παραέξω και έτσι το είχαν πληροφορηθεί (και έκαναν πως δεν το ξέρουν) μόνο οι της στενής οικογένειας. Μέχρι τα 12 είχα ξεπεράσει τα 1500 σχέδια. Στο χιλιοστό σχέδιο (που βαριόμουν να το κάνω αλλά δελεάστηκα θυμάμαι από το νούμερο, κάτι σαν τα blogstats ας πούμε) θυμάμαι το γιόρτασα με την αγορά δυο φακέλων με κάτι stickers που μάζευαν όλοι τότε και ένα περιοδικό μόδας, το οποίο πολύ με ξενέρωσε οπότε και κατέληξε στα σκουπίδα πάραυτα.

Κατά τα 12 βαρέθηκα και τα ψιλοπαράτησα. Στην εφηβεία έπερνα περιοδικά μόδας όπως όλες οι φίλες μου. Τρελά λεφτά έχουν φύγει εκεί. Εκτός από τα ρούχα και μακιγιάζ πρόσεχα πολύ τη φωτογράφηση. Έτσι κόλησα με τη φωτογραφία. Και το styling μου παρατηρούσα για να μαθαίνω τίποτα, αλλά κατέληγα πάντα ότι είναι πολύ δήθεν.

Με τα περιοδικά μόδας το μάτι μου νομίζω εκπαιδεύτηκε πολύ. Έμαθα ό,τι καταλάβαινα για τον όγκο, το μήκος, το ύφασμα, τις γραμμές, τη διαφάνεια, τη φωτεινότητα, τις αντανακλάσεις, τη μονοχρωμία ή την πολυχρωμία, τα αξεσουάρ, το μακιγιάζ, τα μαλλιά, την αρμονία του συνόλου… Υπήρχαν και μερικά άρθρα για την ιστορία της μόδας και τη βιομηχανία που λέγεται μόδα σήμερα. Και μετά από όλα αυτά σιγουρεύτηκα μια και έξω πως δεν θέλω να γίνω σχεδιάστρια μόδας.

Έχω φυλάξει ακόμη όλα τα παλιά τετράδια αλλά δεν τα έχω ανοίξει ποτέ τα τελευταία 10 χρόνια.