τα ρούχα του βασιλιά (2)

συνέχεια με το «γιατί όχι» και μερικές απόψεις-δηλώσεις
-με αφιερωση στην Coco ξανά-



Γιατί λοιπόν ξενέρωσα με το fashion design? Ξενέρωσα γιατί κατέληξα πως αν το έκανα δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω Νο 1 και θα γινόμουν καμμιά κοπτοραπτού σε μια συνοικιακή βιοτεχνία: σενάριο που μου γυρνούσε τα άντερα αυτομάτως. Και δεν θα μπορούσα να γίνω νούμερο 1 γιατί έβρισκα –και βρίσκω- πια τον όρο «μόδα» μάταιο και κενό.

Η «μόδα» που εγώ είχα στον νου μου έχει γίνει βιομηχανία της μόδας. Δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει κάθε σεζόν ένας designer να βγάζει άλλα ρούχα όταν δεν έχει κάποια καινούργια ιδέα. Δεν καταλάβαινα γιατί να μην κάνει 2 και τρεις collections άμα του έρθουν πολλές καλές ιδέες ενδιαμέσως. Δεν καταλάβαινα γιατί οι μεγάλοι οίκοι μόδας συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά τον θάνατο του ιδρυτή τους. Δεν καταλάβαινα γιατί πολλοί designers προτείνουν ίδια πράγματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι οίκοι μόδας σήμερα ντρέπονται να ομολογήσουν πως ζούν από τα αξεσουάρ που φέρουν το όνομά τους παρά από την haute couture και να το κλείσουν το μαγαζί να ξεμπερδεύουμε. Καταλαβαίνω δηλαδή ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται το γνωστό τεράστιο οικονομικό αντίτιμο και από τη μια το θεωρώ απολύτως λογικό και ως τέτοιο θεμιτό να συμβαίνει -> Μα απλά εμένα δεν μου πάει οπότε και δεν θα μπορούσα να σταθώ εκεί ούτε μέρα.

Για να μη μιλήσω για τις ορδές από σχεδιαστές/στυλίστες/σχεδιαστές accessories/ μακιγιέρ κλπκλπ που για να βγάλουν μια εικόνα δήθεν καινούργια σχεδιάζουν ρούχα που αν ήταν να τα φορέσουν οι ίδιοι θα προτιμούσαν να τους αλείψουν με πίσσα και ροζ πούπουλα και να τους περιφέρουν σε όλες τις μητροπόλεις της μόδας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Που είναι σαν να μισούν τις γυναίκες και να θέλουν να τις κάνουν όσο πιο καρνάβαλους γίνεται. Χώρια τη φάση sex toy που όμως πολλές γυναίκες την έχουν πάρει ήδη χαμπάρι και απλά παίζουν το ρόλο όταν το θέλουν οι ίδιες. Για τις συνειδητοποιημένες ή τις χαλαρές μιλάμε τώρα of course. Όχι για τις αγάμητες.

Για να μη μιλήσω για τη ματαιοδοξία ή τη ρηχότητα του να ακολουθείς τη μόδα κατά πόδας, ή για τις τόσες γυναίκες (και άνδρες, τελευταία άλλωστε εφευρέθηκε και ο όρος metrosexual για να τους βάλει και αυτούς σε ένα κουτάκι χρήσιμο για βιβλιογραφικές αναφορές) που προσπαθούν γεμίζοντας τσάντες να γεμίσουν μια άδεια ζωή. Πωπωωω.. τι κλισέ που ακούγομαι! Σαν αυτά που κοροϊδεύω έγινα. Η αλήθεια είναι πως αυτά που λέω δεν είναι απόλυτα -> υπάρχουν και εξαιρέσεις μα μιλάω για τον κανόνα.

Μου φάινεται άκυρο μόνο και μόνο να τονίσω πως η μόδα -εξ’ορισμού- έχει πεθάνει μόλις βγει στα καταστήματα, ότι γουστάρω να φοράς τα ρούχα και να μη σε φοράνε, να είσαι űber πάσης μόδας και trend, εν τέλει να μη δίνεις δεκάρα για όλα αυτά τα κλισέ που τόσο σου στερούν την ελευθερία σου αν υποκείψεις στους κανόνες τους και να γουστάρεις να είσαι άνετα, σε ένα περιτύλιγμα (το οποίο επισήμως αποκαλείται ένδυση) που να φέρει μονάχα τη δική σου υπογραφή. Εξού και ενώ αγαπώ πολύ τα ρούχα,accessories κλπ προτίμησα να είμαι ερασιτέχνις παρά επαγγελματίας.

Πριν 3 χρόνια πήγα για Erasmus και πέτυχα μια κοπέλα ελληνίδα, που μου θύμιζε κάτι το επώνυμό της. Ρώτησα αν είχε σχέση και επιβεβαιώθηκα. Η αδερφή της είναι γνωστή ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας. Όχι γνωστή στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όχι το ευρύ κοινό μέχρι πρόσφατα. Στο εξωτερικό ζει και δραστηριοποιείται. Με δεδομένο το ενδιαφέρον μου για το χώρο έμαθα πολλά πράγματα εκ των έσω για το πως μπαίνει κάποιος σε αυτόν, τι παίζεται και όλες τις γνωστές βρωμιές που –παρακαλώ μη κλαίτε οι γκρινιάρηδες- προφανώς δεν ισχύουν μόνο στην Ελλάδα ή σε λιγότερο αστραφτερά επαγγέλματα, μα παντού. Και ξαναχάρηκα για την τότε επιλογή μου.

Αυτό που παραμένει συγκινητικό στην ιστορία της μόδας, είναι η σχέση που έχει κάτι τόσο εφήμερο και δήθεν ανάλαφρο όπως αυτή με κάτι τόσο διαχρονικό όπως η ιστορία η ίδια. Μα η μόδα είναι μέγεθος που περιγράφει την κοινωνία την ίδια καλώς ή κακώς. Παραδείγματα please: Η Chanel έκανε το μπαμ όταν αποκύρηξε τον κορσέ, εφύηρε το ταγιέρ(με φούστα και παντελόνι) και άλλα τέτοια λίγο μετά το μπαμ που έκαναν οι σουφραζέτες. Ο Christian Dior από την άλλη ως αντίδοτο στην ανέχεια και τη μιζέρια του Β παγκοσμίου πολέμου, είπε να πασπαλίσει με λίγη χρυσόσκονη το τέλος του, με το New look του 1947, που αν το έβλεπε η Coco θα ξέρναγε. Ήταν πολύ κομψό αλλά ξαναγύρναγε στους κορσέδες! Λεφτά δεν υπήρχαν άρα η πολυτέλεια ήταν επιθυμητή, άρα δώστου ύφασμα μπόλικο, μνήμες από παλιές εποχές και μη πρακτικότητα. Η άνθιση της Αμερικής επέβαλε πρακτικά ένα νέο ανθεκτικό (και λαϊκό) υλικό: το jean! Και μαζί με αυτό μετά από λίγο καιρό ήρθε και η επανάσταση: το Prêt-à-Porter ( -> ready to wear). Μέχρι τότε μιλάγαμε για Haute Couture και ράφτρες. Μετά για μαζική, έτοιμη μόδα για όλους. Τομή πραγματική. Είναι λίγο ειρωνικό πως κάτι τόσο σοσιαλιστικό συνδέεται με κάτι (έστω και έμμεσα) τόσο αντίθετο στο συλλογικό υποσυνείδητο από αυτό που είναι η Αμερική, αλλά έτσι είναι η ιστορία. Χωρίς κανόνες. Θυμάμαι δε κάτι άρθρα σε περιοδικά που συνδίαζαν περιόδους οικονομικά δύσκολες με το... μήκος της φούστας! Όλως τυχαίως όσο πιο μεγάλη οικονομική άνεση τόσο πιο κοντή η φούστα σύμφωνα με τα trends! Όσο πιο μεγάλη ανάγκη για οικονομική άνεση, τόσο πιο ακριβό το ύφασμα, άρα πιο ξεχωριστό να έχεις πολύ από αυτά και άρα ... τόσο πιο μακριά ο ποδόγυρος! Μπορεί αυτά να είναι μούφες, δεν έχω και links αλλά είναι αξιοσημείωτο in any way.

Και έχοντας όλα αυτά στο νου δεν καταλάβαινω πως τολμούν να αυτοαποκαλούνται σχεδιαστές μόδας και καινοτόμοι κάποιοι όταν υπάρχουν πίσω τους άνθρωποι που κάναν πραγματικές καινοτομίες. Και για να μην κρυβόμαστε, και να πάρω θέση, αναφέρομαι κυρίως στη Chanel. Την ασχημούτσική τύπισσα, που που πρώτη κατάλαβε πως η μόδα γεννιέται στους δρόμους και δεν επιβάλεται, που χώρια από όλα τα προαναφερθέντα καθιέρωσε το all time classic “little black dress” που μόνο με αλλαγή accessories πάει παντού και πάντα και τελικά τους έφτυσε όλους με την γνωστή ατάκα: “Fashion fades but style remains.” Για μένα η δήλωση αυτή ήταν τόσο, μα τόσο μέσα! Αλλά και που ως έξυπνη γριά πόζαρε με γκροτέσκα φάτσα και ανατρεπτικό αυτοσαρκασμό. Γιατί εν τέλει είναι –και η μόδα- ένα mind game και το humor είναι άλλη μια ένδειξη ενός κοφτερού μυαλού.



Και αυτό το -διαχρονικό- «στυλ» θαυμάζω πια.
;)