Πριν φύγω όμως...

-ο παρ’ολίγον ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος και οι ¨άχρονοι¨-

Χα! Δεν έμελλε η μέρα μου να περάσει ήρεμα.
Ξεχνάω τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο τιμόνι,
δεν μπορώ να μπω μέσα,
είμαι πτώμα,
πεινάω,
έχω να ετοιμαστώ για το αυριανό ταξίδι,
το παρατάω εκεί που είναι,
προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη,
παίρνω ταξί για το σπίτι,
είμαι η τρίτη μέσα,
κάνουμε ένα κύκλο για να αφήσουμε μια κοπέλα,
ο τύπος λέει δεν είναι δίκαιο που κάναε τόσο κύκλο θα το ξαναμηδενίσω (σχεδόν ψύχραιμη ως τώρα),
παίρνει άλλη μια στο δρόμο,
μικρή παράκαμψη, την αφήνει,
παίρνει άλλους δυο,
είμαστε τρεις στο πίσω κάθισμα,
έχω αρχίσει και φορτώνω,
οι διπλανοί κατεβαίνουν σε ένα σημείο (μια μικρή παράκαμψη) που για να φτάσουμε πρέπει να κολήσουμε 10 λεπτά στην κίνηση,
λέω να μην πω τίποτα να φτάσω όσο μπορώ πιο ήρεμη,
κατεβαίνουν 500 μέτρα πιο νωρίς γιατί είχε κίνηση (!!!!!),
κολάμε και άλλο στην κίνηση,
αρχίζω και τα παίρνω κανονικά,
φτάνω σπίτι με τα πολλά με διάθεση να ξεχάσω τη μανούρα.
Πεινάω και θα με ησυχάσει να φάω.
Στο σπίτι δεν έχει ρεύμα,
Κάτι μαστόρια μαστορεύουν και το έκοψαν.
Υπομονή,
Καπνοί από τα αυτιά,
Βλέμμα «μη μου μιλάει κανείς, τον έσκισα» σε όλους,
Τα μαστόρια φεύγουν,
Όλο το σπίτι έχει ρεύμα,
Όχι όμως η κουζίνα,
Οπότε και δεν παίζει φαί.
Τελικιάζω.
Τα στυλώνω.

Aπό τα νεύρα μου τώρα δεν θέλω ούτως ή άλλως.

_______________________________

Τι σκέφτομαι τώρα (break):

_______________________________

τι πράγμα σου είναι η καθημερινότητα... Όσο και να νομίσεις ότι μπορείς και την κερδίζεις, φτάνουν ώρες που σε κάνει παίρνει από κάτω. Κια η ψυχραιμία δεν είναι το καλύτερό μου. Αν και τελευταία είμαι πολύ πιο ήρεμη, σαφώς. Δεν βλέπω την καθημερινότητα ως εχθρό που πρέπει να «νικήσω». Πράγμα που κάνουν πολλοί δυστυχώς.

Παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων:Αυτοί που δίνουν μια από τις « 4 σιχαμένες απαντήσεις στην ερώτηση ¨ τι κάνεις¨» (ναι, είμαι απόλυτη! Έχω νεύρα!))

->την παλεύω (σιγά ρε Ξανθόπουλε)
-> εεεε...τι να κάαανω? -προφέρεται με δυσκολία, τα φωνήεντα τραβιούνται, ανάποδο χαμόγελο- (γιατί δεν πας παραδίπλα να πεθάνεις και σέρνεσαι τότε? Μου κόβεις το φως. Αυτή ειδικά η συμπεριφορά μου κάνει «τρίψιμο»: σαν να περιμένεις από όλους ένα χάδι, στοργή και προδέρμ, λες και έτσι κάνεις κάτι. Τα πράγματα είναι απλά. Άμα δεν σ’αρέσει κάτι κάνε κάτι για να το αλλάξεις. Άμα δεν αλλάζει δέξου το και σκάσε. )
-> ε, όπως τα ξέρεις –ομοίως, εννίοτε συνοδεύεται με έκρηξη γκρίνιας-
-> τι κάνω? Μπλαμπλαμπλααααα (χαλάρωσε, μια τυπική ερώτηση είπαμε να κάνουμε, δεν έχω διάθεση να μοιραστείς μαζί μου κάθε filthy detail της προσωπικής σου ζωής)

Απεχθάνομαι λοιπόν, τη γκρίνια, την κλάψα, τη μουρμούρα, τα σούξουμουξουμανταλάκια. Μα μερικές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται με αυτά τα μικρά καθημερινά. Και θαυμάζω όσους μπορούν και παραμένουν υπεράνω όλων αυτών(που πάντα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν), άχρονοι πάνω από τα μικρά, μίζερα, εφήμερα δευτερόλεπτα.