X.

H X. είναι η συνάδελφος που δουλεύει πίσω από την απέναντι TFT. Τελείωσε τη σχολή το Μάιο και έτσι μετά τον Σ, εγώ θεωρούμαι η «έμπειρη» στο γραφείο (surreal, έτσι?). Στο οποίο γραφείο, στο κέντρο της Αθήνας, δεν καλοπιάνει το ραδιόφωνο (surreal, έτσι?). Τούτου δοθέντος λοιπόν, πολλές φορές φέρνουμε CD. Η. Χ. είναι μεγάλη οπαδός της μουσικής. Έχουμε και κοινά γούστα. Μια ευτυχία αν δουλεύεις σε μικρό γραφείο.

Τις τελευταίες μέρες έχουμε κολλήσει και οι δυο. Βάζουμε όλη μέρα στο καπάκι, Θ. Παπακωνσταντίνου και Joy Division. Και πάλι από την αρχή. Τα αγαπημένα μας είναι από την «Αγρύπνια» το «Άστρο του Πρωινού» με τον Παπάζογλου (το ιδανικό κομμάτι για επιστροφή σπίτι μετά το ξενύχτι της Πρωτοχρονιάς κατά την άποψή μου) και ο «Πεχλιβάνης» από τον «Βραχνό Προφήτη» του πρώτου. Και τα “atmosphere” και “Love will tear us apart” των δεύτερων. Όσο μπορούμε στη διαπασών. Κάπου κάπου πετάμε ένα «χώσε!». Ή ένα «τι κομμάτι έγραψε ο άνθρωπος!». Και όλα αυτά συνεχόμενα. Με τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά. Σαν να έχουμε πάθει alzheimer.

Σήμερα.

Κάπου ανάμεσα στο επαναλαμβανόμενο playlist μας, αφήνω λίγο το ποντίκι.

Χ, τι νομίζεις ότι μπορεί να νιώθει κάποιος που μόλις έχει γράψει τέτοιο τραγούδι?
Παύση.
Κάποιος που το έχει παίξει μόλις στην κιθάρα του? Ή που το έχει γράψει /ακούσει τελειωμένο σε ένα studio?
Παύση.
Ξέρεις τι εννοώ. Που έχει διπλώσει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του ή στο στήθος του και το ακούσει για πρώτη φορά τελειωμένο. Με τον καφέ κρύο δίπλα. Ακούει με προσοχή και προσπαθεί να δει αν τον ικανοποιεί.
Παύση.
Τι να νιώθει άραγε?

Παύση.

Μοναξιά.




- X, μου επιτρέπεις να το κάνω quote? -
- ναι –
- ευχαριστώ -