το «πρόβλημα»

Πόσο καιρό έχω το blog? Δυόμισι χρόνια? Σχεδόν. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλο αυτό τον καιρό δεν έχω αναφερθεί ποτέ σε κάποιους ανθρώπους ή εμπειρίες που έχουν επηρεάσει αποφασιστικά στη ζωή μου. Να μου πεις, και θα το κάνεις τώρα? Ναι, τώρα. Έτσι μου ήρθε. Κάτι το άλμα που κουβεντιάζαμε στο προηγούμενο post, κάτι μερικές κουβέντες που κάνω τον τελευταίο καιρό με φίλους, κάτι ότι μου φαινόταν ηλίθιο να κρύβω κάτι που στην ουσία δεν κρύβω σε κανέναν, παίρνω φόρα και αρχίζω.



Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που με είχε σαν πριγκίπισσα. Η μεριά του σογιού από τον πατέρα μου είχε μόνο αγόρια και η γιαγιά μου έκανε κρα για ένα κορίτσι. Η μεριά του σογιού από τη μητέρα μου επίσης αλλά στο πιο cool. Η μητέρα μου με γέννησε στα 18 της. Είχαν προγραμματίσει το γάμο για μετά από καναδυό χρόνια αλλά έκατσα εγώ και έτσι επισπεύστηκαν οι διαδικασίες. Από την μεγάλη επαρχιακή πόλη της γνωριμίας τους, οι γονείς μου μετακόμισαν με το γάμο στην Αθήνα. Κάτω από το σπίτι των παππούδων μου. Γεννήθηκα εγώ, όλοι με κανακεύαν μέχρι βλακείας, έγινα ένα πλάσμα με δυνατό χαρακτήρα, ισχυρή θέληση, πείσμα και πολύ, πάρα πολύ εγωισμό. Τετραπέρατη και ομιλητικότατη. «Διαόλου κάλτσα» με φώναζε ο παππούς μου. Το ότι αυτά ήταν στηριγμένα στην άνευ όρων αγάπη, αποδοχή και ως ένα σημείο δουλικότητα θα φαινόταν αργότερα. Η μόνη που δεν με κανάκευε τόσο ήταν η μάνα μου. Κάτι ο ρόλος της, κάτι ότι λόγω ηλικίας δεν είχε προλάβει να δομήσει η ίδια ισχυρή προσωπικότητα, είχαμε πάντα αντιπαλότητα. Εγώ στα δύσκολα, έκλεινα την πόρτα πίσω μου, ανέβαινα δυο δυο τα σκαλιά για το σπίτι της γιαγιάς που με είχε βασίλισσα, μου έκανε όλα τα χατίρια και ήμουν ευτυχής. Problem solved!

Τρισήμισι στα τέσσερα απέκτησα αδερφή. Πολύ μου ξίνισε αυτό. Άκου και άλλο παιδί! Και τεσπά, παει στο διάολο και άλλο παιδί, αλλά να αφήνουν εμένα για να φροντίζουν αυτό, αυτό παραπήγαινε. Η ξεροκεφαλιά μου και η μανία μου να επανακτήσω την πρότερη κατάσταση στην οποία ήμουν η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα, με είχε κάνει να αντιδρώ υστερικά και σπαστικά σαν κακομαθημένο κωλόπαιδο. Το οποίο και προφανώς ήμουν.

Αυτά όμως συμβαίνουν σε πολλές οικογένειες μα η διαφορά στην περίπτωσή μου ήταν η εξέλιξη από εκείνο το σημείο και μετά.

Όσο η αδερφή μου δεν μίλαγε κάτι πήγαινε και ερχόταν. Τσακωμοί, φασαρίες αλλά όλα στα πλαίσια των αναμενόμενων αντιξοοτήτων. Μόλις άρχισε να μιλάει, δηλαδή «να έχει λόγο», το κλίμα στράβωσε. Άρχισα να εμφανίζω δυσκολία στην ομιλία. Στα καλά του καθουμένου. Τώρα μου φαίνεται σαν να προσπαθούσα να παλέψω το βρέφος στον τομέα που κατά τη γνώμη μου είχε ενθουσιάσει τους άλλους: την ομιλία. Όλα αυτά φυσικά ασυνείδητα.

Πρώτα άρχισα με μερικά εεεεε, και…και.. και.. για να καταλήξω ένα χρόνο μετά να μη μπορώ να πω ούτε το όνομά μου. Τίποτα. Yiok. Nada. Nichts. Όλοι ήξεραν πως μπορώ να μιλήσω, εγώ όμως δεν μίλαγα. Προσπαθούσα, μα έβγαζα άναρθρους ήχους. Touchy.

Για κακή μου τύχη άρχισα τότε να πηγαίνω σχολείο. Καλή μαθήτρια και όμορφο κοριτσάκι, ήμουν σίγουρη ότι όλοι με ήξεραν σαν «η κοπέλα με το πρόβλημα». Το «πρόβλημα». Έκτοτε έτσι το έλεγα. Δεν βρήκα άλλωστε και κάποια άλλη ονομασία.

Το δραματικό στοιχείο που εισέρχεται σε αυτή τη φάση της αφήγησης είναι αναμενόμενο. Oι στροφές ανεβαίνουν. Τρελό δούλεμα, πειράγματα, ξεφτύλισμα, ατελείωτα κλάματα, κρύος ιδρώτας και ζάλη σαν να χάνω τον κόσμο μόλις άνοιγα το στόμα μου, «γιατί σε εμένα» απορίες να τριγυρνάνε στο κεφάλι μου όλη μέρα. Ααα..εεεε..οο.. άναρθες ατάκες παντού. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι έχω πρόβλημα νοητικής εξέλιξης και με αντιμετώπιζαν με συγκαταβατικότητα. Όσο συνέβαινε αυτό τόσο πιο πολύ σκύλιαζα να μη δίνω καμμιά αφορμή για άγνοια στα μαθήματα. Τους σιχάθηκα όλους, σιχαινόμουν και τον εαυτό μου, αποφάσισα ότι ξερνάω με την ευγενική συγκαταβατικότητα, με λέξεις όπως κακομοίρης, κρίμα μωρέ κλπκλπ. Έδειχνα αποστροφή στα μισολυπημένα βλέμματά τους, τις ηλίθιες προσπάθειες φιλίας από μερικά παιδάκια που του είχε πει η μαμά τους ότι «δεν πρέπει να κοροιδεύουμε» κλπκλπ. Κατά βάθος τους μισούσα. Και περισσότερο από αυτούς μισούσα τον εαυτό μου. Μεν ήθελα να έχω φίλους… τι μόνη μου θα έπαιζα? Διχασμός. Υστερικός, παρανοϊκός, όλη μέρα διχασμός.

Ήθελα πολύ να μπορώ να μιλήσω. Κανείς δεν καταλάβαινε αυτό που με κόπο, χρόνο και υπομονή είχα αποκαλύψει σε λίγους: ενώ τα είχα όλα στο μυαλό μου, μόλις άνοιγα το στόμα μου δεν έβγαινε τίποτα. Σαν να αυτολογοκρίνομαι.

Έτσι, από τη μια ήθελα να είμαι αόρατη για να μη με βλέπουν και το «πρόβλημα» φρόντιζε να με ξεμπροστιάζει με την πρώτη ευκαιρία. Από την άλλη, η φύση μου είχε μείνει στο ότι κατά βάθος «είμαι η βασίλισσα που ήμουν», ξέρω ότι μπορώ να μιλήσω τέλεια και όπου να’ναι θα καταπλήξω τους πάντες. Φυσικά το όπου να’ναι δεν ήρθε στο κατάλληλο κατά την τότε κρίση μου timing. Νομίζω ότι κατά βάθος ήμουν η ίδια ξεροκέφαλη εγωίστρια που είχε μάθει να τη θαυμάζουν οι πάντες.

Αυτή η διχασμένη φύση οδήγησε την κατάσταση σε ένα loop. Αυτό που όπως κατάλαβα μετά τροφοδοτούσε το «πρόβλημα» ήταν ταυτόχρονα και αυτό που με έκανε να συνεχίζω να θέλω να το κερδίσω. Το έβλεπα ως μάχη, απέναντι σε μια χρόνια ίωση που έλεγε να ξεκολλήσει από επάνω μου. Πιο ήταν το loop? Ο εγωισμός και η ανάγκη μου να είμαι σε όλα πρώτη -όπως νόμιζα πως είναι η φύση μου- με οδήγησαν στο να είμαι πάντα καλή στα μαθήματα ή σε οτιδήποτε καταπιανόμουν. Από την άλλη, αυτή μου την καλογυαλισμένη όψη, χάλαγε «το πρόβλημα». Και όσο τσαντιζόμουν με τον εαυτό μου που αποδεικνυόμουν κατώτερη των απαιτήσεών μου (για τελειότητα! για την τελειότητά και την καθολική αποδοχή της βασίλισσας που είχα συνηθίσει να είμαι ως παιδί, για τι άλλο?) τόσο το πρόβλημα λόγω νευρικότητας εντεινόταν. Και όσο εντεινόταν το τραύλισμα και η σχεδόν πλήρης αφωνία, τόσο γινόμουν πιο ανικανοποίητη και πιο νευρική με τον εαυτό μου και μετά τόσο εντεινόταν το πρόβλημα and so on and so on…. Άντε γεια δηλαδή! Τσίου!

Προφανώς έπρεπε κάτι να γίνει.

-το έπος συνεχίζεται-