το τέρας ή “the dark side”

συνέχεια από εδώ



Ναι, κάτι έπρεπε να γίνει. Σε αυτό όμως δεν συμφωνούσαν όλοι. Ο πατέρας μου, ακολουθώντας το ρεύμα εκατομμυρίων άλλων ελλήνων πατεράδων πριν και μετά από αυτόν, επέλεξε για ένα διάστημα την στρουθοκαμήλια μέθοδο: το παιδί δεν έχει τίποτα, αν δεν του δίνουμε σημασία θα το κόψει κλπ. Εξάλλου πρέπει να ήταν εκτός της φαντασίας του ότι μπορεί, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα, στατιστικής φύσεως έστω… το δικό του το παιδί να είχε όντως ένα ψεγάδι. Η μάνα μου όμως έβλεπε πως αυτό δεν περπατάει. Εγώ, όπως και στο προηγούμενο post, εξακολουθούσα να μη λέω κουβέντα, μην τα επαναλαμβάνω και κουράζω... είναι και σεντόνι. Ο από μηχανής θεός λοιπόν, βρέθηκε στο πρόσωπο μιας φίλης που είχε σπουδάσει για μερικά χρόνια ψυχολογία στο Παρίσι (για να την παρατήσει μετά μα αυτό δεν παίζει ρόλο εδώ). Η φίλη είχε κότσια. Διακινδύνεψε να μην της ξαναμιλήσουν. Τους έπιασε και τους έτριξε τα δόντια. Μην καταδικάζετε τη ζωή της κλπκλπ. Το παιδί έχει πολλές δυνατότητες μα έχει και ένα πρόβλημα, δείτε το. Χρίζει βοηθείας. Τι είδους επακριβώς, άγνωστον. Όπως και άγνωστη ήταν και η φύση του προβλήματος.

SHOCK

Σιγά μην το κατάπιναν εύκολα. Η κατάστασή μου δεν έλεγε να περάσει όμως οπότε έκαναν και αυτοί την ανάγκη φιλοτιμία και σε μια εποχή που όλοι πίστευαν πως οι ψυχολόγοι είναι για όσους θέλουν κλείσιμο στο Δρομοκαϊτειο βρήκαν μέσω γνωστών ένα γιατρό με αναλόγου θέματος εμπειρία.

Η μητέρα μου, μου αποκάλυψε σε πρόσφατη ερώτησή μου ότι ερχόταν ένας κύριος στο σπίτι μας όταν ήμουν πρώτη δημοτικού. Ήταν λέει παιδίατρος μα είχε εμπειρία σε παρόμοια περιστατικά or something. Αυτόν εννοούσε. Δεν τον θυμάμαι καλά καλά. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν ψηλός με άσπρα μαλλιά, λίγη καράφλα και ήρεμη μα βροντερή φωνή που με τρόμαζε. Έκανα κάτι λογοθεραπευτικές ασκήσεις και καλά, που έπαιρνα ένα χαρτί Α3 και με μολύβι έκανα κυματάκια με το ρυθμό που έλεγα τραγουδιστά: αααα—εεε—ιιιιι----οοο—ουουουοουυου. Μόλις έφτανε το κυματάκι στην άκρη του χαρτιού, εγώ έσερνα τον μαυρισμένο αγκώνα μου πάλι στην αρχή και δώστου πάλι η άσκηση αααα—εεε—ιιιιι----οοο—ουουουοουυου. Βαριόμουν. Για να ξεβαρεθώ φανταζόμουν το πώς γράφεται το κάθε ιιιι που λέω. Με ι? η? υ? ει? Οι? ηυ? Χαμός. Έστηνα στο μυαλό μου δίκες που τα υπόλοιπα η/υ/ει/οι/ηυ κατηγορούν το ι ότι τους έχει «καβαλήσει», θα κάνουν επανάσταση και θα ξαναορίσουν την ορθογραφία κλπκλπ. Εγώ ως δικαστίνα έλυνα τις αψιμαχίες με σολομώντειο μέθοδο και όλα τα γράμματα τελικά ήταν κατά το δυνατόν ευτυχή. Η μανία με τη βασιλεία μου επί παντός επιστητού, ακόμη και στην αλφάβητο, δεν έλεγε να κοπάσει. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτό το γιατρό. Θυμάμαι μόνο ότι την επόμενη χρονιά, τον Σεπτέμβρη, μας κάλεσε σπίτι του για να μιλήσουμε. Και το ότι εξακολουθούσα να έχω την ίδια πρόοδο όσον αφορά την ομιλία μου, δηλαδή μηδενική. Προφανώς βρισκόμασταν ακόμη σε λάθος δρόμο.

Έμενε στο Παλαιό Ψυχικό. Είχε ένα σπίτι που μόλις μπήκα μου φάνηκε τεράστιο και σκοτεινό. Gloomy είναι η σωστή λέξη. Ζήτησε να μιλήσει μόνο με τη μητέρα μου, μου πέταξε ένα «τι κάνει ο έκπτωτος αυτοκράτωρας?», που δεν κατάλαβα τότε και με άφησε με μια γάτα που τον έβλεπα να χαϊδεύει όσο καθόταν μαζί μας στον καναπέ. Ήμουν που ήμουν ντροπαλή απέναντι στους ξένους, στεκόμουν και σαν αγγούρι όταν δεν μίλαγα καλά, η γάτα με αποτέλειωσε. Τη φοβήθηκα από την αρχή. Ήταν μια λευκή φουντωτή γάτα Αγκύρας, που καθόταν πάνω στα γόνατα του οικοδεσπότη μας, ο οποίος τη χαίδευε (mon Dieu!) όπως εκείνος ο κακός στον Αστυνόμο Σαΐνη. Βέβαιη πια για τη σατανική φύση του γιατρού, όταν η μαμά μου πήγε στο γραφείο του να μιλήσουν για μένα και έμεινα μόνη μαζί της, είχα φρικάρει. Πήγα να τη χαϊδέψω, πείθοντας τον εαυτό μου ότι είναι φιλική, μα μου έκανε ένα ΧΙΙΙΙΙΙ και πήδηξα 3 μέτρα πίσω. Σε λίγο η μητέρα μου βγήκε από μέσα, με πήρε από το χέρι και φύγαμε αμίλητες (φιουυυυ...κωλόγατο). Στην πρόσφατη ερώτησή μου προς τη μάνα μου, που ανέφερα και παραπάνω, αναφορικά με το τι ειπώθηκε τότε, ομολογώ ότι ταράχτηκα. Η μητέρα μου μου αποκάλυψε ότι αυτός ο άνθρωπος της άνοιξε τα μάτια. Μέχρι τότε δεν το είχε πάρει σοβαρά το όλο θέμα. Μα εκείνο το απόγευμα, την είχε καθίσει απέναντί του και της είχε πει ξερά και απότομα: «το παιδί σου έχει πρόβλημα, εγώ δεν μπορώ να το βοηθήσω, καλά θα κάνεις να το πάρεις και να το πας σε έναν ψυχίατρο». Ψυχίατρο. Τίποτα λιγότερο. Μόνο που δεν λιποθύμησε. Όσο εγωισμό και να έχω, το ότι ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε λίγα χρόνια μετά θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με την περίπτωσή μου. Άξιος γιατρός. Θα τον αποκαλώ οφθαλμίατρο γιατί άνοιξε πολλά μάτια.

Ακολούθησε ένας χρόνος που δεν με πήγαν πουθενά αλλού. Αντίθετα η μάνα μου ξύπναγε τη νύχτα με εφιάλτες, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, την πόναγαν σημεία στο σώμα της, είχε κάνει συλλογή ψυχοσωματικών. Καλή φάση? Ελλείψει καλύτερης πληροφόρησης, είχε πάρει απόφαση πως είμαι υπερήφανη κάτοχος κάποιας βίδας που έχει λασκάρει, πως θα ζω με ψυχοφάρμακα και δεν θα δει εγγόνια. Τεσπά, αυτά ήταν τα δεδομένα, πως θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα? Ήταν - δεν ήταν όμως, αυτή δεν το ήξερε. Δέχθηκε με λύπη και τύψεις ότι μπορεί να μου συμβαίνει το χειρότερο και ότι θα προχωρούσαμε. Προς ποιά κατέυθυνση? όπου έβγαζε. Στο μόνο που ίσως έπεσε μέσα ήταν η βίδα. Μεγάλο άλμα πάντως για την ίδια. Εγώ δεν ξέρω πως θα το έπαιρνα.

Τρίτη δημοτικού αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε ένα γνωστό –και καλά- λογοθεραπευτή της εποχής, κάπου στην Κυψέλη. Κος Αλεξάνδρου. Απονενοημένο διάβημα. Ποτέ δεν χώνεψα ούτε την Κυψέλη ούτε το ιατρείο του ούτε τίποτε άλλο εκεί μέσα. Μόνο τα τσιπς με ρίγανη που τις περισσότερες φορές μου αγόραζε η μάνα μου μετά. Το σκηνικό θύμιζε τη Φωλιά του Κούκου και εγώ ήθελα να ουρλιάξω ότι δεν ανήκω εδώ.

Ήταν ένα ημιυπόγειο στο οποίο πρέπει να πηγαίναμε 2-3 φορές την εβδομάδα. Οι «συνεδρίες» γίνονταν ομαδικά και όλοι ακολουθούσαν μια σειρά λογοθεραπευτικών ασκήσεων ειδικές για το πρόβλημά τους. Οι ασκήσεις ήταν από 5λεπτες ως 15λεπτες και κάθε άσκηση γινόταν και σε άλλο χώρο. Σε μερικά δωμάτια βρισκόμουν με 2-3 άτομα και σε άλλα με άλλους 15. Απέξω ήταν ο χώρος αναμονής. Ο χώρος αναμονής θυμάμαι είχε κάτω μωσαϊκό, λευκούς βρωμισμένους τοίχους, άθλια κάδρα και μια τηλεόραση που έπαιζε «Λάμψη». Α! Και γύρω γύρω τις μανάδες ή τους –λίγους- πατεράδες των παιδιών μέσα. Λόγω της ώρας που πηγαίναμε, η Λάμψη για μένα πια έγινε συνώνυμη αυτών των ηλίθιων γιαγιάδων με τα σαμπό και τα βαρετά ρούχα που την παρακολουθούσαν σε αυτό το χώρο αναμονής. Όλες οι γυναίκες εκεί που περίμεναν τα βλαστάρια τους μέσα μου φαινόντουσαν μίζερες αγράμματες γιαγιάδες. Άλλωστε η δική μου μαμά ήταν νέα και σαφώς πιο όμορφη από όλη αυτή τη σύναξη τεράτων που είχαν έγνοια το Γιάγκο Δράκο.

Μόλις από την αναμονή με καλούσαν μέσα, τα πόδια μου κοβόντουσαν. Κοίταζα τη μαμά μου πίσω με βλέμμα «πάρε με από εδώ». Μα μου έκανε νόημα «πρέπει να πας». Για κάποιο λόγο που ακόμη και σήμερα δεν έχω καταλάβει στις τάξεις μας έβαζαν με «παιδιά» εντελώς διαφορετικών ηλικιών. Και διαφορετικών προβλημάτων. Ήταν πολλά παιδιά στην εφηβεία, αγόρια και κορίτσια, που τα περισσότερα πρέπει να έπασχαν από διανοητική καθυστέρηση. Το παραμορφωμένο σώμα τους, οι ατσούμπαλες κινήσεις τους, τα χάχανα σε άσχετα σημεία…. με έκαναν να φοβάμαι. Να τρομάζω. Έτσι θα κατέληγα και εγώ? Θα με έβαζαν σε ίδρυμα ίσως όπως η Candy Candy? Γιατί κανείς δεν μου έλεγε τι έχω? Φεύγοντας έκλαιγα συχνά. Εξού και τα τσιπς.

Μην τα ξαναλέμε. Πρόοδος μηδενική. Μούγκα και άγιος ο θεός! Και η φάση στο σχολείο είχε γίνει πια χρόνιος βραχνάς. Άντε κόψ'τον! Τον επόμενο Σεπτέμβρη πάτησα πόδι. Με φωνές, κλάματα και ότι άλλο είχα διαθέσιμο αρνήθηκα να ξαναπατήσω στον κο. Αλεξάνδρου, που να μην έσωνα να ξαναμιλήσω ποτέ. Στον εαυτό μου έλεγα ότι αν με κλείσουν κάποτε σε ίδρυμα, τουλάχιστον ας μην έχω ξαναπατήσει στο υπόγειο με τη Λάμψη και τους καθυστερημένους. Ήξερα πως δεν ήμουν σαν αυτούς. Τελεία και παύλα. Ή μήπως έτσι νόμιζα και είχα ένα μικρόβιο που θα με μετέτρεπε σε έναν από δαύτους? Παιδική φαντασία και φόβος = disaster. Άσε που κανένα άλλο παιδάκι από το σχολείο δεν είχε τις ίδιες απογευματινές ενασχολήσεις με εμένα. Δεν θυμάμαι να είχα πει ποτέ σε καμμιά από τις τότε φίλες μου για όλα αυτά. Τι να πω? Ότι δεν κάνω μπαλέτο ή πιάνο (όπως κάθε βασίλισσα όφειλε -γιατί deep within αυτό με θεωρούσα, απτόητη λέμε!-) και ότι συχνάζω σε ένα υπόγειο με "αυτούς τους περίεργους"? Τους "ακατανόμαστους"? Jamais των jamών! Το χαριτωμένο δε, είναι ότι για κάποιο μυστήριο λόγο όταν θύμωνα φωνάζοντας όλα αυτά τα «θέλω» μου, η γλώσσα μου «λυνόταν» και πήγαινε ροδάνι. Αυτό για να θυμίζει στον εαυτό μου ότι μπορώ να μιλήσω και στους άλλους ότι το πρόβλημα δεν ήταν αλλού: ήταν καθαρά ψυχολογικό.

Τον Σεπτέμβρη αυτό όμως είχε συμβεί και μια άλλη αλλαγή. Είχαμε μετακομίσει σε νέο σπίτι. Δυο ορόφους πιο κάτω έμενε ο κος Δημήτρης. Η μητέρα μου είχε μάθει πως ήταν παιδοψυχολόγος-παιδοψυχίατρος άρτι αφιχθείς εκ Γαλλίας, στην οποία σπούδασε και είχε δουλέψει για καμμιά 10αριά χρόνια. Τα χρόνια που επακολούθησαν θα ήταν σαν να βγαίνω από ένα τούνελ. Να αφήνω πίσω για τα καλά τους «δαίμονες» του παρελθόντος. Έμαθα τόσα πολλά. Του οφείλω το «ευ ζειν», το λιγότερο που μπορώ να πω. Και το τέρας για το οποίο μιλάω στην αρχή έγινε τερατάκι.




- περισσότερα και πιο αισιόδοξα μετά, δεν τελειώνει έτσι ένα έπος, right? -