ο άντρας του απέναντι διαδρόμου

Γυμναστήριο. Όλοι οι διάδρομοι είναι μαζί εκτός από δυο. Απέναντι υπάρχουν οθόνες που δείχνουν εναλλάξ trailer και επιδείξεις μόδας. Kυρίως επιδείξεις μόδας. Catwalks. Στους αποκομμένους δυο διαδρόμους οι οθόνες είναι σχεδόν κολλημένες ψηλά πάνω από τα κεφάλια των δρομέων. Έλλειψη χώρου. Εκεί ένας άντρας τρέχει για ώρα. Είναι εκεί από την ώρα που έχω μπει. Τρέχει. Τρέχει επιτόπου και σε κάθε βήμα του τραντάζεται ο διάδρομος από τη δύναμη. Έχει μισοιδρώσει. Δεν κοιτάει γύρω του. Δεν κοιτάει ευθεία. Κοιτάει ψηλά. Στην οθόνη. Απορώ που δεν έχει πιαστεί. Ο άντρας του απέναντι διαδρόμου χαζεύει μόδα. Στην πασαρέλα, ένας άλλος διάδρομος. Τα μοντέλα πάνε και έρχονται. Ο δρομέας απλώς πάει. Περπατάνε προς το μέρος του. Τον κοιτάνε με αδιάφορη έκφραση, λικνίζουν τους γοφούς τους και αυτός τρέχει. Τις κοιτάει στα μάτια και τρέχει. Φτάνουν κοντά του και πάνω που θα έλεγες ότι θα τις ακουμπήσει, εκεί στην άκρη του διαδρόμου, κάνουν μια στροφή, τον καρφώνουν και με μια στροφή του γυρίζουν την πλάτη. Απομακρύνονται λικνιζόμενες ακολουθώντας το δικό τους διάδρομο. Αυτός απτόητος. Ο διάδρομος ξεβράζει και άλλες. Φτάνει η επόμενη. Τα ίδια. Επιμένει να την καρφώνει. Τα ίδια. Και η επόμενη. Και η επόμενη. Και ο τύπος συνεχίζει να μη χαμηλώνει το κεφάλι στη φυσιολογική του θέση. Κοιτάει τα σώματα, τα πρόσωπα, τα βλέμματα, μπορεί και τα ρούχα. To δάπεδο φεύγει κάτω από τα πόδια του. Και τρέχει. Αλλά δε φτάνει.