info crash

Mάλιστα. Την είδαμε και τη δημοσίευση στο ένθετο του Τύπου της Κυριακής περί blogs. Ομολογώ ότι αν όχι η καλύτερη μέχρι τώρα, τουλάχιστον είναι η πιο ολοκληρωμένη. Συγχαρητήρια στον κύριο Μάριο Ροζάκο για τη δουλειά του και για την –τρις- αναφορά του στο παρόν blog. Ιδιαίτερη σε εκείνο το post της ένδοξης εποχής του euro που φαίνεται να έχει γίνει cult όποτε γράφουν στην Ελλάδα κείμενο για τα blogs. Μόλις το είδα σκέφτηκα θα καταφέρουν να με κάνουν να νιώσω παραδοσιακή φιγούρα του blogging. Σαν τον Σαλέα στο κλαρίνο που-χου. Μόνο με λιγότερους fan. Κάτι η πολλή δουλειά τα τελευταία 2 χρόνια, κάτι η ενασχόληση με την -όχι και ότι πιο popular παίζει- αρχιτεκτονική, είναι λογικό (θέση 90 διαβάζω). Κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, αρκεί να μη νιώσω σαν blogογιαγιά με σεμέν. Σε λίγο άλλωστε κλείνω 3 χρόνια ενασχόλησης με το ευγενές τούτο sport.

Τεσπά, για λίγο χρόνο έλεγα πριν. Με αυτό δεδομένο και με το ένθετο ανά χείρας, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι υπάρχουν τόσα πολλά blogs που δείχνουν ενδιαφέροντα. Το ξέραμε θα μου πεις, μα, να, τα είδα μαζεμένα και με τρώει να τα ψάξω. Μου στέλνουν και ένα link να μάθω η κοπέλα τι είναι το web2.0, μου κάνω μια γρήγορη αυτοδιάγνωση και καταλαβαίνω ότι έχω κολλήσει με το user-generated contect.

Mε αυτά ως δεδομένα η συγγραφέας συσκέπτεται once more.Ναι, καλά διαβάσατε. Το βασικό ζήτημα που ξανα-αναδύεται, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ότι καλή η πληροφορία, η user generated or whatever, αλλά το πρόβλημα μετατοπίζεται στη διαχείρησή της. Πως δηλαδή θα βγάζεις άκρη στο χάος. Θα βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν. Τα tags, το google κλπ βοηθάνε μα προσωπικά ξέρω ότι χάνω πολλά πράγματα. Ένα ακόμη απαραίτητο (αντι-)βήμα προς όλο αυτό νομίζω ότι είναι το γεγονός ότι θα πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι το γεγονός ότι υπάρχει τόση πληροφορία out there, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι όλη αυτή θα μπορέσει ποτέ να φτάσει στα μάτια μας ή τα αυτιά μας. Γιατί και να φτάσει δηλαδή(που για αυτό μάχονται οι πάντες, I know), ο χρόνος που απαιτείται για να την δεις / ακούσεις κλπ, θα είναι πολύ μεγάλος. Για να την αφομοιώσεις, μάλλον ακόμη μεγαλύτερος.

Η προσωπική μου γνώμη για όλη αυτή την επαγωγική τρέλα όμως, είναι ότι δεν έχει τελικά σημασία η ποσότητα των πληροφοριών που φτάνουν σε εσένα, αλλά το τι στο διάολο κάνεις με αυτή. Αν έχει κάποιο νόημα δηλαδή πέραν του να φορτώνεις το σκληρό δίσκο του μυαλού σου. Εντάξει, δεν είναι μόνο χρησιμοθηρικός ο τρόπος που το βλέπω. H ευρύτητα πληροφόρησης βοηθάει το μυαλό σου να ανοίγει, να παίρνει στροφές πιο εύκολα. Είναι ενός τύπου μόρφωση ας πούμε. Αλλά η υπερπληθώρα πληροφόρησης υποψιάζομαι ότι οδηγεί σε ενός άλλου τύπου "μόρφωση": αυτή τη μπουκωτική, του σπασίκλα π.χ., που ενώ κατέχει το info στην αποθήκη του εγκέφάλου του, δεν του μένει χώρος για brains. Αποτέλεσμα? Όταν χρειαστεί το «σύστημα» να κάνει μια παραγωγική σκέψη, με ηχητικό χαλί τη σιγή του ιχθύος και μια εκκωφαντική μπλε οθόνη στα μάτια, το "σύστημα" κρασάρει.

Μήπως έχω πάρει πολύ σοβαρά το android του Johnny Walker?