Monday, February 12, 2007

ΚΟ.ΚΑ.: κορίτσια καριέρας

Image Hosted by ImageShack.us

Tι παίζει τελευταία δεν δύναμαι να το αντιληφθώ. Εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στο 200+, ότι οι γυναίκες χρόνια τώρα, όχι μόνο έχουν δικά τους λεφτά, επιχειρήσεις, ψηφίζουν μα ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης καν ότι είναι ίσες. Εννοείται. Πως το λένε ρε παιδί μου? Είναι δεδομένο στο κεφάλι μου. Τόσο δεδομένο που μου φαίνεται αστείο να γράφω για αυτό. Γιατί θα μπορούσα -κατ’αναλογία- να επιχειρηματολογώ παθιασμένα υπερ του ότι ο άνθρωπος είναι δίποδο εδώ και κάτι χιλιετίες, ότι οι άνθρωποι πεινάνε, ότι η χελώνα τρώει πρασινάδες κ.ο.κ.

Γιατί όμως τα γράφω αυτά?
case 1: Γιατί τελευταία μου έγινε μια κουβέντα που με άφησε ομολογώ σύξυλη. Με ρώτησαν από τη δουλειά μου τι όνειρα έχω για το μέλλον. Κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις γιατί άνθρωπος είμαι και μπορεί να αλλάξω γνώμη απάντησα. Το νόημα των όσων είπα ήταν ότι έχω τα τάδε και τα τάδε όνειρα για τη δουλειά μου. Όνειρα για γραφεία με φίλους, μεγάλες δουλειές, κόπο, φιλόδοξα πλάνα. Μπορεί να βγουν, μπορεί και να μη βγουν αλλά αυτό με ρώτησαν, αυτό απάντησα. Η απάντηση ήταν κάτι του τύπου «είσαι σίγουρη? Βλέπω πολλές δυνατότητες σε εσένα και θα ήθελα να προσβλέπω σε μια μακροχρόνια συνεργασία. Μου έχει τύχει στο παρελθόν γυναίκες άξιες να τα παρατάνε όλα για να κάνουν οικογένεια».
Aυτό όμως δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Υπάρχουν και άλλα.

case 2: Κάποτε είχα παέι σε μια συνέντευξη. Μόλις είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο. Η πρώτη ερώτηση ήταν αν είμαι παντρεμένη ή αρραβωνιασμένη. Μου είχε φανεί πολύ αστείο γιατί κανείς δεν μου είχε ξανακάνει την ερώτηση. Γέλαγα για μισό λεπτό πριν του πω όχι. Έπρεπε να του πω ότι σκοπεύω να μονάσω για χάρη της αρχιτεκτονικής για να είναι happy.

case 3: Υπάρχει μια κατηγορία φίλων/γνωστών που όταν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως έχουν μείνει στο 50, έχουν γυναικεία πρότυπα από τον καιρό του Νώε ή απλά έχουν ένα φαλλοκρατικό humor που επιδεικνύουν ξέροντας πως με πειράζει. Όταν δεν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως είναι ταλαίπωροι στενόμυαλοι που θα δυστυχήσουν με τα μυαλά που κουβαλάνε και πρώτα θυμώνω μαζί τους και μετά τους λυπάμαι. Αυτοί οι φίλοι μερικές φορές πετάνε ατάκες όπως «για δες την που μιλάει για επιχειρήσεις!» ή «σου αρέσει η δουλειά σου ε?». Λες και όλα αυτά είναι terra incognita για μια νέα γυναίκα, που δεν ψωμολυσσάει και είναι above than average στην μόρφωση ή την εμφάνισή της. Εγώ γιατί ξέρω πολλές τέτοιες γυναίκες? Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και παρόλη την αγάπη μου για τους άντρες εν γένει, η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με το πώς φαίνονται σε πρώτη ματιά, είναι μειοψηφία αυτοί που δεν είναι ανταγωνιστικοί μαζί σου και ακόμη λιγότεροι όσοι είναι supportive. Μιλάω για φίλους, όχι συνεργάτες. Εκεί από ότι έχω καταλάβει υπερισχύει η δουλειά του φύλου. Στον χώρο μου τουλάχιστον. Όχι στις πολυεθνικές ίσως.

Και μερικές σκέψεις:

- αν είσαι άξιος σε κάτι συνήθως αυτό συνεπάγεται ότι κάνεις κάτι που σου αρέσει. Πως παρατάς κάτι που σου αρέσει? Προφανώς λοιπόν δεν το αγαπούσες και τόσο.

- Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να κάνουν οικογένεια. Και εγώ θέλω να κάνω οικογένεια όταν μου έρθει. Και θα χρειαστεί να μην δουλέψω για λίγο καιρό. Μα έχω σκεφτεί έτσι τα πράγματα που –αν και θα κάνω ελεύθερο επάγγελμα- αυτό θα είναι εφικτό. Όσον αφορά την καθημερινότητα μιας οικογένειας θα παντρευτώ έναν άντρα που να θέλει να μοιραζόμαστε αυτές τις χαρές και τα ζόρια.

- Δεν θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό μου. Όσο παρτάκικα και αν ακούγεται αυτό. Θέλω να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, ακόμη και αν αυτά συνεπάγονται και μερικά χωσίματα (πχ ξενύχτια λόγω δουλειάς, ανησυχίες λόγω οικογένειας). Θέλω να έχω έρωτα, φίλους, δουλειά, διασκέδαση, οικογένεια, ότι επιθυμώ την εκάστοτε φάση. Ναι, ξέρω ότι κάποια από τα προαναφερθέντα δεν πιάνονται στον όρο φάση αφού είναι πιο μόνιμα. This included.

- Ποιος άνθρωπος άντρας ή γυναίκα, παρατάει εντελώς τη δουλειά του? Και μόνο για τα οικονομικά αν μιλήσει κανείς, είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις οικονομική ανεξαρτησία. Αν χωρίσεις π.χ. κυρία μου τι θα κάνεις? Ή εσύ κύριε, αν πεθάνει –χτύπα ξύλο- η σύζυγος που δουλεύει what? Τέρμα με την κινδυνολογία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις το δικό σου πορτοφόλι. Πόσο δε να αποκτάς οικονομική δύναμη να πραγματοποιήσεις όνειρά σου. Το έχουν πολλοί? Και αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις ανάγκη τα χρήματα, η δουλειά, παρά την κούραση ή τα άγχη της, είναι ένας τρόπος για να ανανεώνεσαι καθημερινά, να νιώθεις επιτυχημένος σε κάτι, να γίνεσαι παραγωγικός, να κρατάς το μυαλό σου active, να μην σκουριάσεις πριν την ώρα σου βρε παιδί μου. Βέβαια υπάρχουν πάντα και τα χόμπι αν είσαι άνθρωπος της κατηγορίας «Ντάλια». Νοt bad at all.

- Ούτως ή άλλως είναι λίγοι οι άνθρωποι που σκέφτονται πέραν μιας μίζερης καθημερινότητας. Γιατί θεωρείται πιο πιθανό αυτοί οι άνθρωποι να είναι άντρες?

Tι να πω? Αυτά όλα τα έχω ως δεδομένα. Και δεν νομίζω ότι είμαι καμμιά εξαίρεση δηλαδή. Τι να συμπεράνω? Ότι μεγάλωσα σε νορμάλ οικογένεια?

Fuck! Ιδού πως ανατρέπεται σε dt μια πάγια εφηβική κατηγορία.

Labels: ,

|

25 Comments:

At 2/12/2007, Blogger Αθήναιος said...

'Ο,τι και να λες εσύ, ο άλλος είναι πεποισμένος πως όνειρό σου είναι να διπλαρώσεις (sic) ένα μέτριο που ακόμη μένει με τη μαμά του για να αισθανθείς μετά ολοκληρωμένη.

Μη δίνεις σημασία.Πού να καβατζάρεις τα 35 να δεις τί θα ακούς.

ΓΑΜΩ τις φωτό στη DIVA!

 
At 2/13/2007, Blogger evee said...

Καλά, μιλάμε η φωτό είχε τρελή πέραση!

merci monsieur

όσον αφορά το γκομενικό, δεν είναι απίθανο? αν οι περισσότερες είναι όπως τις περιγράφουν αυτοί που αναφέρω στα case studies του post και αν υποθέσουμε πως αυτοί οι άντρες είναι η πλειοψηφία, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί λένε πως υπάρχει έλλειψη στον γκομενικό ένθεν-κακείθεν.

Μάλλον λοιπόν δεν έχουν δίκιο οι προαναφερθέντες και έχω δίκιο εγώ που γράφω και το post. Δικό μου είναι άλλωστε, όπου θέλω δίνω δίκιο. ;)

 
At 2/13/2007, Blogger Thrass said...

Γενικά δε διαφωνώ, αλλά...

αν είσαι άξιος σε κάτι συνήθως αυτό συνεπάγεται ότι κάνεις κάτι που σου αρέσει. Πως παρατάς κάτι που σου αρέσει? Προφανώς λοιπόν δεν το αγαπούσες και τόσο.

...αλλά μπορεί σε μια γυναίκα να αρέσει η δουλειά της, αλλά μετά να ανακαλύψει ότι προτιμά να είναι μητέρα. Αυτό δε συνεπάγεται ότι δεν τής άρεσε η δουλειά της! Eίναι απλώς θέμα ιεράρχησης.

 
At 2/13/2007, Blogger evee said...

ότι αυτά τα δυο δεν είναι αντίθετα είναι προφανές

εκτός αν όσες δουλεύουν δεν είναι μάνες

generally speaking however, ότι μπορεί να σου αρέσει κάτι άλλο κάποια στιγμή περισσότερο δεκτό, άλλωστε άνθρωποι είμαστε

 
At 2/13/2007, Blogger marl(t) said...

είχα κάποτε μια φίλη από τη σχολή. Αυτή είχε πολλές φιλοδοξίες. Σκοτωνόταν για τις εργασίες και τους βαθμούς της, είχε γκόμενους αρχιτέκτονες - ή κάτι παρεμφερούς αίγλης (!) στο μυαλό της και θα ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάτι τέτοιο - ενίοτε και ελεύθερες σχέσεις όμως, έκανε επαφές με την AA και ετοιμαζόταν να πάει. Και ξαφνικά της τη δίνει, παρατάει την AA και τα όνειρά της για...διεθνή καριέρα και αποκόπτεται από τη μασονία των αρχιτεκτονικών παρεών που με σθένος είχε συντηρήσει τόσα χρόνια. Αρχίζει δε να συζεί με την επιτομή του αντιθέτου ως τώρα του γούστου της άντρα (από εμφάνιση δράμα, από χαρακτήρα επίσης και φονική λεπτομέρεια: φραπεδαράς και μπουζουκόσκυλο. Need I say more?) ο οποίος εκείνη την περίοδο έψαχνε γυναίκα να παντρευτεί. Ναι, αυτή είναι η επίσημη δικαιλογία. Α και το ότι είχε λεφτά (που εγώ δεν τα είδα, βέβαια...). Να συμπληρώσω πως δουλεύει σε μια κατασκευαστική που κάνει μεζονέτες (the bad kind) γιατί "εκεί έχει λεφτά τώρα". Αυτά! Συμπέρασμα; Ακόμα το ψάχνω!

 
At 2/13/2007, Blogger ilaira said...

1.Το να σου αρέσει η δουλειά σου είναι σπάνιο πράγμα. Τόσο σπάνιο που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν πως αντιμετωπίζεις το επάγγελμα σου. Σε κοιτούν με συγκατάβαση και περιμένουν πότε θα παραδεχθείς πως ήταν λάθος σου που δεν μπήκες στο δημόσιο.

2.Στις συνεντεύξεις πολύ συχνά ρωτούν για το θέμα τις οικογένειας. Λες και μια γυναίκα ασχολείται μόνο με τα παιδιά της. Λες και αγνοούν πως τότε που οι γυναίκες τυπικά δεν δούλευαν, ουσιαστικά έκαναν περισσότερες δουλειές από τις σημερινές εργαζόμενες. Κρατούσαν νοικοκυριά, δούλευαν στα χωράφια ή στις δουλειές των συζύγων τους, έπαιζαν το ρόλο του επιστάτη για δεκάδες εργάτες, και μεγάλωναν παιδιά κι εγγόνια.

3.Αυτό που δύσκολα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι σήμερα είναι πως πρέπει να νιώθεις ελεύθερος μέσα σε μια κατάσταση. Τότε ουσιαστικά -αν πράγματι αγαπάς αυτό που κάνεις ή αυτό που έχεις- αυτοδεσμεύεσαι.

4.Και στο κάτω κάτω αν δεν θέλεις να με χάσεις (φίλε, εραστή ή εργοδότη) φρόντισε να με κρατήσεις)

 
At 2/13/2007, Blogger lukulius said...

Κάποιοι έλληνες όντως δεν έχουν αναγνωρίσει την τωρινή θέση της γυναίκας στην σημερινή κοινωνία. Αλλά κι εσύ Εύη δεν φαίνεσαι να αναγνωρίζεις ότι παρ' όλους τους αγώνες και τα κεκτημένα, οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω και οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζουν οι περισσότεροι φίλοι μου, δεν έχουν καμία διάθεση για καριέρα. Αν δουλεύουν, είναι γιατί πρέπει να ζήσουν ή πρέπει να κάνουν κάτι μέχρι να παντρευτούν. Εξ'άλλου, ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου είναι τα drinks μετά τη δουλειά. :p

Αυτό το πράγμα δεν υποτιμά τις γυναίκες γενικά. Ίσως να υποτιμά κάποιες συγκεκριμένες. Αλλά στην τελική η ισότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν ότι κάνουν και οι άντρες, απλά να έχουν τη δυνατότητα.

Δεν πρέπει να σου προξενούν έκπληξη οι ερωτήσεις του (υποθέτω) αφεντικού σου. Κι εγώ τις ίδιες θα έκανα.

 
At 2/13/2007, Blogger kat.@ said...

@thomas
Νομιζω πως δεν ειναι μονο οι γυναικες που δεν καιγονται να κανουν καριερα, αλλα οι ανθρωποι γενικοτερα.
Γενικά, πιστεύω πως εμείς οι κοπέλες γενικώς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κάτι το διαφορετικό, γι' αυτό και η διαφορετική αντιμετώπιση αν και όποτε υφίσταται, που κατα τη γνώμη μου υφίσταται.
Μετά, μεν η σύγχρονη γυναικα έχει μισοκατακτησει τη θέση της στην κοινωνια κι άλλα δακρυβρεχτα, αλλά δε νομίζω πως έχει παραχωρήσει δικαιωματα στο συζυγο σε ο,τι αφορα τα τεκνα κλπ.
Κι αν δεν έγινα σαφης, εννοω πως οι αντρες, στον επαγγελματικο χώρο, αμοιβονται περισσότερο απο τις γυναικες για την ίδια δουλεια, αυτο ισχύει βάσει στοιχείων στο δικό μας, σημερινο πρώτο κόσμο. Επίσης, σε περιπτωση διαζυγίου, στην συντριπτική πλειοψηφεια των περιπτώσεων, τα παιδια μένουν με τη μαμα τους, αυτο ισχύει βάσει στοιχείων στο δικό μας, σημερινο πρώτο κόσμο. Συνεχειστε κοριτσια.

 
At 2/13/2007, Blogger Sofia said...

Εύη μου δεν είναι αυτό νομίζω είναι περισσότερο ότι ο μέσος εργοδότης δεν θέλει να εκπαιδεύσει κάποιον που σε τρία χρόνια θα έχει άλλες υποχρεώσεις. Δυστυχώς δεν είναι θέμα αν σε εκτιμάνε αλλά το πού δίνεις προτεραιότητα και αν έχεις παιδιά όπως και να το κάνεις τη δίνεις στα παιδιά σου.

Στη Βρετανία τέτοιες ερωτήσεις είναι παράνομες ήδη. Νομίζω είναι Ευρωπαϊκή Οδηγία. Στην Ελλάδα μάλλον όχι ακόμα;

Αλλά θα μου πεις και παράνομες να γίνουν και τί έγινε; Η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει που λέει ότι αν κάποιος έχει οικογένεια αυτόματα αποκλείεται η καριέρα.

 
At 2/13/2007, Blogger Thrass said...

Sofia said:
"Στη Βρετανία τέτοιες ερωτήσεις είναι παράνομες ήδη."

Αν η ερώτηση αυτή γίνει παράνομη, αυτό είναι ακόμα χειρότερο για εσάς. Γιατί μετά ο εργοδότης θα πρέπει να *υποθέσει από μόνος του* ότι δε θα τον παρατήσετε με τον πρώτο επιβήτορα που θα βρεθεί στο διάβα σας!

Γενικώς, ελπίζω μια μέρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι όσο πιο πολλά δικαιώματα έχει κάποιος, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει δουλειά.

 
At 2/13/2007, Blogger evee said...

ilaira συμφωνώ απόλυτα με όσα λες
για την ακρίβεια πολλά τα λες καλύτερα από εμένα

thomas συμφωνώ με αυτό που λέει η kat.@. Λίγοι άνθρωποι (και άντρες και γυναίκες) έχουν τη διάθεση να κάνουν καριέρα. Ίσως οι άντρες περισσότερο -για λόγους ιστορικούς + κοινωνικούς εικάζω- νομίζουν ότι άμα δουλεύουν -> κάνουν καριέρα. Συμφωνώ ότι όμως ότι "στην τελική η ισότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν ότι κάνουν και οι άντρες, απλά να έχουν τη δυνατότητα." Και το αντίστροφο, θα προσέθετα.

kat.@, έχεις δίκιο για το "αλλά δε νομίζω πως έχει παραχωρήσει δικαιωματα στο συζυγο σε ο,τι αφορα τα τεκνα κλπ." Ο βιολογικός ρόλος είναι σημαντικός, αλλά και στην ανατροφή ενός παιδιού συμβάλλουν και οιδυο γονείς. Γιατί αυτό να θεωρείται "αποκλειστικότητα" των γυναικών? Όσο αναχρονιστικό και αν ακούγεται αυτό εν έτει 200+. Και για τα περί αμοιβών συμφωνώ.Ο λόγος που σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν ισχύει πάντα το "ο καλύτερος αμοίβεται καλύτερα" νομίζω ότι έχει πάλι κοινωνικές αιτίες. Όσο πιο προηγμένη κοινωνικά είναι η κοινωνία τόσο τα φαινόμενα αυτά λιγοστεύουν. ίσως λίγο feedback εδώ από όσους ζούνε στο εξωτερικό να ήταν χρήσιμο. Για να μη μιλάω με το τι έχω ακούσει, γιατί εγώ δεν έχω δουλέψει έξω.

Ξέρω πολλούς εργοδότες sofia, που θέλουν ακριβώς ανθρώπους με οικογένεια. Η λογική τους είναι ότι ένας άνθρωπος με υποχρεώσεις "δεν θα σου κάνει κουτσουκέλα". Μπορεί να χρειαστεί να λείψει μια δυο φορές παραπάνω ή να μην μπορεί να κάνει τρελές υπερωρίες, αλλά γενικότερα χρειάζεται τη δουλειά και θέλει να είναι καλός σε αυτή για να τη διατηρήσει. Μάλλον όμως μιλάμε για θέσεις υποστηρικτικές και όχι στην πρώτη γραμμή μιας επιχείρησης. Κοινώς, δε ντον παίρνει. Νομίζω όμως ότι το ερώτημα μεταφράζεται στο "αν θα κάνεις παιδιά σε καναδυο χρόνια" και όχι αν έχεις οικογένεια. Δηλαδή παίζει
α. το υποτιθέμενο ρίσκο να γίνεις Μαίρη Παναγιωταρά και
β. θα χρειαστεί να λείψεις για 3-4 μήνες από τη δουλειά σου.

 
At 2/13/2007, Blogger evee said...

thrass dear cool down por favor

τι φλεγόμενη politically incorrect κορόνα που ήταν αυτή?

ας δοκιμάσουμε φίλες μου(όσο περιμένουμε το ψητό που έχουμε βάλει στο φούρνο για το σύζυγο, το παιδί, τα πεθερικά) να απαντήσουμε αντιστοίχως

"Γιατί μετά ο εργοδότης θα πρέπει να *υποθέσει από μόνος του* ότι δε θα τον παρατήσετε με τον πρώτο επιβήτορα που θα βρεθεί στο διάβα σας!"
-πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί ούτως ή άλλως
-δηλαδή μας λέτε αγάμητες thrass dear?
- δηλαδή ο εργοδότης είναι αντίζηλος με τον επιβήτωρ? Γιατί να μην έχουμε και τους δυο? Ή να μη γνωριστούμε όλοι να κάνουμε μαζί τα ιππευτικά μας hobbies?
- αν ο έργοδότης είναι Η εργοδότις, υποθέτω ισχύουν τα αντίστροφα
- όσο ακούγονται τέτοια, και εφόσον δεν υπογράφεις τίποτα(γιατί έτσι το έθεσα στο post), μπορείς άνετα να διαφύγεις λέγοντας μια ωραιότατη πίπα. O άλλος ακούει αυτό που θέλει και εσύ αποφεύγεις να δίνεις εξηγήσεις που δεν γουστάρεις. Και αν βγεις λάθος, άλλαξες γνώμη και εσύ ως άνθρωπος. Είναι προς θάνατον? Ή είναι too politically incorrect τα προηγούμενα?


"Γενικώς, ελπίζω μια μέρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι όσο πιο πολλά δικαιώματα έχει κάποιος, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει δουλειά."

-δεν κατάλαβα τίποτα, μπορείς να το εξηγήσεις?

 
At 2/13/2007, Blogger Thrass said...

Δεν ήταν "φλεγόμενη", ήταν μια ψύχραιμη διαπίστωση :)

Το είπα κάπως παιχνιδιάρικα, αλλά δυστυχώς αλλοίωσα το νόημα (δεν είχα καμιά διάθεση να σάς προσβάλω!) Εννοούσα το εξής απλό:
από τη στιγμή που οι εργοδότες ρωτούν αν έχεις παιδιά ή αν σκοπεύεις να κάνεις σύντομα, σημαίνει ότι τούς ενδιαφέρει. Μάλλον θεωρούν ότι μπορούν να βγάλουν κάποιου είδους συμπεράσματα από την απάντηση (ή τον τόνο της).

Αν λοιπόν τούς απαγορευτεί να κάνουν την ερώτηση, τότε θα είναι ακόμα πιο προσεκτικοί ως προς το να προσλάβουν μια γυναίκα (που δεν είχαν την ευκαιρία να την τεστάρουν με αυτήν την ερώτηση). Λογικό δεν είναι; Αν έχω δίκιο, τότε η απαγόρευση *δεν* είναι υπέρ σας.

Εξηγώ και το τελευταίο που ρωτάς: Ας πούμε ότι είμαι εργοδότης και ψάχνω υπάλληλο. Μου έρχεται ένας άνδρας υποψήφιος και μια *ισάξια* γυναίκα που έχει όμως παραπάνω δικαιώματα από τον άνδρα (π.χ., μπορεί να λείπει από τη δουλειά παραπάνω φορές, λόγω εγγυμοσύνης κλπ). Ποιόν θα προσλάβω; Μάντεψε.

Για αυτό υποστηρίζω ότι τα πολλά δικαιώματα είναι εναντίον σας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι συχνά οι mixed εταιρείες καταλήγουν με το μίνιμουμ αριθμό γυναικών που υποχρεούνται και ούτε μία παραπάνω.

 
At 2/13/2007, Blogger Anna said...

This comment has been removed by the author.

 
At 2/13/2007, Blogger Sleeper in Metropolis said...

εμένα αυτό το «για δες την που μιλάει για επιχειρήσεις!» πάντως μου έκατσε πιο άσχημα απ' όλα... φαντάζομαι το στυλάκι με το οποίο ειπώθηκε... εκνευρίστηκα! :(

 
At 2/14/2007, Blogger Stavros Martinos said...

Δεν ξέρω αν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι είμαστε η-γενιά-που-ξέχασε-να-κάνει-παιδιά.
Έτσι, για να μας βρίζουνε σε κάποια στιγμή που θα κάνουνε κι αυτά το ψάξιμό τους.

@maroulitaa - ίσως και να μπορώ να καταλάβω λίγο τη φίλη σου που έβαλε φρένο και αποφάσισε να ανακαλύψει τις χαρές της στασιμότητας (λαϊκός γκόμενος, σταθερή δουλειά κλπ.) Μην τα βλέπουμε όλα από τέτοια απόσταση, μπορεί τελικά έτσι να βρήκε την ισορροπία της (άσε που ο μπουζουκόβιος κι αν είναι *σταθερό* τονωτικό για τον όποιο ναρκισσισμό μπορεί να της έχει απομείνει).

Στο κάτω κάτω το δίλημμα "καριέρα ή σταθερότητα" δεν υπάρχει μόνο για τις γυναίκες, απλά εκεί πρέπει να παίζει το βιολογικό αρκετά πιο έντονα (...τα γνωστά deadlines).

Τελευταία έχω αρχίσει να διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι με ατέλειωτες ανησυχίες ή ατέλειωτο κυνήγι είναι και αρκετά προβλέψιμοι, ως βαρετοι.

 
At 2/14/2007, Blogger evee said...

thrass υποθέτω και εγώ πως τους ενδιαφέρει. Τους ενδιαφέρει και ο καιρός όως μα δεν με ρωτάνε. Για αυτά ακριβώς τα κίνητρα μιλάνε κάποιοι από όσους σχολιάζουν εδώ. Εγώ όμως μιλάω για την ερώτηση αυτή καθεαυτή και σκέφτομαι αν η ΙΔΙΑ θα γινόταν και σε έναν άντρα εργαζόμενο. Επίσης κάποιος ίσως ενδιαφέρεται να μάθει και το μέγεθος του σουτιέν μου. Θα του το πω για να έχω τη δουλειά? Υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να σε προσλάβει κάποιος.

muse εμένα πάλι με φτιάχνει

είναι ωραίο να μη σε υπολογίζουν και να αναγκαστούν να σε υπολογίσουν εκ του έκδηλου αποτελέσματος

γενικά γουστάρω τα outsiders και τα τρελά success stories -> έχω μια έφεση προς το δράμα

όλα τα ανωτέρω να υποθέσω ότι είναι κάποιο κατάλοιπο παιδιόθεν...

the real martinos άστα.. αυτά λέγαμε και στη δουλειά πριν τη συζήτηση αυτή

για αυτό υποθέτω και η συνέχεια που περιγράφω εδώ

απλά, ενώ θέλω κάποια στιγμή να κάνω και παιδιά και απόλα, για την ώρα μου φαίνεται λίγο αστείο να παρατήσω τα πάντα, παρά τις όποιες χαρές τις σταθερότητας διότι από ότι με έχω κόψει, βαριέμαι εύκολα

 
At 2/14/2007, Blogger Stavros Martinos said...

Για ποιό λόγο πρέπει να γίνει "ή" το ένα, "ή" το άλλο, για να γίνει "σωστά";

Τέλοσπάντων, πάω για ύπνο, ο τίτλος και μόνο του post προδιαθέτει για bad trip... :D

 
At 2/14/2007, Blogger marl(t) said...

@the real martinos: κοίταξε, το θέμα είναι ότι όπως και να 'χει αλλάζεις απόψεις, στάση και τρόπο ζωής. Δεν το βρίσκω και τόσο αυτονόητο ειδικά όταν φτάνεις εν μια νυκτί στο άλλο άκρο. Κάτι δεν πάει καλά. Δεν κατάλαβα πως είναι αντιστοίχως ανάλογα μια καλοπληρωμένη δουλειά με τη σταθερότητα, μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση με υποψιάζει. Για το "λαϊκός γκόμενος" και το ναρκισσισμό δεν τον έπιασα ακριβώς το συλλογισμό σου. Εννοούσα πως και πάλι έκανε κάτι το οποίο όχι απλά κατηγορούσε αλλά μετά βδελυγμίας απέφευγε. Ενδιαφέρουσα η κοινωνιολογική σου προσέγγιση. Τα λαϊκά παιδιά έχουν τις γυναίκες στα όπα όπα ενώ οι αστοί (ας γελάσω) αρχιτέκτονες τις περιφρονούν; Λες να την κολάκευσε το ενδιαφέρον ενός τύπου που ως σήμερα δεν εκτιμούσε επειδή έφαγε κανένα στραπάτσο από τους αρχιτεκτονογκόμενους; Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα πάρεις προτεραιότητα από την αγάπη του για μακέτα αλλά...

Άλλη μια φορά να ακούσω ή να διαβάσω για "τα γνωστά deadlines" θα δυσφορήσω άσχημα. Καταρχήν από όσο γνωρίζω δεν είναι και τόσο στενά όσο λανθασμένα πιστεύουν μερικοί. Ισχύουν και για τους άνδρες ξέρεις. Επιστημονικά αποδεδειγμένο. Κι εδώ που τα λέμε τι 40 τι 50 τη σήμερον που έχεις 30αρηδες με καλό μισθό να μένουν με τους γονείς τους και 40αρηδες να μιλάνε ακόμα με εκφράσεις 15χρονου. Κι επιχειρήματα επίσης.

Για τους ανθρώπους με ατέλειωτες φιλοδοξίες, ψάξιμο, όνειρα, διεκδικήσεις, όπως θες πες το θα διαφωνήσω. Αυτοί όπως και να 'χει κάτι κυνηγάνε άρα κάπου θα φτάσουν (καλά ή άσχημα ελέγχεται). Πώς αυτό τους κάνει προβλέψιμους και βαρετούς;

 
At 2/14/2007, Blogger kat.@ said...

Νομιζω γενικά η ανθρωποτητα εχει θιοθετησει ενα μοντελο ζωης ε, οχι και πολυ βιωσιμο, σωπα, τι πρωτοτυπο. Γι- αυτο και το να κανει παιδια κανεις απο τα 35 θεωρεiται φυσιολογικο. Δηλαδη στα 53 να τα τρεχει στα φροντιστηρια για τις πανελληνιες.
Just for the record, στη Σουηδία, πρωτος κόσμος μιλαμε, οταν καποιος κανει παιδια καθεται σπιτι του τουλαχιστον ενα χρονο. Αυτο ισχυει και για τους δυο γονεις. Ισοτητα.
Με δυο λόγια, δεν καταλαβαινω γιατί καποιος,-α πρεπει να θετει ως προτεραιοτητα τη δουλεια του και οχι την οικογενεια και την καλοπέραση, την ηρεμια, τπν ελευθερο χρονο.
Προσωπικά, το μονο κίνητρο που βρισκω είναι το χρημα, που για πολλους ανθρωπους ειναι κατι πολυ βασικο. Αν για καποιον δεν ειναι, ε δεν πιεραζει. ας κατσει και σπιτι του&της τα απογευματα με τα παιδακια του.
Εγω δεν ξερω, αλλα υποψιαζομαι πως αξιζει τον κοπο να τους αφιερωνει κανεις χρονο. Νομιζω-ελπιζω πως η καριερα ειναι υπερεκτιμημενη ως μεγεθος και αξια και αυτο εχει ως αποτελεσμα την παραγωγη ανθρωπων που και καβαλημενοι ειναι καιαγχωμενοι και καπου εχουν χασει το νοημα σε πολλες περιπτωσεις. Δεν ξέρω, εγώ όσους "πετυχημενους νέους" έχει τυχει να γνωρίσω (+/-35, εισοδηματα>2500 ευρω μηνιαίως) και ανυπόφοροι είναικαι νομίζουν πως εχουν πιασει τον πάπα απ τα αρχιδια και αγνοούν ποιος ειναι ο Ντειβιντ Χοκνει. Ελεος πια.
Οποιος θελει να κανει καριέρα ας την κανει και ας αφησει τους γυρω του ησυχους να γεννοβολλανε απο τα 20 όπως προσταζει η μητερα φυση.

 
At 2/14/2007, Blogger kat.@ said...

Κι εδώ είναι παράνομες οι ερωτησεις του στυλ μηπως θες μα μεινεις εγκυος μες τη δεκαετία. Επισης ειναι παρανομο να σε ρωτησουν αν πασχεις απο ψυχικη νόσο και να καταναλωνεις αλκοολ στο πεζοδρόμιο. Και οι τρεις απαγορεύσεις αποτελουν δείγμα παρακμης κατα τη γνωμη μου.

 
At 2/14/2007, Blogger evee said...

κατ'εμέ, είναι εξίσου παρακμή να είσαι κλεισμένος/η στο σπίτι και να αναθρέφεις παιδιά, όσο και το να είσαι κλεισμένος στο γραφείο και να "κάνεις καριέρα". Koλοκύθια δηλαδή. Και οι δυο αγνοούν τον Ηokney ή οτιδήποτε άλλο kat.@. Η ισορροπία ανάμεσα στα δυο θα έπρεπε να αλλάζει ίσως αναλόγως με τον άνθρωπο και τη φάση της ζωής του. όσο για τον ελεύθερο χρόνο, για μένα είναι εξαιρετικής σημασίας. Είναι ζωογόνος α.για την προσωπική μου ηρεμία και β.για να μπορώ να κάνω όλα τα άλλα με καθαρό μυαλό, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Χάρην ακριβείας να υπενθυμίσω επίσης ότι η μητέρα φύση λέει ότι μπορούμε να γεννοβολάμε από τα 12-14. :Ρ

 
At 2/14/2007, Blogger Dimitris Athanasiadis said...

Ας πω και γω τα δικά μου...

Από επαγγελματική άποψη και άποψη αποδοσης της δουλειάς του, το αφεντικό δικαιολογείται να ρωτήσει πότε και για πόσο θα λείψεις αν σε προσλάβει - όπως πχ θέλουν να ξέρουν αν έχεις πάει στρατό αν είσαι άντρας και θεωρείται αυτονόητο να ενημερώσεις αν πρόκειται να λείψεις άνευ αποδοχών για προσωπικά projects, ταξίδια κλπ.

Από ανθρώπινη άποψη πάλι, το αν θα κάνεις παιδιά δεν τον αφορά ως εργοδότη και πρέπει να έχει βρει τρόπο το γραφείο του να "αντέξει" οι υπάλληλοι του να φύγουν προσωρινά για λόγους οικογένειας. Ή να επωμισθεί τις συνέπειες της "απόλυσης". Αν αυτά δεν μπορούν να ισχύουν ας μην έχει γραφείο ή ας έχει ένα γραφείο της προηγούμενης κατηγορίας.

Πίσω στον πραγματικό κόσμο, ο κάθε εργοδότης με τη στάση του (σιωπής, ερώτησης κλπ) επιλέγει και επιλέγεται από τον εργαζόμενο. Δλδ έγκειται στον εργοδότη τι θα είναι πρώτα από όλα: άνθρωπος ή επαγγελματίας. Προσωπικά είμαι υπέρ του πρώτου ως εργαζόμενος. Εργοδότης δεν έχω υπάρξει αλλά για την
ώρα επίσης υπέρ του πρώτου πιστεύω ότι θα είμαι αν και εφόσον γίνω ποτέ.

Όμως γιατί να μη γίνεται μια κουβέντα με τον εργαζόμενο με το level of commitment που επιθυμούν και οι δύο πλευρές (βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα); Ανεξαρτήτως φύλων. Και ανεξαρτήτως με το ποιος είναι ο λόγος που μπορεί να είναι μόνο 8 και όχι 14 ώρες πχ. Έτσι και θα συμφωνήσουν πάνω σε κοινή βάση και θα ξέρει πχ ο εργαζόμενος ότι το μελλοντικό εργοδότη του απλά τον νοιάζουν τα λεφτά και όχι -και- το wellbeing των εργαζόμενων του (πράγματα που άλλωστε πάνε μαζί συχνά) οπότε θα πράξει ανάλογα.

Και μια τέτοια κουβέντα γίνεται πάντα με τη λογική ότι τα δεδομένα ανατρέπονται (πχ θέλω να επαναδιαπραγματευτώ τη συνεργασίας μας για να κάνω παιδιά, θέλω να φύγεις γιατι δεν υπάρχει δουλειά κλπ). Νομίζω δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος *δεν* φεύγει από τη δουλειά του για ψύλλου πήδημα, δεν παίρνει μεγάλες αποφάσεις έτσι στο χαλαρό και γενικά τηρούνται τα όσα λέγονται εξ αρχής.

Για το θέμα των παιδιών: Εννοείται ότι ό,τι ισχύει για μια εργαζόμενη πρέπει να ισχύουν για το σενάριο ότι όταν κάποιος εργαζόμενος αποκτήσει παιδί - ίσως θα έπρεπε να έχει χρονικές ή άλλου είδους διευκολύνσεις από τη δουλειά του - για να επωμίζεται/απολαμβάνει ό,τι του αντιστοιχεί από αυτό (δλδ ράφλι το 50% unless otherwise preferred).

Το μόνο που κάνει τα παιδιά να διαφέρουν από άλλα θέματα που μπορούν να αλλάξουν τη συνεργασία είναι ότι είναι κάτι το "κάπως συνηθισμένο". Είναι δλδ πιο αναμενόμενο το να πεις φεύγω για να κάνω οικογένεια αντί να πεις φεύγω για να ξεκινήσω την επιχείρηση μου. Ελαφρώς. Επί της ουσίας όμως είναι το ίδιο (στα μάτια του εργοδότη).

@kat,thomas
"Νομιζω πως δεν ειναι μονο οι γυναικες που δεν καιγονται να κανουν καριερα, αλλα οι ανθρωποι γενικοτερα."

Συμφωνώ ότι δεν πάει με το φύλο. Μπορεί να δίνει μια προδιάθεση αλλά εδώ και τώρα (που τα ρόπαλα δεν έχουν και τόση σημασία πια) άλλα πράγματα παίζουν σημαντικότερο ρόλο στο που θα θελήσει να επενδύσει κάποιος: στην οικογένεια ή στην καριέρα.

@therealmartinos
Τελευταία έχω αρχίσει να διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι με ατέλειωτες ανησυχίες ή ατέλειωτο κυνήγι είναι και αρκετά προβλέψιμοι, ως βαρετοι.

Δλδ οι άνθρωποι με πεπερασμένες ανησυχίες ή καθόλου ανησυχίες, τι ανατροπή μπορούν να προσφέρουν; Από προσωπικό ενδιαφέρον ρωτάω:)

@maroulita
Άλλη μια φορά να ακούσω ή να διαβάσω για "τα γνωστά deadlines" θα δυσφορήσω άσχημα.

Σωστά γιατί το θέμα δεν είναι πότε μπορείς βιολογικά αλλά πότε μπορείς να ανταπεξέλθεις. Δλδ ίσως είναι πρόβλημα να πηγαίνουν στα 53 σου φροντιστήριο σου αλλά αν δεν έχεις πχ λεφτά (ή προοπτική για λεφτά) για αυτά πριν τα 35 πως θα γίνει; Έπειτα, άλλη ανατροφή παρέχει ο 25χρονος γονέας (βλ. τους δικούς μας) άλλη παρέχει ο 35χρονος - βάσει των εμπειριών του ο καθένας.

Και ποιος είναι ο Χόκνει επιτέλους;

 
At 2/16/2007, Blogger Mave said...

τελικά το θέμα είναι να μην πέσεις σε περίεργους και προκατελλημένους ανθρώπους... πχ οι ερωτήσεις για παιδιά σκυλιά γατιά σε μια επαγγελματική συνέντευξη κοκ. Απο την άλη έχεις και το άλλο στο δικό μας επάγγελμα που το ακούω και βγάζω φωτιές: "δεν προσλαμβάνουμε γυναίκες για να πάνε στο γιαπί" κτλ κτλ κτλ, ενώ στην πραγματικότητα το γυναικείο φύλο τα πάει πολύ καλύτερα με τους χτιστάδες, υδραυλικούς κοκ :)

 
At 2/16/2007, Blogger Sleeper in Metropolis said...

@evee
κι εμένα μου αρέσουν τα success story, όπως αυτά που γράφεις και διαβάζουμε φανατικά!
:)

@mave
από τη μικρή μου εμπειρία: μία μέρα με έστειλαν στο γιαπί με την ατάκα "πήγαινε πες του αυτό... αλλά ούτως ή άλλως είσαι γυναίκα, δε θα σε ακούσει"...
any ideas?

 

Post a Comment

<< Home