ΚΟ.ΚΑ.: κορίτσια καριέρας

Tι παίζει τελευταία δεν δύναμαι να το αντιληφθώ. Εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στο 200+, ότι οι γυναίκες χρόνια τώρα, όχι μόνο έχουν δικά τους λεφτά, επιχειρήσεις, ψηφίζουν μα ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης καν ότι είναι ίσες. Εννοείται. Πως το λένε ρε παιδί μου? Είναι δεδομένο στο κεφάλι μου. Τόσο δεδομένο που μου φαίνεται αστείο να γράφω για αυτό. Γιατί θα μπορούσα -κατ’αναλογία- να επιχειρηματολογώ παθιασμένα υπερ του ότι ο άνθρωπος είναι δίποδο εδώ και κάτι χιλιετίες, ότι οι άνθρωποι πεινάνε, ότι η χελώνα τρώει πρασινάδες κ.ο.κ.

Γιατί όμως τα γράφω αυτά?
case 1: Γιατί τελευταία μου έγινε μια κουβέντα που με άφησε ομολογώ σύξυλη. Με ρώτησαν από τη δουλειά μου τι όνειρα έχω για το μέλλον. Κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις γιατί άνθρωπος είμαι και μπορεί να αλλάξω γνώμη απάντησα. Το νόημα των όσων είπα ήταν ότι έχω τα τάδε και τα τάδε όνειρα για τη δουλειά μου. Όνειρα για γραφεία με φίλους, μεγάλες δουλειές, κόπο, φιλόδοξα πλάνα. Μπορεί να βγουν, μπορεί και να μη βγουν αλλά αυτό με ρώτησαν, αυτό απάντησα. Η απάντηση ήταν κάτι του τύπου «είσαι σίγουρη? Βλέπω πολλές δυνατότητες σε εσένα και θα ήθελα να προσβλέπω σε μια μακροχρόνια συνεργασία. Μου έχει τύχει στο παρελθόν γυναίκες άξιες να τα παρατάνε όλα για να κάνουν οικογένεια».
Aυτό όμως δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Υπάρχουν και άλλα.

case 2: Κάποτε είχα παέι σε μια συνέντευξη. Μόλις είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο. Η πρώτη ερώτηση ήταν αν είμαι παντρεμένη ή αρραβωνιασμένη. Μου είχε φανεί πολύ αστείο γιατί κανείς δεν μου είχε ξανακάνει την ερώτηση. Γέλαγα για μισό λεπτό πριν του πω όχι. Έπρεπε να του πω ότι σκοπεύω να μονάσω για χάρη της αρχιτεκτονικής για να είναι happy.

case 3: Υπάρχει μια κατηγορία φίλων/γνωστών που όταν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως έχουν μείνει στο 50, έχουν γυναικεία πρότυπα από τον καιρό του Νώε ή απλά έχουν ένα φαλλοκρατικό humor που επιδεικνύουν ξέροντας πως με πειράζει. Όταν δεν έχω τα κέφια μου σκέφτομαι πως είναι ταλαίπωροι στενόμυαλοι που θα δυστυχήσουν με τα μυαλά που κουβαλάνε και πρώτα θυμώνω μαζί τους και μετά τους λυπάμαι. Αυτοί οι φίλοι μερικές φορές πετάνε ατάκες όπως «για δες την που μιλάει για επιχειρήσεις!» ή «σου αρέσει η δουλειά σου ε?». Λες και όλα αυτά είναι terra incognita για μια νέα γυναίκα, που δεν ψωμολυσσάει και είναι above than average στην μόρφωση ή την εμφάνισή της. Εγώ γιατί ξέρω πολλές τέτοιες γυναίκες? Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και παρόλη την αγάπη μου για τους άντρες εν γένει, η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με το πώς φαίνονται σε πρώτη ματιά, είναι μειοψηφία αυτοί που δεν είναι ανταγωνιστικοί μαζί σου και ακόμη λιγότεροι όσοι είναι supportive. Μιλάω για φίλους, όχι συνεργάτες. Εκεί από ότι έχω καταλάβει υπερισχύει η δουλειά του φύλου. Στον χώρο μου τουλάχιστον. Όχι στις πολυεθνικές ίσως.

Και μερικές σκέψεις:

- αν είσαι άξιος σε κάτι συνήθως αυτό συνεπάγεται ότι κάνεις κάτι που σου αρέσει. Πως παρατάς κάτι που σου αρέσει? Προφανώς λοιπόν δεν το αγαπούσες και τόσο.

- Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να κάνουν οικογένεια. Και εγώ θέλω να κάνω οικογένεια όταν μου έρθει. Και θα χρειαστεί να μην δουλέψω για λίγο καιρό. Μα έχω σκεφτεί έτσι τα πράγματα που –αν και θα κάνω ελεύθερο επάγγελμα- αυτό θα είναι εφικτό. Όσον αφορά την καθημερινότητα μιας οικογένειας θα παντρευτώ έναν άντρα που να θέλει να μοιραζόμαστε αυτές τις χαρές και τα ζόρια.

- Δεν θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό μου. Όσο παρτάκικα και αν ακούγεται αυτό. Θέλω να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, ακόμη και αν αυτά συνεπάγονται και μερικά χωσίματα (πχ ξενύχτια λόγω δουλειάς, ανησυχίες λόγω οικογένειας). Θέλω να έχω έρωτα, φίλους, δουλειά, διασκέδαση, οικογένεια, ότι επιθυμώ την εκάστοτε φάση. Ναι, ξέρω ότι κάποια από τα προαναφερθέντα δεν πιάνονται στον όρο φάση αφού είναι πιο μόνιμα. This included.

- Ποιος άνθρωπος άντρας ή γυναίκα, παρατάει εντελώς τη δουλειά του? Και μόνο για τα οικονομικά αν μιλήσει κανείς, είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις οικονομική ανεξαρτησία. Αν χωρίσεις π.χ. κυρία μου τι θα κάνεις? Ή εσύ κύριε, αν πεθάνει –χτύπα ξύλο- η σύζυγος που δουλεύει what? Τέρμα με την κινδυνολογία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις το δικό σου πορτοφόλι. Πόσο δε να αποκτάς οικονομική δύναμη να πραγματοποιήσεις όνειρά σου. Το έχουν πολλοί? Και αν υποθέσουμε ότι δεν έχεις ανάγκη τα χρήματα, η δουλειά, παρά την κούραση ή τα άγχη της, είναι ένας τρόπος για να ανανεώνεσαι καθημερινά, να νιώθεις επιτυχημένος σε κάτι, να γίνεσαι παραγωγικός, να κρατάς το μυαλό σου active, να μην σκουριάσεις πριν την ώρα σου βρε παιδί μου. Βέβαια υπάρχουν πάντα και τα χόμπι αν είσαι άνθρωπος της κατηγορίας «Ντάλια». Νοt bad at all.

- Ούτως ή άλλως είναι λίγοι οι άνθρωποι που σκέφτονται πέραν μιας μίζερης καθημερινότητας. Γιατί θεωρείται πιο πιθανό αυτοί οι άνθρωποι να είναι άντρες?

Tι να πω? Αυτά όλα τα έχω ως δεδομένα. Και δεν νομίζω ότι είμαι καμμιά εξαίρεση δηλαδή. Τι να συμπεράνω? Ότι μεγάλωσα σε νορμάλ οικογένεια?

Fuck! Ιδού πως ανατρέπεται σε dt μια πάγια εφηβική κατηγορία.