SATC 804: Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

- ή αλλιώς "όποιος κερδίζει στα χαρτιά"-

Είναι από τις φορές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως τελικά υπάρχουν άγγελοι, άγιοι, το πνεύμα των Χριστουγέννων ή οτιδήποτε άυλο στηρίζει την "ύπαρξή" του στην απλή και ροδαλή πίστη.

Η Λ. τα είχε με τον φίλο της για 5 χρόνια. Πολλές φορές είχαν τσακωθεί, θα χωρίσουν-δεν θα χωρίσουν, τελικά έμεναν μαζί. Η Λ. είναι μια κοπέλα 23 χρονών,ψηλή, με πολύ εντυπωσιακό πρόσωπο, καμπυλώδες κορμί και κέφι να ντύνεται αστραφτερά σαν hollywood star. In short ο τύπος κοπέλας που όταν περνάει γυρίζουν σωρηδόν κεφάλια για να την χαζέψουν. Όλα αυτά καλά και ωραία μα κουβαλάει στο κεφάλι της ένα σωρό ρομαντικές ιδέες για σχέσεις που αρχίζουν από παλιά και κρατάνε για μια ζωή, σχέσεις που αξιζει να κάνεις υπομονή για αυτές να παλεύεις, να συγχωρείς. Χθες, Χριστουγέννα, η Λ. μπήκε στο πάρτυ της αδερφής της με δάκρυα στα μάτια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τσακώνονται, σκέφτηκα και χωρίς να πολυδώσω βάση στο θέμα, πήγα να τη χαιρετίσω. And so the story begins.

Παραμονή Χριστουγέννων η Λ. πήγε με τον φίλο της σε σπίτι κοινού γνωστού για να παίξουν χαρτιά. Η Λ. κερδίζει ο γκόμενος τσαντίζεται, πίνουν, παίζουν, η Λ συνεχίζει να κερδίζει, ο γκόμενος συνεχίζει να τσαντίζεται, πίνουν, ο οικοδεσπότης είναι κομμάτια και πάει να κοιμηθεί, οι άλλοι παίζουν μέχρι που κάποια στιγμή αποφασίζουν να φύγουν αφού η ώρα είναι σχεδόν 4. Μπαίνουν στο αυτοκίνητο, η Λ. δεν έχει βάλει το παλτό της, αφήνει την τσάντα με κινητό, κλειδιά και χρήματα στο πάτωμα, όταν ο άλλος της ζητάει να πάει και να κλείσει το part-baggage γιατί είναι ανοιχτό. Βγαίνει,κλείνει την πόρτα πίσω της και όπως κατευθύνεται στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου ο άλλος βάζει πρώτη και φεύγει! Φ-Ε-Υ-Γ-Ε-Ι ! Η Λ. σοκαρισμένη, έχει μείνει σύξυλη στη μέση του σκοτεινού δρόμου. Σύξυλη κανονικά. Έχει μείνει 4 το πρωί, μια κουκλάρα με ελαφριά sexy αμφίεση, στη μέση των έρημων και σκοτεινών δρόμων των Μελισσίων, δεν έχει παλτό, κινητό, λεφτά, τίποτα. Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει, περιμένει ότι ο άλλος θα κάνει ένα κύκλο και θα γυρίσει να την πάρει, προχωράει λίγο παραπέρα μήπως της πέταξε την τσάντα ή το παλτό στο δρόμο. Τίποτα. Σκέφτεται να βγει κάπου κεντρικά και βλέπει για μετά, μα δεν γνωρίζει κατά που να περπατήσει σε αυτή την περιοχή. Έχει τρομάξει, κρυώνει, είναι στεναχωρημένη και απορημένη. What the fuck?

Η αλήθεια είναι πως το κρύο και ο φόβος σε αναγκάζουν να πάρεις αποφάσεις. Επιλέγει λοιπόν μια κατεύθυνση και περπατάει προς τα εκεί με την ελπίδα να βγει κάποια στιμή κάπου με κίνηση. Σκέφτεται να σταματήσει καμμιά κοπέλα που οδηγεί μόνη της και να της ζητήσει να την βγάλει Κηφισίας.

Δεν περνάνε 2 λεπτά και σταματάει δίπλα της ένα μικρό Citroen. Το τζάμι του συνοδηγού χαμηλώνει και μια κοπέλα τη ρωτάει "Είσαι καλά? Μήπως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια?". Η Λ. δεν έχει χρόνο για να χαζέψει. Της ζητάει να την πάει σε ένα κεντρικό δρόμο και στην πορεία πιάνουν την κουβέντα. Απότην κουβέντα δεν θυμάται πολλά. Ούτε το όνομά της, ούτε τι κάνει ακριβώς. Θυμάται κάτι για βιολόγος, αλλά θυμάται και πως έχει ένα κατάστημα με ρούχα δίπλα στο starbucks, στο Μαρούσι, να πάει να ψωνίσει καμμιά φορά. Θυμάται όμως πως η κοπέλα βοηθάει εθελοντικά και στον Ερυθρό Σταυρό, κάτι με άστεγους, να κοίτα και τη στολή μου. Ναι, πράγματι φοράει μια κόκκινη στολή με ένα λευκό σταυρό στο μπράτσο. Χαμπάρι δεν είχε πάρει η Λ. τόση ώρα. Τέτοια ανακούφιση είχε.

Άντε, στον Ερυθρό Σταυρό? / Ναι./ Κοντά εκεί μένω./ Α! Εκεί πάω τώρα, θα σε πάω στο σπίτι σου, που να τρέχεις βραδιάτικα? / Απίστευτο! Ευχαριστώ πολύ./ Τίποτα. Μήπως θες να πάρεις κανένα τηλέφωνο να ειδοποιήσεις? / Εεεε...Δεν έχω κινητό μαζί μου./ Πάρε από το δικό μου.

Πέρνει. Το μαλάκα. Μπας και δεν είχε πάρει γραμμή ότι έχει αφήσει τσάντα και παλτό στο αυτοκίνητό του. Τι θες ρε Λ? Κοιμάμαι λέμε. Το κλείνει.

Μας κοιτάει με δακρυσμένα μάτια και περιμένει την ομήγυρη να της πει κάτι. Say something. Anything. Εμείς άφωνοι. Στην αρχή ο μαλάκας στολίζεται από όλους και όλες με σχόλια πρώτης τάξεως, στη συνέχεια σκαρφιζόμαστε απίστευτης κακίας ή γέλιου σχέδια εκδίκησης μέχρι που να καταλήξουμε ότι δεν αξίζει μία. Περνάει λίγη ώρα για να στραφούμε στην κοπέλα. Απίστευτη τύχη. Ακριβώς αυτό που ήθελε, ακριβώς όταν το είχε τόσο πολύ ανάγκη, right in the middle on nowhere: spooky. Έχω ανατριχιάσει.

Τη ρωτάω για αυτή. Ο μαλάκας της έστειλε σήμερα με ένα φίλο του τσάντα και παλτό. Βρήκε την κλήση από το κινητό της κοπέλας στο δικό της και την έπερνε σήμερα όλη μέρα. Αυτή, ο μπαμπάς της. Δεν το σήκωνε. Της είπα να επιμείνει, να πάρει τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, να πάει στο κατάστημα που της είπε ότι έχει. Διαφορετικά θα αρχίσω να πιστεύω πως υπάρχουν φύλακες άγγελοι.

Αλέξης

Την Κυριακή το απόγευμα ετοιμαζόμουν να γράψω ένα post για τη διαυγή μέρα που είχε ξημερώσει εκείνο το πρωί και την παρανοική διαύγεια που διέπει το μυαλό ενός φονταμενταλιστή. Γιατί δεν μπορώ να υποθέσω κάτι άλλο εκτός από τον φονταμενταλισμό ή την τρέλα για εκείνο τον γελοίο αστυνομικό που σκότωσε αυτό το παιδί.

Το σημερινό απολογητικό σημείωμα στον ανακριτή μου το επιβεβαίωσε. Γιατί ακόμη και αν όλα είναι μέρος μιας ακόμα "παράστασης Κούγια" για να βγει στα κανάλια ο αστυνομικός το δέχθηκε και το υποστηρίζει.

Για τον Κούγια ως δικηγόρο δε, νομίζω ότι κάνει ένα μεγάλο λάθος. Αν υποθέσει κανείς ότι είναι καλός δικηγόρος και πρέπει να υποστηρίξει τον πελάτη του όπως καλύτερα μπορεί, επιλέγει μια επιθετική στρατηγική (σε βάθος χρόνου θα ξεθωριάσει η χυδαιότητά της, είμαι σίγουρη) μα δεν δείχνει να καταβάλει προσπάθεια να πάρει ένα μέρος της κοινής γνώμης μαζί του. Εξαιρετικά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς σε τι μπελάδες είναι ο πελάτης του. Προβάλει ένα σωρό στοιχεία που δεν έχουν βγει ακόμη (δεν έχει βγει η βαλλιστική, πως ξέρεις πως είναι η σφαίρα?), επιχειρεί να αναγάγει τι θέμα σε κοινωνικό (πλουσιόπαιδο, ΒΠ, Μωραίτης vs ταπεινού βιοπαλαιστή με τρία παιδιά). Έλεος πια με το τροπάρι. Αν δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν λέει ξερά ένα "συγνώμη, είμαι αθώος, περιμένουμε τη βαλλιστική", να περάσει η μπόρα και τα λένε στο δικαστήριο? Ούτως ή άλλως το παιδί δεν γυρίζει πίσω οπότε τα άλλα είναι διαδικαστικά. Χρειάζεται όλο αυτό το ηθικολογικό? Ξανά, έλεος. Οι δικηγόροι δεν είναι η φάρα που φημίζεται για την ηθική της οπότε μας μένει μια τρίτη υπόθεση: ο Κούγιας φορτώθηκε την υπόθεση από την αστυνομία αφού οι άλλοι δικηγόροι τα παράτησαν διότι έχει πλάγια πάρε δώσε μαζί της, οπότε καιρός να βοηθήσει. Τέλος πάντων υποθέσεις επί υποθέσεων, εκτός θέματος.

Μένω στο κέντρο. Πολύ κέντρο. Κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Την Δευτέρα το βράδυ δεν επέστρεψα στο σπίτι μου λόγω του μπάχαλου. Οι τελευταίες μέρες είναι πολύ γεμάτες. Από τη μια ένα μεγάλο deadline στο γραφείο, από την άλλη το ραδιόφωνο στο internet συνεχώς ανοιχτό, το μυαλό μου σε εκείνο το τραγικό παιδί, στους συμμαθητές μου από το σχολείο του Ψυχικού που πήγαινα εγώ, βάζω τον εαυτό μου στη θέση μιας συμμαθήτριάς του, θυμάμαι το πως αντιδρούσε κάποιος όταν μάθαινε ότι πήγαινα σχολείο στο Ψυχικό, θυμάμαι την αμυδρή του χαλάρωση όταν έλεγα "στο δημόσιο" όπως και θυμάμαι ότι μας άρεσε το κέντρο.

Δευτέρα βράδυ βλέπω τις εικόνες από την τηλεόραση, είμαι θυμωμένη για το θάνατο του παιδιού, είμαι θυμωμένη που αυτό το γεγονός αποτέλεσε πάλια αφορμή για κάψιμο και μαλακίες. Ένα σιωπηλό ακίνητο πλήθος για 3 μέρες έξω από τη Βουλή με κεριά στα χέρια θα ήταν πιο δυνατό, είμαι σίγουρη. Εκείνο το βράδυ με πήραν τηλέφωνο ακόμα και άνθρωποι που δεν περίμενα για να ρωτήσουν αν είμαι καλά. Αφού απαντώ ότι θα μείνω στους γονείς μου, σκέφτομαι ότι δεν έχω κλείσει τα παντζούρια στον πρώτο όροφο που μένω και μοιράζομαι την ανησυχία μου για το θέαμα των τηλεοράσεων. Εκείνος ο μπουμπούνας ο Παυλόπουλος, είναι δυνατόν να βγαίνει και να λέει την ώρα που η Αθήνα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη ότι οι αστυνομικοί προστατεύουν την ασφάλεια και την περιουσία των πολιτών? Για τι πληρώνεσαι ακριβώς, μπορείς να μας θυμίσεις? Το κάψιμο δεν λέει τίποτα, αλλά η αναμπουμπούλα και οι πορείες θέλουν να πούνε κάτι. Δεν έχει μετατραπεί σε λόγια ακόμη (αν και πολλές πολιτικές οργανώσεις κάνουν ό,τι μπορούν για αυτό) αλλά νομίζω ότι μια αλλαγή έρχεται. Είναι καθ'οδόν.

Λίγες μέρες μετά, σήμερα το βράδυ, συνεχίζω το πακετάρισμα. Έχω μόλις τελειώσει την απόψυξη και τον καθαρισμό του ψυγείου, αναλογίζομαι ότι πρέπει να είναι η πρώτη μετακόμιση με χαρτόκουτα PRADA (έχε χάρη που θα ανοίξει εδώ δίπλα σε λίγες μέρες στην Αθήνα), ενός μαγαζιού δίπλα σχεδόν στο κατάστημα της μητέρας του παιδιού, ενός παιδιού που το φύτεψε ένας καραγκιόζης 2 μέτρα κάτω γιατί τον έβριζαν και που το όνομα του οποίου έχει γίνει μπαλάκι στα στόματα των απανταχού ηλιθίων. Αχ, η δύναμη της ζωής!