Αλέξης

Την Κυριακή το απόγευμα ετοιμαζόμουν να γράψω ένα post για τη διαυγή μέρα που είχε ξημερώσει εκείνο το πρωί και την παρανοική διαύγεια που διέπει το μυαλό ενός φονταμενταλιστή. Γιατί δεν μπορώ να υποθέσω κάτι άλλο εκτός από τον φονταμενταλισμό ή την τρέλα για εκείνο τον γελοίο αστυνομικό που σκότωσε αυτό το παιδί.

Το σημερινό απολογητικό σημείωμα στον ανακριτή μου το επιβεβαίωσε. Γιατί ακόμη και αν όλα είναι μέρος μιας ακόμα "παράστασης Κούγια" για να βγει στα κανάλια ο αστυνομικός το δέχθηκε και το υποστηρίζει.

Για τον Κούγια ως δικηγόρο δε, νομίζω ότι κάνει ένα μεγάλο λάθος. Αν υποθέσει κανείς ότι είναι καλός δικηγόρος και πρέπει να υποστηρίξει τον πελάτη του όπως καλύτερα μπορεί, επιλέγει μια επιθετική στρατηγική (σε βάθος χρόνου θα ξεθωριάσει η χυδαιότητά της, είμαι σίγουρη) μα δεν δείχνει να καταβάλει προσπάθεια να πάρει ένα μέρος της κοινής γνώμης μαζί του. Εξαιρετικά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς σε τι μπελάδες είναι ο πελάτης του. Προβάλει ένα σωρό στοιχεία που δεν έχουν βγει ακόμη (δεν έχει βγει η βαλλιστική, πως ξέρεις πως είναι η σφαίρα?), επιχειρεί να αναγάγει τι θέμα σε κοινωνικό (πλουσιόπαιδο, ΒΠ, Μωραίτης vs ταπεινού βιοπαλαιστή με τρία παιδιά). Έλεος πια με το τροπάρι. Αν δεν είναι καλός δικηγόρος γιατί δεν λέει ξερά ένα "συγνώμη, είμαι αθώος, περιμένουμε τη βαλλιστική", να περάσει η μπόρα και τα λένε στο δικαστήριο? Ούτως ή άλλως το παιδί δεν γυρίζει πίσω οπότε τα άλλα είναι διαδικαστικά. Χρειάζεται όλο αυτό το ηθικολογικό? Ξανά, έλεος. Οι δικηγόροι δεν είναι η φάρα που φημίζεται για την ηθική της οπότε μας μένει μια τρίτη υπόθεση: ο Κούγιας φορτώθηκε την υπόθεση από την αστυνομία αφού οι άλλοι δικηγόροι τα παράτησαν διότι έχει πλάγια πάρε δώσε μαζί της, οπότε καιρός να βοηθήσει. Τέλος πάντων υποθέσεις επί υποθέσεων, εκτός θέματος.

Μένω στο κέντρο. Πολύ κέντρο. Κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Την Δευτέρα το βράδυ δεν επέστρεψα στο σπίτι μου λόγω του μπάχαλου. Οι τελευταίες μέρες είναι πολύ γεμάτες. Από τη μια ένα μεγάλο deadline στο γραφείο, από την άλλη το ραδιόφωνο στο internet συνεχώς ανοιχτό, το μυαλό μου σε εκείνο το τραγικό παιδί, στους συμμαθητές μου από το σχολείο του Ψυχικού που πήγαινα εγώ, βάζω τον εαυτό μου στη θέση μιας συμμαθήτριάς του, θυμάμαι το πως αντιδρούσε κάποιος όταν μάθαινε ότι πήγαινα σχολείο στο Ψυχικό, θυμάμαι την αμυδρή του χαλάρωση όταν έλεγα "στο δημόσιο" όπως και θυμάμαι ότι μας άρεσε το κέντρο.

Δευτέρα βράδυ βλέπω τις εικόνες από την τηλεόραση, είμαι θυμωμένη για το θάνατο του παιδιού, είμαι θυμωμένη που αυτό το γεγονός αποτέλεσε πάλια αφορμή για κάψιμο και μαλακίες. Ένα σιωπηλό ακίνητο πλήθος για 3 μέρες έξω από τη Βουλή με κεριά στα χέρια θα ήταν πιο δυνατό, είμαι σίγουρη. Εκείνο το βράδυ με πήραν τηλέφωνο ακόμα και άνθρωποι που δεν περίμενα για να ρωτήσουν αν είμαι καλά. Αφού απαντώ ότι θα μείνω στους γονείς μου, σκέφτομαι ότι δεν έχω κλείσει τα παντζούρια στον πρώτο όροφο που μένω και μοιράζομαι την ανησυχία μου για το θέαμα των τηλεοράσεων. Εκείνος ο μπουμπούνας ο Παυλόπουλος, είναι δυνατόν να βγαίνει και να λέει την ώρα που η Αθήνα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη ότι οι αστυνομικοί προστατεύουν την ασφάλεια και την περιουσία των πολιτών? Για τι πληρώνεσαι ακριβώς, μπορείς να μας θυμίσεις? Το κάψιμο δεν λέει τίποτα, αλλά η αναμπουμπούλα και οι πορείες θέλουν να πούνε κάτι. Δεν έχει μετατραπεί σε λόγια ακόμη (αν και πολλές πολιτικές οργανώσεις κάνουν ό,τι μπορούν για αυτό) αλλά νομίζω ότι μια αλλαγή έρχεται. Είναι καθ'οδόν.

Λίγες μέρες μετά, σήμερα το βράδυ, συνεχίζω το πακετάρισμα. Έχω μόλις τελειώσει την απόψυξη και τον καθαρισμό του ψυγείου, αναλογίζομαι ότι πρέπει να είναι η πρώτη μετακόμιση με χαρτόκουτα PRADA (έχε χάρη που θα ανοίξει εδώ δίπλα σε λίγες μέρες στην Αθήνα), ενός μαγαζιού δίπλα σχεδόν στο κατάστημα της μητέρας του παιδιού, ενός παιδιού που το φύτεψε ένας καραγκιόζης 2 μέτρα κάτω γιατί τον έβριζαν και που το όνομα του οποίου έχει γίνει μπαλάκι στα στόματα των απανταχού ηλιθίων. Αχ, η δύναμη της ζωής!