Ionian Festive

Η Κέρκυρα είναι πάντα όμορφη το Πάσχα. Και ο δρόμος προς αυτήν ατελείωτος Γολγοθάς. Από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής τα τοπία λίγο πριν την υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου. Απόγευμα.


Όλοι έρχονται αντιμέτωποι τις ημέρες των διακοπών με το πόση κούραση είναι διατεθειμένοι να υποστούν προκειμένου να ξεκουραστούν. Ή καλύτερα, "να ανανεωθούν". Στην Κέρκυρα η όποια κούραση προέρχεται από το γεγονός ότι πολλά events στριμώχνονται τις βραδινές και τις πρωινές ώρες. Kαι από το γεγονός ότι την ίδια αφοσίωση με εσένα στο κυνήγι των εθίμων έχουν επιδωθεί και όλοι οι άλλοι. Αφού ήρθες μέχρι εδώ, θέλεις να είσαι εκεί τη Μεγάλη Παρασκευή να δεις τις φιλαρμονικές και τις περιφορές των επιταφίων όλων των εκκλησιών της πόλης από το πρωί, θέλεις να βρεις θέση που θα την κρατήσεις ως τις 11 το βράδυ που θα περάσει ο επιτάφιος της Μητρόπολης, θέλεις να πας την τάδε ώρα το πρωί του Μ.Σαββάτου να δεις την πρώτη Ανάσταση και τους μπότηδες, να, να, να... Η εξουθένωση όμως πάει εύκολα περίπατο.

Η φύση είναι τόσο πράσινη, λουλούδια παντού, η εξοχή και η πόλη πανέμορφες, τα δε ούζα στην πλατεία κάθαρση.




Προσωπικά μου αρέσει η παλιομοδίτικη αστικότητα αυτής της πόλης. Και το κοσμοπολίτικο στοιχείο στον αέρα. Μου αρέσει το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στα παλιά ανάκτορα δίπλα στο Λιστόν, το παλιό και το νέο κάστρο, οι γνωστοί που γίνονται για λίγο φίλοι και κάνουν το συνωστισμό τριγύρω διάφανο (η αστραφτερή δυναμική helion και ο οξύνους και πάντα δημουργικός Παντελής). Ειδικά για τον τελευταίο με αφορμή το νέο τους δίσκο/ αποκάλυψη για τα παιδιά του '78, μάλλον κάτι θα γράψω στο μέλλον. Τις θερμότερες ευχές μου για Καλή Επιτυχία!


Οι άνθρωποι είναι πάντα το πιο πολύτιμο στοιχείο. Όχι μόνο αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι κουβέντες μαζί με ποτό και φαγητό κάτω από τον ήλιο στο Λιστόν, μα και αυτοί που δίνουν ζωή σε όλα όσα διαδραματίζονται γύρω σου. Γιατί από τον ξενοδόχο και τον ταξιτζή, μέχρι τους ανθρώπους στις φιλαρμονικές και τη χωρωδία που φεύγουν τελευταίοι και πάνε πρωί πρωί στα πόστα τους στην «ομάδα» και γυρίζουν την πόλη με τα πόδια όλη μέρα, σχεδόν όλοι συμμετέχουν στα έθιμα του τόπου τους. Και αυτοί είναι που σε αφήνουν άφωνο την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, όταν βγαίνει ο επιτάφιος της Μητρόπολης. Και καθόλου της θρησκείας να μην είσαι, η θέα της ατελείωτης πομπής με τις 3 μπάντες, τους μαθητές, τις νοσοκόμες -και ποιος ξέρει ποιον άλλο- να τους κρατούν τις αποστάσεις να περπατούν συντονισμένα και τελετουργικά ισάριθμα κομμάτια. Η νύχτα, η άνοιξη, οι μουσικές στον αέρα, οι φωνές της χωρωδίας που αντηχούν στα καντούνια, καταφέρνουν και επιβάλουν στο πλήθος σιωπή και συγκίνηση.

Δευστυχώς δεν βρήκα βιντεάκια από τη φετινή Μ.Παρασκευή. Βρήκα όμως παλιότερα και τα παραθέτω. Με σημείωση την προτίμησή μου για το Adagio του Αlbignoni από την Παλιά Φιλαρμονική.

Παλαιά Φιλαρμονική Adagio Albignoni
για τον ήχο

για την εικόνα


Ο επισκέπτης κάθεται και ακούει τις 3 φιλαρμονικές της πόλης να περνάνε από μπροστά του και να παίζουν. Ο ντόποιος όμως, κάποιοι θαυμαστές των φιλαρμονικών δηλαδή, κάνουν «αγώνες». Τρέχουν στην μια άκρη του Λιστόν για να προλάβουν την αρχή του κομματιού και προχωράνε παράλληλα με τη μπάντα, πίσω από τον κόσμο που κάθεται μπροστά μπροστά. Μόλις φτάσουν στο τέλος (του δρόμου και του κομματιού) κάνουν ένα sprint μέχρι την αρχή του Λιστόν πάλι για να πιάσουν και την επόμενη μπάντα από την αρχή της. Παράλληλη ακρόαση η λεγόμενη.

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και για τη χορωδία:


Για το πλήρες του πράγμaτος παραθέτω και άλλα δυο σημεία άξια ενδιαφέροντος. Τον επιτάφιο των καθολικών,


τον κεφάτο «Αμλέτο» του Μεγαλοσαββατιάτικου πρωινού,


ή τις σχεδόν αστείες μουσικές που αντηχούν όλη την ημέρα στην πόλη.













εις το επανιδείν!

εμπορικό δαιμόνιο

Ζoom in για να μαθαίνουν οι αδαείς"πως μεταφράζεται το λικέρ κανέλλας από την βορειοδυτική Πελοπόννησο γνωστό και ως "Τεντούρα".

η ποίηση του Pritzker 2009

Aυτή τη χρονιά το βραβείο αρχιτεκτονικής Pritzker που αποδίδεται κάθε χρόνο στον μεγαλύτερο εν ζωή αρχιτέκτονα πήγε στον Ελβετό Peter Zumthor.

Γνωστός παγκοσμίως από τα λουτρά της πόλης Vals, χαμηλού προφίλ, δωρικός, με αγάπη στις υφές των υλικών και το χειρισμό του φωτός: αυτά θα έλεγε κάποιος αντικειμενικά. Προσωπικά είναι από τους λίγους που -παρόλη την εξοικείωση με το έργο του- με συγκινούν κάθε φορά. Ίσως γιατί νιώθω μια πνευματική συγγένεια.




Συγχαρητήρια και στα δικά μας!

horticulture

-ή ένα ακόμη post για το καινούργιο σπίτι-

Τι παθαίνει κανείς όταν:
α. μπαίνει η άνοιξη
β. παίρνει τα θέματα ζεστα
γ. δεν είναι συνηθισμένος στις χειρωνακτικές εργασίες.

Η υπογράφουσα το Σάββατο εχτυπήθη από ανοιξιάτικο οίστρο. Το μπαλκόνι της ωραίο, μεγάλο και ...άδειο. Ξεκίνησε λοιπόν, να πάρει 4 ωραίες γλάστρες(αν δεν έβρισκε δεν θα συνέχιζε), 4 κυπαρισσάκια και φυτά για 2 παρατημένες από χρόνια ζαρντινιέρες. Στη μια αρωματικά φυτά, στην άλλη χρωματιστά λουλούδια. Α! Και χώμα, και mini-φτυάρι set με τσουγκράνα, γάντια και ότι άλλο της καπνίσει τέλος πάντων.

Κυρική πρωί -τον καιρό δεν τον έλεγες και σύμμαχο- κάθησε τα έφτιαξε όλα, ξεβοτάνισε, πέταξε χώματα, μετέφερε γλάστρες, φύτεψε, τακτοποίησε, πότισε.. στο τέλος άδειασε και κάτι λευκά βότσαλα στο τσακίρ κέφι πάνω από τα χώματα για να μην πετάγονται παντού με το πότισμα.

Το ίδιο απόγευμα η υπογράφουσα ήτο κουλή από τενοντίτιδα. Την άραξε και πράγματι την επομένη ήταν πολύ καλύτερα.

Πάνω που σκέφτηκε ότι όλα καλά, η υπογράφουσα διέγνωσε πόνους στη μέση της από τα σακιά χώματος και χαλικιών που σήκωνε.

Αγύριστο κεφάλι όμως, παρά την αναγκαστική ανάπαυση και τα φάρμακα που ακολούθησαν, δεν μπορεί παρά να χαίρεται που βλέπει το μπαλκόνι της τόσο όμορφο και την Άνοιξη, γύρω της. Πιστεύει μάλιστα ότι η ίδια η Άνοιξη κατάφερε με τον τρόπο της να την κάνει να σταθεί για λίγες ώρες ώστε να την απολαύσει.