αποχαιρετισμοί και ευχολόγια

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί. Ούτε τα ευχολόγια, κατευόδια κλπκλπ. Ούτε και τώρα. Για αυτό και συνήθως δεν χαιρετώ καθόλου ή αρκούμαι σε ένα απλό γειά. Οι δε ευχές με τρομάζουν. Με κάνουν να σκέφτομαι αυτομάτως τι θα γίνει αν δεν λειτουργήσει η ευχή. Αντιδράσεις, συμπεράσματα κλπκλπ. Επικεντρώνω στο αντίθετο. Σαν να σου λένε: ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΝΑΝ ΡΟΖ ΕΛΕΦΑΝΤΑ. Φαντάζομαι ότι είναι η ανθρώπινη φύση και δεν την καταπιέζω όταν μου έρχεται, απλά φροντίζω και να μην την ξυπνάω επίσης.Για αυτό και εγώ κατευάζω τον γενικό και ησυχάζω. Ας το εκλογικεύσω να δω αν βγαίνει τίποτα:

α. Σκέψεις/συναισθήματα Αποχαιρετισμών
-Ένα μίγμα από συγκίνηση για τις αναμνήσεις που έχουμε μαζί. Ένας ποταμός από στιγμές, βλέμματα, τσακωμούς, τα πάντα. Τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Στη μνήμη όλα φαίνονται καλύτερα.
-Ένας υπερφυσικός φόβος από τη συνειδητοποήση ότι ο χρόνος περνάει και ταυτόχρονα ικανοποίηση που συμβαίνει αυτό και αλλάζουν τα πράγματα, που υπάρχει ροή. Διχασμός. Ομοίως με τον φόβο και η υπερφυσική ανησυχία για το άγνωστο του μέλλοντος, με την ίδια παράλληλη σχιζοφρενική ικανοποίηση.Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος κλπ. Καλά και κακά.
-Ικανοποίηση από το γεμάτο της στιγμής – ικανοποίηση από την αίσθηση ότι μπορεί και να μην περνάνε όλα από το χέρι σου (στιγμές που αναρωτιέσαι αν έχεις δίκιο που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει μοίρα). Μια ευχάριστη αποποίηση ευθυνών. Η αίσθηση ότι ζεις και νιώθεις και δένεσαι με ανθρώπους που μπορεί στο μέλλον να χάσεις για πάντα, να ξαναδείς, να κολλήσεις περισσότερο μετά από χρόνια, υπό άλλες συνθήκες. Πως θα είμαι τότε; Πως θα είναι ο άλλος; Θα έχω κάνει αυτά που θέλω; Θα θέλω και άλλα, σίγουρα, αλλά ποιά; Θα δείξει. Τόσες δυνατότητες! Και όλες σχεδόν επαφίωνται στην τύχη. Αν τύχη ονομάσεις αυτό το απρόβλεπτο της πορείας. Πόσες δυνατότητες χωράνε σε μια στιγμή;
-Πόσο χαζά είναι αυτά τα να μην χαθούμε, θα συναντηθούμε σύντομα και τα τοιαύτα; Και μετά που χάνεις επαφή, η που συνειδητά καταλαβαίνεις ότι έχεις πει ένα ψέμα, ή που θέλεις να συναντηθείς με τον άλλο αλλά δεν μπορείς, πόσο άσχημα νιώθω όταν δίνω μια υπόσχεση που δεν μπορώ να κρατήσω. Τι μελαγχολικό συναίσθημα. Για αυτό και χαιρετάω χωρίς να υπόσχομαι τίποτα. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Και θα είναι και πιο αληθινό έτσι.

β. Σκέψεις/συναισθήματα Ευχολογίων
Οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις ευχές. Εγώ, από την άλλη, έχω. Οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν καν γιατί κολλάνε οι ευχές σε ετούτο το κείμενο. Για εμένα είναι όμως ένα πράγμα. Για αυτό και δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω και για αυτές μήπως και το ξεπεράσω. Αν όχι, δεν πειράζει, κατά βάθος διασκεδάζω με τον εαυτό μου που έχω ένα τόσο μυστήριο κόλλημα.
-Γιατί λες την ευχή; Πιστεύεις στις ευχές; Σε κάποιες ανώτερες δυνάμεις; Σε λίγο θα πιστεύεις και στη μοίρα. Και αν όντως υπάρχουν ανώτερες δυνάμεις, γιατί εύχεσαι τέλος πάντων; Μπορείς εσύ να τις επηρεάσεις; Άτοπο.
-Αν πάλι δεν πιστεύεις σε ανώτερες δυνάμεις, μοίρα, κάρμα και τα συναφή, γιατί εύχεσαι; Αν πιστεύεις ότι ο άλλος είναι ικάνος να φέρει εις πέρας αυτό που αρχίζει γιατί του εύχεσαι; Άχρηστο. Αν πιστεύεις ότι είναι ανίκανος να τα φέρει βόλτα προς τι η ευχή; Μια συμβουλή είναι πιο χρήσιμη.
-Προσωπικά αγχώνομαι όταν μου εύχονται. Τη στιγμή που χρειάζεσαι όλη τη δύναμή σου συγκεντρωμένη και όλες τις δυνάμεις σου επικεντρωμένες στο σκοπό σου(στο νου μου έχω εξετάσεις κυρίως, κατά τις οποίες οι ευχές αποτελούνε βασική μου απέχθεια) έρχεται ο άλλος να σου σπείρει, με καλή πρόθεση μεν, την αμφιβολία. Άσχετο και σχετικό μαζί: Και όταν μιλάω για εμένα, που το μυαλό μου έχει μάθει να θέλει να ασχολείται, να εξερευνά και να λύνει κάθε πρόβλημα που προκύπτει, αυτό είναι αρκετά ψυχοφθόρο όπως φαντάζεται κανείς. Σκέφτομαι ότι με την μανία μου να ασχολούμαι με πολλά πράγματα και να θέλω να σώνω τον κόσμο θα έπρεπε να με λένε Σωτήρη. Είμαι ο προσωπικός μου Σωτήρης και γουστάρω να είμαι και ο Σωτήρης όλων των υπολοίπων; Έναν γιατρό ρε παιδιά! Ευτυχώς επειδή το έχω εντοπίσει εγκάιρως, διορθώνομαι εσχάτως με ταχείς ρυθμούς. Είναι να μη κάνω την αρχή.