Friday, December 10, 2004

RAW MATERIALS

Η κεντρική αίθουσα της Tate Modern αποκαλείται Turbine Hall και είναι ένας τεράστιος σε μήκος και ύψος χώρος. Όπως λέει και το όνομα, εκεί υπήρξαν κάποτε οι τουρμπίνες του εργοστασίου που στεγαζόταν εδώ. Τώρα ο χώρος χρησιμοποιείται για παροδικές εκθέσεις, ενός γνωστού καλλιτέχνη που καλεί το μουσείο.

Σάββατο. Η Tate κλείνει αργά το βράδυ και λέω να πάμε με την παρέα για κανένα ποτό στο bar του τελευταίου ορόφου, με θέα τον Τάμεση. Την έκθεση την έχω δει καμιά δεκαριά φορές και βαριέμαι και άλλα μουσεία. Εξάλλου την προηγουμένη ήμουν στη Hayworth. Ο Π. και η Γ. μπαίνουν πρώτοι από την είσοδο του Turbine Hall. Εγώ ακολουθώ.


 Posted by Hello

Έχω μείνει λιγάκι πίσω. Η ψηλή αίθουσα βουίζει. Έχει κόσμο αλλά δεν είναι η χαοτική βουή του κόσμου. Περίεργη βουή.
Mmmmmmmmmmmm
Κάνω δυο βήματα. Στα αυτιά μου φτάνει ένα
ThankyouThankyouThankyouThankyouThankyou
Ποιος μιλάει? Γυρίζω το κεφάλι. Κανείς. Συνεχίζω να κατεβαίνω αφηρημένη τη μεγάλη ράμπα. Βουή ξανά. Σε δυο βήματα στα αυτιά μου φτάνει ένα σιγανό:
Υοu may not want to be here
Spooky. Σταματάω και ακούω. Ποιος ψιθυρίζει στο αυτί μου?
You may want to be here
You want to be here
You may want to be
You may not want to be

Κοιτάζω μπροστά. Τίποτα. Το περίμενα πως κάποια στιγμή θα το χάσω εντελώς, αλλά δεν το περίμενα τώρα.
You may not want
You may want
You may be
You may not be

Πίσω. Τίποτα.
You may not be here
You may be here
You may not want to hear
You may want to hear
You want to hear
You may not hear
You may hear
You hear

Αριστερά, δεξιά. Και τότε καταλαβαίνω. Η αίθουσα είναι γεμάτη από κάτι ψηλά και λεπτά –διακριτικά- ηχεία, παραταγμένα κατά μήκος των δυο μεγάλων τοίχων της τεράστιας αίθουσας. Συνεχίζω. Βουή.
WorkWorkWorkWorkWorkWork
Μόλις περνάω από κάθε ζευγάρι απέναντι ηχείων στα αυτιά μου φτάνει ένας ήχος. Μόλις τα περάσω, ακούγεται η βουή από τη μίξη τους.
Pete and Repeat were sitting on a fence. Pete fell of. Who was left? Repeat. Pete and Repeat were sitting on a …
Μ’αρέσει. Γιατί? Δεν ξέρω. Αλλά η εγκατάσταση μ’αρέσει πολύ.


ground floor installation plan Posted by Hello

Η Γ. με πλησιάζει και μου δίνει ένα φυλλάδιο. Bruce Nauman: Raw Materials. Η Γ σπούδασε στην Καλών τεχνών στην Αθήνα, έκανε και master εκεί στα New Media και τώρα δεύτερο master εδώ. Έχει κοφτερό μυαλό και αστείρευτο humor.
Σου ψιθύρισε και εσένα στο αυτί? Με ρωτάει.
Ρε Γ, να’λεγες ότι δεν έχω ιδέα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από όλα του Nauman που έχω δει είναι το πρώτο που καταλαβαίνω χωρίς να μου εξηγεί κάποιος για 3 ώρες!!!! της απαντώ
Και δεν έχεις πιει ακόμη ποτό! Άντε πάμε πάνω! λέει γελώντας
Και λοιπόν, όχι μόνο γουστάρω, αλλά θέλω να κάτσω εδώ!!!!! Να πάτε πάνω εσείς και θα΄ρθω μετά, συνεχίζω απτόητη.
NoNoNoNoNoNoNoNoNoNoNoNo, λέει η φωνή.
Η Γ πάλι λέει Ναι, κάτσε να το απολαύσεις.

Μετά από κανένα μισάωρο να κάνω βόλτα στην αίθουσα και εν μέσω πλήρους ευτυχίας, βλέπω τη Γ.
Τι θα γίνει? Θα έρθεις?
Γ είμαι τόσο χαρούμενη…Είναι τόσο απλό, δυνατό, άμεσο, επιβλητικό….Τι μου συμβαίνει? Παραληρώ? Βάζουν τίποτα στο αέρα εδώ? Αν δεν τη βγάλω την τόση χαρά... θα σκάσω! Θέλω να κάνω μια κωλοτούμπα. Εδώ και τώρα. Ή μια στροφή! Ή μάλλον πολλές στροφές! Έτσι έκανα και μικρή άμα μ’άρεσε κάτι. Και γιατί δεν κάνεις? Σωστά. ΟΚ. Γ κράτα την τσάντα και το παλτό, θα κάνω μια φούρλα.
Αχ τι λες ρεεε?? Τι ωραίααααα!!! Κάτσε να σε τραβήξω μια φωτό!


 Posted by Hello

Στο bar εγώ βρίσκομαι σε νιρβάνα. Ο Π είναι ο μόνος που δείχνει πιο cool από τις δυο τρελές φίλες του. Η μια αγγελοκρουσμένη μετά τα “raw materials” βρίσκεται χυμένη σε έναν καναπέ. Η άλλη από τον έξαλλο πανηγυρισμό της πρώτης απέναντι σε κάτι που την συγκίνησε, έχει πάρει τη φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνει την ατμόσφαιρα. Σκέφτεται τη δουλειά της και τις αντιδράσεις που θα’θελε και αυτή να προκαλέσει. Φταίνε και τα cocktail και η θέα και η μουσική, αλλά εμείς οι δυο βρισκόμαστε αλλού. Και κοιτάζουμε τον έβδομο ουρανό από ψηλά. Αυτό εγώ το λέω τέχνη. Η Γ συμφωνεί. Της λέω ότι δεν πρόκειται να κάνω έτσι fake μπροστά σε κάτι δικό της, άμα δεν με ταρακουνήσει με το έργο της γερά. Συθέμελα. Λέει πως το ξέρει. Χαμόγελο. Τεράστιο ευτυχισμένο χαμόγελο.

Υ.Γ.: Όχι, τελικά δεν βάζουνε κάτι στον εξαερισμό της Tate.

|

3 Comments:

At 12/10/2004, Blogger arkoudos said...

Δεν μπορώ να το ζήσω, αλλά το συναίσθημά σου ήταν μεταδοτικό. Ζήλεψα, τολμώ να πώ.

Καμία σύγκριση (ίσως) αλλά καμιά φορά, νιώθω έτσι στο γήπεδο. Έχω πάει να δω Ολυμπιακό σε Champions League παιχνίδι με Πόρτο. Εγώ, η παρέα μου, και άλλες 80 περίπου χιλάδες κόσμος.

Όλοι περιμένουν την έναρξη. Είναι η πρώτη φορά που έχω τόσους ανθρώπους γύρω μου, στον ίδιο χώρο.

Και όλοι, μιλάνε, ψιθυρίζουν. Δεν είναι μόνο αυτό, και η ανυπομονησία, η προσμονή, το γρασίδι να λάμπει θαρρείς, σε λίγο, σε λίγο...

Σαν να αναπνέω τις ανάσες 80.000 ανθρώπων. Σαν να νιώθω ότι νιώθουν.

Για το τέλος το καλύτερο: 80.000 κόσμος βλέπουν -όλοι ΣΕ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ- το γκόλ του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Όλοι αυτοι, σαν ένας φωνάζουν "γκολ".

Πρώτη φορά ένιωσα σαν 80 χιλιάδες άνθρωποι.

Το βράδυ, δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου.

 
At 12/10/2004, Blogger arkoudos said...

btw, ωραία η φωτό σου - τα φτερά είναι add-on; :)

 
At 12/11/2004, Blogger Oneiros said...

Έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι, αλλά είχα κι εγώ τέτοιες στιγμές και θυμάμαι πως ήταν. Thanks for the Glamour infusion, eve :-)

ΥΓ: Χιμαιρικά είναι τα φτερά, Αρκούδε, αν τα βλέπεις σημαίνει πως είσαι κι εσύ αλαφροίσκιωτος σαν και μας ;-)

 

Post a Comment

<< Home