floating in light

 

Λονδίνο. Hayword Gallery. Έκθεση Εyes Lies and Illusions.

Προς το τέλος της έκθεσης. Μαύρη πόρτα αριστερά. Mπαίνω. Μαύρος διάδρομος. Δεξιά άλλη πόρτα. Στα τυφλά, ξαναμπαίνω. Μαύρο δωμάτιο. Ο αέρας μυρίζει μουσείο. Τα μάτια μου συνηθίζουν. Μπροστά μου μια λευκή γραμμή από φως. Έρχεται από μια μηχανή προβολής απέναντι. Πίσω μου σχηματίζει μια λευκή κουκίδα σον τοίχο. Με την ώρα δείχνει να σχηματίζει στον αέρα έναν κώνο. Φωτεινό. Και στον πίσω τοίχο έναν κύκλο.


klik please, εδώ δεν φαίνεται σχεδόν τίποτε -παρόλο το Photoshop :P-- 

Δυο φιγούρες κοριτσιών παίζουν με τη φωτεινή επιφάνεια. Εγώ αρχικά είμαι ακίνητη. Μετά παίζω και εγώ. Γελάμε. Καθόμαστε μέσα στον κώνο. Προστασία. Απέξω. Νιώθουμε εκτός. Εκτός ποιανού? Δεν ξέρουμε. Απλά εκτός. Κοιτάω από έξω τις κοπέλες που κάθονται μέσα στον διάφανο κώνο και κόβουν το φως με τα χέρια και το σώμα τους. Το υπόλοιπο σώμα που δεν φωτίζεται είναι σαν να μην υπάρχει. Ένα κεφάλι κοριτσιού κολυμπάει στο φως.


 

Βγαίνω από την αίθουσα. Διαβάζω απέξω.
Anthony McCall
Light Describing a Cone (1973)
Συγκρατώ μερικές λέξεις:
Light Describing a Cone is a 30min film in which the viewer becomes a participant. It is also an intangible sculpture made out of light and haze…. The viewer watches the film by standing with his/her back towards what would normally be the screen and looking along the beam towards the projector itself…The film begins as a coherent pencil of light, like a laser beam and develops through 30 minutes into a complete hollow cone. It is the first film to exist in real, 3D space. It contains no illusions.
Ξαναμπαίνω μέσα.

Ποτέ δεν έχω καταφέρει να κάτσω σε video art ή installation για όλη τη διάρκεια. Βαριέμαι αμέσως. Όμως εδώ είναι αλλιώς. Αυτές οι ιδέες μ’αρέσουν. Απλές και δυνατές. Άμεσες. Χάνουνε στην περιγραφή. Ο τύπος είναι θεός.