soul recollections

Ένα χρόνο μετά πατάω το πόδι μου στο SOUL (Ευριπίδου, κάτω από Αθηνάς) για πότο. ΄Έχω μυαλό καζάνι από project που δουλεύω για διαγωνισμό (που κατά πάσα πιθανότητα θα πάρουμε δεν λέω τι). Αποχαιρετώ φίλη που έχει έρθει Αθήνα για λίγες μέρες από Barca που κάνει το master της, αφού σκοπεύει να περάσει γιορτές (ένα μήνα! ααααχ) στην Costa Rica!!!! Ας όψοντε(έτσι γράφεται αυτό? κατά το όψη?) τα φτηνά εισητήρια από Μαδρίτη. Mαζί μας και το ζευγάρι της παρέας: ο γερμανός φίλος Μ. και η Β. Έχουν και ένα φιλοξενούμενο, φίλο του Μ, από το Βερολίνο, τον Axl(καμμία σχέση με τον γνωστό Τριαντάφυλλο). Ρωτάω τον Axl πως του φαίνεται η Ελλάδα, οι άνθρωποι, τι του κάνει εντύπωση. Τετριμμένο, αλλά κουρασμένη ήμουν, κέφια πολλά δεν είχα, αυτό σκέφτικα. Απαντάει πως νόμιζε πως το νέφος θα ήταν πολύ πιο έντονο αλλά ήταν OK και πως έχει πολλά σπίτια και λίγο πράσινο(ανέβηκε στην Ακρόπολη και του έκανε εντύπωση). Καθόλου πρωτόπτυπη απάντηση σκέφτομαι. "Και οι άνθρωποι?", ρωτάω. Είναι ευγενικός, λυσσάρης ή ειλικρινής, δεν ξέρω, απαντάει πάντως πως οι ελληνίδες είναι πολύ ωραίες. Είναι όμορφες, ζωντανές και ντύνονται πολύ ωραία, συνοψίζει. Αστειεύονται με τον Μ πως θα πάνε αύριο βόλτα και θα φωτογραφίζουν γυναίκες... Όλη μέρα. Ο Μ, μέλος της παρέας πια, μάλλον έχει ζαλιστεί από το ποτό. Μου εξομολογείται ότι δεν θυμόταν που ακριβώς στην Ευριπίδου ήταν το bar. Ρώτησε μια πουτάνα της οδού.
"Excuse me, do U know here Soul is?"

"First fuck and then Soul, baby", η απάντηση.

Y.Γ. ένα post χωρίς συμπέρασμα και ηθικό δίδαγμα