the rest is silence #2

Λονδίνο. Tottenham Court Road. Ώρα 4 το απόγευμα. Μπαίνω στο παρδαλό Pier με την αγαπημένη μου αλλοπρόσαλλη χειμωνιάτικη αμφίεση που οι υπάλληλοι σε CCTV μπράβοι και λοιποί με κοιτάζουν με μισό μάτι(ο παράξενος ταξιδιώτης έχω γίνει: μακρύ δερμάτινο, την αγαπημένη μάλλινη πασμίνα/κασκόλ, δερμάτινα γάντια, ίσιες μπότες και αντρικό καπέλο, όλα μαύρα). Μου έχουν ζητήσει από το σπίτι να βρω ιδιαίτερα γυάλινα στολίδια για το δέντρο(πόσο να διαφέρουν άραγε από της Αθήνας??? Αλλά, μια χάρη μου ζητήσαν ας την κάνω.) Μπαίνω και μέχρι να συνηθήσουν τα μάτια μου στο χρωματικό και αρωματικό όργιο του Pier περνάνε κρίσιμα δευτερόλεπτα που συνειδητοποιώ ότι κάτι φαίνεται ανοίκεια οικείο. Σκανάρω νοητικά το περιβάλλον.
Dooinngg!!!! Ο ήχος!! Από τα μεγάφωνα παίζει μουσική:

ξύπνα λουλούδι του δάσους
ξύπνα ξύπνα αγαπημένη
αγαπημένη μου

σκάω μεγάλο χαμόγελο. Και τραγουδάω.
:)