1168 (σειρές :Ρ)

η φλούδα

το πριν: η φήμη, το χάος και η ανοργανωσιά
-η φήμη
Rem Koolhaas/Τετάρτη 12 Ιανουαρίου.
Η πρώτη από μια σειρά διαλέξεων επωνύμων αρχιτεκτόνων στα πλαίσια ενός προγράμματος το οποίου η επίσημη ανακοίνωση θα γίνει σε λίγες ημέρες με τον τίτλο Μegaron Plus. Το Μ. Μ. είχε ανακοινώσει πως όποιος ήθελε να πάει στη διάλεξη του Κoolhaas έπρεπε να βρίσκεται στο κτίριο μια ώρα πριν την έναρξη της διάλεξης. Στις 6 λοιπόν διανομή κουπονιών (στυλ συσσίτιο εμφυλίου) για δωρεάν είσοδο.
Είπα να πάω στις 5:30 γιατί υποψιαζόμουν ότι μάλλον θα μιλάγαμε για event που ανάλογό του συναντάει ο μέσος Έλλην, μονάχα ανήμερα τον 15αύγουστο. Ο μέσος Έλλην όμως, αργεί συνήθως οπότε χαλαρός φίλος με παρασύρει και εν τέλει δεν φτάνουμε στις πύλες του Μεγάρου πριν τις 5:40. Οι ψυχολογικές μου διακυμάνσεις όμως από τις 5:15 μέχρι τις 7 χρίζουν μελέτης. Τις καταγράφω για το αρχείο:

Θέλω να παίξω. Η ισορροπία των τελευταίων μηνών, η αποστασιοποιημένη οπτική πάνω στα πράγματα, το να ακούω τα θέλω μου πρώτα(αχ, πόσες αποφάσεις χρειάστηκε όχι μόνο να πάρω αλλά και να έχω το θάρρος να υπερασπιστώ) και άλλα τέτοια ώριμα και κατασταλαγμένα, αφήνονται πέρα για χάρη του «σκοτωμένου πατέρα». Αφήνομαι να παρασυρθώ από μια οργιαστική ατμόσφαιρα. Μπαίνω στο άγριο(και απάνθρωπο μάλλον) τριπάκι. Ο superstar θα ήταν εδώ και η φήμη του δούλευε για αυτόν, πριν από αυτόν. Ο κόσμος προφανώς διψάει. Το ράδιο αρβύλα έχει κάνει πάλι το θαύμα του. Είχε διαρρεύσει πως εισιτήρια μοιραζόντουσαν από την προηγούμενη μέρα στο Μέγαρο. Φίλος που πήγε(που πας? δεν τους ξέρεις?), βρήκε τα ταμεία κλειστά. Φήμες έλεγαν επίσης πως πολλές θέσεις είχαν δοθεί επίσης χέρι με χέρι! Τέτοιες κατινιές ακούγαμε και είπαμε να το κανιβαλίσουμε.

Ιδού λοιπόν: χτίζουμε μέσα μας μια ανθρωποφάγα διάθεση πανελληνίων - ο θάνατός σου η ζωή μου. Διάθεση ακμαία και ετοιμοπόλεμη(:Ρ). Στο μετρό του Ευαγγελισμού χαμός. Τα τρένα γεμάτα από γνωστές φάτσες. Ο φίλος μου και εγώ έχουμε αρχίσει να ιδρώνουμε. Λες να μην προλάβουμε? Playtime. Φτιάχνουμε σενάρια:
α. Θα σπρώξουμε τους από πίσω στις κυλιόμενες να γκρεμοτσακιστούν(panic attack σενάριο)
β. θα πιάσουμε να φιλήσουμε από έναν/μια στην κυλιόμενη μπροστά στη γυναίκα/άντρα του/της για να αρχίσουν να τσακώνονται να γίνει νταβαντούρι να αργήσουν οι από πίσω(ερωτικό σενάριο)
γ. θα ψιθυρίσουμε στην ουρά στην είσοδο του Μεγάρου πως ναι, εδώ μοιράζουν εισιτήρια για τη συναυλία του Νταλάρα και στην είσοδο την πλαϊνή είναι κάτι τύποι που λένε πως είναι αρχιτέκτονες και βρίζουν κάτι μαλάκες που περιμένουν με τις ώρες(μα καλά για ποιους να λένε άραγε? – σενάριο διαίρει και βασίλευε), για να φύγουν οι μισοί
δ. θα αρχίσουμε τις τρικλοποδιές (σενάριο φτηνό – απερρίφθη πάραυτα)
ε. θα κάνω την έγκυο, θα λιποθυμήσω, ένα νερό βρε παιδιά…(σενάριο Ψ.Π.: ψυχολογική πίεση) …..πάντως απέξω δεν μένουμε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

-το χάος
Υπέργεια, κοντά στο Μέγαρο, τις τρελής. Μια ουρά απέξω από τις πόρτες δεν μας αφήνει καμιά αμφιβολία. Ατμόσφαιρα derby! Ο φρουρός στην είσοδο έχει ανοιχτή την πόρτα τόσο που ίσα ίσα να χωράει ένα άτομο να περάσει. Στην ουρά μερικοί δυσανασχετούν. Βρίσκω γνωστή μπροστά, κάνουμε τρίπλα και φτάνουμε σε 2 λεπτά κοντά στην πόρτα. Και τι ανακαλύπτουμε! Όχι μόνο είχαν αρχίσει να μοιράζουν από τις και μισή, αλλά είχαν τελειώσει και όλα τα 2000 εισιτήρια(!!!) για την αίθουσα και εμείς ήμασταν από τους πρώτους που είχαμε την τιμη(mon dieu!!!!ποιός τη χάρη μας!) να πάρουμε εισιτήριο για το foyer(mon dieu ξανά!!!!) για να παρακολουθήσουμε το θέαμα από οθόνη!!! Έξω από την αίθουσα!!!! Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έχει παιχτεί είμαι μέσα από τα κάγκελα. Έχω τσαντιστεί, θεωρώ το σκηνικό υποτιμητικό, αλλά δεν θέλω να χάσω τη διάλεξη. Ίσως είναι και οι δυσκολίες που κάνουν το όλο εγχείρημα να φαντάζει ρόλος rpg. Το έχω πάρει προσωπικά.


 

Με τσαντισμένο χαμόγελο που κοιτάζει το πάτωμα, περνάω την είσοδο και κολυμπάω μέσα στο πλήθος. Ηλίθιες χαιρετούρες, χαμόγελα, φιλιά, χέρια στον αέρα, αιωρούνται ατάκες ωπ!τικάνειςεσύ?χαθήκαμε!δώσετοκινητόσουναπάμεμετάγιακανάποτό, αχοΚώστας!που?ναναεκείοψηλόςμετοκόκκινοχμμμnotbadnotbadatall, παρακαλώμπορώναπεράσω, ξέρεικανείςγαμώτοπουείναιητουαλέττα?κατουριέμαι, μαρέσειπουλέγαμεναπάμεγιακαφέαποτις6μέχριτις7χαχαχχαχαχα, όλοιοιμαλάκεςεδώείναιέναψεκασματάκιτώρανατουςξεκάνουμεθαήτανότιπρέπει, παιδιάsorryμήπωςπαίζειεισιτήριοextraγιατηναίθουσα?. Κλίμα ένα βήμα πριν την οργάνωση μαύρης αγοράς: οι πάντες ψάχνουν εισιτήρια, περπατώντας κοιτάνε τα χέρια των απέναντι να δουν αν έχουν δυο χαρτάκια(στην αρχή μπορούσες να πάρεις και δεύτερο), το θέμα μονοπωλεί τις κουβέντες. Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Κάποιοι θυμωμένοι αποχωρούνε. Όχι αδίκως! Ε,όχι και από οθόνη!! Με το τηλέφωνο στο αυτί ψάχνω φίλους χαμένους στο πλήθος, λέω σε όλους να ρωτήσουν τους διπλανούς τους, γνωστούς και φίλους για εισιτήριο. Παράλληλα κοιτάω γύρω γύρω να δω την περίφημη οθόνη. ΧΑ! Ξετρυπώνω στο φουαγιέ κάτι οθόνες σαν τηλεόραση που μάλλον θα δείχνουν τι διαδραματίζεται μέσα στην αίθουσα σε όσους είναι απέξω. Jamais! Ή μέσα ή καθόλου. Βρίσκω φίλους, είμαι σε μαύρα χάλια. Έχω φύγει από το σπίτι μου για δουλειά από τις 1μιση το μεσημέρι, δεν γύρισα γιατί δεν προλάβαινα, έφαγα στο χέρι τρέχοντας και ανοίγουν πιο νωρίς τις πόρτες!!!! Είμαι σίγουρη πως δεν έχω μέλλον. Ο Μ. και ο Γ. προσφέρονται ευγενέστατα να μου δώσουν τα εισιτήριά τους. Με τρώει αλλά αρνούμαι. Το σκηνικό συμπληρώνεται όταν σε μια κίνηση συνειδητοποιώ πως το εισιτήριό μου(του φουαγιέ!!!) κάπου έπεσε. No ticket at all. Οργώνω το φουαγιέ του Α θεωρείου που βρίσκομαι και το αλιεύω από το δάπεδο. Το σηκώνω και το εξετάζω. Έχει έναν αριθμό: είμαι το 1168. Μα είναι δυνατόν? 1168? Δηλαδή τουλάχιστον(2000+1168=) 3.168 άτομα είναι εδώ? Κάπου μέσα στο χάος, παίρνω και κάτι ακουστικά καθότι ο Ρεμ δεν έχει καλή άρθρωση. Λέω να πάω να πιω κάτι πριν δοκιμάσω να μπω έτσι. Ποτέ δεν ξέρεις, Ελλάδα είναι. Πορτοκαλάδα στο ισόγειο. Παγάκια, παχιά λευκή χαρτοπετσέτα. Παιδικό. Ωραία παρηγοριά! Ένα γλειφιτζούρι θέλω για να συμπληρώσω την εικόνα της παρατημένης παιδούλας.


 

-η ανοργανωσιά
Ο νόμος του Μέρφυ τίθεται σε ισχύ για άλλη μια φορά και οι πόρτες ανοίγουν προτού εγώ τελειώσω το χυμό μου. Τέρμα τα δίφραγκα. Αλλάζω διάθεση. Παρατάω τον χυμό. Ο Μ.(με εισιτήριο) με πιάνει από το χέρι. Γκαζώνει. Βουρ! Επίθεση!!! Διψάει ο κόσμος, ξαναλέω… Μπουκάρουν όλοι μέσα. Οι κοπέλες στην είσοδο ελέγχουν τυχαία όποιον γουστάρουν. Βλέπε κωλοχανείο. Τέλεια. Μπαίνουμε, καλές θέσεις, βολευόμαστε. Η σκηνή απέναντι καδράρεται από ένα άθλιο μπαρόκ πράγμα(δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) -μα καλά, τώρα δεν χτίστηκε το κτίριο?-, η αίθουσα γεμίζει, αλλά έχει ακόμη πολλές θέσεις κενές επάνω!! Είναι μαλάκες? Γιατί δεν βάλανε τον κόσμο μέσα?? Ρεμ είσαι και γαμώ τις ντίβες! Από εδώ και πέρα συμφωνούμε πως θα αποκαλείται Ρεμ(ος). Τέτοιο μπουρδέλο είχα να δω καιρό. Και εσύ Λαμπράκη, από εσένα περίμενα περισσότερα! Τόση οργάνωση το Μέγαρο(ακόμα και με email σου απαντάνε αμέσως), ένας άνθρωπος που να μετρήσει τις θέσεις και τα εισιτήρια δεν υπήρχε? Τζάμπα και βερεσέ συγχύστηκα πριν. Υποψία πονοκέφαλου. Συνειδητοποίηση υφέρπουσας αγοραφοβίας. Αποφασίζω όμως να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Έχω το θράσος να θέλω να κάνω τσιγάρο. Αυτή τη φορά δανειζόμαστε εισιτήριο από την διπλανή ξινή(οχουυυ, θέλετε να περάσετε ΤΩΡΑ? Α, εσύ δεν είσαι η κοπέλα που είχε κάνει τη διπλωματική στην Ανάβυσσο πριν ένα/δυό χρόνια? Σε παρακολούθησα, συγχαρητήρια, εγώ δίνω τώρα… – μπορεί να είναι ξινή αλλά αφού με ξέρει ανασκευάζω τον χαρακτηρισμό! lollollollolloloo) και βγαίνουμε και οι 2 σαν κύριοι έξω. Η πορτοκαλάδα έχει παραμείνει εκεί που την άφησα. Ωραία. Την αποτελειώνω για να καλμάρω. Κουδούνι, είσοδος, σβήνουν τα φώτα.


 

Στο πόντιουμ ανεβαίνει ο Μέμος Φιλιππίδης. Οι «αθώοι» μυούνται στην πολιτική της διάλεξης. Γιατί μιλάει αυτός? Γράφει για αρχιτεκτονική στο Βήμα, ρε παιδιά, Λαμπράκης, Μέγαρο Μουσικής you know? Ααααα, ναι, they know.



το κουκούτσι

η διάλεξη(βλέπε next post)


 


η φλούδα

το μετά: ο παρατρεχάμενος και τα τιτιβίσματα του πλήθους
-ο παρατρεχάμενος
Ο Ρεμ(ος) τελειώνει. Λέει πως για 15/20 λεπτά θα δεχτεί ερωτήσεις. Ανεβαίνει ξανά ο Φιλιππίδης στο βήμα. Και ΤΙ ΛΕΕΙ???? Επειδή η αίθουσα είναι μεγάλη και δεν ακούγεστε, δεν θα γίνουν ερωτήσεις!!!! Όσοι θέλουν να υποβάλλουν ερωτήσεις στο φουαγιέ!!! Τι λέει ρε ο τύπος? Μα καλά! Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι? Το νόημα τις διάλεξης είναι οι ερωτήσεις! Και οι απαντήσεις να ακούγονται σε όλους! Τι, θα πηγαίνουν όλοι και θα κάνουν παρόμοιες ερωτήσεις? Και πόση ώρα-διάολε- έχει ο Ρεμ για να κάθεται και να απαντάει? Και πως αποφεύγεις τους κολλιτσίδες που ρωτάνε 15 πράγματα? Και πως θα φτάσεις τόσο κοντά που να ακούσεις μέσα στο χάος του φουαγιέ? Καλά, δεν το ήξερε πως στο κάθισμα έχει μικρόφωνο που με το πάτημα ενός κουμπιού ακούγεσαι? Το έλεγε το χαρτί που πήραμε όσοι πήραμε ακουστικά! Τι τρελός φασισμός! Τι φίμωμα! Τα έχω πάρει για τα καλά! Να σου λέει ο άλλος –η ντίβα- πως δέχεται ερωτήσεις και να πας εσύ και να λες όχι δεν θα δεχτεί? Ο παρατρεχάμενος? Ο wannabe? Τι μαλακία! Ξενερώνω.

-τα τιτιβίσματα του πλήθους
Στο φουαγιέ ο Ρεμ δεν φαίνεται. Θα μιλάει με τίποτα καθηγητές, κριτικούς κλπ. Γύρω μου λαοθάλασσα. Ο superstar είναι εδώ, όπως και ότι διαθέτει η πόλη σε έμψυχο αρχιτεκτονικό δυναμικό(min). Φοιτητές, καθηγητές, θεωρητικοί, επαγγελματίες, παππούδες, πιτσιρίκια(wannabes), κάθε καρυδιάς καρύδι… άνθρωποι που είχαμε να δούμε ο ένας τον άλλο χρόνια. Σαν συνάντηση αποφοίτων! Μονάχα φαντάροι, άρρωστοι και όσοι τον σιχαίνονται δεν ήρθαν. Παρόλα αυτά άκουσα και μερικούς να λένε πως τον αντιπαθούν και έρχονται να τον ακούσουν από κοντά για να έχουν άποψη: αυτό φίλοι μου λέγεται ανοιχτό μυαλό! Το δε κουτσομπολιό έχει βρει το σπίτι του!! Και τι σπίτι! Μέγαρο! Η Τατιάνα έφαγε σκόνη! Με ενημερώνουν πρόθυμα και στο τσάκα τσάκα για τους ανερχόμενους κάθε έτους, τις ξέκολες γκόμενες κάθε φουρνιάς(ανερχόμενες επίσης), τους πολλά υποσχόμενους που χάθηκαν στην πορεία, ποιος τα’φτιαξε με ποια, ποια χώρισε ποιον και γιατί! Κλασσικά πράγματα δηλαδή. Και ο Ρεμ είχε την τιμητική του. Ξέρεις ότι πήδαγε την KillBill- Uma(θεά)Thurman? Ή παλιότερα, που ανέλαβε τα νέα καταστήματα της PRADA πήδαγε και αυτήν την Miuccia Prada, την αξάγκλιγη κοκκινοτρίχισσα γριά, την έχεις δει?!!?! Ποιος παρακάλαγε ένα μήνα απέξω από το γραφείο του στο Ρόττερνταμ μέχρι να τον πάρουνε? Και τζάμπα, ε? Μαγκιά του, απαντάω και τους ξενερώνω. (Η φήμη σου Ρεμ φτάνει πριν από εσένα και πλέκει ότι έχεις και δεν έχεις φανταστεί για πάρτυ σου). Με σκουντάνε: Ε, κοίτα ποιός είναι πίσω σου!


 

Μετά από καμιά ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε στην έξοδο. Είμαι στα πρόθυρα του να φρικάρω. Yποψία νέου πονοκέφαλου. Θα πάμε για κανά ποτό?