εμμονή – ένας κύκλος

Ίσως άρχισε από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα blogs. Δεν το είχα καταλάβει όμως μέχρι πρόσφατα: γραφή.


* graffitis

* συνθήματα σε τοίχους

* οι γνωστές πλάκες στο πεζοδρόμιο(ΕΥΔΑΠ κλπ) με γράμματα και χρονολογίες

* πλάκες στις εισόδους αθηναϊκών πολυκατοικιών του κέντρου με τα ονόματα αρχιτέκτονα και εργολάβου την εποχή της αντιπαροχής ή με το όνομα ενός «επιφανούς τάδε» που κάποτε γεννήθηκε, έζησε ή πέθανε εκεί

* επιγραφές σε νεκροταφεία

* Λατρεύω την Jenny Holzer.

* η γραμμή με την επιγραφή die Berliner Mauer που διατρέχει ακόμη και σήμερα το δάπεδο του Βερολίνου. (εσωτερικό link σε πρώτο αστερίσκο: Άκουσα πως αυτός ο μήνας στη Αθήνα θα είναι αφιερωμένος στη γερμανική πρωτεύουσα. Και έπεται μια έκθεση με τα graffitis του Τείχους.)

* Όλο ξεχνάω το δρόμο. Πριν από δυο χρόνια είχα δει για πρώτη φορά μια «εγκατάσταση» (της Δανάης Στράτου?) σε ένα τοίχο ενός καινούργιου δημόσιου σχολείου στα Εξάρχεια (btw γαμάει – θεός ο αρχιτέκτονας του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων… σαν φάση Κωνσταντινίδη με ξενοδοχεία Ξενία μου θύμισε), στην επόμενη γωνία από την επάνω της πλατείας. Η ιδέα απλή: το προαύλιο βλέπει ακάλυπτους, θέα σκατά, ο/η καλλιτέχνης γεμίζει τους εσωτερικούς τοίχους του προαυλίου με εσώγλυφα που επαναλαμβάνουν τη λέξη «ανέπνευσε breathe Respiren Sie» (κοκ) σε ένα σωρό γλώσσες. Φαίνονται και από το δρόμο. Από εκεί και ο τίτλος του blog. Ι guess. Όχι ενσυνείδητα αλλά τώρα που το σκέφτομαι από εκεί. Standard.

* Στο project για τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, ξανά. Μαρκαδόροι για τους περαστικούς να γράφουν πάνω στο τζάμι. Είδα και αυτό και κόλλησα. ΑΝ ποτέ χτιστεί (καλά ναι, τα λέμε) μακάρι να μπορέσουμε να προσθέσουμε και κάτι τέτοιο.

* Συμμετέχω τώρα στον σχεδιασμό μιας μικρής πλατείας. Περιοχή υποβαθμισμένη. Με κατοίκους αποκομμένους από τη γύρω κοινωνία. Απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Τόσα χρόνια πέρασαν και αυτοί ακόμη μεταξύ τους! Πρόταση: γύρω από την αλάνα (της μπάλας most likely), ένα κείμενο. Αν περάσει η πρόταση. Θα δούμε. Τα μηνύματα ως τώρα θετικά. Το budget που ασχολούμαι τις τελευταίες ημέρες (%$#^^&&**!!!) ίσως να το επιτρέψει. Ψάχνω. Συγγραφέα/ ποιητή από Μικρά Ασία. Διδώ Σωτηρίου και Ηλίας Βενέζης πολλή συναισθηματικά φόρτιση. Κοινώς κλάψα. Θέλω κάτι πιο αισιόδοξο. Μα όχι τριαλαλί-τριαλαλό. Να έχει σχέση με την ιστορία αυτή. Με μηνύματα σε πολλά επίπεδα. Online. Κάτι βρήκα, θα το προτείνω και βλέπουμε:


Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ΄ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαϊδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

-απόσπασμα από το «Μυθιστόρημα» του Γ.Σεφέρη (1933)-


Ίσως είναι η αφαίρεση των λέξεων που με γοητεύει. Δηλαδή το γεγονός πως είναι μια κοινά αποδεκτή κωδικοποίηση ιδεών, εννοιών κλπ (όπως και οι αριθμοί για τις ποσότητες). [αφαίρεση]

Μα παρόλα αυτά ένα τέτοιο «εργαλείο», κωδικοποιημένο εξ’ορισμού, αποκτάει πολλαπλές αποχρώσεις στη χρήση του, ανάλογα με το ποιος το χρησιμοποιεί και πότε. Ο ανθρώπινος παράγων δηλαδή. [αντίθεση]

Και η εμμονή με όλα αυτά που προανέφερα? Ίσως είναι και κατάλοιπο ρομαντικής θεώρησης των πραγμάτων: η αφηρημένη αποτύπωση της μνήμης πάνω στην ύλη. Η ουσία είναι πάντως πως αν επιμείνω στο μάθημα ανατομίας μου ακόμη περισσότερο, ο αντίκτυπος αυτών των παραδειγμάτων γραφής που προαναφέρω, έγκειται μάλλον στο ότι συνδυάζουν τη max λιτότητα (σύνθημα, graffiti, επιγραφή) με τη max εκφραστικότητα (συνθήματα, εδώ πέθανε ο τάδε που…). Μάλλον τελικά με ελκύει η «ύφανση» του (κωδικοποιημένου μα ανθρώπινου) γραπτού λόγου στο (κάθε άλλο παρά αφαιρετικό και για πολλούς brut) αστικό περιβάλλον. [σύνθεση]